[เสร็จสิ้น]Emy Selfy Wong - 'นกยูง ผีเสื้อ และเสียงขลุ่ยที่หายไป'

เพลงเปิดตัว


ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : (อาจจะเป็นแค่ชื่อเรียกอย่างเดียวก็ได้)
- Emy Selfy Wong (เอมี่ เซลฟี่ หว่อง)

เพศ :
-หญิง

อายุ :
-17 ปี

ส่วนสูง :
- 168 ซม.

น้ำหนัก:
- 47 กก.

วัน เดือน ปี เกิด:
-30/09/xxxx

หมู่โลหิต:
-B

ลักษณะตัวละคร : (ระบุโดยละเอียด บรรยายหรืออาจจะแนบภาพมาด้วยก็ได้โดยที่ควรบรรยายถึงทรงผม สีผม สีผิวรูปร่างหน้าตา ลักษณะเสื้อผ้าที่สวมใส่)
-หญิงสาวหน้าตาดี ผมยาวถึงกลาง สีดำเป็นประกาย มักถักเป็นเปียสองข้างเสมอ ดวงตาสีฟ้าสดใส ผิวขาวเนียน สวมชุดกี่เพ้าสีแดงเสมอ



นิสัย : (ระบุโดยละเอียดเช่นเดียวกัน)
-นิ่งเงียบอยู่เสมอ เพราะเป็นคนพูดเสียงค่อนข้างเบาจึงมักไม่ค่อยพูด ชื่นชอบอ่านหนังสืออยู่เสมอ ชอบสถานที่เงียบๆ และชอบฟังเสียงดนตรีจีนโบราณทุกประเภท นอกจากนี้ยังถนัดการบรรเลงมันอีกด้วย ชอบเปล่าขลุ่ยยามราตรี

อาวุธ : (ระบุโดยละเอียดพร้อมความสามารถ)
-พัดใหญ่หนึ่งคู่ หนึ่งนาม 'นกยูง' อีกหนึ่งนาม 'ผีเสื้อ' ยามปกติพับเก็บจะคล้ายกับคฑา ยามคลี่ออกจะเป็นพัดใหญา หากโบกสะบัดแรงๆ จะเกิดลมหมุน และหากแฝงพลังแล้วโบกสะบัด จะเกิดพายุ
--'นกยูง' พัดใหญ่สีเขียวประดับด้วยสัญลักษณ์ของนกยูง แม้นดูเปราะบางแต่ก็ยากทำลาย สามารถเชือดเฉือดเหล็กให้ขาดได้ แต่ขึ้นอยู่กับกำลังของผู้ใช้ด้วย
--'ผีเสื้อ' พัดใหญ่สีส้มประดับด้วยสัญลักษณ์ผีเสื้อ แม้นดูเปราะบางแต่ก็ยากทำลาย สามารถเชือดเฉือดเหล็กให้ขาดได้ แต่ขึ้นอยู่กับกำลังของผู้ใช้ด้วย

ทักษะการต่อสู้ : (ระบุได้ไม่เกิน 7 ท่า พร้อมอธิบายโดยละเอียด กรอกให้ครบทุกช่อง)

1.ชื่อท่า "นกยูงสะบัดหาง"
คำอธิบาย :
- กระโดด หมุนตัว พร้อมสะบัดพัดคู่ เชือดเฉือนศัตรู จนศัตรุเสียจังหวะ สุดท้ายใช้แรงที่เกิดจากการหมุนตัวขว้างพัดใส่
จุดแข็ง :
-ใช้ความรวดเร็ว และความงดงาม เป็นตัวหลอกล่อ การสร้างความเสียหายจริงๆ แล้วเกิดจากการเหวี่ยงพัดใส่ในช่วงท้าย
จุดอ่อน :
-ในช่วงที่พัดหลุดมือ จะไม่มีอะไรป้องกันตัว
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่

2. ชื่อท่า "ผีเสือน้อยโบยบิน"
คำอธิบาย :
-กางพัด กระโดด พุ่งใส่ศัตรู
จุดแข็ง :
-ใช้ความรวดเร็ว
จุดอ่อน :
-หากศตรูหลบได้ ต้องเสียเวลาชั่วครู่ก่อนถึงพื้น ถึงจะกลับสถานะภาพพร้อมโจมตีได้
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่

3. ชื่อท่า "นกยูงท่องพฤกษา"
คำอธิบาย:
-ก้าวเท้าพร้อมกับสะบัดพัดเชือดเฉือดใส่ สลับซ้ายขวา 6 ครั้ง จบด้วยหมุนตัวสะบัดพัดเฉือด
จุดแข็ง :
-เป็นท่าที่เรียบง่าย แต่รุกอย่างต่อเนื่อง แม้ป้องกันอยู่ก็ยังมีโอกาสพลาด
จุดอ่อน :
-ไม่สามารถจู่มทางด้านหลังได้
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่

4. ชื่อท่า "กำแพงหมื่นผีเสื้อ"
คำอธิบาย:
-กางพัดออก สะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นทั้งกำแพงพัด และกำแพงลม
จุดแข็ง :
-ป้องการโจมตีได้แทบทุกประเภท ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
จุดอ่อน :
-หลังการใช้ท่านี้แล้ว จะไม่สามารถทำอะไรได้ชั่วครู่หนึ่ง
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่

5. ชื่อท่า "ร้อยนกยูงพิฆาต"
คำอธิบาย:
-ขว้างพัดใส่เป้าหมาย อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะโดนหรือไม่ ก็จะกลับมาเข้ามือเสมอ
จุดแข็ง :
-ความต่อเนื่อง และรวดเร็ว
จุดอ่อน :
-หากพลาด ต้องรอพัดกลับคืนสู่มือก่อน ถึงจะพร้อมต่อสู้
เงื่อนไข :
-มีพัด 'นกยูง' และถ้าหากใช้หลังจาก ท่า "นกยูงสะบัดหาง"ความรุนแรงจะเพิ่มเป็นเท่าตัว

6. ชื่อท่า "ผีเสื้อกลางดงบุปผา"
คำอธิบาย:
-ทุ่มทั้งตัว หมุนตัวพร้อมพัด เป็นกงล้อพัด ที่สามารถตัดเฉือนได้แทบทุกสิ่ง
จุดแข็ง :
-มีทั้งความรวดเร็ว ทั้งความรุนแรงสูงมากๆ
จุดอ่อน :
-ไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางได้ หากศัตรูหลบได้ ท่านี้ก็จะสูญเปล่า
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่

7. ชื่อท่า "ผีเสื้อ นกยูง วายุสลาตัน"
คำอธิบาย:
-หมุนสะบัดพัดทั้งสองอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นพายุหมุนที่รุนแรง
จุดแข็ง :
-มีทั้งความรวดเร็ว ทั้งความรุนแรงสูงมากๆ
จุดอ่อน :
-ไม่มี
เงื่อนไข :
-สองมือยังต้องมืพัดอยู่ (ท่าสุดยอด ใช้ต่อเนื่องมากๆ ไม่ได้)

จุดแข็งของตัวละคร :
-ด้วยความที่เป็นคนนิ่งเงียบอยู่เสมอ จึงยากที่จะดูออกว่าคิดอะไรอยู่

จุดอ่อนของตัวละคร :
-จิตใจแปรปรวนหากวันใด ไม่ได้เป่าขลุ่ย

สิ่งที่ชอบ :
- อ่านหนังสือ ฟังดนตรี รำพัด และชอบเป่าขลุ่ยมาก

สิ่งที่ไม่ชอบ :
-เวลากลางวัน สถานที่ที่มีคนเยอะๆ เสียงดัง และการต่อสู้

ปณิธานสูงสุดของชีวิต :
-อยากให้เสียงขลุ่ยของตัวเอง ขับกล่อมให้คนในโลกหลับสบายทุกค่ำคืน

ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) :
-สาวน้อยลูกครึ่งอังกฤษ-จีน กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เกิด ถูกเลี้ยงดูโดยเหล่านางรำของคณะละครแห่งหนึ่ง จึงได้เรียนรู้ศิลปะการร่ายรำ และการเล่นดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ถนัดการร่ายรำพัด และเป่าขลุ่ยเป็นพิเศษ เสียงขลุ่ยที่เธอเป่า สามารถควบคุมจิตใจของผู้คนได้ ส่วนการรำพัดก็สามารถประยุกษ์มาเป็นท่วงท่าการต่อสู้ได้

ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น :
-หลงรัก ฮันไซ

คำคมประจำใจของตัวละคร :
- "เชื่อข้าสิ ข้านั้นแข็งแกร่งกว่าที่ท่านเห็น"

ประเภทของความวุ่นวายที่ตัวละครได้รับ :
-เมื่อใช้กระบวนท่ารำพัดซ้ำท่าเดิม(โจมตีนั่นล่ะ) ความเร็วจะลดลงครึ่งหนึ่ง และเมื่อลดลงไปได้สักพัก ร่างกายจะเป็นอัมพาต ต้องใช้เวลานับชั่วโมงกว่าจะฟื้นตัว
--(เสริม) ทุกครั้งที่เป่าขลุ่ย ร่างกายปวดทรมาน และจะหายเมื่อหยุดเป่า (แต่ก็มักจะฝืนเป่าอยู่เนื่องๆ)

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
วุ่นวายเข้าไป วุ่นวายเข้าไป
โลกทั้งโลกนี้จะต้องจมลงในความมืด!!


เริ่มแต่งอินโทรได้

แก้ไขไปแล้วเน้อ

(กลับไปนั่งทำ Intro รอล่ะ)

Emy Selfy Wong and Disorder

ยามท้องฟ้าหมดสิ้นแสงตะวัน เวลานั้นท้องฟ้ายังมีเดือน
เสียงขลุ่ยแจ้วแว่วเสียงคล้ายร้องเตือน ดุจปมเงื่อนผูกใจข้าจนฟ้าสาง

“ชั่วชีวิตของฉันมีเพียง ‘เสียงขลุ่ย’ เท่านั้น ฉันยินดีที่จะสละทุกสิ่ง เพื่อให้ได้มันกลับคืนมา”

ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่แสนวุ่นวาย ยังมีอีกมุมหนึ่งที่ยังมีความสงบอยู่
-จิตใจที่วุ่นวาย สามารถรักษาได้ด้วยศาสตร์แห่งการร่ายรำและเสียงดนตรี-


กลางดึกคืนจันทร์เพ็ญ มีตึกเก่าแก่แห่งหนึ่งชานเมืองแห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้คือโรงละครที่มีชื่อเสียงและเก่าแก่ที่สุดของเมืองนี้ นาม ‘โรงละครจันทร์เจ้า’

ในวันปกติ จะมีผู้คนมากหน้าหลายตาตบเท้าเข้ามาเยือนโรงละครแห่งนี้ เพื่อชมศิลปะแห่ง การแสดง การร่ายรำและรับฟังเสียงดนตรีอันไพเราะ แต่ไม่ใช่วันนี้ วันที่พระจันทร์เต็มดวง

วันที่พระจันทร์เต็มดวง ถือว่าเป็นวันหยุดของโรงละครแห่งนี้ ทำให้ค่ำคืนนี้ดูเงียบเหงาไปด้วยปริยาย แต่ว่าไม่ใช่มันจะเงียบเสมอไป ในความเงียบมันทำให้เสียงๆ หนึ่งที่แสนเบา ดังกึกก้องในจิตใจ



สายลมเย็น ยามค่ำคืน เริ่มพัดเอื่อยๆ เข้ามากระทบร่างของสาวน้อยชุดแดงสด ที่ยืนอยู่เหนือตึกโรงละคร เหมือนเป็นสัญญาณให้เธอยกขลุ่ยหยกเขียวในมือ ขึ้นมาจรดริมฝีปาก เตรียมพร้อมที่จะบรรเลง

“เสี่ยวฉา!!”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งพลันดังขึ้น ทำให้สาวน้อยชุดสีแดง ลดขลุ่ยหยกลงจากริมฝีปาก ทั้งๆ ที่ขลุ่ยนั้นเพิ่งแตะริมฝีปาก

“มีอะไรเหรอคะ? พี่ซู่”

หญิงสาวรุ่นพี่เดินเข้ามาใกล้สาวน้อยชุดแดง พร้อมรอยยิ้ม

“พี่แอบฟังเธอเป่าขลุ่ยมานานแล้ว วันนี้อยากฟังแบบใกล้ชิดเท่านั้นน่ะ คงไม่เป็นการรบกวนหรอกนะ?”

สาวน้อยชุดแดงพยักหน้าช้าๆ ดวงตาสีฟ้าสดใส เปล่งประกายงดงามเข้าความมืดคล้ายกับว่า ดวงตาคู่งามของนางเป็นดวงจันทร์อย่างไรอย่างนั้น

“ได้สิคะพี่ บทเพลงของฉันไม่เลือกผู้ฟังอยู่แล้ว”

จบบทสนทนา พี่ซู่ เดินเข้ามาใกล้ สาวน้อยนาม ‘เสี่ยวฉา’ แล้วเงยหน้าชมจันทร์อย่างเงียบๆ

เสี่ยงฉาเองก็ยกขลุ่ยหยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากอีกครั้ง ดวงตาพริ้มหลับเริ่มบรรเลงเพลงขลุ่ยที่แสนภาคภูมิใจ


.....เดือนเพ็ญ...สวยเย็นเห็นอร่าม...นภาแจ่มนวลดูงาม...เย็นชื่นหนอยามเมื่อลมพัดมา...แสงจันทร์นวลชวนใจข้า...คิดถึงถิ่นที่จากมา...คิดถึงท้องนา...บ้านเรือนที่เคยนอน...เรไรร้องดังฟังว่า...เสียงที่เจ้าคร่ำครวญหา...ลมเอ๋ยช่วยพากระซิบข้างกาย...ข้ายังคอยอยู่ไม่หน่าย...ไม่เลือนห่างจากข้างกาย...คิดถึงไม่วาย...ที่เราจากกัน…..

ลมหายใจผ่านขลุ่ยหยกเกิดเป็นทิพย์สำเนียงอันแสนไพเราะ ราวกับว่าเสียงขลุ่ยนี้ไม่ได้อยู่บนพื้นโลกนี้

.....ลมเอย...ช่วยเป็นสื่อให้...นำรักจากห้วงดวงใจ...ของข้านี้ไปบอกเขานั้นนา...ให้คนไกลรู้ว่า...ไม่นานลูกที่จากมา...จะไปซบหน้ากับอกแม่เอย.....


ถึงตอนนี้ พี่ซู่ ที่ปกติแอบฟังเธอบรรเลง ยังรู้สึกเคลิ้มหลับ ตอนนี้ได้ล้มตัวลงหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว

เสี่ยวฉาหยุดบรรเลงขลุ่ย หันมา มองใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มที่พริ้มหลับของพี่ซู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า คงหลับฝันดีเป็นแน่ เธอรู้สึกภาคภูมิใจทุกครั้งที่ได้เห็น คนที่ฟังเพลงขลุ่ยของเธอ ได้หลับสบาย

แต่แล้วเสี่ยวฉาก็รู้สึกว่าท้องฟ้ามืดลง ราวกลับมีเมฆมาบดบังแสงจันทร์ พอเธอเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็พบสาเหตุ

ร่างของบุคคลที่ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นมนุษย์หรือไม่ ทั้งร่างถูกปกปิดด้วยผ้าสีแดงราวกับสีของโลหิต พันทับด้วยโซ่โลหะสีดำสนิทไขว้ มีเพียงใบหน้าเท่านั้น ที่มีหน้ากากโลหะปกปิดอยู่ เสี่ยวฉารู้ด้วยสัญชาตญาณเลยว่า ผู้มาเยือน ผู้นี้ย่อมไม่มาดีแน่ เธอจึงถอยออกห่าง

“….Dis…or….der…..”

พอก้าวถอยก้าวที่สอง เสียงอันแหบแห้งดังขึ้น พร้อมกับสายโซ่สีดำนับสิบสายที่พุ่งออกจากร่างผู้มาเยือนแปลกหน้า มุ่งตรงสู้ร่างของเธอ ด้วยความเร็วสูง โดยที่เธอไม่ทันที่จะก้าวเท้าก้าวที่สามด้วยซ้ำ

สายโซ่สีดำสนิทพุ่งเข้าสู่ร่างของเสี่ยวฉา แรงจากโซ่ทำให้เธอลอยกระเด็นเลยพ้นเขตหลังคาของโรงละครที่สูงหลายสิบเมตรลงสู่พื้นถนนเบื้องล่าง

“กรี๊ด~~~~~~~~~~~***”

ขลุ่ยหยกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทันทีที่กระทบกับพื้นถนน
........................................
...........................
................
.....
..
.

“เสี่ยวฉา!! ฟื้นสิ!! เสี่ยวฉา!!”
เสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกให้เสี่ยวฉาลืมตาตื่นขึ้น เห็นหญิงสาวรุ่นพี่ที่มองมาด้วยสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย ส่วนเธอนั้นอยู่บนเตียงในห้องของเธอเอง

“…พี่...ซู่...”

“ดีจังที่เธอไม่เป็นอะไร ลุกไหวไหม?”

คำถามนี้ของพี่ซู่ ทำให้เธอลองขยับตัวดู ซึ่งมันก็ทำได้อย่างยากลำบาก พี่ซู่สังเกตเห็นแค่นั้นก็ประคองร่างเธอขึ้นนั่ง

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันนี่?”

พี่ซู่ไม่ตอบ กลับยื่นกระดาษที่เหมือนใบประกาศ กับตั๋วอะไรสักอย่างให้แทน เสี่ยวรับมันมาอย่างงงๆ

“นี่มัน...อะไรคะ?”

“อ่านมันสิ”

เสี่ยวฉาสังเกตเห็นสีหน้าของสาวรุ่นพี่ดูไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ไม่ขัดใจพี่สาว อ่านสิ่งที่ให้มา พออ่านจบเธอก็วางมันลง เหมือนกับว่ามันไม่สำคัญนัก

เห็นอย่างนั้นพี่ซู่ก็กุมมือขอร้องเธอทันที

“เสี่ยวฉา พี่รู้นะว่าเธอคงไม่ยอมไปแน่ แต่เรื่องนี้ พี่ขอร้องเถอะนะ”

“แต่ว่า...พี่ซู่คะ พี่ก็รู้ว่า ฉันไม่ชอบการต่อสู้”

เสี่ยวฉาพยายามปฏิเสธเพราะว่าเธอไม่ชอบการต่อสู้เอาเสียมากๆ ซึ่งเรื่องนี้ พี่ซู่เองก็ทราบดี แต่หญิงรุ่นพี่ก็ไม่ลดละความพยายาม

“เฮ้อ~ พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอโดนคำสาปอะไร แต่ว่าพี่กลัวว่าคำสาปนั้นจะทำลายเสียงขลุ่ยของเธอ เสียงขลุ่ยของเธอไม่ควรจะหายไป”

ได้ฟังคำว่า ‘เธอนั้นอาจจะสูญเสียเสียงขลุ่ยไป’ เสี่ยวฉาก็เงียบลง หันไปมองนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ก็เป็นบรรยากาศยามเช้า ตึกอาคารสูง และป้ายโฆษณาของโรงละครจันทร์เจ้า เธอมองมันเพียงชั่วครู่เท่านั้น ก่อนหันมาให้คำตอบว่า

“ตกลง ข้าจะไป”

ได้ฟังคำตอบของน้องสาว หญิงสาวผู้พี่ ก็มีท่าทางผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

“งั้นจงนำของสิ่งนี้ไปด้วยนะ”

พี่ซู่พูดพร้อมกับหยิบห้อผ้าสองแท่งยาว ขึ้นมาวางบนเตียงแล้วแก้มันออก เผยให้เห็นคทาคู่รูปผีเสื้อและรูปนกยูง

“นี่มัน!! พัดคู่นกยูงผีเสื้อนี่คะ!!?”

“ใช่แล้ว”
พี่ซู่ตอบสั้นๆ พร้อมหยิบคทารูปนกยูงขึ้นมาลองสะบัด เกิดเป็นพัดใหญ่อันหนึ่ง ก่อนจะพับเก็บดั่งเดิม

“แต่ว่า...พัดคู่นี่ มันเป็นของคู่กายของพี่ซู่นี่คะ ข้ารับมันไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“รับไว้เถอะน่า เดิมทีมันก็ไม่ใช่ของพี่อยู่แล้ว อ้อ.....มีอีกอย่างหนึ่ง”
หลังจากนั้นก็หันไปหยิบกล่องไม้เก่าๆ ขนาดยาวกว่าไม้บรรทัดเล็กน้อย มอบให้อีก เสี่ยวฉารับกล่องไม้มาลองเปิดดู

“นี่มัน!!?”

----------------------------

พอแล้ว เดี๋ยวยาว

ขอขอบคุณเพลง เดือนเพ็ญ (ขโมยมา) ฟังในเวอร์ชั่นขลุ่ยเพราะจริงๆ

หลังจากนี้ก็ลากขึ้นเรือเหาะโลด!!

"เรือเหาะแห่งนครสุดขอบฟ้าเดินทางมาถึงแล้วค่ะ เชิญท่านผู้กล้าขึ้นมาได้เลยค่ะ...."เสียงเล็กดังขึ้นหญิงสาวตัวเล็กในชุด คุณหนูสง่างามปรากฎขึ้นทันที่ที่
สาวน้อยตัดสินใจที่จะไปยังนครสุดขอบฟ้า เรือเหาะลำเล็กปรากฎขึ้นต่อหน้า

"......"

"เพียงแค่คุณก้าวขึ้นมา... ฉันจะพาไปยังนครสุดขอบฟ้าเองค่ะ"เด็กสาวยิ้มกริ่ม
"คุณ ต้องการเข้าประลองใช่ไหมค่ะ... ถ้าใช่พวกเอกสารต่างๆพวกเราจะจัดการเอง... ส่วนกฎรายละเอียดต่างๆเมื่อถึงพระนครคุณก็จะทราบได้ด้วยตัวเอง"

Emy Selfy Wong
Gain : คำสาปความวุ่นวาย LV.1
ได้เดินทางมาถึง นครสุดขอบฟ้าเรียบร้อยอย่างสวัสดิภาพ สามารถเข้าพักที่ห้องพักนักกีฬาได้เลยค่ะ

ปลายเท้าเรียวเล็กก้าวลงจากเรือลอยฟ้าที่เทียบท่าถึงจุดหมาย สีหน้าของหญิงสาวที่ดูวิตกกังวลเพราะแปลกตากับสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย
เธอหันซ้ายหันขวาด้วยความแวดระแวง...

"ทะด้า! สวัสดีขอร้าบ!!!" ภาพที่ปรากฎต่อหน้าเธอคือ ศีรษะที่ห้อยลงมาจากลานประตู

"กริ้ด!" เท้าของเธอก้าวถอยออกจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก

"ฮิ ๆ ขอโทษขอรับที่ทำให้ตกใจ" ร่างบางกระโดดกลับลงพื้นอย่างสง่างาม "กระผมแอนเนาซ์เซอร์ขอรับ" ปิเอโร่สีส้ม โน้มตัวลงเล็กน้อย

"อ่า...ค่ะ ดิฉันไม่มีทรัพยสินให้กับนักแสดงเร่ร่อนนักนะคะ..."

"แหม ๆ ไม่เป็นไรขอรับเรื่องนั้น...เย้ย! กระผมเป็นโฆษกของที่นี่ต่างหากขอรับ!"

"อ่า...ค่ะงั้นดิฉันขอตัวไปทางนู้น...ก่อนดีกว่า..."หญิงสาวพยายามเดินเลี่ยงออกจากบุคคลน่าสงสัยที่มาทักทายเธอ

"อ้ะๆๆๆ อย่าเพิ่งไปขอรับ ถ้าท่านไปตอนนี้กระผมตกงานแน่ ๆ รับนี่ไปก่อนขอรับบบบ" ตัวตลกพยายามวิ่งตาม

"อย่ามายุ่งกับดิฉันเลยค่ะ ฉันกลัววววว" เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น

"รอด้วยขอร้าบบบบบ" แต่ทว่าชั่วพริบตา เขาก็ได้มาปรากฎต่อหน้าของเธอแล้ว "แฮะๆ เลิกเล่นดีกว่า"เขากล่าวพลางยื่นบางสิ่งให้

Emy Selfy Wong
Gain : สารานุกรมแห่งนครสุดขอบฟ้า

"อึย...การเคลื่อนไหวแบบนั้น...น่ากลัวได้อีก..."