[ห้องพักเบอร์ 07] DAISY

ห้องก็ดูดีนี่นา.... เย็นสบายดีด้วย

อ้าว ไม่มีคอมฯให้ใช้หรอกเหรอ

เดี๋ยวค่อยไปเบิกดีกว่า....


ยังเจ็บแผลอยู่เลย นอนซักนิดก็แล้วกัน

[ป้ายแขวนหน้าห้อง : เหนื่อยค่ะ! Do not Disturb! (เจ๊มาลัยเคาะได้คนเดียวค่ะ! คนอื่นเจ็บตัวแน่!)]

อืม...

กี่โมงแล้วเี่นี่ย เที่ยงคืนแล้ว?

จะว่าไปมาถึงก็เอาแต่นอนเลยนี่นะ เรื่องเดินเล่นกับหาลุง ค่อยไว้พรุ่งนี้ดีกว่า



ใช้ได้เลยนะ ตู้เย็นก็เตรีัยมของกินไว้ให้พร้อม...นมกล่องเดียวพอก่อนแล้วกัน


ถึงจะหายเจ็บแล้ว แต่ยังรู้สึกไม่มีแรงอยู่เลย

งั้นนอนเอาแรงไว้สำหรับพรุ่งนี้ดีกว่า

/ดึงป้ายหน้าห้องออก

อา

ไปเดินเล่นเพิ่งกลับมา นี่ขนาดค่ำแล้วคนยังเยอะเลย กว่าจะกลับมาได้ รู้สึกเหมื่อนฝ่าคนมาเป็นล้านเลย

จะว่าไปยังไม่เจอลุงเลยนี่นา แต่เดี๋ยวเห็นป้ายชื่อหน้าห้องอาจจะมาทักเองก็ได้

อ๊ะ ลืมซื้อมื้อเย็นเข้ามา

อาบน้ำเสร็จแล้วค่อย ออกไปถามคุณมาลัยเรื่องร้านอาหารดีกว่า

/DAISY : สถานะ BUSY อาบน้ำจ้ะ!

[







ความมืดนี่มันอะไรกัน...? หนาว..

.........
........
.....

แสงสว่าง....มองเห็นแล้ว....

พื้นนี่ลอยขึ้นไปได้ด้วย....?

กำลังลอยไปที่แสงสว่าง......งั้นเหรอ?


นั่นกำแพงอะไรกันนะ....ทำไมมันมาลอยอยู่ตรงนั้น?

เดี๋ยวสิ เสียงโอดครวญนี่มันอะไรกัน? ทำไมเสียง.....มันเหมือนคนอื่นๆเลยล่ะ?

ใกล้จะเห็นแล้วอีกนิดเดียว...

กำแพงนี่มัน.....

!!!!

"เดซี่......เดซี่.........ช่วยพวกเราด้วย.....เราไม่ไหวแล้ว"

ทำไมกันล่ะ ทำไมทุกคนถึงอยู่ในกำแพงนั้น แถมยังยื่นออกมาแค่หน้าอีก

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!! พร่ำเพ้อบ้าอะไรของแก! ผลงานที่สมบูรณ์ที่สุดน่ะเหรอ จะมาช่วยพวกเรา"

นี่ก็ด้วย......อะไรกันน่ะ

"ตอนพวกเรากำลังสูญสลาย ตอนนั้นเธอเล่นเกมอะไรอยู่ล่ะเดซี่!? มีความสุขดีมั้ยล่ะ!? ฮ่า ฮ่า ฮ่า่!!"

ไม่ใช่นะ....

"ไม่ใช่อะไรกันล่ะ พวกเรากำลังจะหายไป พวกเราต้องมาเป็นแบบนี้ แต่ความหวังพวกเรา! เธอน่ะ! กลับหนีไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย"

ฉันขอโทษ......

"เธอน่ะ ไม่เข้าใจหรอก! ใช่สิ! ผลงานที่สมบูรณ์ที่สุด ไม่แก่ ไม่ตาย ไม่สูญสลาย ใกล้เคียงกับข้อมูลหมายเลข0.....ไม่สิ อย่างเธอมันเหมือนกับเจ้าไวรัสนั่นแล้วนี่!?"

...อึก.....



......?....

ใครกันน่ะ.....ภาพสีแดงนั่น....ไวรัสเหรอ!?

"ชั้นจำได้ว่า ส่วนที่แยกไปของชั้นเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่ามายุ่งกับชั้น"

นี่นาย......

ทำไมนายต้องทำลายทุกสิ่งแบบนี้ด้วย!?

"ชั้นกำลังปกป้องสิ่งสำคัญอยู่ต่างหาก.....ถ้ายังขืนยื่นมือเข้ามายุ่ง เธออาจจะไม่เป็นไร แต่คนทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอ ชั้นจะทำให้เป็นแบบพวกที่ริอาจเอาชั้นไปทำให้แปดเปื้อน......ทำให้เป็นแบบพวกที่ถูกดูดกลืนอยู่บนกำแพงนั่นยังไงล่ะ"

อย่านะ...

แต่ฉันก็ปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ ทุกสิ่งจะพังทลายหมด

"ชั้นจะไม่พูดมาก มันก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วกัน......เพราะยังไงเธอก็หาตัวชั้นไม่เจอหรอก......แล้วก็อย่าทำให้ชั้นรำคาญมากกว่านี้อีก ทั้งเธอ และพวกมัน....ลาก่อน"

เดี๋ยว จะไปไหน!?


"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เห็นแล้วใช่มั้ย เดซี่ พวกเราเป็นแค่เหยื่อของพวกที่อยากทำตัวเป็นวีรบุรุษเท่านั้นเอง ส่วนเธอมันก็แค่เครื่องมือชิ้นเอก! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!"

!!!! ]


!!!!!

อะไรกัน.......ฝันงั้นเหรอ....

สงสัยช่วงนี้จะนอนดึกไปล่ะมั้ง

ช่วงนี้เดินเข้าออกหอพักบ่อยๆ ก็รู้สึกเหมือนกันว่าคนเริ่มมาถึงกันมากขึ้นทุกวัน

แต่ก็ยังไม่ได้คุยกับใครเลยนอกจากลุง เรฟ แล้วก็คนที่เพิ่งมาที่ชื่อ....แบทอะไรซักอย่าง

ท่าทางเรฟจะไม่ถูกกับเขาเลยนะ?

แต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีอะไรแปลกเลยนี่นา นอกจากนิสัยบางอย่าง ฉันก็ถือว่าเป็นสิทธิ์ของเขาที่จะชมตัวเองนี่นะ....


แต่ป้ายหน้าห้องมัน...

เป็นคนที่เปิดเผย(แบบแปลกๆ)ดีจัง

ก๊อก ก๊อก

...


ก๊อก ก๊อก

ด้วยความที่ผู้เคาะประตูนั้นถือสตอเบอร์รี่ชีสเค้กชิ้นหนึ่งอยู่ ชายผู้นั้นจึงยืนรอโดยที่คาดหวังว่า ประตูนั่นจะเปิดออกมาต้อนรับเขา...

ใครมาน่ะ

=====================

"มาแล้วค่ะ"

เมื่อหญิงสาวเปิดประตูเธอจึงได้พบกับ..

=================

สุดหล่อ

ในชุดเจ้าบ่าวสีขาว

"อะไรกันเนี่ย....ลูกใครบวชเหรอคะ?"

"เอ่อ...ไม่มีใครบวชทั้งนั้นล่ะ มีแต่คนสวยที่จะได้รับขนมหวานต่างหาก~ ทะด้า~" เขาพูดพลางยืนจานให้

"อ้ะ ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวตาวาวเป็นประกาย พร้อมกล่าวคำขอบคุณ