[ห้องพักเบอร์ 05] สเวน

นครลอยฟ้างั้นเหรอ... อย่างกะเทพนิยายงั้นล่ะ..

เอาเถอะ กว่าจะมาถึงนี้ก็ดึกดื่นแล้ว คงต้องนอนที่นี้ซะล่ะ...

จะว่าไปก็หรูดีนี่นะ ปกตินอนกับพื้นแข็งๆ วันนี้ได้นอนบนเตียงนุ่มๆก็สบายไปอีกแบบ...

เอาเถอะ ขอพักพ่อนก่อนก็แล้วกัน...

อาซ้อ Says:
หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ


ไอ้หนู นอนเงียบๆอย่าเสียงดังเข้าจ๋ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

นี่มันห้องอะไรกันเนี่ย หรูชะมัด อยากได้อะไรก็มีให้พร้อม...

เตียงก็มี อาหารก็มีเตรียมไว้ให้ ไม่ต้องออกไปหาเอง อืม... จะว่าไปก็ดีเหมือนกันแฮะ..

[ส่วนรั่ว]

ชิ ดันลืมหยิบ NDX มาซะได้! SRW X ยังไม่ผ่านเลย อุตส่าห์เก็บ CG ได้เพียบแล้วแท้ๆ...(เฮ้ยๆ... มัน SRW หรือเกมส์ H ฟะ มี CG ด้วย....)

นี่ยังดีนะ นครลอยฟ้ามีซะทุกอย่าง กว่าจะขออาซ้อได้ 2 อย่างที่ยากขิงๆ...

เอาล่ะได้เครื่องเล่น Xbox มาแล้ว แล้วก็แผ่น Idol Combat SP เอาล่ะ!

"ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!" เสียงเคาะประตูดังขึ้น สเวนที่นั่งเล่นเกมอยู่ จึงหยุดเกมไว้ แล้วค่อยๆเดินมาที่ประตู

"ใครหว่า"สเวนบ่นเบาๆ พร้อมกับมองผ่านช่องตาแมวออกไปดูภายนอกประตู

ภาพที่ปรากฎ คือ ทหารนายหนึ่ง ซึ่งใส่หมวกหน้ากากรูปกระโหลกปกปิดหน้าอยู่

"เฮ้ย! ใครฟะ"สเวนอุทานขึ้นเบาๆ "ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!" เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

"เอาไงดี"สเวนคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะ........

------------------------------

สเวนจะเปิดประตูหรือไม่? ทหารคนนั้นคือใคร? แล้วเค้ามาทำอะไรที่นี้?

To be continue.....

"เฮ้อ ไปจนได้"สเวนพูดขึ้นเบาๆ หลังจากแอบอยู่นานด้วยความระแวง... ขณะที่ทหารคนนั้นเดินอย่างหัวเสียจากไป

"อาจจะเป็นคนของบาเบล ฉันไม่ยอมเปิดง่ายๆหรอก"

แต่เรื่องมันยังไม่จบเพียงเท่านั้น

เมื่อทหารคนนั้นกลับมา แต่คราวนนี้เค้าไม่มามือเปล่า เค้ากลับมาพร้อมกับปืน M79 (ปืนยิงระเบิด)

เค้าพุ่งตรงมาที่ห้องของสเวน ก่อนที่เค้าจะเป่าประตูให้กระจุย เค้าพูดประโยคหนึ่งออกมา

"สเวน!!!!! ออกมาเจอกับข้าเดี๋ยวนี้!!!!!!"

แต่แล้วก็มีเสียงดัง ราวช่วยชีวิตของสเวนขึ้นมา

"นี่ ถอยไปนะพวกชั้นต่ำ ชั้นจะมาผูกมิตรกับคนห้องนี้" คุณแวมไพร์ที่ถือทาร์ตกรอบด้วยมือซ้าย ใช้มือขวาของเขาสบัดไล่ทหารหน้าห้องเบอร์ห้าให้

"อะไร อยากจะโดนด้วยคนใช่มั้ย!"

"หึ ชั้นน่ะรักสงบนะ! ของแบบนั้นน่ะเหรอ..."

คนสวมแว่นว่าจบ เขาใช้มือขวาเลื่อนไปยังบริเวณตัวของทหารนายนั้น เมื่อทำมือราวชักใยเงาของเป้าหมาย
เขาก็ควบคุมร่างกายไม่ได้จนทำเอาอาวุธในนั่นร่วงออกจากมือหมด

!!!

"แก...นี่มันตัวอะไรเนี่ย!" นายทหารตกใจสุดขีด เมื่อเขาควบคุมสติและร่างกายจากพลังลึกลับเมื่อครู่ เขาจึงรีบวิ่งออกจากบริเวณนั่นทันที

"สุดหล่อจ้ะ~" เขาลดมือลง แล้วหันไปเคาะประตูห้องแทน

ก๊อก ก๊อก

"เห.. อะไรล่ะเนี่ย..." สเวนอุทานในใจ พลางระแวงเล็กๆ แต่ก็ทำใจเปิดประตูออกไปจนได้..

"ขนมที่ต้องการผูกมิตร จากสุดหล่อห้องสี่!!"ชายหนุ่มสวมแว่น พูดพร้อมยื่นทาร์ตกรอบให้กับสเวนที่กำลังยืนงงๆ

"อ่ะเอ่อ... ขอบใจ"สเวนค่อยๆยื่นมือไปรับทาร์ตกรอบอย่างหวาดระแวง ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยจะไว้ใจใครมากนัก

แต่หลังจากได้กัดเข้าแรกเข้าปากไป...

"อะ... โออิชิ!!!" สเวนอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจในความอร่อยจนผิดภาษา... ตัวเขาเองไม่ค่อยจะได้กินอาหารดีๆ อร่อยๆแบบนี้สักเท่าไหร่

"แน่นอนว่ามันต้องอร่อยมากอยู่แล้ว สุดหล่ออย่างฉันทำอร่อยก็อร่อยไปหมดนั่นล่ะ~"ชายหนุ่มภายใต้แว่นตา เอ่ยอย่างหลงตน แต่ดูท่าสเวนจะเอร็ดอร่อยกับทาร์ตกรอบนั่นไม่น้อย...

ในกลางดึก สเวนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม กำลังนอนดิ้นไปดิ้นมา เหมือนกับว่าเขา กำลังฝันถึงอะไรบางอย่าง...

.................................

..............

สายฝนพรั่งพรูลงมาจากฟากฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...

ในตรอกมืดๆแห่งหนึ่ง ที่ทั้งเปียกชื้นและหนาวเหน็บ แมวดำตัวหนึ่ง นอนขดอยู่ข้างถังขยะด้วยความหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจ ไม่มีที่พักพิงอื่นอีกแล้ว...

"ช่างเหมือนฉันเหลือเกินนะ เจ้าแมวน้อย..."

เสียงบางอย่างดังขึ้น เจ้าแมวดำที่นอนหลับตาอยู่ ก็รีบหันขึ้นมามองทางต้นเสียงในทันที... ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสีดำกำลังยืนตากฝนอยู่ตรงนั้น... ที่ปากทางของตอกมืดนั่น...

"อยู่ตัวคนเดียวงั้นเหรอ... คงจะเหงามากสินะ... เหมือนกับฉันเหลือเกิน" สเวนพูดขึ้น พลางเดินเข้าไปหาเจ้าแมวดำตัวนั้น..

เจ้าแมวดำ รีบลุกพรวด พลางถอยออกห่าง... มันเองก็คงจะหวาดระแวงชายหนุ่มคนนั้นอยู่ไม่น้อย..

"ไม่ต้องกลัวหรอก มามะ"สเวน ก้มลงนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเจ้าแมวน้อย... มันค่อยๆ คลายกังวล หลังจากมองสีหน้าอันแสนอ่อนโยนของชายหนุ่มมาสักครู่ มันเดินเซเข้าหาชายหนุ่มตรงหน้าช้าๆ..

มืออุ่นๆ ค่อยๆช้อนตัวของเจ้าแมวน้อยขึ้นจากพื้น ก่อนที่ผ้าคลุมหนังอุ่นๆ จะถูกโอบร่างของแมวน้อยผู้เปียกโชกเอาไว้...

เจ้าแมวน้อย ผ่อนคลายภายใต้อ้อมแขนของชายหนุ่ม มันผลอยหลับไปในที่สุด...

"ฉันจะตั้งชื่อเจ้าว่า นัวร์ ก็แล้วกันนะ"

เจ้าแมวน้อยถูกเลี้ยงดูอย่างดี โดยชายหนุ่มผมสีขาวผู้เก็บมันมาเลี้ยง อาจจะด้วยความเหงาที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวก็เป็นได้...

นัวร์ มีความสุขที่ได้อยู่กับเจ้านายที่เลี้ยงดูมันอย่างดี... ไม่ว่าจะทำตัวเอาแต่ใจแค่ไหนก็ตาม...

แต่แล้วในวันหนึ่ง....

"นัวร์ ฉันกลับมาแล้ว..."ชายหนุ่มเปิดประตูบ้านร้างที่ตนอาศัยอยู่เข้ามา... เขาพึ่งกลับมาจากการล่าค่าหัวอันแสนเหน็ดเหนื่อยพร้อมถุงที่ใส่อาหารอย่างดีเอาไว้ แต่วันนี้ไม่เป็นเหมือนทุกวัน... ทุกครั้งที่เขากลับมา นัวร์จะเดินเข้ามาต้อนรับถึงหน้าประตู แต่วันนี้... ไร้ซึ่งวี่แววของเจ้าแมวน้อย...

"นัวร์เอ๊ย นัวร์ อยู่ไหน เมี้ยวๆๆ"ไม่ว่าจะร้องเรียกดังสักเท่าไหร่ ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าแมวน้อยตัวนั้นอีกแล้ว...

หลังจากเดินหาทั่วบ้าน ชายหนุ่มกลับมานั่งบนเก้าอี้เก่าๆในห้องครัว ที่เคยนั่งดูเจ้าแมวตัวน้อยๆ กินอาหารที่เขาหามาให้อย่างเอร็ดอร่อย.. ได้เล่นด้วยกัน...

แต่วันนี้... เขาทำได้เพียงแค่นั่งมอง ชามอาหารแมวเปล่าที่ถูกวางทิ้งไว้บนพื้นนั้น... ได้แต่หยิบกระป๋องอาหารแมว มาหมุนไปหมุนมา.. ด้วยสีหน้าเศร้าใจ อย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน... แม้แต่ชายหนุ่มที่ฆ่าคนได้ตามคำสั่ง ก็ยังมีความอ่อนโยนอยู่ในจิตใจ...

"นัวร์... เธอหายไปไหน....."

น้ำใสๆ หลังหยดลงมาจากนัยย์ตาสีฟ้า พร้อมกับคำพูดอันแสนเจ็บปวด....

...........................

................................

ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน... เขาลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงกลางดึก สีหน้าดูเศร้าหมอง เรื่องในอดีตมันกลายเป็นความฝันที่หลอนหลอกเขาอยู่นานแสนนาน..

"จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังหาเธอไม่เจอ... บ้าที่สุด..."สเวนพูด พลางมองไปที่ประตูห้องของเขาที่ถูกแง้มออก ราวกับหวังเล็กๆ ให้มีแมวสีดำ เดินผ่านหน้าห้องของเขาไป...

กลิ่นมาจากห้องนี้สินะ.. ดีใจจัง ในที่สุดนัวร์ก็จะได้พบกับเจ้านายแล้วเมี้ยว

งั้นเคาะประตูเลยดีกว่า ... *ง้างมือเตรียมเคาะ*

..
..

ไม่เอาดีกว่า นัวร์หายไปก็นานแล้วเจ้านายต้องดุแน่เลยเมี้ยว..

แถมก็คงดึกแล้ว นัวร์ก็ง่วงแล้วด้วย เอาไว้วันอื่นดีกว่า *วางจานชูครีมไว้หน้าห้อง*

แต่ว่าเจ้านายจะรู้ไหมนะ จริงสิกระพรวน *หยิบกระพรวนออกจากกระเป๋าแล้ววางไว้ข้างจาน*

ไว้นัวร์จะมาหาเจ้านายใหม่นะ

"ฝันดีนะเมี้ยว"

แต่ทันทีที่นัวร์เดินกลับไป ทหารคนเดิมก็เดินสวนทางกลับมาที่ห้องเบอร์ห้า

นัวร์หันกลับไปมองด้วยความสงสัย จึงถามว่า "คุณเป็นใครค่ะ มีอะไรกับเจ้านายของฉัน"

ทหารคนนั้นหันกลับมา นัวร์รู้สึกวาบสันหลังไปในทันที ราวกับว่าภายใต้หน้ากากนั้น มีบางสิ่งที่หน้ากลัวหลบซ่อนอยู่

"เธอเป็นสัตวร์เลี้ยงของเจ้าสเวนงั้นเรอะ ดีเลย มีเรื่องอยากให้ช่วย" ทหารคนนั้นกล่าว

"มีอะไรหรอค่ะ?" นัวร์ถามด้วยความสงสัย

"หึหึหึ" ทหารคนนั้นหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุก ทำให้บรรยากาศบริเวณนั้นเย็นวาบไปในทันที

"คือว่า...." ในระหว่างที่ทหารคนนั้นยังไม่ทันพูดจบ มีเหตุการณ์หนึ่งขึ้น นั้นคือ.....

"เจ้านั่นน่ะ ถอยออกไปห่างๆเดี๋ยวนี้นะ!!"เสียงตะโกนดังลั่นของสเวนดังขึ้นในทันที เขาพุ่งออกมาจากเงาใต้ประตูห้องพร้อมดาบคาตานะในมือ

"แกเป็นคนของบาเบลใช่ไหม!! ต้องการจะสู้กับฉันหรือยังไง!!!!"สเวนเริ่มทำหน้าเข้มและดุขึ้นทุกที ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ที่ดูเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เริ่มทำให้ทหารคนนั้นต้องถอยออกมาในทันที..

"มะ.. ไม่ใช่นะ ฉันเป็น..."

"ถ้าไม่ใช่ก็ไสหัวไปซะ!!!!"สเวนพูดพลางลดมือข้างซายที่ถือดาบลง และชูมืออีกข้างขึ้น พร้อมยิงสายสลิงหัวเจาะเกราะออกจากรูที่เกราะข้อมือ พุ่งเฉี่ยวคอของทหารคนนั้นไปปีกกับกำแพงที่อยู่ไกลออกไป...

เจ้าทหารรีบตาลีตาเหลือกวิ่งหนีไปในทันที นี่เป็ฯครั้งที่ 2 ที่เขาโดนไล่จากห้องของสเวนไป...

"ไม่เป็นไรใช่ไหม เธอน่ะ?"เสวนหันมาถามหญิงสาวที่ยนอยู่ใกล้ๆนั้น เธอไม่ตอบอะไร ได้แต่จ้องมาที่สเวน ด้วยสายตาอึ้งๆกึ่งดีใจ เมื่อเขาลองเพ่งมองเธอสักพัก เขาก็พอดจะเดาออก...

"หรือว่าเธอคือ.. นัวร์!?"

"ดีใจจังที่เจ้านายยังจำนัวร์ได้ เมี้ยว!"