[ห้องพักเบอร์ 01] เจ้าหญิง(ชื่อเต็มใส่ไม่พอ)

ใยป้าห้อง 00 นั้นอะไรค้าาาาาา
คนหรือสิงโตทะเลนั่น
ขนตางี้งอนเป็นคลืนซึนามิเชียวววว


มาลัย : ฉันได้ยินนะ นังเด็กเปรต

ป.ล เพลงประกอบจำเป็นมากครับ ทางที่ดีลองดูก่อนซักรอบครับ จะเข้าใจยิ่งขึ้น




ติ้ก ต่อก....
เสียงนาฬิกายังคงดังอยู่ในห้อง 01 ถึงแม้ว่าเจ้าของห้องจะหลับไปแล้ว
มันยังคงบอกเวลา 11.59

ติ้ก ต่อก....
12.00.....

ตึ้งงงง...ตึ้งงงงง

เสียงนาฬิกาบอกเวลาดังขึ้น ก่อนที่เจ้าหญิงของเราจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น...

พลันชุดนอนสีเกือบใสที่รัดรูปขององค์หญิงก็พลันเปล่งแสง

แสงนั้นทอประกายไปทั่วห้องเล็กๆ

ก่อนที่แสงนั้นจะไล่ไปตาม แส้สีเลือด...

และเปลี่ยนมันเป็น...

พัดสีขาว...

พร้อมๆกับที่ร่างขององค์หญิงพลันเปล่งแสง พลันชุดนอนอันวาบหวิวก็กลายเป็นชุดราตรีสีดำสนิท

พลันเสียงใสๆ ก็ได้หลุดจากริมฝีปากของเธอ...

"ช่วย ...... ด้วย......."

พลันเสียงเพลงได้ดังขึ้นในห้อง

ร่างของหญิงสาวร่ายรำไปในความฝันนั้น

ราวกับจะขอความช่วยเหลือจากใครซักคน..



"โปรด . . . ช่วย . . . ฉัน . . . ด้วย" เสียงที่เธอเอ่ยออกมานั้นราวกับออกมาจาก วิทยุซึ่งสัญญาณไม่ตรง

"ฉัน . . . หนาว . . . หายใจ . . . ไม่ออก. . ."

"ปริ้ส....."

"องค์หญิง!!!" พลันเสียงใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่นักมายากลจะปรากฎกาย

ร่างในชุดดำค่อยๆ ยื่นมือไปที่ตัวเจ้าหญิง พลันทั้งสองก็ได้อยู่ในท่าที่พร้อมเต้นรำ

*ท่านจะต้องตกในคำสาปผมตลอดไป....*

พลันเสียงเพลงในห้องก็ได้เปลี่ยนจังหวะไป กลายเป็นเพลงซึ่งทั้งไพเราะ และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน...

*จงตกในคำสาปของผมตลอดไป...*

พลันดนตรีได้เปลี่ยนเป็นทำนองซึ่งช้าและน่ากลัว

ก่อนที่เหล่าเสื้อผ้าของเจ้าหญิงจะค่อยๆ กลับสู่รูปเดิม...

และเจ้าหญิงได้ตกสู่ห้วงนิททรา


อิมเมจเจ้าหญิงอาจจะประมาณนี้นะครับ



ชุดนอนหญิงเคอะ

หญิงไม่ปลื้มมม

ทำไมหญิงสู้ยังป้านั่นไม่ได้

ยัยป้าาาาาา
ป้าาา
ป้าาา



ฉัน...........





โปรดรับหญิงไว้เป็นศิษเอกเถอะ!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ห้องคุณ Princess ใช่ไหมครับ" คุโมจิเดินตรงมาที่ห้องขององค์หญิงแล้วเคาะประตูเป็นจังหวะใหญ่

ค่ะ
มีอะเหรอค่ะ

ป.ล. ใส่ชุดฟองน้ำข้างบนอยู่ =[]=

ท่านหญิงขอรับ กระผมว่าเพลงนี้เหมาะกับท่านดีขอรับ



/ยื่นให้แล้วรีบหนี=A=

"โอ๊ะ นั่น...ใครกัน"!!!!

"เมียใหม่องค์ชายเหรอ!!!!" เช้าวันหนึ่งเมื่อฉันตื่นมา ก็พบว่าชาวหอกำลังซุบซิบ นินทาอะไรบางอย่างกันอย่างเมาส์มา
หลังจากไปสืมมาครึ่งวัน ฉันก็๋ได้พบว่า ทหารในวังหายไป แถมมีเจ้าหนุ่มหน้าสวยมาแทนอีก

"มันต้องเป็นชะนีเทียม สูโดแน่ๆ " ฉันสรุป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

"สวัสดีคร้าบบ เอาของมาเซ่น เอ้ย! มาฝากคร้าบ ผมพิกซ์ข้างๆห้องคุณเองฮะ"

...

"ว้า ไปไหนนะ สงสัยทำธุระส่วนตัวละมั้ง งั้นวางเจลล์ล้างมือไว้หน้าห้องนี้แล้วกัน"

"ไว้วันหลังจะมาหานะคร้าบ~"

*ติดป้าย*

ขณะนี้มีข้าศึกมาตีประตูหลังเมืองหญิง

อาจจะผลุบๆ โผล่ๆ

มีอะไรติดต่อได้ที่


0


8


7


5

6

5

6

2

5

8



นะจ๊ะ รักนะค่ะ

บุ้ยๆ

"หลังจากวิ่งมาเหนื่อยๆ มาอาบน้ำอุ่นเนี่ยละน้า ดีที่สุด" ฉันพูดพลางเทสบู่สีครีมสๆ วยลงบนผิวกาย ก่อนจะเหยียดตัวนอนแช่ในอ่างน้ำ

"ฮิๆๆๆๆ" เสียงของผู้ชายดังขึ้นในหัวฉัน โอ้ว ฝันเป็นจริงแล้ว ต้องมีคนมาแอบดูสุดสวยอย่างฉันอาบน้ำแน่ๆ เลย

พลันแสงสีดำประหลาดแปล่งแสงออกมาจากหน้าอกของฉัน

แสงนั้งทวีความเข้มขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด

"ว้าย" ฉันกรีดร้องเมื่อแสงนั้นค่อยๆ จากลงไป กลายเป็นรอยสักรูปอะไรซักอย่าง

"มาเร็วๆ นะ ฉันจะรอ"

นี่คือตำแหน่งรอยสักนะครับ

แสงจันทร์ส่องน้ำสีดำสนิท บ้างก็สะท้อนแสง บ้างก็เป็นสีดำมืด

ฉันละชอบที่แบบนี้จริงๆ ฉันคิด ก่อนจะมองไปยังคณะทัวร์อันประกอบด้วย

ฉัน

หล่อส้ม

เจ้าเตี้ย

และชะนีเทียมอีกหนึ่งตัว

มันช่างเป็นทัวร์ที่น่าสนใจ ชาย 3 หญิงหนึ่ง กลางเกาะร้าง ...........


"เห็นเกาะแล้ว...." เนริส เจ้าชะนีเทียมเอ่ยขึ้นเบาๆ

พร้อมๆ กับแสงจันทร์ค่อยๆ เลือนหายไป

และดูเหมือนจะมีหญิงคนเดียวที่สังเกตุเห็นมัน .....

เรือลำน้อยค่อยๆ เทียบหาดทรายอย่างนิ่มนวล ฉันค่อยๆ ก้าวลงสัมผัมผัสกับผืนทรายเบาๆ กลิ่นของทะเล หาดทราย เข้ามาปะทะกับจมูกของฉันเบาๆ

"เนริส..." ฉันเอ่ยชื่อชายตรงหน้าเบาๆ เมื่อสังเกตุว่าไม่มีใครมองอยู่ คุโมจิในชุดนักเรียนควานหาตะเกียงอยู่ ส่วนหล่อส้มนั้น มองซ้ายขวาอย่างระวัง พลางปรับหูฟังให้เข้าที่

"หืม.." เขาหันมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่ฉันจะพยักหน้าไปทางทะเล

"ไม่มีคลื่น....." ฉันกระซิบเบาๆ

"เพิ่งรู้สึกเหรอ" เขาตัดบท ก่อนที่ฮัปปาคิ และหล่อส้มจะเดินมาสมทบกับเรา

ขบวนของพวกเราจัดตัวอย่างรวดเร็ว โดยมีฮัปปาคิ และเนริสเดินเท้านำไป ส่วนฉันกับหล่อส้มเดินรั้งท้าย

โอเค บรรยากาศเป็นใจ

ลากเข้าป่าเลยไหม???

"ป่า..." ฉันคิดในใจเบาๆ ก่อนจะมองไปยังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะเอาเท้าเขี่ยดินเบาๆ

ไม่ใช่ดินทราย มีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วเฮะ....

ฉันรีบมองไปรอบๆ พลันสายตาของฉันก็ได้หันไปพบกับอะไรบางอย่างสีแดงสด ที่ลอยอยู่ในป่าลีก

โอเค คราวนี้คงต้องเล่นละครให้มันวางใจ "ซักหน่อย"

มือของฉันค่อยๆ หันไปคล้องคอชายหนุ่มข้างๆ ก่อนจะออกอาการยั่วยวนเล็กน้อย

แน่ละ ฉันไม่ใส่ใจหรอกว่าสมองอันชาญฉลาดของฉันจะพูดอะไรออกไป แต่ตาของฉันนะ มองไปทีเจ้าแสงสีแดงนั้นทุกครั้งที่เป็นไปได้

“หนาวเหรอยะ! ร้อนจะตายชัก!”

"ว้ายยยย" ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อเสียงของท่านอาซ้อดังขึ้นจากหูฟังของชายหนุ่มสุดหล่อ ฉันรีบหันไปทางเจ้าแสงสีแดงนั้น

และพบว่า ...

มันหายไปแล้ว

“โอเค ใกล้จะถึงแล้วสินะ เอาละ หนุ่มทั้งสองคนด้านหน้าเดินต่อไปแล้วก็ทะลุผ่านพงหญ้าไปเลย!”

เสียงอาซ้อสั่งการเบาๆ ก่อนที่คณะเดินทางของพวกเราจะเดินทางอย่างรวดเร็วไปตามป่ามืดนั้น พลางสายตาของฉันมองไปรอบๆ เพื่อจะมองหาร่องรอยเจ้าแสงสีแดงนั้น

แน่ละ..มันไม่มี ....

....

..


คณะเดินทางของพวกเราเดินทางมาถึงพงหญ้าสูงตระหง่านราวสามเมตรได้ ชายหนุ่มตรงหน้าฉันสองคนผ่านเข้าไปก่อน

และแน่นอน ตามด้วยสุดสวยอย่างฉัน!!!

เมื่อฉันเดินผ่านพงหน้ามา ตาของฉันพร่ามัวไปชั่วขณะ ฉันจึงรีบคว้าตัวของหล่อส้มที่ใกล้ตัวที่สุดมานำทางทันที !!

"ถึงแล้วครับอาซ้อ" เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้น ก่อนที่เสียงของอาซ้อจะดังขึ้น

“เอาล่ะ มาถึงแล้วสินะกลุ่มสาม – นี่ยัยเจ้าหญิง หยุดนิ่ง ๆ ก่อนได้ไม๊! - เอ้าไหนทวนสมาชิกซิ คุโมจิ!”
“ครับ”
“เนริส”
“ครับ”
“โอเค หนุ่ม ๆ อยู่ครบดี ต่อไปฉันจะอธิบายภารกิจคร่าว ๆ นะ”

อ่าว ไหงไม่เช็กชื่อฉันละ!!!

ฉันฟังคำสั่งนั้น ซึ่งมีความประมาณว่าให้ค้นหากล่องอะไรซักอย่าง ซึ่งอยู่ในอะไรซักอย่างที่เรากำลังจะเข้าไป

"ยังไงก็ กลุ่มสาม! ชิงกล่องนั่นมาให้ได้! เท่านี้แหละ”

เสียงคำสั่งสุดท้ายของท่านอาซ้อดังขึ้น พอดีกับที่ตาของฉันหายพร่าพอดี

สิ่งก่อสร้างที่อยู่ตรงหน้าหญิงเป็นอะไรที่ที่มันคล้ายหอนางโลมร้างอย่างแรง โดยเฉพาะตึกที่เด่นทามกลางความมืด แสงของมันนั้นสว่างมาก

สว่างจนอดคิดไม่ได้ว่า

แค่พงหญ้าสามเมตรทำไมถึงกันแสงนี้ไม่ได้....

ฉันคิดพลางเดินเกาะแขนหล่อส้มมาจนถึงหน้าประตู ....

ก่อนที่ประตูจะเปล่งแสงสีแดง ก่อนจะเปิดออกอย่างไม่เต็มใจ .....

ไม่เต็มใจแล้วเปิดทำไมย่ะ!! ฉันคิดเบาๆ ในใจก่อนจะก้าวเขาไปในสถานที่แห่งนั้น ...

และประตูก็ปิดลงเบาๆ เมื่อเราทุกคนก้าวเข้าไปครบ

แหม ของเขาดีจริงๆ แข่งเสร็จต้องมาจิ้กไปใช่ที่วังมั่งละ

เมื่อเข้าไปในนั้น ฉันก็พบว่า มันเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ เปล่งแสงราวกับไม่ใช่เวลากลางคืน รอบๆนั้นประกอบด้วยชั้นหนังสือมากมายวางตามรายทาง

นิตสาร...แพรว รายสัปดาห์......

แฮรี่ พอตเตอร์ กับ ศิลาอาถรรพ์....

เมื่อฉันเห็นหนังสือโปรด ฉันรีบกระโจนไปหามันทันที ถึงยัยเกรนเจอร์จะหน้าโง่ แต่ฉันก็รักเธอ

"ปุกปุย..." ฉันอ่านบทที่เปิดไว้ทันที

เออ...

หวังว่า .....


ไอ้กล่องที่เราจะไปเอา....

คงไม่มีศิลาอาถรรพ์อยู่ในนั้นหรอกนะ...

ฉันพูดพลางนึกอย่างเสียวๆ ก่อนจะโยนหนึงสือเล่มนั้นเข้าไปในตู้ พลันสายตาของฉันก็หันไปพบกับอะไรที่คล้ายๆ กล่อง...

!!!!

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหามัน แต่พอเมื่อฉันเข้าไปใกล้พอ ก็พบว่า มันก็แค่หนังสือหนาๆ เล่มนึงเท่านั้น

“โอ๊ย! อาจารย์นี่สั่งภารกิจอะไรแบบนี้มาเนี่ย หญิงล่ะเซ็ง” ฉันบ่นเมื่อพบกับหนังสือหนาเหมือนกล่องประมาณสิบกว่าเล่ม พลางเดินสำรวจไปรอบๆ อย่างสนใจ

"ปึง"!!! เสียงของพวกผู้ชายดังขึ้นจากอีกฝากของห้องสมุด สงสัยพวกนั้นจะพบกับอะไรบางอย่างซะแล้ว

ฉันเองก็เอารองเท้าของฉันเขี่ยหนังสือเหล่านั้นออกไป

ก่อนจะรีบเดินไปตามเสียงนั้น....


และ....




วาป!!!!!

พลันรอยสักที่หน้าอกของฉันก็เปล่งแสงสีแดงอ่อน ก พร้อมกับเสียงปิดประตูอะไรซักอย่าง


"ซวยแล้วไง" ฉันคิดในใจ ก่อนจะเรียกแส้ประจำตัวออกมา พลางสายตาของฉันหันไปทางหน้าห้องที่เจ้าพวกนั้นอยู่พอดี

"ระเบียงต้องห้าม..."


เยี่ยม =[]=