[ห้องพักเบอร์ 30] Emy Selfy Wong

ห้องพักหมายเลข 30 Emy Selfy Wong

นครสุดขอบฟ้า...อ่า......ต่างไปกับที่หนังสือที่เคยอ่านมาเยอะเลยแฮะ

การเดินทางก็ราบรื่นดี แต่ว่าการลบล้างคำสาปที่พี่ซู่ว่า จะราบรื่นเหมือนการเดินทางไหมหนอ?

อืม...ช่างเถอะ ก่อนอื่น ก็ต้องไปลงชื่อเข้าห้องพักสินะ ตามที่หนังสือที่ตัวตลกนั่นบอกมา ให้เรามาพักที่หอพักของอาซ้อมาลัยนี่สินะ

สำหรับเราแล้ว ขอเป็นห้องแบบไหนก็ได้ ขอเงียบๆ สงบๆ ก็เพียงพอแล้วล่ะ

แต่ว่าทำไมพี่ซู่ ถึงใส่ของอะไรมาเต็มกระเป๋าเลยนี่ (เห็นกระเป๋าใบเล็กๆ ไม่นึกว่าพี่แกยัดอะไรต่อมิอะไรเพียบเลย [- -])

ยังไงตอนนี้ก็จัดของก่อนล่ะ แล้วค่อยไปดูรอบนครนี่ทีหลัง

ไม่ว่างจะออกไปไหน

อ่านหนังสือ....ทั้งวัน(หลายวัน)

ในค่ำคืนที่สองหลังการแข่งรอบแรก

อา...เมื่อวานช่างเป็นวันที่แสนเหนื่อยจริงๆ เลย วันที่ฉันใช้ชีวิตใต้ดวงตะวัน

ปกติแล้วตอนที่ฉันอาศัยอยู่ที่โรงละครจันทร์เจ้า เราจะนอนเวลากลางวัน ตื่นเวลากลางคืน เพราะการแสดงทั้งหมดมีแค่เฉพาะเวลากลางคืนเท่านั้น

ตั้งแต่มาอยู่นครสุดขอบฟ้านี่ ฉันก็อยู่แต่ในห้องตลอดไม่เคยออกไปไหนเลย(แต่ก็ยังนอนกลางวัน ตื่นกลางคืนเหมือนเดิม)

จนในเมื่อหลายวันก่อน โฆษกตัวตลกนั่น นำกำหนดการประลองในรอบแรกมาส่ง ฉันถึงต้องปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตให้เป็นเหมือนคนอื่นๆ

มันก็เป็นเรื่องน่าขำนะ ที่คนที่มีชีวิตใต้แสงจันทร์มาตลอดสิบเจ็ดปี ต้องเปลี่ยนไปใช้ชีวิตใต้ดวงตะวัน เพราะการประลองที่นครแห่งนี้

แต่ว่า.....ก็ทำให้ฉันได้รับรู้ว่า....


.....ท้องฟ้ายามทิวานั้นช่างงดงามไม่แพ้ท้องฟ้ายามราตรีเลย.....


อืม...ไม่ใช่สิ สำหรับฉันแล้ว ฉันชอบชอบท้องฟ้ายามราตรีมากกว่า ฮ่ะๆๆ ตอนนี้ก็กลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมแล้ว เพราะหลังจากการแข่งพายเรือนั่น ฉันก็กลับมานอนยาวหนึ่งวันเต็มๆ เพิ่งจะตื่นเมื่อครู่นี้เอง

จะว่าไป.....ตั้งแต่กลับมาจากการแข่ง ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่

ไปอาบน้ำดีกว่า [^ ^]

**********

หอพักของอาซ้อมาลัยนี่ สุดยอดจริงๆ ดูภายนอกก็เหมือนปราสาทเก่าๆ ธรรมดาๆ แต่ภายในอย่างกับโรงแรมหรูๆ ระดับห้าดาวเลย ทั้งเครื่องเรือน เครื่องใช้ต่างๆ มีครบครัน แถมถูกตรงแต่งไว้อย่างถูกใจเรามากด้วย

สำหรับในห้องน้ำนี่ ไม่ต้องพูดถึงเลย มันสามารถทำให้ฉันใช้เวลาอาบน้ำร่วมชั่วโมงเลยทีเดียว

ฉะนั้น ก่อนเอาเวลาไปนั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลงสบายๆ ริมหน้าต่าง อาบน้ำให้สบายตัวก่อนดีกว่า

**********

ชุดสีแดงตัวโปรด...หนังสือประวัติศาสตร์...เสียงดนตรีจากโรงละครจันทร์เจ้าที่อัดมา...และบรรยากาศริมหน้าต่างยามราตรี

ทุกอย่างลงตัวแล้วสำหรับการฆ่าเวลาในหนึ่งคืนของฉัน แต่ว่าในคืนนี้….ฉันรู้สึกว่ามีอีกสิ่งหนึ่งที่เพิ่มเข้ามา โดยที่ฉันไม่ต้องการมันเลย


หลังจากที่ฉันเริ่มอ่านหนังสือต่อจากที่อ่านค้างไว้ได้เพียงหน้าเดียว ฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบ ที่เหนือหน้าอกด้านซ้ายขึ้นมา

ตอนแรกฉันคิดว่าร่างกายฉันยังเหนื่อยล้ากับการแข่งเมื่อวันก่อน แต่ว่ามีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องแปลกใจ นั่นก็คือ....

เสียงที่แทรกมากับเสียงดนตรีที่ฉันฟังเป็นประจำ มันเป็นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ที่แว่วมาเพียงครั้งเดียว พอฉันกลับกลับไปเปิดย้อนกลับใหม่อีกครั้ง ก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว


ฉันคิดว่าฉันคงหูแว่วไป พอฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่เหนือหน้าอกซ้ายอีกครั้ง ฉันจึงตัดสินใจถอดเสื้อออกดู เผื่อว่า หากเป็นรอยช้ำอะไร หรือมีแมลงในเสื้อ จะได้ทายา

เอ๊ะ? นี่มัน...อะไรกัน?

มีรอยสักสีดำเป็นรูปตัวอักษรประหลาด ปรากฏขึ้นเหนือหน้าอกของฉัน

มันเป็นรอยของอะไรกัน?