[ห้องพักเบอร์ 08] Hanzai

ช่างเป็นห้องที่กว้างและสวยงามอะไรอย่างนี้ มีเตียงนุ่มๆแบบพวกชาวยุโรปให้นอนด้วย
ปกติกระผมก็ได้แต่นอนบนต้นไม้แข็งๆหรือฟูกแข็งๆเท่านั้นแหละ นี้เป็นครั้งแรกเลยเชียวนะ

ฮุบ...เรือเหาะนั้นช่างแย่เสียงจริงๆทำให้กระผมคลื่นไส้ตลอดทาง -_-
แต่ที่ชวนน่ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเห็นก็คือ อาซ้อมาลัยเนี้ยแหละ แต่สีเล็บอาซ้อแกช่างงามวิจิตรเสียจริงๆ

เอาเหอะ กระผมชักเริ่มไม่ไหวกับสภาพกายในขณะนี้ซะแล้ว

ยังไงก็คงต้องขอหลับก่อนนะขอรับ

ZzzZZzzZZzz

อา...ทั้งที่คิดว่าจะได้นอนอย่างสงบสุขแท้ๆ

กลับโดนอาซ้อมาลัยเคาะเรียกจนไม่เป็นอันทำอะไร

แถมท่านสเวน เอ่ะ?ใช่หรือเปล่าว่า น่าจะชื่อท่านสวิ้ง สวอน ช่างเถอะ...
เขามาเล่าถึงเรืองเรือบินที่ เจ้าตัวเรียกว่าเครื่องบินให้ฟังยกใหญ่ กว่าจะออกจากห้องไปก็เกือบๆบ่าย

กระผมเลยใช้เวลาที่เหลือหมดไปกับการฟังท่านแอบเน่า....ไม่ใช่สิ แอนเนาส์นั่งบ่นเรื่องนุ่นเรื่องนี้ให้ฟังอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

เหนื่อย...ขอรับ

ทำไมแค่จัดการสุนัขสามหัวถึงได้เหนื่อยเพียงนี้ หรือเพราะผลจากคำสาปไร้สาระนั้นกันแน่
แต่ที่แน่ๆผมรู้สึกหนาวสันหลังกับสายตาของคุณเทรเมียร์

เขาจ้องผมอย่างไม่วางตานับตั้งแต่ผมไปซิวสาวที่เขากำลังจีบอยู่

ผมไม่ผิดนะ ผุ้หญิงคนนั้นเดินตามผมเองตั้งหากกว่าจะหนีมาได้ก็แทบแย่

เฮ้อ ผู้หญิงนี้น่ากลัวจริงๆขอรับ....

เมื่อวานผมเดินสวนกับเจ้าหญิงที่ริมระเบียงแล้วเจ้าหญิงได้ทำหนังสือตกไว้ ชื่อเรื่องมันคือ...

++ 20 สิ่งประเสริฐที่เกิดมาพร้อมกะเทย ++

ด้วยความสงสัยผมก็เลยเปิดอ่านก็พบกับ.....


1. เราสวย
2. แต่เราก็ทำให้ผู้หญิงหลายคนดูสวยขึ้นเทียบกับพวกเรา
3. เราช่วยไม่ให้ประชากรล้นโลก
4. เรามีส่วนให้ผู้ชายแท้ ดูมีคุณค่าขึ้น
5. เรานำพาสีสันแปร๋นแปร๋มาสู่โลก
6. อีกทั้งยังทำให้สีบางสี เช่นสีม่วง สีทอง สีรุ้ง มีความหมายมากขึ้นกว่าเดิม
7. เราแรดได้ไม่มีใครว่า
8. แถมเราไม่ท้องด้วย
9. เราทำกับข้าวให้พวกผู้ชายไม้ประดับกิน
10. โลกนี้จึงมีนักร้องดีๆ อย่าง เอลตัน จอห์น จอร์จ ไมเคิล เจินเจิน มัม ลาโคนิค รวมถึงป้าที่ตึกแถวสุขุมวิท และ หลานแถวตึกอโศก
11. เซ็กซ์ของพวกเราเป็นไปเพราะความรัก ความต้องการล้วนๆ ไม่มีสัญชาตญาณการสืบพันธุ์มาเกี่ยวข้องแม้เพียงเล็กน้อย
12. เราสร้างโชว์เริ่ดหรูอลังการดาวล้านดวงมาฝากทุกท่าน
13. เราไม่ต้องใช้ไลอาซาน
14. เรามักเป็นที่ปรึกษาเรื่องความรักที่ดี เพราะเราเป็นได้ทั้งผู้ชายแลผู้หญิง
15. เราแมนได้ ในขณะที่ผู้ชายแท้ๆ ตุ้งติ้งไม่เป็น กิ๊วๆ
16. เรานำรายได้มหาศาลมาหมุนเวียนภายในประเทศ ผ่านธุรกิจอย่างอัลคาซาร์ ทิฟฟานี่ บาบีลอน หรือ ดีเจ สเตชั่น
17. เราได้ตำแหน่งกะเทยที่สวยที่สุดในโลกมา 2 ปีซ้อน ในขณะที่แม่นางงามสาวแท้ทั้งหลายต้องรอประมาณโกฐปีกว่าจะได้เข้า รอบ 10 คนกับเค้าทีนึง
18. เราทำให้พวกปากหมาน ไม่คันปากตายไปเสียก่อน
19. และ เรา โดยเฉพาะฉัน ทำให้คนอย่างเธอมีคนที่จะใฝ่ฝันถึง อิ อิ
20. เราทำให้คำว่า มนุษย์ มีค่ามากกว่ารูปกายภายนอก อุ๊ยตาย!!!! จบได้เก๋


เออ....ผมเลยเอาไปคืนด้วยการวางไว้หน้าห้องเจ้าหญิงแล้วรีบชิ่งหนออกมาขอรับ....-*-

อุปส์ หญิงลืม

*วิ่งเอาหนังสือหนีไป *

“เฮ้อ ให้ตายสิ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเลย”

จะให้ไม่เหนื่อยได้ยังไงไหว ก็ในเมื่อเพิ่งจะผ่านภารกิจแรกอย่างเฉียดฉิว โชคดีนะที่เสมอกันกับเจ้าหญิง
เมื่อตอน ก่อนจะเข้าห้อง คุณเธอก็เพิ่งจะทำตาเขียวใส่ ก่อนจะปิดประตูกระแทกอย่างประชดประชัน ผมคงโดนเกลียดแล้วสินะ=_=
ชายหนุ่มผมสีทองประกายระยิบระยับ บ่นรำพึงรำพันด้วยสีหน้าหน่ายๆ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อตัวนอกไว้ที่ตะกร้าข้างตู้เสื้อผ้า

“เอาเหอะ นอนพักเอาแรงเก็บไว้เพื่อวันพรุ่งนี้จะดีกว่า”
เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะค่อยๆเคลิ้มหลับอย่างสนิท………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ภายใต้ความมืดในห้วงนิทรา หนุ่มน้อยหน้าละอ่อนกลับกำลังเผชิญอยู่ในความมืดมิด ที่เต็มไปด้วยม่านหมอกและกลุ่มควันสีเทา ที่ลอยเคว้งจนทำให้มองเห็นทัศนียภาพไม่ถนัดตา

“หนาว ข้าหนาว”
เสียงแหบพล่านที่ชวนขนลุกดังขึ้นอยู่ ณ.ที่มุมใดมุมหนึ่งของความมืด



“นั้นใครขอรับ”
เขาตะโกนถามเสียงนั้น มันทำให้ร่างกายของเขาเหน็บหนาว เย็นจับขั้วหัวใจ



“หิว ข้าหิวเหลือเกิน”




“เฮ้ นั้นผู้ใดขอรับ”
สายตาของเขาเริ่มที่จะกวาดมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แต่ภายใต้กลุ่มควันและความมืด จะมีสิ่งใดให้เห็นกัน



“ข้าเปลี่ยวเหงา ข้าอยากได้ใครสักคน...”




“คุณอยู่ไหนขอรับ”
เสียงนั้นยังคงดังต่อ และดูท่าทีจะชัดขึ้นเรื่อยๆราวกับ บางอย่างจะมาพรากลมหายใจของเขา





“ข้ารู้สึกสับสน สับสนมากๆ”




“ตอบผมที! นั้นใครขอรับ”
ร่างกายของชายหนุ่มเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เรี่ยวเริ่มที่จะหายไป ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาคิดคือ...อยากออกไปจากที่นี้




“ที่นี้เงียบเหลือเกิน เงียบสงัดวังเวง ข้าต้องการ...ใครสักคน”
เสียงนั้นดังราวเสียงกระซิบที่หลังต้นคอของเขา และเมื่อเขาหันหน้าไป!!





“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”



ชายหนุ่มกรีดร้องสะดุ้งตื่น หน้าตาซีดเซียว ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความตกใจราวกับได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่หน้ากลัว
เม็ดเหงื่อไหลทั่วท้นตามร่างกายที่เปลือยเปล่า เขารู้สึกเย็บวาบราวกับมีใครสักคนนำน้ำแข็งมาทาบที่กลางอกของเขา
ราวกับบางอย่างของเขาได้ถูกช่วงชิงไป

“ฝัน..... โชคดีที่เป็นฝัน”
เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกกับเรื่องราวที่ได้เจอในห้วงนิทรา มือเรียวงามทั้งสองกุมลูบไปทั่วใบหน้าเพื่อปาดเหงื่อไคล

“เฮ้อ~”

“มาเร็วๆนะ ฉันจะรออยู่.....หึหึหึหึ”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นตรงหน้าต่างที่ถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจรู้ได้ เขาหันไปมองด้วยดวงตาที่ตกตะลึง
ก่อนที่จะทันได้เห็นเงาประหลาดที่ทิ้งเพียงเสียงหัวเราะชวนขนลุกให้ลอยตามสายลม

“หึหึ ฉันจะรอ...ฉันจะรอ”

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามชะโงกหน้ามองหันซ้ายแลขวาก็ไม่อาจได้เห็นสิ่งใดนอกจากวิวภายนอกหอพักในยามราตรีกาล

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน...”
เขาบ่นพึมพำก่อนจะปิดหน้าต่างให้เหมือนเดิม แล้วหันหลังกลับเพื่อไปนั่งคิดอะไร แต่แล้วสิ่งที่สะท้อนมาให้เห็นภายใต้กระจกเงาตรงมุมห้อง....
กลับเป็นรอยสักประหลาดที่ถูกประทับไว้บนอกของเขา


“บ้าชัดๆ....”
ชายหนุ่มได้แต่พึมพำด้วยความรู้สึกสลับสับสนปนเป พลางใช้นิ้วมือลูบไปตามรอยสักสีดำนั้น