[ปิดโหวต] : kumochi Vs. Emy Selfy Wong เอมี่เข้าเส้นชัย!!~

การแข่งขันคู่ที่ 4. kumochi Vs. Emy Selfy Wong

สถานที่ : ทะเลทางตะวันตกของนคร

ลักษณะการแต่ง :Bird eyes view(มุมมองพระเจ้า)
จำนวนเทิร์น :: 4 เทิร์น

รายละเอียด : การแข่งขันวิ่งสู้ฟัดผ่านทะลุอุปสรรคเข้ามายังโดมการแข่งขัน
โดยเริ่มจากจุดสตาร์ทที่ห่างออกไปราวๆ 30-40 กิโลผู้เข้าแข่งขันจะต้องวิ่ง
แข่งกันจนกว่าฝ่ายใดจะเดี้ยง!!

โอ้ทะเล แสนงาม~ เฮ้ย!! อย่าบอกนะต้องว่ายน้ำข้ามทะเล!! ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง
จะต้องว่ายน้ำเข้าสู่ตัวพระนครอย่างทรหด แต่ว่าเอ๊ะ มีเรือเช่านี่นา...

NPC ที่ต้องใช้ :
อุปสรรค : Plat Trio พลเอกปลาทู
โฆษก : แอนเนาซ์เซอร์

ผู้วิจารย์การแข่งขัน : นักวิจารณ์

*ผู้วิจารย์ให้ผู้เล่นแต่งว่ากำลังวิจารย์การต่อสู้ ออกแนวอธิบายท่าหรือการคาดการล่วงหน้าก็ได้ โดยที่จะนั่งพากษ์อยู่ในโดม


COMPLETE

ซู่วว....

ซู่ว....

ซู่วววว...ซ่าา....


เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะอย่างสงบพร้อมพัดเอาลมอุ่น ๆ จากแดดยามเที่ยง เข้ามาสู่ชายฝั่ง เป็นสัมผัสที่คู่เด็กหนุ่มและหญิงสาวได้รับรู้หลังจากถูกวาร์ปส่งมาจากสนามที่มีเสียงเชียร์อื้ออึง ด้วยพลังเวทย์อันน่าพิศวง

ทั้งสองยืนอยู่บนพื้นชายหาดบนเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใต้ร่มเงาของต้นมะพร้าวสองต้น ทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันหันหน้าสำรวจบริเวณรอบ ๆ รับลมอุ่น ๆ จากทะเลอันกว้างใหญ่ ก่อนที่จะหันหน้าเข้าทักทายกัน โดยฝ่ายเด็กหนุ่มเป็นผู้เริ่มทักก่อน

“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มหมุนตัวเล็กน้อยเพื่อเอ่ยทักหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับโค้งตัวทักทายเมื่อเธอหันมา
“ผมคุโมจิครับ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณหว่องใช่ไหมครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หญิงสาวน้อมตัวทักทายด้วยเสียงอันไพเราะอย่างอ่อนโยนและส่งยิ้มให้ ท่าทีของเธอช่างสวยงามยิ่งนัก
“เอมี เซลฟี หว่อง ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ”
“ครับ”

“เอาล่ะครับ ทักทายกันเสร็จแล้ว...~”
เสียงดังก้องประกาศกล่าวแทรกขึ้นมาจนทั้งคู่ต้องพร้อมใจกันหันหน้าไปยังต้นกำเนิดเสียงที่อยู่ไม่ไกลนัก เสียงมาจากเรือยอร์ชขนาดย่อมสีส้มแปร๊ด ติดจอทีวีจอยักษ์ลอยเด่นอยู่ตรงขอบฝั่งทางขวามือห่างออกไปไม่ไกลนัก

ภายในทีวีฉายภาพของตัวตลกในชุดสีส้มที่ทั้งสองคุ้นเคย ก็คือแอนเนาส์เซอร์นั่นเอง ฉากหลังเป็นห้องขับเคลื่อนซึ่งน่าจะเป็นส่วนที่อยู่ในตัวเรือลำนั้น กระจกใสภายในส่องให้เห็นท้องทะเลอันกว้างใหญ่

“ขอยินดีต้อนรับผู้เข้าแข่งสู่ทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลในยามเที่ยงวันอันแสนวิเศษนี้ ทะเลแห่งนี้อยู่ห่างจากพระนครถึงสามสิบกิโลเมตร อันเป็น.......”

แอนเนาส์เซอร์ร่ายยาวบรรยายความงามของทะเล ทั้งสองก็ยืนตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“...ครับ เอาละครับ ต่อไปเป็นรายละเอียดการแข่งขัน....”

ภาพของแอนเนาส์เซอร์ตัดไป เผยให้เห็นเป็นเกาะเล็ก ๆ เกาะหนึ่งอยู่กลางหน้าจอ มีจุดกระพริบสีเขียวและสีแดงกระพริบอยู่เคียงข้างกันตรงขอบเกาะ

“ขอรับ...นี่คือตำแหน่งของ ’เรือเช่า’ ที่ทางเราจัดสรรมาอย่างดี ตอนนี้ถูกจอดเทียบท่าไว้แล้วขอรับ ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้งสองหันหน้าตรงไปทางริมหาดเพื่อชมเรือที่เราจัดเตรียมไว้ขอรับ”

เสียงตบมือดังแปะสองครั้งดังขึ้นหลังแอนเนาส์เซอร์กล่าวจบ

ทั้งสองหันหน้าไปตามเสียงเชิญของแอนเนาส์เซอร์ ริมหาดที่เมือครู่ไม่มีอะไร ก็ปรากฏเป็นเรือพายทำจากไม้พร้อมไม้พายอันเขื่องวางนอนอยู่บนเรือขนาดสามคนนั่งสองลำจอดเทียบท่าคู่เคียงกันอยู่

เมื่อทั้งคู่มองสำรวจเรือเสร็จแล้วจึงหันกลับไปที่หน้าจออย่างพร้อมเพรียง หน้าจอทีวียังคงปรากฏภาพเดิมเมื่อครู่อยู่ สักครู่เสียงของแอนเนาส์เซอร์ก็ดังขึ้นอีก

“ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองต้องใช้ ‘เรือเช่า’ ของท่านพายไปยังเป้าหมายก็คือ ชายฝั่งพระนครที่อยู่ห่างออกไปสามสิบกิโลเมตรจากเกาะที่ท่านทั้งสองยืนอยู่ ซึ่งริมหาดจะมีโดมตั้งรอไว้ขอรับ...” เสียงของแอนเนาส์เซอร์หยุดลงไปครู่หนึ่งเพื่อพักหายใจแล้วเริ่มบรรยายต่อ

“กระผมซึ่งอยู่บนเรือลำนี้จะติดตามท่านทั้งสองไปตลอดทางอยู่ห่าง ๆ ขอรับ...ขอให้ท่านทั้งสองโชคดี!~”

หน้าจอดับวูบลงไปทันทีเมื่อแอนเนาส์เซอร์กล่าวอวยพรจบ พร้อม ๆ กับเสียงเครื่องยนต์ของเรือยอร์ชติดขึ้นพร้อมจะเคลื่อนที่ ปล่อยให้ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองยืนมองหน้าจอที่ดับมืด

ผู้เข้าแข่งขันค่อย ๆ หันหน้าไปมองเรือพายของตนพร้อม ๆ กัน...

คุโมจิเหงื่อตกทันทีที่คำอธิบายสิ้นสุดลง ส่วนหว่องก็ทำหน้าคล้ายจะเป็นลม แต่ทั้งสองก็เริ่มเดินย่ำทรายฝ่าเปลวแดดไปยังริมหาดเพื่อขึ้นนั่งบนเรือของตน ด้วยสีหน้าเหน็ดหน่าย

“สาม...สิบ.....กิโลเมตร...” คุโมจิเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายพร้อม ๆ กับเงยหน้าแล้วหรี่ตาเพื่อทอดสายตามองไปสู่ทะเลอันกว้างใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแล้วหยิบไม้พายขึ้นมา มันแลดูโหดเหลือเกินสำหรับเขาที่แรงมีไม่ค่อยมาก

ส่วนหว่องที่เพิ่งนั่งลงบนเรือ ก็หยิบไม้พายขึ้นมาเช่นกัน สีหน้าของเธอตอนนี้แดงก่ำด้วยแสงแดดยามเที่ยง เธอรวบรวมสติ หน้ามุ่งไปข้างหน้า แล้วเริ่มเอาไม้พายจุ่มลงน้ำทะเลโดยไม่รอช้าแล้วเริ่มพาย

คุโมจิเห็นหว่องจะเริ่มพาย จึงรีบเอาไม้พายวาดพื้นน้ำทะเลบ้างทันที


ซู่มมม~~~~!

“เหยอ!!”
“ว้าย!”

ทันทีที่ทั้งสองพายเรือเพื่อให้แรงพัดเอาตัวเรือค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้าให้ได้ทีหนึ่ง เรือไม้ก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรงจนน้ำทะเลสาดเข้าหน้าทั้งสองเต็ม ๆ จนทั้งคู่ตกใจร้องแล้วหยุดมือหลังจากที่พายครั้งแรกทันที ตอนนี้เรืออยู่ห่างออกจากฝั่งเกือบ ๆ สองเมตรทีเดียว

“อะแฮ่ม...ขออภัยที่ลืมบอกครับ” เสียงดังมาจากเรือยอร์ชที่ลอยเทียบเคียงอยู่ไม่ห่างอีกครั้ง
“เรือนี้เป็นเรือพิเศษครับ เพียงพายเบา ๆ มันก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรงแล้ว พึงระวังด้วยขอรับ...เชิญเริ่มแข่งขันต่อเลยขอรับ”

สิ้นเสียงของแอนเนาส์เซอร์ที่ดังจากเรือยอร์ช ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองต่างหันหน้าที่เปียกด้วยน้ำทะเลที่สาดเข้ามาเมื่อครู่เข้าหากัน

“...ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มแข่งกัน เลยนะครับ?” คุโมจิเอ่ยหันไปถามทันทีด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“...ค่ะ...” หว่องตอบด้วยน้ำเสียงมีหวัง พร้อมพยักหน้าตกลง

ทั้งสองต่างลุกขึ้นทรงตัวบนเรืออย่างรู้งาน จับไม้พายให้กระชับมือแล้ววาดไม้พายขึ้นพร้อม ๆ กันแล้วจรดลงน้ำพร้อม ๆ กับพายไปข้างหน้าฝ่าคลื่นที่ถาโถมเข้ามา


ซู่มมม~!! ซู่มม!!

เรือของทั้งสองฝ่ายพุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ เรือพุ่งไปข้างหน้าแล้วหยุดเป็นระยะ ๆ คู่เคียงกันออกสู่ทะเลอันกว้างใหญ่
การแข่งขันของทั้งสองเริ่มต้นขึ้นแล้ว!!

ภาพของแอนเนาซ์เซอร์บนเรือยอร์ชถูกถ่ายทอดสดมายังโดมสนามประลองที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้ชมมากหน้าหลายตาส่งเสียงเชียร์กึกก้อง

“เอาล่ะขอร้าบ~~~ สุภาพบุรุษ สุภาพสตรี พี่ป้าน้าอา ท่านผู้ชมทั้งหลาย~~~ ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง ได้ทำการออกตัว จากจุดสตาร์ทแล้ว~ กระผมจะขอทวนกฎการแข่งขันอีกครั้งนะขอรับ!! การแข่งขันจะเป็นแบบเรซซิ่ง วิ่ง เอ้ย!! พายต่อไปไม่หยุดพัก และสามารถทำอะไรก็ได้ที่เป็นการขัดขวาง หรือทำให้คู่แข่ง ไม่สามารถแข่งต่อได้ การแข่งขันจะสิ้นสุดลง ก็ต่อเมื่อผู้เข้าแข่งขันคนใดคนหนึ่ง เข้าเส้นชัย ไม่ว่าจะสภาพใดๆ ก็ตาม นั่นก็หมายถึง...นอกจากจะแข่งเรื่องความเร็วในการพายเรือแล้ว ยังแข่งด้านทักษะการเอาตัวรอดจากอีกฝ่ายด้วย!!”

ภาพของแผนที่เขตชายฝั่งทะเลนครสุดขอบฟ้าอันเป็นสนามแข่งปรากฏขึ้นแทนภาพของแอนเนาซ์เซอร์ ตามด้วยภาพของ ฮัปปะคิ คุโมจิ และ เอมี่ เซลฟี่ หว่อง สองผู้เข้าแข่งขัน ที่กำลังลงเรือ

“การต่อสู้ภายใต้สายลม แสงแดด และท้องทะเลสดใส ชัยชนะในการแข่งขันคู่ที่สี่ จะตกเป็นของฮัปปะคิ คุโมจิ เด็กหนุ่ม ผู้พิทักษ์ผืนป่า หรือว่าจะตกเป็นของสาวน้อยยามราตรี เอมี่ เซลฟี่ หว่อง กันแน่!! ขอเชิญทุกท่านรับชมได้ ณ บัดนี้~วี้~~วี้~~~”

เฮ....เฮ.........เฮ..............

พอสิ้นเสียงของแอนเนาซ์เซอร์ เสียงเชียร์ก็ยิ่งดังกึกก้องขึ้นไปอีก

“ไม่ทราบว่า ทางผู้วิจารณ์มีอะไรจะพูดถึงการแข่งขันคู่นี้บ้างขอรับ?”

“ครับ การแข่งขันในครั้งนี้จากข้อมูลที่เรามี จัดได้ว่าเป็นงานหนักของทั้งสองเลยก็ว่าได้ การพายเรือเป็นระยะทางถึงสามสิบกิโลเมตร ซึ่งถือว่าไกลมาก ถึงแม้ว่าจะใช้เรือพายชนิดพิเศษที่ออกแรงพายหนึ่งครั้ง เรือจะพุ่งไปข้างหน้าประมาณสี่เมตร แต่ในท้องทะเลแห่งนี้ มีทั้งอุปสรรคทางธรรมชาติ อย่างคลื่นลม กับอุปสรรคที่ทางเราเตรียมไว้ ซึ่งขออุบไว้ก่อนครับ”

“แต่การแข่งขันในครั้งนี้ กระผมคิดว่า ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ จะได้เปรียบกว่าเล็กน้อยตรงที่เป็นผู้ชายนะขอรับ”

“มันก็ไม่แน่หรอก คุณปิเอโร่ เห็นเป็นผู้หญิงบอบบาง แต่จะบอบบางจริงหรือเปล่า เราก็ต้องตามดูกันล่ะครับ”


กลับมาทางสองผู้เข้าแข่งขัน

ตอนนี้ทั้งสองได้พายเรือออกมาได้สักพักหนึ่งแล้ว มองไม่เห็นเกาะที่เริ่มต้นมา และก็มองไม่เห็นจุดหมาย

ถึงเรือจะเคลื่อนที่ไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับแรงของคนพายด้วย ซึ่งทั้งสองก็ไม่ใช่คนมีเรี่ยวแรงมากมายมหาศาล พอพายไปได้สักพักก็เริ่มมีอาการเหนื่อยหอบ

คุโมจิเริ่มลดจังหวะการพายลง แล้วยกแขนปาดเหงื่อเม็ดเป้งที่เกือบไหลเข้าตา ท้องทะเลเคว้งคว้าง ไม่มีเมฆ แสงแดดแรงกล้า

“ฟู่~ ถึงเรือจะแรงดีก็เถอะ แต่ว่าให้พายเรื่อยๆ อย่างนี้แล้ว มันก็เหนื่อยนะ จริงไหมครับ? คุณหว่อง”

เขาเริ่มจึงหาเรื่องคุยกับเพื่อนร่วมชะตาเดียวกัน แต่ว่ากลับไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคู่สนทนา

“คุณหว่อง? หืม?”

ด้วยความสงสัย คุโมจิเลยตัดสินใจหันกลับมา

สิ่งที่เขาเห็นก็คือ เรือของเอมี่ อยู่ห่างจากเขา เกือบสามสิบเมตร สภาพเรือลอยเอื่อยๆ ตามกระแสน้ำ ส่วนคนบนเรือนั้น ไม่ขยับไม้พายแล้ว
จู่ๆ ร่างของเอมี่ ก็ค่อยๆ หงายหลังล้มลง


ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดถูกถ่ายทอดสดกลับไปยังสนามที่ตอนนี้เสียงเชียร์ยังคงดังไม่ขาดสาย

“โอ๊ะโอ๋!! แย่แล้วล่ะครับท่านชม~~ ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง เป็นลมไปซะแล้ว การแข่งขันยังไปไม่ถึงครึ่งทางเลย~~ ชัยชนะจะตกเป็นของผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ เลยหรือนี่?~~”

เฮ....เฮ.........เฮ..............

เสียงรายงานของแอนเนาซ์เซอร์ ทำให้เหล่ากองเชียร์ฝ่ายคุโมจิ ส่งเสียงเฮลั่น

“มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ เพราะการแข่งขันยังไม่สิ้นสุด เรายังจะตัดสินอะไรไม่ได้ บางทีผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง จะแผนการอะไรอยู่ก็ได้”


“คุณหว่อง!!”

ด้วยนิสัยชอบช่วยเหลือคนของคุโมจิ เขาทนเห็นผู้เดือดร้อนไม่ได้ เขาตวัดพายย้อนกลับไปเทียบเรือของเอมี่เพื่อดูอาการทันที
สีหน้าของเอมี่แดงกล่ำ เหงื่อท่วมใบหน้า หายใจเหนื่อยหอบ นอนแน่นิ่งหลับตาอยู่กลางลำเรือ


แอนเนาซ์เซอร์สายตาไว รีบรายงานความเคลื่อนไหวต่อทันที

“อ้าวๆ จู่ๆ ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ ก็หันเรือกลับเข้าไปช่วยเหลือคู่แข่งซะแล้ว ช่างเป็นคนที่มีน้ำใจนักกีฬาจริงๆ แต่ทว่าทางผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง จะแข่งขันต่อไหวไหมล่ะนี่~~”



“คุณหว่อง!! ยังไหวหรือเปล่าครับ!!?”
หลังจากสังเกตสภาพภายนอกด้วยสายตา คุโมจิร้องเรียกขึ้นพร้อมยืนมือไปปลุก แต่ระหว่างยืนมือไป เอมี่ก็รู้สึกตัวเสียก่อน เขาสะดุ้งดึงมือกลับทันที
“อา...”

เอมี่ลุกขึ้นมานั่งตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหยิบคทาอันหนึ่งที่เป็นอาวุธของเธอ ขึ้นมาสะบัด กลายเป็นพัดใหญ่สีแดงอมชมพู

“มีอะไร หรือเปล่าคะ?”

เธอพูดพร้อมยกพัดใหญ่ขึ้นบังแดด มืออีกข้างก็ซับเหงื่อบนใบหน้าไปด้วย

คุโมจิได้แต่เกาหัว มองเอมี่อย่างงงๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะครับ จะได้แข่งกันต่อ”

“ขอโทษนะคะ ชันชนะในการแข่งครั้งนี้ ฉันขอไว้ได้ไหมล่ะคะ?”
“เห?”

“ร้อยนกยูงพิฆาต!!”
เอมี่สะบัดมือขว้างพัดใหญ่เข้าใส่คุโมจิอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

วิ้ว~~***
พัดใหญ่พุ่งผ่านใบหูของคุโมจิ ไปอย่างฉิวเฉียด

“เหวอ~”

คุโมจิสะดุ้งเฮือกหงายหลังล้มลงบนเรือ ถึงจะตกใจ แต่เขาก็ยังมีสัญชาตญาณไว กางมือขวา เรียกแส้ไม้คู่ใจ ฟาดสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว

เฟียด**
ปึก!!**
ก่อนที่ปลายแส้ไม้จะมาถึงตัวของเอมี่ พัดที่ถูกขว้างออกไปก่อนหน้านี้ ลอยกลับมาป้องกันได้ทันท่วงที ก่อนเข้ามือของเอมี่ราวกับบูมเมอร์แรงไม่มีผิด

“อย่างที่บอกไว้เมื่อครู่นะคะ”
เอมี่ส่งยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมเก็บพัด ก่อนออกแรงพายเรือจากไปอย่างรวดเร็ว


“โอ้!!ๆๆๆๆ ร้ายจริงๆ ขอรับ!!!~ ท่านผู้ชม!! ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง ใช้แผนมารยาหญิง หลอกแซงหน้าไปแล้ว~!! อย่างนี้ ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ จะทำอย่างไรต่อไปล่ะที่นี้!!~~”

“ฮ่ะๆๆ ผมพูดไว้ไม่มีผิด ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง จะมีแผนการอะไรสักอย่าง แต่นี่นับเป็นการลงมือครั้งแรกของการแข่งขันครั้งนี้เลยนะครับ”
-----------------------

เวลาส่ง วันอาทิตย์ที่ 7 มีนาคม 2553 เวลาประมาณ 12.27 น.

คุโมจิพลิกตัวกลับขึ้นมายืนทันทีพร้อมเสกแส้ในมือให้หายไป แล้วจึงเริ่มพายต่อพร้อมด้วยสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที

ตอนนี้เอมี่นำไปข้างหน้าประมาณยี่สิบเมตรแล้ว คุโมจิพยายามเร่งฝีพายเพื่อตามขึ้นแซง
แต่ทว่าเขากลับขึ้นแซงได้อย่างยากลำบากนัก เพราะทางเอมี่เองก็จ้วงไม้พายอย่างรวดเร็วเพื่อจะทิ้งห่างคุโมจิให้ได้มากที่สุดอยู่เช่นกัน


แอนเนาส์เซอร์แยกร่างปรากฏตัวอยู่บนดาดฟ้าเพื่อสังเกตการณ์ เริ่มบรรยายต่ออีกครั้งอย่างออกรส

“ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันเอมี่แจวอย่างไม่คิดชีวิตเลยครับ~~~! คงจะไม่ยอมให้คุโมจิแซงขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่~!!!”

เสียงเชียร์ของผู้ชมฝั่งเอมี่กระหึ่มขึ้นอีกระรอกเพื่อให้กำลังใจ

“เอาล่ะครับ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป~”



การพายอย่างต่อเนื่องยังคงดำเนินต่อไป คุโมจิยังไม่สามารถไล่ตามทันได้ง่ายดายนัก ขณะนี้ระยะห่างยังอยู่ที่สิบห้าเมตร
แต่ทว่าคุโมจิก็ต้องปล่อยให้เอมี่นำออกไปอีก เขาเริ่มรู้สึกปวดแขนขึ้นมา อาการผิดปกติอันเป็นผลมาจากคำสาปเริ่มออกฤทธิ์จนเขาต้องหยุดฝีพายกะทันหัน


“อ้าว…จู่ ๆ คุโมจิก็หยุดพายครับ เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ตัวตลกทำคิ้วขมวดพร้อมเริ่มบรรยายเมื่อเห็นเหตุผิดปกติทันที

“เป็นผลมาจากคำสาปที่เขาได้รับแน่นอนครับ ดูท่าว่าเจ้าตัวคงต้องหยุดสักพักเพื่อให้กลับขึ้นมาพายอีกครั้งได้อย่างไม่มีปัญหา” นักวิจารณ์กล่าวเสริม


เอมี่ได้ยินเสียงพากย์จึงเหลียวหน้าไปมองคู่แข่งของเธอที่ห่างไปประมาณสามสิบเมตร เผยยิ้มเล็ก ๆ แล้วหันหน้ากลับไปพายต่ออย่างไม่แยแส


ซู่ม!!!

แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดฝีพายกะทันหันเพราะจู่ ๆ ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งแสกเรือของเธอขึ้นมาจากใต้น้ำจนเกือบทำเอาเรือของเธอล่ม

ทันใดนั้น เหนือหัวของเธอประมาณหนึ่งเมตรปรากฏเป็นตัวปลาขนาดย่อมใส่แว่นกันแดดเกล็ดสีฟ้าสะดุดตากำลังทิ้งตัวลงมาอย่างรวดเร็วพร้อม ๆ กับดาบในมือของมัน

“Plato Slash!”
ชิ้ง!

เอมี่หยิบคฑาของเธอขึ้นมาอย่างทันท่วงทีเพื่อป้องคมดาบพร้อม ๆ กับออกแรงสะบัด จนทำให้ปลาทูถูกเหวี่ยงออกไปข้าง ๆ และจมลงไปในน้ำอีกครั้ง


“โอ้ว! มาแล้วครับท่านผู้ชม Plat Trio D. Doppelganger พลเอกปลาทูประจำย่านน้ำแถบนี้~!”
แอนเนาส์เซอร์ประกาศโพล่งทันทีที่เจ้าปลาทูปรากฏตัว

“เอาล่ะครับ งานนี้ทางฝั่งผู้แข่งขันคุโมจิน่าจะได้โอกาสไล่ตามเป็นแน่”


ปลาทูที่จมน้ำไปเมื่อครู่พุ่งพรวดขึ้นมาหวังฟันเธออีกครั้ง แต่เธอก็ยังใช้คฑามารับไว้ได้พอดี ทว่ามันก็ยังคงตื๊อพุ่งมาโจมตีจากน้ำใส่เอมี่อย่างไม่หยุดหย่อน
จนทำให้เธอต้องทิ้งไม้พายและหยิบคฑาอีกอันขึ้นมาแทน

ระหว่างที่เอมี่กำลังง่วนอยู่กับการป้องกันปลาทู คุโมจิซึ่งมีโอกาสพักเมื่อครู่ ก็ได้โอกาสพายตามขึ้นมาทันที


“ผู้เข้าแข่งขันคุโมจิได้ทีแล้วครับ แจวตามขึ้นมาแล้ว!!”

“ย่าห์!”

“โอ๊!”

ทันทีที่เอมี่ทราบว่าคู่แข่งตามมา เธอก็สะบัดพัดทั้งสองออกมาทันที

“กำแพงหมื่นผีเสื้อ!”

“ออกมาแล้วครับ! กำแพงหมื่นผีเสื้อ งานนี้พลเอกปลาทูเละเป็นชิ้น ๆ แน่นอนครับ!”

ปลาทูที่พุ่งตัวเข้ามาถูกคมของพัดทั้งสองจนขาดเป็นชิ้น ๆ ดังคำกล่าวของโฆษกและร่วงหล่นลงทะเล
เอมี่หยุดชะงักชั่วครู่แล้วเก็บพัดอย่างชำนาญทันทีที่เห็นว่าศัตรูสิ้นท่า พลันหยิบไม้พายขึ้นมาและเริ่มพายต่อทันทีเพื่อพยายามรักษาระยะห่าง

ตอนนี้คุโมจิเข้าใกล้จนเหลือระยะห่างไม่ถึงสี่เมตรแล้ว

“จังหวะนี้ล่ะ”

คุโมจิได้ระยะ เอี้ยวตัวเอามือซ้ายไปข้างหลังเพื่อรวบรวมพลังเวทย์ ลูกบอลสีเขียวสดปรากฏออกมาบนมือ

“ฮึบ!”

“อ๊า!”

ลูกบอลสีเขียวพุ่งกระแทกที่ต้นแขนซ้ายของเอมี่ เธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา แต่แขนขวาของเธอก็ยังคงพายต่อไปอย่างไม่ลดละ

“เอาแล้วครับ คุโมจิเริ่มเอาคืนแล้ว!~ อ๊ะ....มาอีกลูกแล้วครับ”

ลูกบอลสีเขียวอีกลูกถูกสร้างขึ้นมาอีก คราวนี้พุ่งตรงไปที่ไหล่ขวา งานนี้เอมี่ต้องชะงักฝีพายทันทีจนไม้พายเกือบจะตกลงน้ำ
แต่ยังโชคดีว่าเธอใช้มือจ้วงหยิบปลายไม้พายกำไว้ในมือได้


การหยุดชะงักของเธอทำให้คุโมจิได้โอกาสแซงขึ้นหน้าอีกครั้ง

“ขอขึ้นนำไปก่อนนะครับคุณหว่อง” คุโมจิเหลียวหลังส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้เอมี่ที่เพิ่งจะได้จังหวะเริ่มพายอีก

เอมี่ตอบกลับด้วยสีหน้าบูดบึ้งแทนคำพูด เธอหอบอยู่สักครู่หนึ่ง ขยับแขนขวาเล็กน้อยเพื่อคลายอาการเจ็บ แล้วจึงเริ่มออกพายเพื่อตามคุโมจิซึ่งห่างออกไปประมาณสิบเมตร


“คุโมจิได้โอกาสกลับขึ้นมานำอีกครั้งแล้วครับ! และจากผลที่เขาได้หยุดพักเหนื่อย คราวนี้เอมี่ไล่ตามขึ้นนำอีกครั้งอย่างลำบากแน่นอน!”
“แต่ก็ไม่แน่เสมอไปครับ....อ๊ะนั่นไง! พลเอกปลาทูรีเทิร์น!!!~”


ปลาทูห้าตัวโผล่พรวดขึ้นมาจากด้านหน้าเรือและพุ่งเข้าหาคุโมจิ ทันทีที่สิ้นเสียงนักวิจารณ์

คุโมจิตัดสินใจไม่หยุดฝีพายให้เอมี่แซง เขาเสกแส้ดาบขึ้นมาและสะบัดด้วยมือข้างเดียวอย่างรวดเร็วจนปลาทูทั้งห้าตัวต้องกระเด็นไปตัวละทิศละทาง
จมลงทะเล และพุ่งพรวดขึ้นมาจู่โจมอย่างไม่ลดละพร้อม ๆ กัน

ทางฝ่ายเอมี่เผยยิ้มเล็ก ๆ ออกมา พลางรักษาระยะห่างจากคู่แข่งของเธอ หวังให้คุโมจิหมดแรงแขนอีกครั้งแล้วจึงขึ้นนำต่อ

แต่ทว่ามันไม่เป็นดังที่เธอคาด!

เมื่อคุโมจิสะบัดแส้ต้านฝูงปลาจนได้จังหวะ จึงเปลี่ยนมุมการฟาด ทำให้ปลาทูทั้งห้าตัวพุ่งไปข้างหลังเข้าหาเอมี่ทันที

ปลาทูสี่ตัวหล่นลงน้ำขนาบข้างเรือของเอมี่ แต่ปลาทูอีกตัวกลับพุ่งเอาพุงแปะหน้าของเอมี่จนเธอต้องร้องยี้
เธอหยุดพายอย่างไม่เต็มใจเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดกลิ่นคาวปลา

ร่างของปลาทูร่วงแผละลงบนพื้นเรือของเธอพลันส่งเสียงร้อง

“Plato Escape!!”

ปลาทูระเบิดดังปุ้งพร้อมควันขาวคลุ้ง เงาของปลาทูพุ่งออกข้างลงน้ำไป สักครู่ควันก็จางหาย กลับกลายเป็นชิ้นเนื้อปลาขนาดพอดีคำส่งกลิ่นหอมหวลจนเอมี่ที่เพิ่งเช็ดหน้าเสร็จเผลอน้ำลายไหลไม่รู้ตัว


“ว้าว~! พลเอกปลาทูแจกขนมปลาทูแล้วครับ ฮิฮิฮิฮิ” โฆษกเอ่ยปากบรรยายด้วยน้ำเสียงยียวน

คุโมจิที่นำหน้าอยู่ได้ยินเสียง เลยหันหลังไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วตะโกนไปหาคู่แข่งแกมเยาะเย้ย

“อร่อยไหมครับ? คุณหว่อง~”

คุโมจิหันหน้ากลับไปแล้วจ้วงพายต่อเพื่อทิ้งระยะห่างคืนบ้างแล้ว!

เลื่อนส่งเช่นเคย.....

วันอาทิตย์.....

ขอโทษเน้อ~


-----------------------

CruzyMancer....-/\-


(น้องแกลงไวจริงๆ)

Emy the Last Turn

“โอ้!! ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ เป็นฝ่ายขึ้นนำไปอีกครั้งแล้ว!! ส่วนผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง โดนพลเอกปลาทูจู่โจม เล่นซะหยุดซะงักไปเลย!! ระยะทางเหลืออีกไม่ถึงสิบกิโลเมตรแล้ว!! ตอนนี้หากมองจากทางด้านเรือยอร์ชของกระผม ก็จะพอมองเห็นประภาคารชายฝั่งอยู่ลิบๆ แล้วขอรับ!! ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง จะสามารถขึ้นนำได้อีกครั้งหรือไม่!! ต้องตามดูในช่วงนี้ละขอรับ~~!!!”

เสียงพากย์ของโฆษกตัวตลก ทำให้กองเชียร์ฝ่ายคุโมจิส่งเสียงเฮลั่น


เอมี่มองตามหลังคุโมจิอยู่ไกลๆ ในใจรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกนั้นกลับถูกกลิ่นหอมๆ ของขนมปลาทูที่อยู่ตรงหน้าลบเลือนไปโดยสิ้นเชิง เธอไม่รอช้ารีบหยิบมันขึ้นมาเข้าปากทันที

“ง่ำๆ งืมๆ อร่อยจัง~”

พอได้ทานขนมปลาทูที่พลเอกปลาทูทิ้งไว้ให้ เอมี่ก็เหมือนจะมีเรี่ยวแรงขึ้น

จู่ๆ กระแสน้ำรอบๆ ตัวเรือของเอมี่เริ่มมีการเคลื่อนไหว แสดงว่าพลเอกปลาทูมีการเคลื่อนไหวที่จะบุกอีกครั้ง เอมี่ลุกขึ้นหยิบคทาคู่พร้อมต่อสู้

ตูม~!!
“Plato Slash!!”
พลเอกปลาทูกระโจนขึ้นจากด้านหลังของเอมี่ พร้อมเหวี่ยงดาบใส่อย่างรวดเร็ว

ปึก!!**
ดาบปลาทูถูกคทาคู่รับไว้ทัน ร่างของพลเอกลอยค้างอยู่กลางอากาศ เอมี่ยิ้มน้อยๆ ออกแรงผลักทั้งดาบทั้งตัวพลเอกปลาทูกลับลงไปในทะเล

“ขอบคุณนะคะ สำหรับขนมอร่อยๆ”

เอมี่พูดทิ้งท้าย ก่อนนั่งลงพายเรืออีกครั้ง


“รู้สึกว่า การที่ผู้เข้าแข่งขันคุโมจิ ปัดการจู่โจมของพลเอกปลาทูไปทางคู่แข่ง จะเป็นผลดีสำหรับผู้เข้าแข่งขันเอมี่ นะครับ”
นักวิจารณ์เอ่ยขึ้น ทำให้ฝ่ายโฆษกขมวดคิ้วสงสัย

“ยังไงเหรอขอรับ? โปรดช่วยชี้แจงด้วยขอรับ”

“ขนมปลาทู ที่ได้จากพลเอกปลาทูนั้น นอกจากจะมีรสชาติอร่อยแล้ว ยังมีคุณสมบัติฟื้นฟูกำลังได้ดียิ่งกว่าเครื่องดื่มชูกำลังทุกยี่ห้ออีกด้วย!! คราวนี้ล่ะ ฝ่ายผู้เข้าแข่งขันคุโมจิ ต้องเจอศึกหนักซะแล้ว”


ตอนนี้เหลือระยะทางอีกประมาณห้ากิโลเมตร ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองเริ่มมองเห็นประภาคารสีขาวที่ชายฝั่งได้ชัดเจนมากขึ้นแล้ว
พลเอกปลาทูเงียบหายไป ไม่รู้ว่าจะกลับมาจู่โจมอีกเมื่อไหร่


“พลังจากขนมปลาทู!! สุดยอดจริงๆ !! ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง จี้ตามมาติดๆ แล้ว!! ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ จะทำยังต่อไปล่ะทีนี้~!!”


คุโมจิอาศัยช่วงที่เอมี่รับมือกับพลเอกปลาทู ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเร่งความเร็วทิ้งห่าง แต่ทว่าฝ่ายของเอมี่ พอมีแรงเสริมจากขนมปลาทู ก็เร่งความเร็วขึ้น ระยะห่างของทั้งสองห่างอยู่เพียงไม่ถึงสิบเมตร และดูเหมือนระยะห่างจะลดลงเรื่อยๆ ด้วย

ในที่สุดเรือของเอมี่ก็ตีคู่กับเรือของคุโมจิ

“ระวังพัดบิน!! ร้อยนกยูงพิฆาต!!”

ฟิ้ว~~***
เอมี่ขว้างพัดใส่ทันทีที่เรือตีคู่กัน

ดีที่ผลของคำสาปของเธอทำให้ผลของท่าพัดบินช้าลง บวกกับเสียงตะโกนก่อน ทำให้คุโมจิก้มตัวหลบได้อย่างไม่ยากเย็น

ก่อนที่พัดจะลอยกลับเข้ามือ คุโมจิได้ฉวยโอกาสเสกเมล็ดพืชเวทมนตร์ ขว้างใส่ที่ตัวของเอมี่
“เอาคืนไปบ้างสิ!! Decrease Seed!!”

ปึก**
เอมี่ขยับพัดใหญ่ในมืออีกข้างขึ้นปัดเมล็ดพืชเวทมนตร์กระเด็นตกทะเลไป

“ลูกไม้เดิมๆ ไม่ได้ผลหรอกค่ะ”

“แล้วทีพัดบินของคุณล่ะ คุณหว่อง”
ฟิ้ว~~***
สิ้นเสียงของคุโมจิ เขาก็ก้มตัวหลบพัดที่ลอยกลับมาโดยไม่หันมอง

“นี่ไม่ใช่ ลูกไม้เดิมๆ เหรอครับ?”

คุโมจิเงยหน้าพูดพร้อมรอยยิ้ม เอมี่รับพัดมายิ้มตอบกลับมาเช่นกัน

“นี่ไม่ใช่ลูกไม้อะไรหรอกค่ะ ตอนนี้ขอให้คุณหยุดพักสักนิดเถอะค่ะ”
“หา?”

พูดจบ เอมี่ก็นั่งลงยกพัดขึ้นบังแดด มืออีกข้างก็ซับเหงื่อบนใบหน้าอีกด้วย ท่าทางเหมือนกับตอนแกล้งเป็นลมก่อนหน้านี้ไม่มีผิด

คุโมจิมองเอมี่อย่างงงๆ ถึงจะไม่ค่อยไว้ใจกับท่าทางนิ่งๆ แบบนั้น แต่ความเหนื่อยล้าจากการพายเรือไม่หยุดพัก ทำให้เขาตัดสินใจหยุดพัก


“อ้าว? เกิดอะไรขึ้นล่ะนี่!! จู่ๆ ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง ก็หยุดพายเรือเอาซะดื้อๆ ขอรับ!! เป็นอะไรกันหรือเปล่านี่~~!!”

โฆษกรีบทำหน้าที่ทันที ที่เห็นว่าสองผู้แข่งขันมีการเปลี่ยนแปลง

“คิดว่าคงพักเอาแรงก่อนจะวัดกันในช่วงสุดท้ายนะครับ”

นักวิจารณ์เอ่ยต่อจากโฆษกทันที

“ชักสนุกขึ้นมาแล้วล่ะขอรับ!! ระยะทางเหลืออีกเพียงสี่กิโลเมตรเท่านั้น!! ในช่วงโค้งสุดท้ายนี้ ใครจะเป็นฝ่ายได้ชัยกันแน่!!”


ด้วยความกลัวที่จะเป็นอย่างครั้งที่แล้ว สายตาของคุโมจิก็ยังคงจับจ้องไปยังเอมี่ อยู่ตลอดเวลา แต่ก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไร จนคุโมจิเริ่มหายเหนื่อย กลับมาขยับไม้พายลงจุ่มน้ำ

“คุณหว่อง ผมไปก่อนนะครับ”

พูดจบ คุโมจิ ก็เริ่มออกแรงพายอีกครั้ง


“ขอบคุณนะคะ สำหรับชีวิตใต้ดวงตะวัน”


เสียงพูดเบาๆ ของเอมี่ แว่วเข้ามาที่หูของคุโมจิ ทำให้เขาหยุดชะงัก แล้วหันกลับมาทันที เอมี่พับพัดเก็บแล้วส่งรอยยิ้มหวานมาทางเขา

“เอาล่ะค่ะ พร้อมที่จะแข่งในช่วงสุดท้ายหรือยังคะ?”

เปิดโหวตถึง 17 มีนา


+++++++++++++++++++++++++
kumochi

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 6/10 - ลองกดเว้นบรรทัดสักนิดชีวิตจะสดใสนะครับ หน้าตาของโดยรวมก็สำคัญเหมือนกันนะ

-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 16/20 - ความเห็นเหมือนชมพูนะครับคำซ้ำ

-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - ถือว่าใช้ได้ดีไม่มีข้อบกพร่องอะไรครับ

-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 37/40 - ดูไม่เป็นธรรมชาติในหลายๆจุดเลยครับ =w=~
-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 10/10 ลงเทิร์นไม่เลท สม่ำเสมอ


Emy

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 7/10 - เทิร์นที่สองค่อนข้างแย่ แต่เทิร์นที่สี่กลับตัวได้ทันแต่ก็พลาดหลายจุดเช่นกันครับ

-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 18/20 - จากที่ดูความผิดพลาดมีเล็กน้อย แต่ว่าภาษายังไม่สวยมากนัก

-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - อืมมม ถือว่าให้ได้เลยนะครับ
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 38/40 - ถือว่าดีมากเลยครับ
-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 7/10 - เลทบ่อยนะครับ


สรุปคะแนนดังนี้
kumochi - 89
Emy - 90

ข้อควรปรับปรุง
- ทั้งสองคน ใส่ใจเรื่องบรรทัดอย่างแรงๆเลยนะครับ

kumochi

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 8/10
- ลายตาอ้ะ แต่เทิร์นสามดีขึ้น

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
- การใช้คำซ้ำ การบรรยายหลายจุดที่เย้นเย้อเกินเหตุ ทำให้เราหักตรงนี้จ้า

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- คะแนนฟรี =_=~

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- อ่านเทิร์นแรกข้าน้อยก็ถูกใจเนื้อเรื่องแล้วจ้า


Emy

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 9/10
- บ้างก็ดี บ้างก็เหลว อื้มให้เท่านี้แหละ

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
- การใช้คำซ้ำ อย่างคำว่าพาย...เยอะมาก ๆ ท่าน...

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- คะแนนฟรี =_=~

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- เนื้อเรื่องรับต่อกันได้ดีจ้า




คะแนนรวม

kumochi - 46
Emy - 48

โหวต Emy โดยประการละฉะนี้!

ตามมาอ่านแล้วนะครับสำหรับคู่นี้ หลังจากที่ได้อ่านทวนแล้ว ผมก็จะให้คะแนนดังนี้ ^^

เริ่มจากคุโมจิ

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (ถ้าไม่หนักจนเกินไป ผมให้เต็มนะครับ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 (เท่าที่ดูยังไม่มีอะไรน่าหักเลยครับ)
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 (ใช้คุ้มครับ)
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 (ตรงนี้ผมว่าไหลลื่นน้อยกว่าคุณหว่องนิดนึงน่ะครับ ^^)
สรุป 49/50

เอมี่ หว่อง

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (เต็มครับ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 (ไม่มีอะไรต้องหักนะครับ)
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 (ใช้คุ้มค่าเหมือนกันครับ)
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 (ตรงนี้ผมว่าลื่นไหล และน่าติดตามกว่าคุโมจิเล็กน้อย ดังนั้นผมจึงขอให้เต็มนะครับ)
สรุป 50/50

แต่ถึงยังไง ผมขออณุญาตโหวตให้เสมอนะครับ ^^" เนื่องจากทั้งคู่ตั้งใจแต่ง และใส่ใจต่อเทรินกันทั้งคู่น่ะครับ

เริ่มจากคุโมจิ

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (ถ้าไม่ถึงขั้นอ่านไม่รุ้เรื่องให้เต็มฮะ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 (ยังมีบางจุดที่ดูติดๆ)
สรุป 49/50

เอมี่ หว่อง

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (ถ้าไม่ถึงขั้นอ่านไม่รู้เรื่องให้เต็มฮะ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 (เนื้อเรื่องไหลลื่นได้ดี)
สรุป 50/50


กดโหวต เอมี่ ครับ=W=

เรื่มกันที่ คิมูจิ๊... เอ้ย ไม่ใช่ๆ... kumochi ครับ

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
บรรยายค่อนข้างยืดเยื้อ จุดผิดไม่ค่อยเห็นนะ หักแต้มเดียวพอ

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20
มีติดขัดนิดหน่อยนะ

รวมคะแนน : 48/50

- คอมเม้นต์
รวบรัดเนื้อหากว่านี้นิดนึงนะ



ที นี้ มาต่อที่ เอด้า หว่อง กันมั่ง

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10
ด๊อกเตอร์เลยทีเดียว ตินิดนึงตรงที่คำว่าพายเยอะไปหน่อย (แต่มันเป็นการแข่งพายเรือ เลยไม่หักครับ) =w=b

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
ลื่นหัวแตก!!!

รวมคะแนน : 50/50

- คอมเม้นต์
น่ากลัวมว๊ากกกกกกกกกก แทบไม่มีที่ติ ฉะนั้น... No Comment!



ฉะนั้น...
จิ้มโหวตให้ เอด้า เอมี่ หว่อง นะ

คิโมจิ

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
- ไม่หัก
ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
- อืม...การเว้นวรรคยังแปลกๆนะ หักนิดละกัน หักเรื่องซาวด์เอฟเฟคด้วย บางทีขึ้นซาวด์มาเฉยๆ ไม่มีคำอธิบายมันก็ทำให้เนื้อเรื่องติดขัดอ่านะ

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- โอเค

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20
- ไม่ลื่นเท่าไรนะ ยังมีจุดที่อธิบายภาพไม่ชัดเจน



Emy หว่องง่องง่อง

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
- ฟรี

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
- ภาษาไม่สวยเท่าไรนะ รีบร้อนไปจนอ่านไม่รู้เรื่องบ้าง

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- เอาเลย

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20
- เชื่อมจากภาษาไม่สวยทำให้การอ่านติดขัดไปด้วย เพราะต้องอ่านแล้วมานั่งทำความเข้าใจทีหลัง


จิ้มเสมอ

Emy Selfy Wong เป็นฝ่ายเข้าเส้นชัย!!!!!!

Emy Final Turn

“งั้นผมไปก่อนนะครับ”

เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมออกตัวไปก่อน โดยมีเอมี่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเรือ

เรือยอร์ชสีส้มของโฆษกตัวตลกที่ตามผู้เข้าแข่งขันทั้งสองมาติดๆ รีบรายงานเหตุการณ์ทันที

“ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ เริ่มออกตัวไปแล้ว ทำไมผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง ยังคงนั่งนิ่งอยู่เลยขอรับ~ หรือว่าจะถอดใจซะแล้ว~~!!?”

“ไม่ใช่หรอกครับ ที่ผู้เข้าแข่งขันเอมี่ หยุดนิ่งไป น่ารอให้ผลของคำสาปเบาบางลงนะครับ เท่าที่เห็นเธอใช้ท่าซ้ำกันไปรอบหนึ่งแล้ว”


พอเรือของคุโมจิออกห่างได้ประมาณยี่สิบเมตร เอมี่ก็เริ่มที่จะขยับไม้พาย

“เฮ้อ~ หายซะที คราวหน้าต้องระวังๆ หน่อยซะแล้วสิ”

พออาการคำสาปของเอมี่เริ่มทุเลาลง เธอก็เร่งความเร็วตามทันที และด้วยพลังกายที่มากกว่า (ผลจากขนมปลาทู) ทำให้เอมี่ไล่ตามคุโมจิได้อย่างรวดเร็ว

“มาได้ไวจริงๆ นะครับ แต่คราวนี้ ผมคงไม่นำอีกแล้วนะ!!”

เฟียด~!!**

คุโมจิกัดฟันเรียกแส้ดาบสะบัดขึ้นแล้วเหวี่ยงไปทางของเอมี่ ถึงแม้ความยาวของแส้ดาบจะไม่ถึงตัว แต่ก็ทำให้เอมี่ผวา หยุดพายไปชั่วขณะ

เอมี่เห็นว่าเป็นกลลวง เธอรีบพายต่อทันที แต่ว่าเกิดมีใบไม้เล็กๆ จำนวนมากลอยล้อมรอบตัวเธอ คุโมจิแอบยิ้มรีบทิ้งระยะห่าง

“แย่แล้วสิ”

เธออุทานเบาๆ ปล่อยไม้พาย แล้วหยิบคทาคู่ขึ้นมาแทนไม้พาย

“พายุใบไม้!! Happaki Attack!!”

คุโมจิตะโกนลั่น ใบไม้ที่รายล้อมตัวของเอมี่ก็หมุนด้วยความเร็วสูง ใบไม้เล็กๆ แหลมคมดุจไม้มีดโกน กรีดแลนเสื้อของเธอจนมีเลือดซึมออกมานิดๆ

พรึบ**!!

เอมี่สะบัดพัดอย่างแรง แล้วเริ่มหมุนตัว

“กำแพงหมื่นผีเสื้อ!!”

เปรี้ยง~!!**

ผลของกำแพงผีเสื้อสะบัดให้พายุใบไม้ สลายไปในชั่วพริบตา เหลือเพียงเอมี่ที่ยืนถือพัดคู่ มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก คุโมจิเอง ก็มีสภาพไม่ต่างจากเอมี่นัก ท่าพายุใบไม้นั้นกินพลังงานเยอะพอสมควร จนความเร็วในการพายลดลงมาก

ตูม**!! ซู่~**

มีอะไรบางอย่างปรากฏตัวขึ้น ระหว่างเรือของสองผู้เข้าแข่งขัน ทำให้เรือของทั้งสองแทบล่ม

สองผู้เข้าแข่งขันมองมันอย่างตกตะลึง เพราะมันไม่ได้มาเพียงตัวเดียว มันมาร่วมสิบ!!

แค่พวกมันปรากฏตัวก็เกิดคลื่นทำเรือของทั้งสองเกือบล่มแล้ว คงไม่ต้องนึกถึงเลยหากมันหันโจมตีใคร


“เขากลับมาแล้ว!! พลเอกปลาทู รีเทิร์น~~!! นี่จะเป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายของเขาแล้ว!! ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองจะต้านเขาไว้ได้ไหมล่ะนี่~~!!”

โฆษกตัวตลกรีบรายงานการปรากฏตัวของอุปสรรคใหญ่ในการแข่งขันในนี้ทันที


พลเอกปลาทูนับสิบเริ่มแยกกันโจมตีใส่ผู้แข่งขันทั้งสอง

“ว้าย~”

เอมี่สะบัดคทาคู่ปัดป้องการจู่โจมไปได้สามตัว สุดท้ายก็พลาดตัวที่สี่ ถูกกระแทกเสียหลัก แต่ก็ยังฝืนต้านการโจมตีของตัวที่ห้าได้ทัน

แต่อีกด้าน ร่างกายของคุโมจิเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นสัตว์ประหลาดขนยาวสีม่วงคล้ำ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ร่างกายขยายใหญ่ หน้าอกมีลูกกลมสีน้ำตาล เขี้ยวเล็บยาวดูน่ากลัว หน้าตาดุร้าย ท่าทางพร้อมที่จะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า

โฮก~~*** เฟียด~**

คุโมจิในร่างสัตว์ประหลาดคำรามลั่น ตวัดกรงเล็บที่แหลมคมดุจใบมีดโกน สะบั้นร่างของพลเอกปลาทู ที่พุ่งตัวมาทางเขาหกตัว และอีกสามตัวที่กำลังโจมตีเอมี่ แหลกเละเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

การจู่โจมของครั้งสุดท้ายของพลเอกปลาทูถูกคุโมจิจัดการได้จนหมดสิ้น


“สุดยอด~~!! ผู้เข้าแข่งขัน ฮัปปะคิ คุโมจิ ในร่างของสัตว์ประหลาด สะบัดมือนิดเดียวเล่นเอาร่างแยกพลเอกปลาทูหมดลงเลยล่ะขอรับ~~!!”

โฆษกตัวตลกรายงานผลอย่างออกรส


โฮก~~***

คุโมจิในร่างสัตว์ประหลาดคำรามลั่น แล้วหันมาทางเอมี่ ลูกกลมๆ ที่หน้าอกของเขาเริ่มมีรอยร้าว

สายตาที่ดุร้ายและสภาพที่ร้ายกาจของคุโมจิ ทำให้เอมี่ รู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย เธอทำได้เพียงยกมือคทาคู่ขึ้นป้องกัน ด้วยมือที่สั่นเทา

“ย….ยิน....ดี......ด้วย........ค...คุณ….หว่อง”

“หืม?”

เสียงแหบๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากปากของสัตว์ประหลาด สร้างความแปลกใจให้กับเอมี่ไม่น้อย เธอลดคทาลง แต่สายตายังคงจับจ้องร่างที่อยู่บนเรือตรงข้ามป้องกันสิ่งผิดปกติ


เพล้ง!!**

ลูกกลมๆ ที่หน้าอกของคุโมจิสัตว์ประหลาดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างของเขาค่อยๆ คืนสภาพกลับเป็นมนุษย์ดั่งเดิม ก่อนค่อยๆ ล้มลงอย่างช้าๆ

“คุณคุโมจิ!!”

เอมี่รีบพายเรือเข้าไปเทียบกับเรือของคุโมจิเพื่อดูอาการทันที ภาพแรกที่เธอเห็นก็คือ คุโมจิ นอนหงายหมดสภาพ หายใจเหนื่อยหอบยิ่งกว่าตอนที่พายเรือหลายเท่า

“ผม.......แพ้......แล้ว......ครับ....”

คุโมจิฝืนพูดออกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้ร่างกายเขาขยับไม่ได้อีกแล้ว เพื่อทำให้ผลของคำสาปหยุดลงเขา เขาต้องทำให้ตัวเองหมดสภาพ

เอมี่ยิ้มรับน้อยๆ แล้วกระโดดขึ้นเรือของคุโมจิ แล้วพายต่ออย่างหน้าตาเฉย สร้างความแปลกใจให้ทั้งคุโมจิ โฆษก และเหล่าผู้ชม เป็นอันมาก



“อะไรกันนี่~~ ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง ข้ามมาพายเรือคู่แข่งซะอย่างงั้น คุณเธอจะทำอะไรกันแน่ล่ะนี่~~?”

“ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เธอคนนี้เดาใจยากมากครับ”

นักวิจารณ์เอ่ยเสริมขึ้น สายตายังคงเฝ้ามองผลอย่างไม่ละสายตา



“ค...คุณ...จะ....ท...ทำ….อ.....อะ...ไร”

คุโมจิพยายามเอ่ยถาม แต่เอมี่ก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ แทนคำตอบ แล้วพายเรือต่ออย่างไม่รีบร้อน จนสุดท้ายเธอก็พายเรือเข้ามาถึงชายหาด

ตอนนี้เบื้องหน้าของเธอก็คือโดมใหญ่ชายทะเลอันเป็นเส้นชัยในการแข่งครั้งนี้ เธอหันมายิ้มหวานให้คุโมจิอีกครั้ง

“การแข่งขันในวันนี้สนุกมาก เอาเป็นว่า ไว้วันหน้า เรามาแข่งกันอีกนะคะ”

พูดจบเธอก็กระโดด ขึ้นชายหาด ส่วนคุโมจิได้แต่พยักช้าๆ หลับตาลงรับความพ่ายแพ้ ในใจหวังว่าคงจะโอกาสที่จะแข่งขันอีกครั้งเพื่อคลายคำสาป แต่แล้วเสียงเอมี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อ้อ...ถ้ามีคราวหน้าอีก กรุณาเรียกฉันว่า เอมี่ ด้วยนะคะ เรียกคุณหว่อง ฟังดูแล้วแปลกๆ หูชอบกล โชคดีนะคะ”


“เป็นเธอขอร้าบ~~!! สาวน้อยยามราตรี เอมี่ เซลฟี่ หว่อง ก้าวเข้าสู่โดมเส้นชัยแล้ว~~!! ผู้ที่ได้รับชัยชนะในการแข่งขันวิ่งสู้ฟัดคู่ที่สี่ ตกเป็นของ ผู้เข้าแข่งขัน เอมี่ เซลฟี่ หว่อง ขอร้าบ~~~!!”

เฮ........เฮ............เฮ.............

โฆษกตัวตลกประกาศผู้ชนะดังกึกก้อง ตามด้วยเสียงกู่ร้องยินดีของเหล่ากองเชียร์ฝ่ายเอมี่


เสียงของเหล่ากองเชียร์ ปลุกให้คุโมจิที่นอนหมดสภาพอยู่บนเรือค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมองท้องฟ้า เช่นเดียวกับเอมี่ ที่เงยหน้ามองท้องฟ้า ผ่านโดมที่เปิดหลังคา

การแข่งขันระหว่างเขาและเธอ จบลงแล้ว....