[เสร็จสิ้น]Neris - จิตวิญญาณแห่งท้องทะเล

เห็นเขามีเพลงกัน ๕๕๕




ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : เนริซซ่า ฟาซิลเวีย(Nerissa Fasilvia) แต่ทุกคนจะรู้แค่ชื่อ “เนริส”เท่านั้น
เพศ : ชาย
อายุ : 22 ปี
ส่วนสูง : ราวๆ 175 (ไม่แน่ชัด)
น้ำหนัก: ไม่เคยชั่ง แต่รูปร่างดีมาก สะโพกผาย เอวคอด
วัน เดือน ปี เกิด: 18 มีนาคม
หมู่โลหิต: จริงแล้วเลือดแบบไซเรน...แต่คิดว่าน่าจะ AB หรือ A
ลักษณะตัวละคร : ภายนอกที่ทุกคนจะเห็นคือเป็นมนุษย์ธรรมดา ผมทองยาวถึงกลางหลัง ตาคมสีเขียวแบบเกล็ดมังกร รูปร่างเพรียว ใบหน้าคม ถ้ามองเป็นผู้ชายจะเป็นผู้ชายหน้าติดหวาน แต่คมมีเสน่ห์ ถ้ามองเป็นผู้หญิงจะเป็นผู้หญิงสวย
(ปกติแทบทุกคนที่เจอกันครั้งแรกจะเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงและโดนเนริสโวยวายใส่)
ปกติใส่เสื้อเชิ้ตใหญ่กว่าตัวเองนิดหน่อยสีขาว กับกางเกงสีดำขายาวพอดีตัว
นิสัย : ใจร้อน ปากไวใจเร็ว ปากว่ามือถึง ไม่ค่อยพอใจกับเชื้อสายตัวเองเท่าไหร่นัก ขี้โมโหนิดๆ
รวมๆออกมาได้เป็นคำว่า “ซึนเดเระ”
....แต่เวลาที่อยู่กับคนรักเท่านั้นนะ...
อาวุธ : มีดสั้นคู่ที่ทำจากเขี้ยวมังกร(ของพ่อ) สลักเสลาเป็นลายสวยงาม ไม่มีคุณสมบัติอื่นพิเศษนอกจากความคม

ทักษะการต่อสู้ : โดยทั่วไป เนริสจะสู้ด้วยร่างกาย เน้นกระบวนท่าต่างๆไม่มีท่าเป็นพิเศษครับ

1. ชื่อท่า : Silent Scream
ประเภท : ป้องกัน/หยุดชะงัก
ลักษณะการโจมตี : กรีดเสียงร้องที่ทำให้คู่ต่อสู้หยุดชะงัก การร่ายมนตร์หรือโจมตีใดๆจะไม่มีผล
จุดแข็ง :เป็นการป้องกันตัวจากเวทย์ของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างสมบูรณ์แบบ
จุดอ่อน : การโจมตีและเวทย์จะไร้ผลรวมไปถึงอาการชะงักของคู่ต่อสู้จะดำเนินไปจนสิ้นเสียงกรีดร้องเท่านั้น
**ไม่มีใครทนฟังเสียงกรี๊ดนี้ได้
เงื่อนไข : คู่ต่อสู้ต้องได้ยินเสียง(แพ้ทางคนหูหนวก..)


2. ชื่อท่า : Dragon Cross
ประเภท:โจมตี
ลักษณะการโจมตี :ตวัดมีดคู่เป็นกางเขนเข้าหาคู่ต่อสู้
จุดแข็ง : เร็ว แรง แม่นยำ
จุดอ่อน :เป็นท่าเรียบๆไม่พลิกแพงมาก ถูกดูออกง่าย
เงื่อนไข :


3. ชื่อท่า : Rosaria Cut
ประเภท:โจมตี
ลักษณะการโจมตี :กางปีกมังกร ตวัดมีดร่ายรำไปรอบๆคู่ต่อสู้เป็นพายุมีด สร้างความเสียหายโดยรอบ คนภายนอกจะมองราวกับว่ากำลังร่ายรำ
จุดแข็ง : .เป็นระบำแบบครบกระบวนท่าทั้งรุกรับ ทำให้ระหว่างอยู่ในการระบำจะไม่ถูกแทรกแซงหรือทำให้หยุดชะงักจากการโจมตีทางกายภาพ ลักษณะการโจมตี ต่อเนื่องไม่มีหยุดพัก

จุดอ่อน :เนื่องจากหมุนมากไปหน่อย ทำให้เวียนหัวมาก ถูกหยุดได้จากการใช้เวทมนต์หรือเสียงที่กวนสมาธิ
เงื่อนไข : -

4. ชื่อท่า : Summon
ประเภท:สนับสนุนผู้ใช้
คำอธิบาย: เรียกอาวุธขึ้นมาจากน้ำ
จุดแข็ง : เมื่อออกจากมือผู้ใช้จะสลายกลายเป็นน้ำตามเดิม
จุดอ่อน : ต้องมีน้ำ
เงื่อนไข :น้ำ 1 ea(?)

5. ชื่อท่า : Marine Absorb
ประเภท:โจมตี/ป้องกัน
คำอธิบาย : ดูดกลืนการโจมตีธาตุน้ำอื่นๆ / ทำให้การโจมตีธาตุน้ำไม่มีผลกับตัวเอง
จุดแข็ง : การโจมตีธาตุน้ำไม่มีผล
จุดอ่อน : หากเป็นการโจมตีใหญ่เกินไปจะเป็นผลกับผู้ใข้แทน
เงื่อนไข : -

6. ชื่อท่า : Grande Onda (กรังเด้ องด้า)
คำอธิบาย: ซัดคลื่นน้ำขนาดใหญ่เข้าใส่ศัตรู เป็นท่าที่มีพลังโจมตีสูงมาก
จุดแข็ง : พลังโจมตีสูงและไม่มีทางหลบพ้น
จุดอ่อน : ผลจากคำสาป เมื่อใช้ท่านี้เนริสจะกลายเป็นคนธรรมดาทันที ไม่มีความสามารถพิเศษอื่นๆต่อไป
เงื่อนไข : -

7. ชื่อท่า : Spit
คำอธิบาย: ใช้น้ำลายเยียวยาบาดแผล(น้ำลายของเนริสมีผลเยียวยา) ตามปกติจะ”ถุย”ใส่
จุดแข็ง : -
จุดอ่อน :-
เงื่อนไข :-

จุดแข็งของตัวละคร : ใจแข็ง มีภูมิคุ้มกันเวทย์ รวดเร็ว โจมตีแรง
จุดอ่อนของตัวละคร :พลังป้องกันน้อย
สิ่งที่ชอบ : เสียงเพลง เสียงดนตรี แสงจันทร์ ทะเล
สิ่งที่ไม่ชอบ : ถ้ำ ทราย
ปณิธานสูงสุดของชีวิต : ไม่มีเป็นพิเศษ
ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) : เป็นลูกครึ่งไซเรน-มังกร ปัจจุบันอยู่บนเรือโจรสลัดกับคนรัก(ที่เป็นผู้ชาย..) มีฐานะนายหญิงของเรือ คอยออกคำสั่งให้ลูกน้องทำงาน แต่ไม่ได้มีนิสัยชอบออกคำสั่งแต่อย่างใด
ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น : คนรู้จัก เพื่อน จะไม่มีการเห็นว่าตัวละครใดหล่อหรือสวยจนต้องเข้าไปทำความรู้จักหรือจะไม่มีการอ่อนไหวไปกับตัวละครอื่นเด็ดขาด รวมไปถึง จะไม่ปฏิบัติกับตัวละครไหนดีเป็นพิเศษด้วย
คำคมประจำใจของตัวละคร : ไม่มี
ประเภทของความวุ่นวายที่ตัวละครได้รับ : humanity curse – ตามปกติ หากโดนกับคนธรรมดาจะไม่มีผลอะไรแต่หากโดนกับสิ่งที่ไม่ใช่คน ผู้โดนคำสาปจะเป็นคนเมื่อเข้าใกล้หรือสัมผัลอะไรที่มีความเกี่ยวข้องหรือเกี่ยวโยงกับตัวเอง อย่างเนริส หากต้องลงไปในน้ำหรือทะเลจะกลับกลายเป็นคนทันที

เริ่มแต่งอินโทรได้ครับ



(โค้งงงง)




~____~ ปล.ขอลบโพสบนๆนะครับ

มาส่งอินโทรครับ

----------------------------
คลื่นลมในทะเล

แสงจันทร์สีขาวนวล

หมู่เมฆสีดำ

เรือลำใหญ่แล่นไปท่ามกลางคลื่นลมพัดแรง

และใบที่กางอยู่บนเสากระโดงนั้น..

คือธงโจรสลัด...

เรือนร่างบอบบางที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนกาบเรือเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีหมู่เมฆสีดำลอยอยู่ประปราย สายลมพัดกรีดพาเส้นผมสีทองยาวสลวยปลิวไปตามสายลม
ราตรีอันเย็นเยียบนั้น

ค่ำคืนนี้เงียบสงบ...

ดังเช่นทุกคืนที่เคยเป็นมา...

ชายหนุ่มมัดรวบเรือนผมไม่ให้ปลิวกระเซิงยุ่งเยิง ดวงตาสีเขียวแปลกตวัดกลับลงมองท้องทะเลสีดำสนิทตามสีท้องนภา สายลมพัดทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น หากคลื่นในทะเลกลับเงียบสงบ

เขาซึ่งอยู่ใต้ท้องทะเลมามากกว่าครึ่งชีวิตรู้ดีว่าสัญญาณนี้หมายถึงอะไร..

...พายุ...

ชายหนุ่มคิดคำนวณในใจก่อนกวาดตามองบนท้องฟ้าอีกครั้ง..

...แต่อะไรกัน...

...ฟ้าไม่ได้มืดซักหน่อย...

คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาคู่คมตวัดกลับเข้ามามองภายในเรือรอบๆด้านตนเองอย่างระแวดระวัง

...ไม่มีอะไรผิดปกติด้วย...

...แล้วไอ้สัญญาณนี่มัน...

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อยอย่างที่บอกได้ว่าใช้ความคิด หากเรือนร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม

..จะเกิดอะไรขึ้น...

...อะไร...

ความหวาดระแวงมากมายถูกจุดขึ้นภายในใจ

ทั้งหวาดกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ทั้งเป็นห่วงใครบางคนที่นอนพักสายตาอยู่ในห้องพัก

และเรือลำนี้ที่ยังมีชีวิตของลูกเรือฝากเอาไว้อีกหลายสิบ...

...สังหรณ์ไม่ดีเลย...

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะขยับลงมายืนบนพื้นกระดานไม้ สายลมยิ่งพัดแรงขึ้นจนเรือนผมทองปลิวสยายไม่เป็นทรง ร่างบางส่งเสียงชิออกมาเบาๆอย่าง
ไม่พอใจก่อนจะรวบเอาผมยาวให้กลับมาเป็นทรงไม่ปลิวตามลม

สายตาคมจับจ้องไปเพียงประตูห้องพักใกล้ๆ ขาเรียวยาวก้าวอาดไปยังเป้าหมายโดยไม่แม้แต่จะชายตามองสิ่งรอบๆ

แต่แล้ว

ลางสังหรณ์ก็กลายเป็นจริง...

โครม!!!

วัตถุปริศนาตกกระแทกลงกลางท้องเรือ ชายหนุ่มร่างบางหันขวับมองแล้วเบิกตากว้างอย่างตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

ร่างสูงตระหง่านที่ยืนอยู่ตรงหน้าคลุมกายด้วยผ้าขาดลุ่ยสีแดงราวกับเลือด ใบหน้าที่ถูกซ่อนอย่างมิดชิดภายใต้หน้ากากเหล็กสีดำสนิท ร่างนั้นยืนโงนเงนไปมาราวกับยังทรงตัวไม่ได้ แรงกระแทกที่เกิดขึ้นเมื่อซักครู่ทำให้ไม้กระดานท้องเรือเป็นรอยแตกร้าวจนแทบพังลงไป และเสียงอันดังกึกก้องนั้นก็คงดังพอที่จะทำให้คนทั้งเรือตื่นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

“ดิส.....ออ.....เดอร์........”

เขาสบถลั่น มือเรียวบางชักมีดคู่ออกจากฝักที่คาดไว้ด้านหลัง ถลันตัวพุ่งเข้าหาร่างตระหง่านนั้น แม้จะไม่แม้แต่จะรู้ว่ามันคืออะไร ประตูห้องพักเปิดออกดังปังอย่างตกใจพร้อมกับเสียงทุ้มคุ้นหูที่อุทานขึ้นอย่างตกใจ

“เนริส!!”

เขาตวัดสายตาเหลือบมองแล้วตวัดกลับไปยังเป้าหมาย คมมีสะบัดอย่างมีเป้าหมายเข้าสู่ร่างที่คลุมด้วยผ้าสีแดงสดนั้น

“ไอ้บาช ถอยออกไปก่อน!!”

ชายหนุ่มดีดตัวมุ่งเข้าหาเป้าหมาย ตวัดใบมีดเข้าหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเป็นกระบวนท่าที่เคยชินก่อนจะดีดตัวกลับออกมาจากระยะห่างที่คิดว่าร่างตรงหน้านั้นจะทำอะไรได้

เขาเขม็งมองไปยังร่างที่เปล่งเสียงแหบต่ำอยู่ซ้ำซากเพียงคำเดียว ชายหนุ่มร่างสูงปราดเข้ามาใกล้ เขาเงยมองใบหน้าคมนั้นทั้งที่ยังขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ดวงตาคมตวัดมองร่างที่ยืนอยู่นิ่งๆนั้นแทบทุกห้าวินาที

“...เกิดอะไรขึ้น?”ถ้อยเสียงทุ้มที่เอ่ยแฝงความเครียดกังวลอย่างไม่ปิดบัง

ยังมีอีกหลายชีวิตที่อยู่ภายในเรือลำนี้

และในฐานะกัปตันเรือ

มันเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องปกป้องรักษาเอาไว้...

“...ไอ้ตัวบ้านั่น...อยู่ๆก็ตกลงมากลางเรือ”เขาตอบ ดวงตาเขม็งมองไปทางมัน “ไม่รู้ว่าตัวอะไร...พูดอยู่แค่คำเดียว...อะไรของมันก็ไม่รู้...”

ร่างสูงส่งเสียงรับในคอ มือคว้ากระบอกปืนคู่มือมากระชับไว้ ดวงตาสีฟ้ากระจ่างมองไปทางร่างที่ยังโงนเงนนั้นตาม

“...แค่ฆ่าก็พอสินะ...”

“...จะฆ่าได้หรือเปล่าเถอะ...” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ร่างสูงด้านข้างเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เขาตวัดสายตากลับมองเล็กน้อยแล้วจึงตอบกลับ “เมื่อกี้...แกก็เห็นว่าฉัน
ฟาดมันไปหลายแผล”

ชายหนุ่มเงียบลงเมื่อเห็นว่าเขากำลังอธิบาย

“...แต่ฉัน....ไม่เห็นว่ามันจะมีแผลอะไรเลยซักนิด...”

“งั้นเรอะ...”ชายหนุ่มส่งเสียงรับ ยกปืนคู่มือขึ้นประทับเล็งไปยังเป้าหมาย “ขอลองดูหน่อยแล้วกัน...”มือหนาเหนี่ยวไก เสียงดินปืนระเบิดลั่นส่งลูกตะกั่วออก
จากลำกระบอกปืนพุ่งตรงไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้ตั้งแต่แรก

ลูกปืนพุ่งตรงเข้าทะลุร่างดิสออเดอร์อย่างแม่นยำ

หากก็ทะลุผ่านออกไปอย่างง่ายดาย

ร่างสูงลดปืนลงจากบ่าประทับ ขมวดคิ้วมองไปยังร่างภายใต้ผ้าคลุมสีแดงนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“...ไม่สะเทือนเลยแฮะ...”

“...ก็ใช่น่ะสิ...”เขาวาดขาไปด้านหลังเล็กน้อยอย่างเตรียมจะดีดตัวพุ่งเข้าไปอีกครั้ง “...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงจะมีผลกับมันมั้ย....”

“...แล้วนาย...”ร่างสูงก้มลงมองท่าทีนั้นแล้วขมวดคิ้วเข้าอย่างเป็นห่วง

“...จะลองดู...”ร่างเพรียวย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วดีดทะยานพุ่งเข้าหาดิสออเดอร์ที่ยืนอยู่เช่นนั้น

เสียงแหบต่ำพร่ายังคงส่งออกมาจากใต้ผ้าคลุมอย่างที่ไม่เข้าใจความหมาย

“ดิส....ออ....เดอร์------“

เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างลอยตัวคว้างอยู่กลางอากาศ ตะโกนถ้อยเสียงออกมาเป็นการเตือนให้กับอีกหนึ่งคนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้น

“อุดหู!!”

ชายหนุ่มร่างสูงย่อตัวลง วางปืนลงกับพื้นแล้วยกมืออุดหูตามคำที่ร่างบางกล่าว

เนริสสบถออกมาสองสามคำอย่างไม่ใคร่พอใจเท่าใดนักแล้วกรีดเสียงออกมาดังลั่น

อ๊า---

เสียงหวีดแหลมทะลวงหูดังขึ้นเป็นระยะเวลาสั้นๆราวหนึ่งนาที

แต่เป็นหนึ่งนาทีที่ยาวนานสำหรับคนที่ได้ฟังจริงๆ..


แต่กระนั้น,...

ดิสออเดอร์ก็ยังคงยืนนิ่ง

ไม่มีปฏิกิริยาใดกับเสียงกรี๊ดนั้นเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มเงียบเสียงลง แล้วทิ้งตัวลงด้านล่าง ย่อตัวลงต่ำก่อนจะตวัดมีดเข้าหาร่างสูงตระหง่านของดิสออเดอร์อีกครั้ง

แต่แล้ว

การเคลื่อนไหวก็ถูกหยุดชะงักลงกลางคัน...

ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้น มือเรียวกำมีดคู่ในมือแน่นอย่างเผลอแล้วค่อยๆก้มลงมองตัวเอง..

โซ่สีดำสนิทที่ถูกทะลวงผ่านกลางอกและกระแสความเย็นที่พุ่งพล่านไปทั่วทำให้ร่างทั้งร่างชา

ร่างของเขาหยุดชะงัก ได้ยินเสียงมีดตกลงข้างลำตัว ภาพที่มองเห็นเริ่มพร่ามัวลง...

เสียงตะโกนเรียกชื่อของเจาราวกับดังออกมาจากที่ไกลแสนไกล

แล้วความมืดก็พร่าสติของเขาไป...

.

.

.

แสงสว่างริบหรี่ส่องลอดบานหน้าต่างเข้ามา ชายหนุ่มปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วยันตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว หากก็ชะงักลงเมื่อมีอาการวิงเวียงเข้ามาในหัว

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้น่า..”ฝ่ามือหน้าลูบศีรษะของเขาเบาๆ เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาอย่างคุ้นเคยทำให้เขาเหลือบสายตามอง ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยมุมปากอย่างที่
เคยเห็นอยู่เสมอ

“...บาช...?”

“อย่างน้อยนายก็ยังไม่ความจำเสื่อม”ชายหนุ่มหัวเราะ เขาตวัดสายตาค้อนเข้าให้วงโต หากก็รู้ดีอยู่ในใจว่าในกระแสคำพูดนั้นมีความเป็นห่วงเจือจางมาไม่น้อย

“แล้ว...ไอ้ตัวนรกนั่นล่ะ...”เขาเอ่ยพึมพำ ค่อยๆยืดตัวขึ้นแล้วบิดสลัดความเมื่อยล้าออกจากร่าง

เขาคงนอนมาไม่ต่ำกว่าสิบชั่วโมงแล้ว...

“...หลังจากที่มันโจมตีนาย มันก็หายไปเลย...”ราวกับเพิ่งนึกได้ เขาก้มลงมองกลางร่างตัวเอง หากก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยผ้าพันแผลนอกจากเสื้อผ้าฝ้ายบางๆที่
เขาสวมอยู่“...แล้วก็ทิ้งนี่ไว้ให้...”

ร่างสูงยื่นกระดาษแผ่นเล็กบางให้ใบหนึ่งพร้อมกับกระดาษแผ่นยาวอีกหนึ่งแผ่น เขารับมาจ้องดูซักครู่เป็นการปรับสายตาที่ถูกซ่อนอยู่ใต้เปลือกตามานานจนพร่า
มัว ไม่นานก็รู้ว่ามันคือตัวเรือบินและใบที่บ่งบอกรายละเอียดของการประลองอะไรซักอย่าง

กวาดตามองเพียงแว่บเดียวก็พอจะรู้...

“...ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ...”

“...แต่ที่มันมาโจมตีนายแล้วหายไปเลยแบบนี้...ฉันว่า...มันต้องทิ้งอะไรไว้แน่...”

เขาเงยมองร่างสูง ใบหน้าคมขมวดคิ้วอย่างจริงจังทำให้เขาไม่อาจค้านได้

“...ไม่หรอกมั้ง....”

“ถึงโซ่นั่นจะไม่มีแผลภายนอก...แต่ฉันสังหรณ์...”น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างเป็นกังวลทำให้เขาขยับหย่อนขาลงด้านข้างเตียงแล้วยันตัวขึ้นยืน ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าอยู่
ข้างๆลุกพรวดขึ้นมาประคองร่างของเขาเอาไว้อย่างกลัวว่าเขาจะล้มลงไปกับพื้น

“...จะลองดู...ตามสังหรณ์นายก็แล้วกัน...”เขาพึมพำขณะที่ก้าวมาประชิดกาบเรือ ร่างบางชะโงกลงมองน้ำทะเลที่เคลื่อนไหวไปมาด้านล่าง
แสงสีส้มจับขอบฟ้าพอจะบอกได้ว่านี่เป็นเวลาเย็นย่ำพอสมควรแล้ว...

อะไรซักอย่างในอกของเขาเต้นตุบ

...แต่เขามั่นใจ...ว่าทะเลคือบ้านของเขา...

เขาผละตัวออกออกจากชายหนุ่มด้านข้างก่อนจะขยับขึ้นไปยืนบนกาบเรือ

แล้วทิ้งตัวลงทะเลแบบไม่มีการคิดประมวลผลอื่นใด...

น้ำทะเลแตกกระเซ็นออกจากกัน ร่างของเขาดิ่งลงน้ำทะเล ชายหนุ่มฝืนลืมตาขึ้นท่ามกลางทะเลน้ำเค็มอย่างยากลำบาก ลำขาเรียวทั้งสองกวัดแกว่งดันตัวให้ลอยขึ้นมาเหนือน้ำ

เขาเบิกตากว้าง แทบจะหลุดอุทานออกมาอย่างตกใจ อ้าปากงับเอาน้ำเข้าปอดไปอึกใหญ่ มือเรียวจิกคอตัวเองอย่างเผลอแล้วยื่นมือขึ้นเหนือน้ำกวัดไปมาอย่างขอความช่วยเหลือ น้ำทะเลมากมายกำลังจะพรากเอาสติของเขาไปอีกครั้ง...

ทะเล...

บ้านของเขาเอง...

เสียงตูมลงทะเลลงมาบ่งบอกว่าความช่วยเหลือกำลังมาถึง ลำแขนแกร่งโอบรอบตัวเขาแล้วรั้งขึ้นเหนือน้ำ เกาะปีนเชือกกลับขึ้นไปบนเรืออย่างคล่องแคล่ว
เขาทรุดลงกับกระดานเรือ ลักเอาน้ำทะเลออกมาจากปาก ฝ่ามือหน้ากร้านลูบหลังของเขาอย่างเป็นห่วง

“....นายเป็นอะไร...”

“....แค่ก...แล้ว....จะรู้มั้ย..”เขาหอบหายใจหนัก ปาดน้ำทะเลออกจากมุมปาก “....ยังกับ...คำสาป...” เขาพึมพำ กวาดตามองร่างของตัวเองแล้วยื่นมือรับผ้า
เช็ดตัวมาจากลูกเรือคนนึง ปาดเช็ดน้ำออกจากตัวจนแห้งสนิทแล้วหายใจเข้าลึกๆก่อนจะทดลองดูใหม่อีกครั้ง

ลำขาเรียวค่อยๆกลายเป็นหางปลาอย่างไซเรน เขาเหลือบมองหลังของตัวเอง ปีกกว้างคู่สำคัญแทรกเนื้อออกมาอย่างที่เคยชิน เขาพึมพำเบาๆ“....เป็นแค่ตอนอยู่ในน้ำ...”

“...เป็นอะไร?” น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกให้เขากลับไปมองก่อนจะเอ่ยตอบออกไป

“...อยู่ในน้ำแล้ว...พลังหายไปหมดเลย...”

ร่างสูงเลิกคิ้ว

เขาผ่อนหายใจ ไม่ได้ตอบอะไรออกไปอีก

...ไอ้โซ่นั่นแน่ๆ....

สมองของเขาตอนนี้ว่างเปล่า...

ความกังวลมากมายที่ทับถมลงมาภายในใจมีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น..

...ทะเล...

...กำลังทำร้ายเขา...

ความกลัวนี้ทำให้สมองขาวโพลน ทุกสิ่งทุกกอย่างถูกลบหายไปจนหมดสิ้น...

...จะทำยังไงดี...

ร่างของเขาถูกยกลอยขึ้นจากพื้น เขาเงยมองร่างสูงที่อุ้มตัวเองอยู่ ก่อนที่จะทันได้เอ่ยอะไร ชายหนุ่มก็ก้าวพาเขาไปวางลงบนเตียง

“ไอ้...บาช...?”

“...พอจะจับความเรื่องได้แล้วล่ะ”ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้า เหลือบมองกระดาษที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับการประลองลงอยู่ “...ต้องไป...ใช่มั้ย?”

เขาเหลือบมองตามแล้วผ่อนหายใจเบาๆ

“...ก็คงแบบนั้น....”

เขาได้ยินเสียงร่างสูงถอนหายใจยาวๆเฮือกหนึ่ง แล้วริมฝีปากหนาก็แตะลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา

เขาเงยหน้ามองแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย

“กลับมาที่เรือเองได้อยู่แล้วใช่ไหม?”ร่างสูงยิ้มเล็กน้อย

เขายิ้มมุมปากรับแล้วเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

“ฉันเป็นนายหญิงของเรือนะ...”

ก่อนที่ประโยคถัดไปจะพ้นลำคอ

เสียงของเขาก็ถูกดูดกลืนหายไป...

ทั้งห้องเหลือเพียงความเงียบงันเท่านั้น...

นาน...

ถ้อยคำจึงถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง...

“...รีบๆกลับมาล่ะ...”

เขาก้มหน้าลง ยกมือแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างเผลอ...

“อวยพรว่าต้องหายกลับมาสิเฟ้ย...”

ชายหนุ่มหัวเราะในคอตอบรับ

“...ขอรับ...องค์หญิง...”

คำสัญญาและร่ำลาเพียงบางเบา...

ถูกส่งผ่านความเงียบงัน..

ยามราตรีแห่งคำสัญญาดำเนินไปอย่างเชื่องช้า...

.

.

.

“ระหว่างที่ฉันไม่อยู่...ห้ามเอาแต่ทำงานล่ะ...ไอ้บ้าบาช...”

“....รู้แล้วน่า...”

“กินข้าวด้วย..”

“.....”

“....นอนพัก....”

"....."

“...อย่าลืม...”


“รีบๆกลับมาดูแลฉันสิ...”

Chu---

“....จะรีบกลับมาก็แล้วกัน...”

.

.

.

...และตอนนี้...

เขาก็อยู่เบื้องหน้าเรือบินลำนั้นแล้ว....

เขาก้มมองตั๋วและกระดาษรายละเอียดในมืออีกครั้งเพื่อดูว่าไม่ได้มาผิดพลาดแล้วเงยขึ้นมองเรือบินหรูหราลำนั้น...

....ต้องเหนื่อยอีกแค่ไหนกันนะ....

"เรือ เหาะแห่งนครสุดขอบฟ้าเดินทางมาถึงแล้ว เชิญท่านผู้กล้าขึ้นมาได้เลยค่ะ...."เรือเหาะลำเล็กปรากฎขึ้นต่อหน้า พร้อมเสียงเล็กดังขึ้นหญิงสาว
ในชุดคุณหนูผู้สง่างามทันที ที่ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะไปยังนครสุดขอบฟ้า

"เพียงแค่คุณก้าวขึ้นมา... ฉันจะพาไปยังนครสุดขอบฟ้าเองค่ะ"เด็กสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มสง่า
"ต้อง การเข้าประลองใช่ไหมค่ะ...? ถ้าใช่ พวกเอกสารต่างๆพวกเราจะจัดการให้ ส่วนกฎรายละเอียดต่างๆเมื่อถึงพระนครคุณก็จะทราบได้ด้วยตัวเองค่ะ"

Nerissa Fasilvia
Gain : คำสาปความวุ่นวาย LV.1
ได้เดินทางมาถึง นครสุดขอบฟ้าเรียบร้อยอย่างสวัสดิภาพ สามารถเข้าพักที่ห้องพักนักกีฬาได้เลยค่ะ