[ห้องพักเบอร์ 09] เฮไลน์

ห้องพักกว้างใหญ่หรูหรา เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง

"บริการดีใช้ได้"เฮไลน์พูดพลางพยักหน้าให้กับสภาพห้องที่หรูเกินคาด "เราควรระวังรึเปล่า"

"ที่นอนก็มีไว้นอน จะคิดอะไรวะ"กริชสมิงตอบ

"อืมม์ แบบนั้นก็เยี่ยมเลย"

เห็นคนอื่นเขาติดป้ายกันหมด ไม่มีมนุษยสัมพันธ์เอาซะเลย


กริชสมิง : เชี่ย! อยากป้อก็พูดตรงๆสิวะ

อะไร๊ ป้ออะไร สาวดุ้นทั้งนั้น

กริชสมิง : นึกว่าเปลี่ยนรสนิยม

เปลี่ยนแบบนี้หักมุมเกินไปมั้ง ไปแปะป้ายมั่งดีกว่า


*แปะป้าย* No Dun

กริชสมิง : มันอ่านว่าอะไรวะ

ไม่เอาดุ้นไง

กริชสมิง : ฮว้ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆ

กริชสมิง: ดูเหมือนพวกเด็กๆ จะดี๊ด๊ากันใหญ่

เหรอ! พวกเขาหลายคนก็มีความสามารถเกินเด็กนะ บางทีคำสาปนี้เราอาจจะแก้ไม่ได้ก็ได้

กริชสมิง: เจ้าพูดแบบนี้ ไม่รู้รึไงวะ ว่าปู่เจ้าคนนี้เป็นใคร ฉายาข้าไม่ได้จับใบดำใบแดงมากได้นะโว้ย ไอ้เด็กเวรพวกนั้น ถึงมันจะรู้วิชามาก แต่มันก็คือเด็กวันยังค่ำ บิดามันยังเทียบเศษเล็บข้าไม่ได้นับประสาอะไรกับพวกมัน

งั้นเราก็ควรเก็บมันให้หมดในทีเดียว?

กริชสมิง: บิดาเจ้าทำกับเจ้าแบบนั้นเหรอวะ เด็กๆน่ะ เล่นกับมันหน่อยเซ่

พูดได้สิ ในเมื่อแกไม่ได้ตาย

กริชสมิง : ข้ามีัวันตาย?

ก๊อก ก๊อก

"มัน เหลือ น่ะเลยนำมาให้" เมื่อประตูเปิดออก คนสวมแว่นยืนจานที่ใส่พายมะพร้าวเต็มถาด แถมควันยังโขมงอบอวลอยู่ ขัดกับคำพูดของเขา

"นั่นเหลือเหรอ?..." เฮไลน์จ้องไปรอบๆพายด้วยความสงสัย

"อื้ม! เหลือ..."

"แสดงว่ารสชาติห่วยแตกแหงซะ" กริชจอมแขวะของเขาขึ้นเสียง

"ถ้าไอ้อาวุธปากมากนั่นกินอาหารได้ เอาให้มันกิน แล้วมาขอโทษชั้นซะ!" สิ้นเสียงแวมไพร์ เขาประตูปิดแล้วเดินจากไป

"อุ้บ!"

ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นผ่านเส้นประสาทเข้ามาสู่สมอง ปลุกผมให้ต้องลุกขึ้นมากลางดึก

ผมเหลือมองที่มือขวาอันเป็นต้นกำเนิดความเจ็บปวด

ที่หลังมือนั้น ปรากฏรอยสักประหลาดสีดำสนิท


"อะไรกันวะเนี่ย"

รอยสักนั้นให้ความรู้สึกแสบแปล๊บ มันปรากฏมาได้อย่างไรกัน

แต่ผมจะไปหาคำตอบจากใครได้

คงมีแต่ต้องนอนต่อเท่านั้น