[ห้องพักเบอร์ 04] สุดเท่ หล่อเว่อร์

"เฮอะ! ติดชื่อป้ายเสร็จแล้วต้องทำอะไรอีกมั้ยเนี่ย!" เขายืนชื่นชมป้ายที่เขาบรรจงเขียนเองกับมือ

"แต่จะว่าไป โอ้โห! ห้องพักนี่ใหญ่ดีแฮะ พอ ๆ กับห้องน้ำที่ปราสาทชั้นเลย!" เขาพูดและเดินไปรอบ ๆ พลางสำรวจเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆภายในห้องพัก

"เอ้ะ มีห้องครัวด้วยรึเนี่ย! พอดีเลย ไหนมีอะไรเตรียมมาให้บ้างน้า~" สุดท้ายเขาได้หยุดตรงบริเวณห้องครัว เริ่มทำการอะไรบางอย่างขึ้นภายในนั้น...

ก๊อก...ก๊อก...

ถ้าไม่ติดว่า การคืนจานเปล่าๆให้เจ้าของเป็นเรื่องเสียมารยาท ผมก็คงไม่ถือเค้กมายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องแบบนี้หรอกนะครับ

"ฉันเอาจานมาคืน" ผมยื่นจานที่ใส่เครปเค้กรสบลูเบอรี่ส่งให้แบท

...แต่ทำไมหมอนั่นถึงได้ตาวาวขนาดนั้นกันนะ?

หรือนี่จะเป็นของชอบของเขา??

เออ....คุณเทรขอรับ ขอบคุณสำหรับเค้กซ็อกโกบานาน่าแสนอร่อยขอรับ ผมนำจานมาคืน
แต่กรุณา...อย่าจ้องผมด้วยสายตาเคียดแค้นสิขอรับ..

เรื่องครั้งนั้นกระผมไม่ได้มีเจตนาไปแย่งสาวของท่านเลยนะครับ

เห้...ฟังอยู่หรือเปล่าขอรับ


เทรในภวังค์:ฉันแค้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนผมสีทองงงงงงงงงง อ๊ากกกกกกกก แค้นใบหน้าเรียวงามนั้น อ๊ากกกกกกกกก!!!~แค้นเว้ย แห่!!!~

ปัง!!

คว้าจานเปล่าแล้วปิดประตูใส่หน้าฮันไซ วิ่งไปร้องไห้ในครัว.....

....
คุโมจิเดินตรงมาที่ห้องเบอร์ 04 พลางอ่านป้าย...อ่าว แล้วเขาชื่ออะไรล่ะนี่- -?

คิด คิด คิด

...ได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล ๆ...
"เทรในภวังค์ขอรับ เป็นอะไรไป" เป็นเสียงของฮันไซนั่นเอง เขากำลังพาตัวเจ้าของห้องมาส่ง

"อ่าว สวัสดีครับ...เอ่อ คุณ เทร....?"
"ข้าชื่อสุดหล่อเทรเวียร์! ไม่ใช่เทรในภวังค์นั่น ฮึก ฮึก..."

เทรเวียร์(หรือเปล่า?) ปิดประตูเข้าห้องดังปัง ฮันไซเดินจากไปเงียบ ๆ

คุโมจิยืนอึ้งนึกสงสารเล็ก ๆ...ก่อนจะตะโกนเข้าไปในห้อง

"เค้กอร่อยดีนะครับ ขอบคุณมากคุณสุดหล่อ~" จริง ๆ แล้วค่อนข้างจะเอียนนิด ๆ เพราะซัดอมยิ้มไปหมาด ๆ

คุโมจิเดินเอาจานไปเก็บในครัว...คงเอามาจากนั่นมั้ง เขาคิด "ไปอ้อนวอนมาจากซ้อมาลัยแล้วมาแจกป่าวล่ะเนี่ย- -"

มีหลายคนเข้าใครผิดว่าชั้นไม่ได้ทำขนมพวกนั้นเองล่ะ เฮอะ!

ทำไมชั้นน่ะ สุดหล่อจากแดนไกลเชียวนะ เห็นชั้นคนนี้เป็นใคร!

แต่ชั้นก็มีความสุขดีนะที่ได้ทำแบบนี้ ชั้นจะรอดูผลตอบสนองจากทุกคนแล้วกัน!

ทำไปเพราะอยากเป็นเพื่อนหรอกนะ ถึงได้ลงทุนขนาดนี้น่ะ!

ฮันไซ:คุณแทรขอรับ กระผมขอเข้ามาหลบในห้องหนีอาซ้อสักชม.ได้ไหมครับ

เทร:อา เชิญๆๆมีขนมไดฟุกุกับชาร้อนๆพอดีเชิญๆ

ฮันไซ:คุณเทรรู้จักขนมของประเทศผมด้วยเหรอขอรับ

เทร:แน่นอนก็ชั้นนะทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ไม่มีสิ่งไหนที่ฉันผู้นี้ไม่รู้จักหรอกนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ฮันไซ:..........ผมว่านั่งลงทานกันก่อนที่มันจะเย็นดีกว่าขอรับ

เทร:..........

*เดินผ่านมา*

ทันใดนั้นประตูเปิดออก พลันชายหน้าตาหื่นกามออกมามองหน้าฉัน

เทร: เท่าไหร่จ๊ะสาวน้อย

หญิง : สามพันค่ะ

เทร:โอ้ว เข้ามาในห้องสิ

หญิง: สามพัน ดอลล่าร์ ข้อหาพรากผู้เยาว์ สนไหมค่ะเสี่ย

=[]=

ผมเดินมาถึงห้องเบอร์สี่

ก๊อก ก๊อก

"เค้กนายอร่อยดีนะ"

แล้วผมก็เดินกลับห้องของผมไป โดยที่ยังไม่รู้เลย เจ้าตัวอยู่ในห้องหรือเปล่า

ผมสาวเท้าาอย่างเงียบเฉียบจนมาอยุ่หน้า ห้องเบอร์ ' 4 '

"เฮ้ย... นี่ฉันกำลังทำอะไรอยุ่เนี่ย" ผมครางออกมาเบาๆ

"แต่ไม่คืนไอ้นี่ก็คงกระไรอยู่?" ...ผมพึมพำกับตัวเองพลางจ้องจานสีขาวในมือ ก่อนจะค่อยๆวางลงและแนบกระดาษเล็กๆ โดยมีคำพูดสั้นๆได้ใจความ ด้วยลายมือบรรจงเขียนเอาไว้...

'ขอบใจ'

ผมรู้สึกอึดอัดแปลกๆกะสิ่งที่เีขียนลงไปแฮะ... ช่างมันเถอะ.. ผมคิด ก่อนผมจะเริ่มสาวเท้าเดินจากไปโดยไม่คิดหันมามองว่า เ้จ้าัตัวเห็นผมรึเปล่า ??

[แอบเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ]

คิคิคิ....เริ่มแผนหนึ่ง....

[แอบเขียนอะไรบางอย่างบนกระดาษ แล้วหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกไป]

ในกระดาษแผ่น มีข้อความว่า...

"ข้าขอโทษนะสหาย เค้กนายอร่อยมาก ชั้นก็เลยต้อง...ลองทำมันดู วะฮะฮ่า"

*หยุดชะงัก* ..ฟิุดฟิด.. กลิ่นขนมนี่เมี้ยว *หูตั้ง*

แต่ว่าเราต้องไปหาเจ้านายนี่.. กลิ่นเองก็อยู่ไม่ไกลด้วย เอายังไงดีล่ะ..

อ๊ะ กลิ่นขนมอีกแล้ว เจ้านายอภัยให้นัวร์ด้วยนะเมี้ยว *เคาะประตู*


- - -

แอ๊ด.. "มาหาใครหรือครับคนสวย"

แวมไพร์หนุ่มเสยผมเพื่อเพิ่มความหล่อ โดยมีแววตาระยิบระยับของหญิงสาวกึ่งแมวและคนจับจ้อง


"ขอขนมให้นัวร์หน่อยเมี้ยว !"

"โอ้ะ แมวน้อย? เชิญเลยครับ" ชายสวมแว่นนั่นส่งยิ้มเล่ห่์มาให้แมวสาว

"อย่างคุณ ผมว่าเหมาะกับชูครีม" เขายืนจานใส่ชูครีมแด่น้องแมวที่มาหาเขาเองให้อย่างไม่ลังเล

"เมียว~ขอบคุณนะ นัวร์ต้องไปหาเจ้านายแล้วล่ะ" เธอรับมันมาโดยที่ยังไม่ได้ทานมัน ก่อนจะวิ่งไปห้องถัดไป

"อ้ะ อาดิโอสครับ แล้วเจอกันใหม่โอกาสหน้าคนสวย!"

"ฮ้า สบายจัง~" ชายสูงโปร่งผิวสีซีดสวมชุดผ้าคลุมอาบน้ำสีขาวก้าวเท้าออกจากห้องอาบน้ำพลางเช็ดเลนส์แว่นเก็บมันเข้ากล่อง



ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ~

เสียงประหลาดก้องอยู่ในโสตประสาท พาลพาหนุ่มแวมไพร์พบเงาดำในกระจกอย่างไม่เชื่อสายตา มันกำลังฉีกยิ้มอันน่าสะพรึงให้...

"ฮิ ฮิ ผู้ต้องสาป"



"ฉันรออยู่นะ"



!!!








พลันจบเหตุการณ์เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เนตรสีเลือดเบิกมองไปยังตราประหลาดที่ปรากฏอยู่กลางหลังมือซ้ายของเขา




“...ทำเครื่องหมายไว้กับของเล่นสินะ ไอ้พวกโสโครกนั่น” เขาสบถขึ้นเบา ๆ ในห้องพักหมายเลขสี่ก่อนจะฟุบตัวลงกับเตียงทันที