[ปิดโหวต ภารกิจกลุ่มที่ 4] J. Zilvilia / Heline Grudger ( J.Zilvilia ลงเทิร์นจบ)

ภารกิจกลุ่มที่ 4 . J. Zilvilia / Heline Grudger
สถานที่ : ระเบียงไร้ขอบเขต




ลักษณะการแต่ง : Writer talk(มุมมองพระเจ้า)
จำนวนเทิร์น :: 4 เทิร์น
รายละเอียด : หลังจากที่โดนอาซ้อมาลัยประกาศกร้าวให้เข้ามาตรวจสอบ กลุ่ม4 พร้อมปิเอโร่ก็ได้นั่งเรือพายเข้า
จอดบนชายหาดยามค่ำคืน และหลังจากเดินไปสักพักก็เหมือนถูกดึงเข้ามิติอะไรบางอย่างทำให้มาอยู่บนระเบียง
ทางเดินที่เดินเท่าไหร่ก็ไม่มีจุดสิ้นสุดและปิศาจสีขาวก็ปรากฏขึ้นพร้อมบอกว่าจะยอมสยบต่อนายของมันหรือไม่
ถ้าไม่มันก็จะกำจัดผู้ต้องสาปทิ้ง แน่นอนคำตอบของผู้กล้าคือ “ไม่”

NPC ที่ต้องใช้ :
อุปสรรค : Lone ( โดดเดี่ยว )
โฆษก(สัมภาระ) : แอนเนาซ์เซอร์


เนื้อเรื่องที่กำหนด : การติดต่อจากภายนอกถูกตัดขาดปิศาจสีขาวเข้าจู่โจมอย่างหนักหน่วง ไม่ว่าจะหนีอย่างไร
การโจมตียังคงไปถึงเหมือนว่าเราวิ่งวนอยู่บนมือของพระเจ้า



เทิร์นจบที่กำหนด : ผู้กล้าทั้งสองกำลังอยู่ในสภาพใกล้แพ้เต็มที่ แต่แล้วมือสีดำประหลาดก็พุ่งทะลุหัวใจ
ของปิศาจสีขาวจนมันต้องตายในที่สุด และเสียงหัวเราะของดาร์คเนสก็ดังกังวานไปทั่วระเบียงไร้ขอบเขต

<รอแจ้งวันที่ลงเทิร์นจบ>

ลงชื่อ เจ้าค่ะ!

ลงชื่อครับ

ขอแจ้ง(เผื่อ)ลงเทิร์นหนึ่งเลทเจ้าค่ะ

ขอ Deadline เป็นวันศุกร์ที่ 26 มีนาคม ค่ะ

ปล.พรุ่งนี้ไม่ว่าง รับจ๊อบจูนดา่วเทียม วันมะรืนไม่ว่าง ช่วยงานจัดเลี้ยง

ณ กลางผืนแผ่นทะเลกว้าง ในราตรีอันมืดมิด พระจันทร์ถูกเหล่าเมฆหมอกสีดำสนิทบดบังจนผืนพิภพด้านล่างไม่มีโอกาสจะได้สัมผัสซึ่งแสงแห่งจันทรา...

"คืนนี้ช่างมืดมิดเสียนี่กระไร..." ตัวตลกสีส้มกล่าวระหว่างพายเรือลำเล็กๆ อยู่กลางทะเล

"ว่าอย่างงั้นไหมขอรับ? คุณเฮไลน์... คุณจูเลีย..."

ถึงปากของแอนเนาซ์เซอร์จะบอกว่าคืนนี้มันมืดสนิท แต่ทว่าเรือลำนี้ก็สว่างที่สุดในบรรดาเรือทุกลำที่พยายามพายเพื่อจะไปยังเกาะปริศนากลางทะเล

แสงนั้น... มาจากแผงพาเนลที่ข้อมือของไซบอร์คสาวนั่นเอง

"อืม..." ทั้งคู่ตอบรับเบาๆ



"นี่ ยัยหุ่นกระป๋อง" ชายหนุ่มในชุดเหมือนสโตรกเกอร์ในเกมบางเกมเบนความสนใจจากผืนน้ำ หันมาหาหญิงเหล็กที่กำลังเล่นอะไรกับแผงพาเนลอยู่

"น้อยๆ หน่อยย่ะ ฉันชื่อจูเลียย่ะ" ไซบอร์คสาวหันกลับมาตอบด้วยสีหน้าเบื่อโลก

"เรียกฉันน่ะ มีอะไรมิทราบ?"

"ก็แค่ว่า ตอนนี้กี่ทุ่มกี่ยามแล้ว เท่านั้นแหละ" หนุ่มคนนั้นถาม

"เวลาในนครสุดขอบฟ้าหยุดเดินที่เวลาเที่ยงคืนตรงมาประมาณ 2 ชั่วโมง 14 นาที... ตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสองกว่าๆ โดยประมาณแหละ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงนักวิชาการ ก่อนที่เธอจะหันหน้ากลับไปยังพาเนลที่ข้อมือ

"แล้วเธอทำอะไรอยู่นั่น?" หนุ่มคนนั้นถามต่อ

"กำลังตรวจสอบสภาพพื้นที่โดยรอบของเกาะนั้น..." เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาตอบ

"จากที่ได้ยินเสียงทหารมารายงานอาซ้อ เค้าบอกว่า ทหารที่ลงสำรวจพื้นที่แถวนี้ ขาดการติดต่อ และสูญหายทั้งหมด ไม่แน่มันอาจจะมาดักรอทักทายพวกเราก็เป็นได้"

"ความคิดไม่เลว... ข้าไม่นึกว่าเศษเหล็กอย่างเจ้าจะมีสมองด้วย"

กริชสมิงเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหนึ่งเยาะเย้ย

"หุบปากไป ถ้าแกไม่อยากโดนถ่วงทะเล!" ไซบอร์คสาวตวาดเสียงดังลั่น

"ถ้ามันเป็นอย่างที่เจ้าคิด พวกเราจะรับมือพวกมันยังไง?"

กริชสมิงยิงคำถาม ทุกคนหันมามองกริชเล่มสีขาวโพลนแทบจะเป็นตาเดียวกัน

"ความคิดไม่เลวนี่... ฉันไม่นึกว่ามีดทื่อๆ เล่มนึงจะมีสมองด้วย" ไซบอร์คสาวสวนกลับ ก่อนจะชำเลืองมองด้วยหางตา

"..."

"เจอคำตัวเองทิ่มแล้วรู้สึกยังไงมั่งล่ะ" หญิงเหล็กก้มหน้าไปใกล้ๆ กับกริชสมิง เธอสังเกตได้ถึงภายในดวงตา ที่ประกอบด้วยพลังงานมหาศาลที่วิทยาศาสตร์ให้คำตอบไม่ได้

"ว่าแต่ถ้ามันดักรอพวกเราจริงๆ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดีขอร๊าบ~~~" ตัวตลกสีส้มที่ยืนพายเรืออยู่ถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้เห็นถึงความหวั่นใจ(?)

"เตรียมอาวุธให้พร้อมก่อนเทียบท่าสิ... ไม่ยาก" ไซบอร์คสาวตอบแบบทันที ก่อนจะหันไปทางตัวตลกสีส้ม

"แต่ถ้าพวกมันมีเยอะมากเกินไป ก็คงต้องพึ่งพาคุณปิเอโร่หน่อยล่ะค่ะ"

แอนเนาซ์เซอร์เอามือข้างขวาปาดเหงื่อ

"ทำไมต้องฝากความหวังไว้ที่ไอ้กระผมด้วยขอร๊าบ~~~"



เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง สภาพท้องฟ้ายังไร้ซึ่งแสงดาวและแสงจันทร์ เหล่าตัวตลกสีส้มกับเหล่าผู้กล้าเริ่มเข้าใกล้ตัวเกาะไปทุกขณะ

"ใกล้จะถึงแล้วขอรับ อีกไม่ถึงร้อยเมตร" แอนเนาซ์เซอร์กล่าวก่อนเก็บไม้พายมาวางไว้บนเรือ

"งั้นก็ต้องขอเปิดฉากล่ะ" ไซบอร์คสาวกล่าวก่อนล้วงหยิบขวดแก้วที่บรรจุสสารไม่มีรูปทรงสีประหลาดขึ้นมาจากช่องเก็บของด้านหลัง

"เอ๋... ขวดนี้มันคุ้นๆ นะครับ" ตัวตลกสีส้มทำท่าสงสัย พลางจ้องไปยังขวดแก้วใบนั้น



"เอาล่ะ... Copycat Uncommon Disease!" เธอเริ่มเหวี่ยงแขนก่อนจะเขวี้ยงขวดแก้วไปยังชายหาด ก่อนที่จะกระโดดไป

"เฮ้ย!!!" เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ก่อนจะกำกริชแน่น รีบกระโดดลงเรือตามไป แอนเนาซ์เซอร์เห็นดังนั้นจึงวิ่งตามไปด้วย



เหล่าผู้กล้าและปิเอโร่ต่างวิ่งฝ่าหมอกควันจากขวดแก้วที่กำลังพวยพุ่งปกคลุมแนวชายหาด จนมาถึง...

"เอ๋? ที่นี่มัน..." จูเลียตกใจ ที่อยู่ดีๆ พวกเขาทุกคนก็มาโผล่อยู่ในระเบียง ท้องฟ้า และทุกสิ่งรอบๆ ตัวต่างถูกปกคลุมด้วยสีขาวโพลน มีเพียงสีน้ำตาลของพื้นไม้เท่านั้นที่ไม่ถูกสีขาวกลืนกิน

"ข้าว่าดูยังไงมันก็เป็นระเบียง" กริชสมิงเอ่ยขึ้น

"กระผมว่ามันดูไม่ชอบมาพากลนะขอร๊าบ..." ตัวตลกสีส้มกล่าว พลางเกาะแขนของเฮไลน์แน่น



"ฮ่าๆๆๆๆ"

"เสียงใครน่ะ" ไซบอร์คสาวตะโกนถาม พลางปลดดาบออกจากช่องที่ฝ่ามือ หลังจากที่ได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะขึ้น

"โอ๊ะโอ๋~ มาบุกรุกที่ของคนอื่นเขา ยังมีหน้ามาตะโกนก้องอย่างไร้ซึ่งมารยาทอีกหรือ... เจ้าพวกสวะ!!!"

เฮไลน์สังเกตเห็นเงาตะคุ่มๆ ด้านหลังเหมือนจะพุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง

"จูเลีย ระวัง!!!" เขาตะโกนลั่น

ควับ!!!

แกร๊ง!!!



"ชิ..."

"มาด้วยความเร็วที่สูงกว่า 20 เมตรต่อวินาที นับว่าไม่เลวนี่..."

จูเลียยกดาบขึ้นมากันการลอบโจมตีด้วยดาบจากทางด้านหลัง ก่อนจะปัดดาบหวังเพื่อให้คู่ต่อสู้ชะงัก แต่มันกระโดดหนี

"แกเป็นใคร!!!" ไซบอร์คสาวตั้งการ์ด ก่อนหันไปทางด้านหลัง



"ข้าคือ 'โลน' ผู้พิทักษ์และจงรักภักดีต่อท่านดาร์คเนส..."

สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของพวกเธอนั่นก็คือ ชายหนุ่มร่างสีขาว ดวงตาสีดำด้านสนิท กำลังแผ่ปีกสยาย

แต่มือและขาของเขานั้น... เป็นควันสีขาวหม่นๆ ประหนึ่งว่ามันไม่มีรูปร่างที่แน่นอน



"พวกสวะทั้งหลาย... จงยอมศิโรราบต่อท่านดาร์คเนสซะ"

ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"แล้วไอ้ดาร์คเนสอะไรของเจ้า มันเป็นบิดาของข้าหรือไงวะ" กริชสมิงตะโกนลั่น ทำเอาหนุ่มผมสีดำไฮไลท์สีแดงที่ยืนถือมันอยู่สะดุ้งเฮือก



...

ทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ...

"มันไม่โกรธแฮะ..." เฮไลน์พึมพำเบาๆ



ไซบอร์คสาวลดการ์ดลง ก่อนจ้องไปทางชายหนุ่มชุดขาวด้วยดวงตาที่โชติช่วงไปด้วยไฟแห่งความแค้น

"แล้วถ้าฉัน... ตอบว่า 'ไม่' ล่ะ..."

วันนี้เผาไม่ทันแล้ว ขอแจ้งเลื่อนกำหนดการเป็นวันอังคารครับผม

ลงเทิร์นจบ 12 เมษายน 53 ฮะเจ้า...

หญิงเหล็กกำลังเมารถ เมาคลื่น จากการหนีเสื้อแดงไปพักร้อน

ขอเลื่อนเป็นวันที่ 18 เมษายน ค่ะ @w@"

/me วิงเวียน

ปั่นไม่ทันแล้ว
ขอเลื่อนเป็น ก่อน 20 เมษา ละกัน

แล้วถ้าฉัน... ตอบว่า "ไม่" ล่ะ?

ไซบอร์คสาวตอบด้วยน้ำเสียงห้าวๆ ชวนหาเรื่อง

"ถ้าอย่างนั้น... พวกแกก็จง..."

ออร่าสีเทาขุ่นๆ ที่แขนทั้งสองข้างของโลน ค่อยแปรสภาพกลายเป็นโซ่นับร้อยเส้น

"...กลายเป็นเถ้าธุลีซะ!!!"

โซ่สีขาวโพลนนับร้อยเส้นต่างพุ่งเข้าหาเหล่าผู้กล้า ต่างคนต่างหนีกันจ้าละหวั่น

"มันซาดิสต์รึเปล่าเนี่ย ทักทายพวกเราอย่างนี้"

กริชสมิงบ่นอุบอิบ

"มันทักทายเราซะที่ไหนเล่า นี่มันจะฆ่ากันชัดๆ"

เฮไลน์วิ่งหน้าตาตื่น พลางกระโดดหลบโซ่ที่พุ่งลงใส่พื้นด้านหน้าของเขา

"แล้วเราจะทำยังไงกันล่ะขอร๊าบ~~~" ตัวตลกสีส้มโกยอย่างไม่คิดชีวิต

"ก็วิ่งไงครับพี่ ถามได้" เฮไลน์ตอบห้วนๆ แต่เหมือนกับมีใครดึงคอเสื้อของเขาไว้

"ถ้ามัวแต่วิ่งหนี มันจะได้อะไรเล่า ต้องเผชิญหน้าสิ..."

ไซบอร์คสาวกล่าวพลางดึงคอเสื้อของเฮไลน์ไว้ "นายสังเกตที่พื้นมั่งมั้ย?"

ปิเอโร่ได้ยินที่ไซบอร์คสาวกล่าวจึงหันไปดู ก็พบว่า...



"ทำไมพื้นข้างหน้าเป็นรูพรุนเลย?"

เฮไลน์กับปิเอโร่ทำสีหน้าแตกตื่น ก่อนหันเลิกลั่กไปมา

"ตอนนี้เหมือนกับเราอยู่บนเวทีมวย ไม่ว่าเราจะไปทางไหนก็กลับมาที่เดิม" กริชสมิงเสริม

ไซบอร์คสาวค่อยๆ หยิบขวดใส่สารประหลาดขึ้นมา

"อย่าบอกนะว่า... คุณจูเลียจะ..." ตัวตลกสีส้มร้องลั่น

"ไม่ใช่หรอก" หญิงเหล็กฟาดขวดนั้นเข้ากับเสาต้นใกล้ๆ เธอ ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาโลนด้วยความรวดเร็ว

"แกอย่านึกว่า พวกฉันจะยอมให้แกเล่นงานคนเดียวสิ..."



"น่าสนุกนี่" โลนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะเอี้ยวตัวหลบปากฉลามที่จูเลียพยายามจะเอามาปาดใบหน้าอันขาวผ่องของเขา

"หลบเก่งนี่..." จูเลียยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ก่อนที่จะตวัดปากฉลามขึ้นมา



ฉึ่บ!

แก้มซ้ายของโลนอาบไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ไหลหยดลงมาเป็นทางยาว ก่อนที่จะทรุดลงนั่งอยู่ตรงนั้น

"นึกว่าแน่ ที่แท้ก็..." ไซบอร์คสาวค่อยๆ เดินเข้าไปประชิด ก่อนจะค่อยๆ หยิบดาบเล่มยาวออกมาจากใต้แขน

"ออกมาก็นึกว่าจะโหด ว๊า~ แมตช์นี้ไม่มันซะเลย"

เฮไลน์บ่นพึมพำ แล้วหันไปหาปิเอโร่

"ผมว่า... มันทะแม่งๆ นะขอร้าบ~" แอนเนาซ์เซอร์เอามือเกาหัว ทำสีหน้าประหนึ่งเหมือนมีอะไรบางอย่างค้างคาในใจ



ระหว่างที่ไซบอร์คสาวค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เธอสังเกตเห็นว่า สีหน้าของโลนเปลี่ยนไป...

เขาค่อยๆ ปริรอยยิ้มที่ไม่น่าจะไว้วางใจได้ออกมา

"ยิ้มอะไรของแก..." จูเลียถาม

"แกติดกับของฉันแล้ว..."

แขนขวาของเขาเปลี่ยนสภาพกลายเป็นปืนลูกซอง ยาวประมาณสองศอก ก่อนจะลั่นไปไปยังหญิงเหล็กที่ยืนอยู่เบื้องหน้า



ปัง!

"เฮ้ย!!!" เฮไลน์ร้องลั่น ก่อนจะวิ่งเข้าไปทางหญิงเหล็กที่ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น

"ระวัง... รีบหนีไปซะ..."

ไซบอร์คสาวพยายามที่จะผลักเฮไลน์ออกไปจากจุดที่เธอนอนอยู่

"ฉันไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ"

เด็กหนุ่มกำมือของหญิงเหล็กแน่น

"จะให้ฉันเห็นเพื่อนร่วมรบ มานอนตายต่อหน้าได้ยังไงกัน"

"ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก... ก็แค่จุกหน้าอก ลุกไม่ไหว..."

ไซบอร์คสาวกล่าวก่อนค่อยๆ พยายามพยุงตัวขึ้นมาเรื่อยๆ... แต่ก็ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นประหนึ่งเศษเหล็กเช่นเดิม

"ส่งลากันพอแล้วสินะ..." โลนค่อยๆ เดินมาทางกลุ่มผู้กล้า ก่อนค่อยๆ ยกมือที่กลายสภาพเป็นอาวุธปืนขึ้นมา

"ได้เวลาพิพากษา!"

"หลบไป!!!" หญิงเหล็กตะโกนลั่น ก่อนจะผลักเฮไลน์ออกไป และ...



ปัง!!! ปัง!!!

จูเลียกลิ้งลงไปกองอยู่กับพื้น หลังจากที่กระโจนมารับกระสุนแทนเฮไลน์ที่ยังนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น

"ตายละวา... แย่แล้วๆๆๆๆๆๆ ต้องรีบรายงานอาซ้อแล้ว" ตัวตลกสีส้มลนลาน ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาด้วยท่าทีลนลาน

...

"ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหรือหมายเลขโทรกลับหลังเสียงสัญญาณ..."

...

"โทรศัพท์หัว * ปี๊บ *"

ปิเอโร่สบถด้วยถ้อยคำหยาบคาย ก่อนจะเขวี้ยงโทรศัพท์แล้วลากผู้กล้าทั้งสองหนีการโจมตีจากลูกกระสุน และเหล่าโซ่สีขาวที่ค่อยๆ พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง



"เอาวะ สู้ก็สู้!" เฮไลน์เริ่มวาดลวดลายการหลบลูกกระสุนเข้าไปประชิดกับโลน ก่อนที่จะเหวี่ยงกริชสมิงเข้าไปหา

"แกคิดจะสู้กับข้าหรอ..."

แขนข้างที่แปรสภาพเป็นปืนไปแล้ว ถูกแปรสภาพอีกครั้ง ครั้งนี้กลายเป็นวัตถุทรงสีเหลี่ยมยาวๆ คล้ายๆ ไม้หน้าสาม



"เอาอาวุธอะไรออกมาสู้กับฉัน..." เฮไลน์กระหยิ่มยิ้มย่อง ก่อนพุ่งเข้าไปโจมตีด้วยความรวดเร็ว

"ไอ้หนู ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่า อย่าดูถูกอาวุธของคู่ต่อสู้..." กริชสมิงเอื้อนเอ่ยออกมาระหว่างที่เฮไลน์พุ่งเข้าโจมตี

"ดูอย่างก่อนหน้านั้นสิ แม่หุ่นกระป๋องยังสามารถใช้ขวดปากฉลามออกมาโจมตีมันจนหน้าแหกได้เลย"

มีดกระโหลกเสือยังพูดพร่ำไม่หยุด



ถึงแม้ว่าการโจมตีของเฮไลน์จะดูค่อนข้างไร้ผล เนื่องจากโลนหลบได้หมด แต่เขาก็ยังไม่ลดละความพยายาม

"ไร้ประโยชน์น่า..." โลนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน วัตถุที่อยู่ที่มือเปลี่ยนสภาพกลายเป็นกลุ่มควัน แล้วคืนสภาพกลับกลายเป็นค้อนอันใหญ่ยักษ์

"!!!???" เฮไลน์ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นค้อนนั้นพุ่งมาทางด้านขวาของตน เขาหลับตาปี๋พลางทำปากขมุบขมิบราวว่ากำลังจะขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์



แกร๊ง!!!!!!!!!



"!!!???" กริชสมิงอึ้งกิมกี่กับเหตุการณ์ตรงเบื้องหน้าของมัน

"นี่มัน..." โลนอุทานด้วยสีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกโพลง

"ฉัน... ไม่ยอมให้แกทำอะไรพวกพ้องของฉัน... เด็ดขาด..."

ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของทุกคน คือภาพที่จูเลียยืนบังเฮไลน์ไว้ มือทั้งสองข้างยันค้อนยักษ์นั้นไว้

"ฉันก็รักพวกพ้องของฉัน เหมือนกับที่แกรักเจ้านายแกนั่นน่ะแหละ..."



"Battery 1% Remaining... System Half..."

เสียงจากลำโพงภายในเกราะของไซบอร์คสาวร้องขึ้น ก่อนที่เธอจะยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ

"แย่แล้วๆๆๆๆๆๆ" แอนเนาซ์เซอร์ลนลานเป็นไก่ตาแตกอยู่ใกล้ๆ สมรภูมิการต่อสู้

"งั้นฉันคงได้เวลาคิดบัญชีแล้วสินะ..." โลนค่อยๆ กล่าวขึ้น ก่อนที่มือของเขาจะกลายเป็นโซ่นับพันเส้น

"หนอย..." เฮไลน์กัดฟัดกรอด มือกำกริชแน่น

"It's Showtime!" โลนแสยะยิ้ม ก่อนที่โซ่ทั้งหมดต่างพุ่งตรงไปยังเหล่าผู้กล้า



พรึ่ด!!!!

พรึ่ด!!!!


เสียงโซ่สีขาวนวลทั้งหมดต่างพุ่งทะลุร่างของเฮไลน์ และจูเลีย เขาทั้งสองทรุดลงกับพื้นทันที

...

"ไอ้หนุ่ม... แกไม่เป็นอะไรนะ..."

เสียงของกริชสมิงดังขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มผู้ที่ถือมันอยู่ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ

"โดนแค่โซ่แค่นี้ ทำเป็นสำออย"

"... แกเป็นใคร?"

เฮไลน์ถามกริชสมิง

"!!!???" กริชสมิงอึ้ง อ้าปากหวอ กับประโยคคำถามของเด็กหนุ่ม



"ทีนี้ก็เหลือแค่แกแล้วสินะ... ไอ้ตัวตลกสีส้ม" โลนแสยะยิ้มก่อนย่างกายไปหาแอนเนาซ์เซอร์ช้าๆ

"เฮือก!" ปิเอโร่กลืนก้อนน้ำลายลงคอ ก่อนค่อยๆ ถอยหลังหนี "คุณเฮไลน์คร้าบ อย่ามัวแต่มุกสิคร้าบ มาช่วยกันก่อนเร๊ว~~~"

"...แล้วแกเป็นใคร ไอ้ตัวตลกสีส้ม!"

เฮไลน์หันไปตอบรับอย่างไม่ไยดี ทิ้งกริชคู่ใจไว้กับพื้น พลางเดินไปมาอย่างไม่รู้ทุกข์ร้อนอะไรใดๆ บนโลกใบนี้



"ไปสู่มาตุภูมิตามพรรคพวกแกเถอะ!!!" สิ้นเสียงของโลน โซ่สีขาวที่ชุ่มไปด้วยคราบเลือดค่อยๆ ล้อมร่างของปิเอโร่ ก่อนที่ทั้งหมดจะ...

...

...

...

ฉึก!!!

"!!!???"

...

วัตถุปริศนาไม่ทราบแหล่งที่มา พุ่งทะลุร่างของโลน เลือดซ่านกระเซ็นเปรอะเปื้อนพื้นที่บริเวณโดยรอบ

"ทะ... ทะ... ทำไม... ท่าน... ถึง..."

โลนพยายามใช้ช่วงเวลาเฮือกสุดท้ายในชีวิต เอ่ยประโยคสุดท้าย แล้วทรุดลงกับพื้นทันที

เหล่าโซ่สีขาวทั้งหลายกลับกลายเป็นสายหมอก แล้วค่อยๆ เลือนหายไป

ระเบียงโดยรอบได้เลือนหานไป กลับกลายเป็นเพียงหาดทรายยามค่ำคืน ที่มีเพียงคลื่นสาดกระเซ็น และเรือไม้จอดเทียบฝั่งอยู่

"หึหึหึ..."

เสียงหัวเราะปริศนาดังขึ้น ปิเอโร่หันมองรอบๆ ตัวด้วยความหวาดกลัว พลางเหลียวซ้ายขวา แล้วรีบไปลากตัวเฮไลน์ไปที่เรือ



"เอ๋? แล้วคุณจูเลียล่ะ?"

ตัวตลกสีส้มเริ่มหันซ้ายหันขวา มองหาไซบอร์คสาว แต่สิ่งที่เขาพบเจอ กลับเป็นร่างหญิงสาวตัวเล็กๆ ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า ตามตัวมีแต่รอยเขียวช้ำ ชุดเกราะเหล็กที่เธอใส่อยู่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ อยู่ใกล้ๆ จุดที่เธอสลบอยู่ เหลือแค่เพียงท่อนขาเท่านั้นที่ยังเป็นโครงสร้างของเหล็กอยู่

"ขอโทษนะครับ คุณจูเลีย" แอนเนาซ์เซอร์ค่อยๆ เก็บเศษเกราะของเธอใส่ในซากของกล่องเก็บของที่ยังพออยู่เป็นรูปเป็นร่าง ก่อนจะค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นเรือ แล้วรีบพายออกจากเกาะให้เร็วที่สุด

เจ้าตัวตลกสีส้ม คงแอบหวังไว้ในใจลึกๆ ว่า 'อาซ้อคงจะรักษา และซ่อมแซมพวกเขาได้'

---------------------------------

Writer Talk :
กว่าจะปั่นจบได้ งานก็เยอะ หัวก็ตัน
ลวกๆ ได้แค่นี้แหละครับ