[ปิดโหวต] : Neris VS. BAT BAT เข้าเส้นชัย!!!!!!!

การแข่งขันคู่ที่ 5. Neris VS. BAT
สถานที่ : ทะเลทรายทางตะวันออกเฉียงเหนือของนคร



ลักษณะการแต่ง : Character talk(มุมมองตัวละคร)
จำนวนเทิร์น :: 4 เทิร์น


รายละเอียด : การแข่งขันวิ่งสู้ฟัดผ่านทะลุอุปสรรคเข้ามายังโดมการแข่งขัน
โดยเริ่มจากจุดสตาร์ทที่ห่างออกไปราวๆ 30-40 กิโลผู้เข้าแข่งขันจะต้องวิ่ง
แข่งกันจนกว่าฝ่ายใดจะเดี้ยง!!

ทะเลทรายอันร้อนระอุ กับพื้นที่เหยียบแล้วยวบยาบเป็นอุปสรรคในการวิ่ง
ที่สุดในโลก ร้อนจนเห็นภาพลวงตากันง่ายๆเลยทีเดียว ผู้เข้าแข่งขันจะไหว
ไหมเนี่ย??

NPC ที่ต้องใช้ :
อุปสรรค : สปอร์.เอส.ดาร์คเดธ (สร้างมอนเตอร์แปลกๆไปแกล้ง)
โฆษก : แอนเนาซ์เซอร์

ผู้วิจารย์การแข่งขัน : นักวิจารณ์



*ผู้วิจารย์ให้ผู้เล่นแต่งว่ากำลังวิจารย์การต่อสู้ ออกแนวอธิบายท่าหรือการคาดการล่วงหน้าก็ได้ โดยที่จะนั่งพากษ์อยู่ในโดม

TURN 1/2/3 : Fin

TURN 4 :: 13 มีนา

เทิร์นหนึ่งครับ!!

-------------------------------------

ในที่สุด การแข่งก็เริ่มต้นขึ้น

ฉันถูกพามาที่ทะเลทราย...

พระเจ้า...ใครก็ได้ช่วยย้ำทีเหอะ...

ทะเลทรายเลยนะว้อย ทะเลทราย!!!

มันเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดติดท็อปไฟฟ์เลยนะ!!

โอ้ย...อยากจะบ้าตาย....

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...

บ่นไปก็คงไม่ได้ช่วยทำให้กรรมการเปลี่ยนใจหรอก ในเมื่อการแข่งขันมันถูกจัดขึ้นและกำลังดำเนินไปเรื่อยๆ

คู่ของฉันแข่งคู่ที่ห้า

คู่ที่ห้า...

หมายความว่ามีคนทนการแข่งนรก(ปัญญาอ่อน)นี่ก่อนฉันสี่คู่-แปดคน

ฉันแทบคลั่งตอนที่รู้ว่ามันเป็นการแข่งวิ่ง...

สติจะแตก...

นี่มันเกมเด็กปัญญาอ่อนเล่นรึไงวะ!!!???

สาบานได้ นี่ถ้าฉันไม่ติดคำสาป ฉันไม่มีวันมาเล่นไอ้เกมนรกพวกนี้แน่...

โอเค ขอบคุณที่ให้พื้นที่ในการบ่น

ฉันจะเริ่มเข้าการแข่งขันล่ะนะ

ทะเลทรายร้อนแดงสุดลูกหูลูกตาที่อยู่ตรงหน้านี่ชวนให้อารมณ์หงุดหงิดชะมัด เหงื่อไหลโทรมจนแทบจะบ้าตาย พระอาทิตย์ร้อนฉ่าที่อยู่บนฟ้าแทบทำให้ฉันสติ
แตก

...ใครก็ได้เอาฉันออกไปจากที่นี่ทีได้มั้ย....

ฉันขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด นี่ทนร้อนมาจะสิบนาทีได้แล้ว เมื่อไหร่การแข่งมันจะเริ่มวะ!?

สายตาของฉันกวาดไปรอบๆ บนทะเลทรายที่ไม่ต่างจากกระทะทองแดงนี่มีแค่ฉันและคู่แข่งอีกหนึ่งคน ไม่รวมเจ้าตัวตลกสีส้มทั้งตัวที่รู้สึกจะเรียกตัวเองว่าแอนเนาซ์เซอร์ และโดมสำหรับให้ผู้วิจารณ์การแข่งขันหลบร่มจากแสงแดด

คู่แข่งของฉัน...

ฉันกวาดตามองแวมไพร์หน้าม่อที่อยู่ด้านข้างตัวอีกครั้ง

ฉันยังคงจำได้ขึ้นใจว่ามันคือคนที่เข้ามาทักฉันในวันที่ฉันเข้าห้องพักวันแรก

ไม่ปฏิเสธว่าคุกกี้นั่นรสชาติดี และยังไงก็ขอบคุณไปแล้ว

อีกอย่างในสนามรบไม่มีคำว่ามิตรภาพ...

อย่างไรก็ตาม

ฉันเชื่อว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่นึกรำคาญกับแดดร้อนแผดเปรี้ยงถึงขนาดนี้ คู่แข่งของฉันเองก็กำลังใกล้ตายเพราะความร้อนและแสงแดด

บาโทร่า ซึ่ง,เป็นแวมไพร์ การทนร้อนได้กลางทะเลทรายแบบนี้ก็ต้องนับว่าเก่งเต็มทีแล้ว

ก่อนที่มันจะทำให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่า ฉันเลือกจะใช้ยางรวบผมของตัวเองขึ้นเมื่อเหงื่อเริ่มจะทำให้ผมของฉันแนบลู่จนเหนียวเหนอะตามคอไปหมด ฉันรวบ
ผมขึ้นแล้วมันมวยไว้ง่ายๆแล้วเหลือบมองบาโทร่าที่ทำท่าจะตายอยู่รอมร่อแล้วกอดอก คิ้วขมวดเข้าอย่างเคยชินสายตาพยายามเพ่งฝ่ากระแสความร้อนไปถึงจุดหมายที่แม้แต่ตัวฉันเองก็มองไม่เห็น

“เมื่อไหร่การแข่งจะเริ่ม”ฉันกดเสียงต่ำถามเจ้าตัวตลกสีส้มที่ดูท่าทางร่าเริงไม่น้อยเลยแม้จะอยู่กลางแดดแบบนี้

“เอ....รอซักเดี๋ยวนะขอรับ...อีกสองนาที”เจ้าตัวตลกมองนาฬิกาพกในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบฉัน

เที่ยง...

ฉันกัดฟันกรอด

ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของวัน

แล้วไหนจะต้องมาวิ่งในสถานที่อุณหภูมิสูงอยู่แล้วอีก

ฆ่าฉันเลยสิวะ!!

คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันมากขึ้นอีกเมื่อได้ยินคำตอบจนเจ้าตัวตลกแทบจะถอยไปหลบอยู่ด้านหลังคู่แข่งของฉันแล้ว

“อา....แดดร้อนๆจะทำให้ผมละลายตายอยู่แล้ว...”บาโทร่าเองก็ท่าทางไม่อารมณ์ดีเท่าไหร่ เขายกผ้าเช็ดหน้าปาดซับเหงื่อตามใบหน้าแล้วเก็บลงไปในกระเป๋า
กางเกง

ฉันไม่เคยพกของพรรค์นั้น...

ได้แต่พึมพำกับตัวเองในขณะที่ยกมือปาดเหงื่อออกจากใบหน้า เหงื่อของฉันตกกระทบพื้นทรายแล้วเกิดเสียง ‘ฉ่า’

นี่มันกระทะทองแดงชัดๆ...

ฉันยืนหงุดหงิดอยู่ไม่นานเจ้าตัวตลกสีส้มก็เอ่ยขึ้น

“เอาล่ะครับ!หลังจากที่รอกันมานานตอนนี้เวลาสิบสองนาฬิกาตรง...”

“เริ่มแข่งซะทีสิวะ!”ความหงุดหงิดทำให้ฉันทนไม่ไหว พูดขัดเจ้าตัวตลกนั่นก่อนที่มันจะพล่ามอะไรยาวมากไปกว่านี้

“อ้ะ...เอ้อ...แต่กระผมต้องพูดกติกาก่อนขอรับ...”

“งั้นก็ให้มันเร็ว มัวยืดยาดอยู่ได้!”

“ขะ...ขอรับ...”เจ้าตัวตลกรับคำเก้อๆเมื่อเห็นว่าฉันอารมณ์ไม่ดีมากถึงขนาดนี้แล้ว

กติกาที่เจ้าตัวตลกว่าก็คือ

หนึ่ง,ต้องวิ่งเท่านั้นห้ามบิน

...จะฆ่ากันตั้งแต่ข้อแรก...

ฉันกัดฟันไม่ได้พูดขัดอะไรไป ทั้งๆที่ในใจแทบจะทนไม่ไหวอยากจะกางปีกแล้วร่อนทีเดียวให้ถึงปลายทาง

สอง,ใช้วิธีใดขัดขวางคู่ต่อสู้ก็ได้ไม่ผิดกติกา...

...โฮ่...

ฉันเผลอยกยิ้มแสยะออกมาที่มุมปาก

..ถ้างั้นก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก...

ฉันตวัดสายตามองบาโทร่าที่แทบจะลมจับท่ามกลางแดดร้อนอยู่ข้างตัว

ยังไงฉันก็ถือว่าฉันได้เปรียบไปก่อนหนึ่งขั้น

แม้จะไม่มีน้ำ...

และน้ำในตัวฉันแทบจะระเหิดไปหมดแล้วก็ตาม...

ฉันยกขวดน้ำที่พกมาด้วยขึ้นจรดริมฝีปากที่เริ่มจะแห้งผากความเย็นที่ไหลลงลำคอทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นจนแทบจะรู้สึกเหมือนตัวลอยได้

...หวังว่าฉันจะชนะ...

ยังไงฉันก็ต้องหาทางแก้คำสาปนรกนี่ให้ได้...

“ถ้างั้นก็...เริ่มการแข่งขันได้!”เจ้าตัวตลกวาดมือลงกลางอากาศเป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วดีดตัวออกจากจุดสตาร์ท

น่าหงุดหงิดไม่น้อยเลยที่ต้องมาวิ่งแบบนี้

ฉันไม่ได้ฝึกกำลังขามาเท่าไหร่นักเพราะยังไงความคิดที่ว่า”ฉันมีปีก”ก็ฝังหัวลบไปไม่ออกเสียที

ในขณะเดียวกัน บาโทร่าดูท่าทางจะฝึกด้านกำลังขามามากกว่าฉันมากมายนัก

แวมไพร์หลงตัวเองนั่นดีดตัวออกจากจุดสตาร์ทหลังฉัน แต่ว่าในตอนนี้กลับนำฉันไปซักสามสี่ร้อยเมตรได้แล้ว

“แบบนี้ผมก็ชนะขาดลอยสิครับเนี่ย”ฉันได้ยินเสียงบาโทร่าดังมาแว่วๆผ่านสายลมพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างผู้เหนือกว่า..

..และกวนประสาทสิ้นดีในความคิดของฉัน..

ความอดทนของฉันแทบจะขาดลง

แต่ยังไงนี่ก็เป็นการวิ่งระยะยาว

“ยังไม่ถึงจุดหมายอย่างเพิ่งตัดสินดีกว่าน่า”ฉันพูดกลับ คิดว่าเจ้าแวมไพร์นั่นคงได้ยิน

ความเร็วของมันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

ในกลางแดดยังวิ่งได้เร็วขนาดนี้

ไม่เลวเลยสำหรับแวมไพร์...

ตอนนี้ฉันคงได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ฝึกกำลังขามาให้พอ

และนึกขัดเคืองอย่างลงไปว่ายน้ำแทนอยู่ลึกๆ

ความร้อนนรกแตกไม่ใช่ของที่ถูกกับฉันจริงๆ

...แต่มันช่วยไม่ได้..

ฉันกัดฟัน ฝืนแรงขาเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง ย่อตัวลงพื้นแล้วดีดตัวออกไปข้างหน้า

แต่บาโทร่าที่นำอยู่กลับชะงัก

ฉันชะลอฝีเท้าลง แล้วหายใจเข้าลึกๆ

แค่วิ่งแค่นี้ฉันก็เหนื่อยแล้ว

ไม่อยากคิดถึงระยะทางข้างหน้าเลย

ฉันเสสายตากลับไปมองยังจุดเดียวกับที่บาโทร่ามอง แล้วก็ต้องเบิกตาขึ้นพร้อมกับคำอุทานที่หลุดออกมาอย่างตกใจ

“ตัวบ้าอะไรวะ!!!”

สิ่งที่ตระหง่านอยู่ตรงหน้าฉันคือโกเลมทรายขนาดยักษ์ที่สูงไม่ต่ำกว่าสี่เมตรและกว้างไม่น่าจะต่ำกว่าสามเมตร มันกำลังอ้าปากโชว์หลุมลึกที่อยู่ภายในราวกับโอ้
อวด

“อุปสรรคที่ต้องเจอสินะครับ...”บาโทร่าหัวเราะแห้งๆอย่างที่ดูว่าคงตกใจจนไม่ทันนึกว่าตอนนี้ทั้งฉันและมันเป็นคู่แข่ง

ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย

นี่การแข่งนรกนี่จะทำให้ฉันอารมณ์เสียเท่าไหร่ถึงจะพอวะเนี่ย?

“...หึ....งั้นฝากด้วยแล้วกัน...”ฉันดีดตัวพุ่งนำบาโทร่าไปก่อนเมื่อพบว่าโกเลมพวกนั้นดูจะสนใจกับบาโทร่าที่พวกมันเจอก่อนมากกว่าตัวฉันที่เข้ามาทีหลัง ใน
สายตาพวกมัน ทั้งฉันและเจ้าแวมไพร์นั่นคงไม่ต่างจากเยลลี่ก้อนเล็กๆขนาดพอดีมือที่น่าทุบทิ้งเสียให้ได้

ฉันได้ยินเสียงตูมและทรายที่ฟุ้งกระจายตามมาในอากาศ คิดว่าเจ้าโกเลมนั่นคงเริ่มทำอะไรกับบาโทร่าซักอย่างแล้ว

ฉันหัวเราะเยาะเจ้าแวมไพร์หลงตัวเองได้ไม่ถึงสามวินาที ปลายเท้าของฉันก็ชะงักลงอีกครั้ง

ถัดจากโกเลมทราย...

ก็เป็นแร้งไฟ???

ฉันเบิกตากว้างเมื่อพบสิ่งตรงหน้า

มันคือนกแร้งขนาดใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยเห็น ตัวของมันถูกสร้างขึ้นด้วยเปลวไฟ เสียงแหกปากร้องน่าหนวกหูนั่นดังก้องไปทั่ว

มันอาจจะตัวเท่ากับฉัน...

หรือใหญ่กว่า...

จะอย่างไร โดยรวมแล้ว มันแทบไม่ต่างจากพระอาทิตย์ติดดินที่บินตามได้

เหงื่อไหลลงมาตามแนวสันหลังจนฉันรู้สึกเย็นวาบ

ฉันมีน้ำแค่สองขวด และในตอนนี้ก็เหลือแค่ขวดครึ่ง

สภาพร่างกายไม่เต็มร้อย

และต่อให้มีแหล่งน้ำขนาดใหญ่พอ ฉันก็ติดคำสาปจนทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ใต้น้ำ

มันจะต่างอะไรจากเด็กทารก?

ฉันกัดฟัดกรอด

เป็นครั้งแรกๆในชีวิตที่ฉันเลือกทางหนีมากกว่าทางสู้

และฉันเองก็ได้แต่หวังว่ามันจะทำให้ฉันหนีพ้นด้วย...

ฉันเบี่ยงร่างออกจากวิถีสายตาของเจ้านกแร้งนั่น หวังว่าสติปัญญาของมันจะต่ำพอที่ฉันจะหลอกล่อมันได้

แต่ฉันคิดผิด

ดวงตาที่วาวโรจน์ไปด้วยเปลวไฟจับจ้องฉันอย่างไม่วางตา

มือของฉันเกร็งแน่น มีดธรรมดาของฉันไม่ได้มีคุณสมบัติพิเศษอะไรนักนอกจากความคมที่มากกว่ามีดปกติ

และฉันเองก็ยังไม่อยากเสียน้ำที่มีค่าไปกับการสร้างอาวุธน้ำ ในเมื่อความมั่นใจของฉันมีไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่จะเอาชนะไอ้สัตว์ประหลาดนี่ได้ในสภาพการณ์
เช่นนี้

ทั้งฉันยังไม่มีคนคอยซัพพอร์ตเหมือนตอนอยู่กับกลุ่มเพื่อนอีกด้วย...

...ทำได้แค่วิ่งต่อ...

ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ แต่ไม่พบทางหนีเลยแม้แต่น้อย..

ไม่นานนัก เสียงของคนที่ถูกฉันทิ้งไว้ข้างหลังก็ดังไล่มา

“ไหงทิ้งผมไว้กับไอ้ตัวพรรค์นั้นเล่า!!!”เสียงบาโทร่าโวยวายตามมา

...ยังเหลือพลังพอจะโวยวายอีกเรอะ...

ฉันเหลือบสายตากลับไปมอง ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ว่าบาโทร่าจะเอาชนะเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นได้หรือหนีออกมาได้

แต่สาบานว่าถ้ามันมาเจอไอ้แร้งนรกนี่ มันเองก็คงหยุดอยู่กับที่เหมือนกัน...

“โอ๊ะโอ...”บาโทร่ามองแร้งยักษ์นั่นแล้วพึมพำออกมา “....ไอ้สัตว์พวกนี้มันอะไรกันเนี่ย...”

“อย่ามาถามฉัน...”ฉันกัดฟัน “ตอนนี้คิดดีกว่า...ว่าฉันกับแกจะเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวหรือจะแย่งกันเอาชีวิตรอดจากไอ้แร้งนรกนี่...”




“ตั้งสองตัวเชียวเรอะ...”ชายหนุ่มที่เฝ้ามองการแข่งขันอยู่ภายใต้โดมป้องกันแสงอาทิตย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสัตว์ประหลาดสองตัวปรากฏร่างขึ้นต่อหน้าผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง

“มากกว่านี้อีก”อีกเสียงเอ่ยขึ้นรับพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอที่ดังขึ้น “...น่าสนุกดีออกไม่ใช่เรอะ..”

“ถ้าเป็นการแข่งขันแบบนี้...ก็คงปฏิเสธไม่ได้...”คู่สนทนาหยักรอยยิ้มขึ้น “...แต่ผู้เข้าแข่งขันจะมีชีวิตรอดหรือเปล่า...”

“ถ้าตายง่ายๆแบบนั้นดิสออเดอร์คงไม่เลือกมาเป็นเป้าหมายหรอกมั้ง...”สายตาของสปอร์ตวัดกลับไปทางที่ผู้เข้าแข่งขัยออกวิ่งไป “...แล้วคุณผู้วิจารณ์ว่ายังไงดี
ล่ะ...”

ชายหนุ่มอีกคนเท้าคางกับโต๊ะ ดวงตาเป็นประกายริกมองไปยังการแข่งขันที่กำลังเกิดขึ้น “อืม...สถานการณ์แบบนี้เดายาก...แต่มีสิทธิ์ที่ผู้เข้าแข่งขันจะร่วมมือ
กันเองไม่น้อย...”

“....งั้นเหรอ....น่าสนุกดี...”

เขายิ้มออกมาอีกครั้ง

โดยที่ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองไม่มีทางได้เห็น...

โพสต์ เที่ยงคืนสามนาทีเวลาบอร์ด ถือว่าช้าป่ะ

(ตอนนี้นาฬิกาบ้านผมเที่ยงคืน 16 ผมจะเช็คนาฬิกาบอร์ด)

- -" ถือว่าเลทครับแต่ก็ให้ผ่านครับ....

ขณะนี้ผมวิ่งอยู่กลางทะเลทรายที่ร้อนระอุ...โดยที่ไม่สนว่ามันจะเป็นซาฮาร่า กายอาน่าหรืออะไรก็ตาม...

มันจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ชีวิตนี้ผมจะไม่มีวันมาฮันนีมูนกับภรรยาสุดที่รักโดยเด็ดขาด...

ที่สำคัญผมร้อนรนไปทั่วทั้งตัวแถมอึดอัดสุด ๆ และไม่อยากถอดรองเท้าของผมออกมาดูซักเท่าไหร่...เพราะมันคงจะพองแดงไปสองข้างแล้ว...

ทำใจร่ม ๆ ไว้...เทรเมียร์...สูดหายใจลึก ๆ แล้วทำความรู้จักกับมันซะหน่อย...

...ฮ้า...

...เหลือบขึ้นด้านบน

สวัสดีแสงอาทิตย์!

...มองลงทิศล่าง

สวัสดีผืนทราย!

...หันไปทางซ้าย

สวัสดีกระบองเพชร!



หือ?

ผมชะงักลง...

...แค่ไอ้ยักษ์หน้าทรายนั่นยังไม่พอใช่ไหม

ผมมองบางสิ่งตรงหน้าพลางใช้ปลายนิ้วชี้ขยับเลนส์แว่นให้เห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ซึ่งปรากฏว่ามันเป็นฝูงนกแร้ง ชะ! ไม่ธรรมดาเสียด้วย...

พวกมันสูงประมาณเมตรกว่า ขนเปลวไฟร้อนแรงพร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งให้เป็นจุล แววตากลมโตขนาดใหญ่สีแดงฉานดั่งเพลิงลุกโชติช่วง

ตอนนี้มันกำลังจับจ้องมาทางผม เจ้าตัวใหญ่นั่นคงเป็นจ่าฝูงแน่ ๆ เพราะมันมีร่างกายขนาดใหญ่กว่าทุกตัวในกลุ่ม...

...เมื่อทั้งหมดอยู่รวมกันก็เปรียบเสมือนมีดวงอาทิตย์หลายสิบดวงอยู่ตรงหน้าเลยทีเดียว...

สวัสดีฝูงแร้ง...



“โอ๊ะโอ...ไอ้สัตว์พวกนี้มันอะไรกันเนี่ย...” ผมว่าขึ้นลอย ๆ ด้วยความตะลึง

“อย่ามาถามฉัน...” ผมได้ยินเขาโต้ตอบ “ตอนนี้คิดดีกว่า...ว่าฉันกับแกจะเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวหรือจะแย่งกันเอาชีวิตรอดจากไอ้แร้งนรกนี่...”

“เอ...นั่นไม่ใช่เพื่อนคุณเหรอครับ?”
“ใช่ก็บ้าแล้วเว้ย!”

“เท่าที่ชั้นรู้มานกแร้งจะรอให้เหยื่อตายลงก่อนแล้วถึงจะระริกระรี้ลงมารับประทานกันนี่” ผมว่าไปตามที่รู้เรื่องของพวกมันมา

“...ฉันว่าพวกมันไม่เป็นแบบนั้นว่ะ...”



อย่างที่คุณหน้าสวยว่าท่าทางจะไม่เป็นแบบนั้น สายตาของมันลุกวาวราวกับเห็นคู่แข่งของผมเป็นมันฝรั่งแท่งทอดกรอบส่วนผมคงเป็นฮอทดอกรมควันชิ้นยาวยักษ์...

...มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วประสานเสียงกันยกใหญ่เชียวนะ...พลางกระพือปีกอันมหึมาเพื่อทะยานตัวขึ้นบนฟากฟ้า

“เฮ้ย!!!” ผมหันไปตามเสียงลั่นของคุณหน้าสวย...เขาหันตัววิ่งหนีออกไปแล้ว...ซึ่งผมไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึงเหลือบไปมองฝูงแร้งอีกครั้ง...

!!!

ม่านตาของผมเบิกโพลงเมื่อได้เห็นฉากระทึกขวัญ...ลูกอุกกาบาตติดไฟขนาดย่อมจำนวนมหาศาลพุ่งตรงลงมาจากฟากฟ้า

มันกำลังดิ่งตรงมาทางผม...

ผมใส่เกียร์สุนัขวิ่งหนีด้วยกำลังขาทั้งหมดอย่างไม่คิดชีวิต!

นี่มันอีแร้งบ้าอะไรวะ!

เอ่อ...บนฟ้าข้างหน้ามันมีอะไรลอยนำอยู่น่ะ...



“โอ้!! อีแร้งสีเพลิงเริ่มละเลงลูกไฟใส่ผู้เข้าแข่งแล้วครับ! เอากั่นเร่ว! เอากั่นเร่ว!!! คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไปครับท่านกรรมการ!”

โฆษกเปลือกส้มบนบอลลูนสีแสดขนาดใหญ่ รัวลิ้นใส่เครื่องขยายเสียงถ่ายทอดดังลอดผ่านมายังโสตประสาทของผม

“ก็น่าสนใจดี...ขอกาแฟแก้วซิ...” เสียงตอบรับโฟนอินเข้ามาอย่างเบื่อหน่าย...คาดว่ามันคงเป็นนักวิจารณ์

แต่เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจอย่างอื่น...



...ขณะวิ่งไปผมได้เห็นฝุ่นทรายพัดมาตามแรงระเบิด ทำให้ผมต้องการเหลียวหลังหันกลับไปมองบริเวณนั้นอีกครั้ง

อ่า...คิดถูกแล้วล่ะที่ไหวตัวออกมาทัน...

...เพราะผืนทรายเบื้องหลังที่ผมกับคุณอ้อนแอ้นเคยยืนอยู่ถูกแปรสภาพเป็นหลุมลึก กระบองเพชรที่หักลงด้วยแรงระเบิดของอุกกาบาตเพลิง...



“โอ้! พวกเขาหลบไปได้ครับ น่าเสียดาย” ผมได้ยินเสียงของไอ้เปลือกส้มอีกแล้ว เริ่มจะสบสนแล้วสิว่ามันจะเชียรให้พวกเราเข้าเส้นชัยหรือตายไว ๆ กันแน่...

...มันนี่ก็ซาดิสม์เนอะ...นั่งดูคนอื่นเขาทรมานกัน ส่วนมันเองนั่งหัวเราะอยู่ไกล ๆ



ขณะนี้ผมวิ่งตามหลังคุณหน้าสวยไปเรื่อย ๆ มันไปงัดพลังมาจากไหนวะ...

และตอนนี้คงเข้ากิโลที่หกอย่าถามว่าผมรู้ได้ยังไงเพราะผมเห็นตามป้ายบอกทางสีส้มข้างสนาม...

...ขณะนี้ฝุ่นทรายและเสียงระเบิดที่ตามหลังมาได้หายไปหมดแล้ว...แต่ผมไม่สนหรอกว่ามันจะยังตามมาอยู่หรือไม่ ใครจะกล้าหันกลับไปดูฟระ!



“จะไม่ไหวแล้วเฟ้ย!!!” คุณหน้าสวยตะโกนขึ้นคงถึงขีดกำจัดของร่างกายของเขาแล้ว

ร่างเล็ก ๆ ล้มลงต่อหน้าผม...

...เมื่อเห็นคู่แข่งในสภาพแบบนั้นผมก็อดไม่ได้ที่ต้องหันกลับไปมองพวกฝูงนกแร้งโดยหวังว่าพวกมันจะเลิกตามกันสักที

ไม่เป็นตามที่คาดมันยังคงบินไล่หลังกันมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง...

ผมเผลอหยุดอยู่พยุงร่างบางอันไร้เรี่ยวแรงพาวิ่งไปด้วย...ผมนี่มันช่างพ่อพระเสียจริงให้ตายสิ...

ขณะนี้ใบหน้าของเขาซีดเซียว ริมฝีปากเรียวเคยมีเลือดฟาดกลับแห้งผาก หยาดเหงื่อท่วมไปทั่วทั้งตัว คงจะรู้สึกแย่น่าดู...

...ดีนะที่แวมไพร์อย่างผมไม่มีเหงื่อ...

...แต่เดี๋ยว...ผมนึกเรื่องสนุก ๆ ขึ้นได้

ต้องคอยมองจังหวะให้ดี...



“นี่ ๆ หยุดวิ่งกันก่อนมะ?” ผมวิ่งพลางหันไปถามเขาพร้อมทั้งชะลอฝีเท้า

“มันจะตามมารุมทึ้งอยู่แล้ว! จะชะลอทำไมวะ!”
“ก็พยุงคุณมาด้วยมันหนักนี่...”
“หน็อย...นี่แกจะปล่อยให้ฉันนั่งพักอยู่กับไอ้ฝูงแร้งนรกพวกนั้นใช่มั้ย?”



สิ้นเสียงด่าทอ ผมปล่อยคู่แข่งหัวดื้อให้ล้มลงไปนั่งกองกับพื้นทรายทันที

“แกคงสติแตกไปแล้วสินะไอ้บ้า!”

“เดี๋ยวผมจะร้องเพลงให้ฟังเผื่อใจเย็นขึ้น” ผมเยาะเย้ยเขาทีก่อนที่จะหันกลับไปสนใจพวกฝูงแร้งที่พุ่งตรงมาอย่างหิวกระหาย...

สายตาของผมจับจ้องไปยังฝูงนกแร้งที่กำลังทิ้งดิ่งลงมาจากฟากฟ้าสู่พวกเราทั้งสอง ผมรู้ดีว่าถ้าหากร่างเพลิงของมันแค่เพียงเฉียดพวกเราไปล่ะก็...

จะต้องกลายเป็นมันฝรั่งแท่งกรอบและฮอทดอกรมควันสมใจนึกแน่!

ผมพยายามรวบรวมสมาธิในช่วงเสี้ยววินาทีก่อนที่พวกมันกำลังจะถึงตัวเรา...เอาล่ะตอนนี้แหละ!



“กรี้สสสสส กร๊าสสสสส แก๊ดด กริ้สสสสสสสสสส แกว๊กกกกกกกกกกกก ก๊าซซซซซซซซซ”

หึ ฝูงนกแร้งคงตกใจในบทเพลงคลาสสิกโซปราโน่ออเครสต้าหมายเลขยี่สิบห้าของผม....ดูสิ! พวกมันหยุดฟังพร้อมผงกหัวไปมาตามจังหวะของเพลงอีกด้วย!

“แควกกกกกกกกกกกกกกก” นี้คงจะเป็นเสียงชื่นชมของพวกมัน ช่างน่าประทับใจ

"แกร้องเสียงบ้าอะไรวะเนี่ย!!!" นั่นคุณหน้าสวยยังชื่นชอบบทเพลงของผมเลย!

“ขอบคุณครับ การแสดงจบลงแล้วครับ กลับบ้านไปดับไฟนอนได้แล้วคร้าบ~” ผมโค้งตัวแสดงความขอบคุณไล่หลังฝูงแร้งที่หางจุกตูดบินหนีตาม ๆ จ่าฝูงกันไป

“เป็นไงบ้างเพื่อนฝูง เสียงชั้นดีมั้ย” ผมยิ้มกว้างหันไปถามคู่แข่งที่นั่งดื่มน้ำจากขวดที่พกมาอย่างสบายใจ ชิ...ผมไม่มีซักขวด...

"แร้งนรกกรี๊ดยังเพราะกว่าเสียงแกอีก...."

“ฮ่า ๆ ขอบคุณที่ชม งั้นชั้นไปก่อนล่ะเพื่อนฝูง” ด้วยความหมั่นไส้ผมจึงดีดตัวออกวิ่งไปข้างหน้าต่อทันที

โดยทิ้งร่างเล็กให้นั่งพับเพียบตรงนั้นต่อไป

"ไม่ยอมหรอกเฟ้ย!!" และนั่นคือเสียงที่ตะโกนไล่หลังมา ผมวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอีกต่อไปแม้มันจะดังขึ้นอยู่เรื่อย ๆ ก็ตาม...



...พื้นทรายที่ยวบยาบและร้อนระอุราวกับกระทะตั้งไฟ ทำเอาลำบากที่จะก้าวไปต่อซะจริง

ผมเริ่มชะลอความเร็วลง เพื่อถนอมพลังงานไว้ไม่ให้มันหมดไวไปมากกว่านี้...

“แอ่ก!”

แต่ผมคิดผิด...บางสิ่งกระแทกเข้าที่หลังจนผมทรุดตัวลงกับพื้นทราย...นี่มันอะไรวะเนี่ย รู้สึกร้อน ๆ ที่หลังแฮะ...

ผมใช้นิ้วเรียวพยายามคล้ำหาที่มาของความรู้สึกแปลก ๆ นี่...



!!!

“เชี่ยม!!! รอยรูปไม้กางเขนนนนน”

ผมสะพรึงกับสัมผัสที่ได้รับรู้...สิ่งที่ผมกลัวเป็นอันดับหนึ่ง...ดีนะที่มันไม่ทะลุเข้ามายังเสื้อกั๊กตัวโปรดของผม...

“หึ...” เสียงเยาะเย้ยแผ่ว ๆ ของตัวการรวมถึงสายตาเหยียดหยามได้ผาดผ่านร่างของผมไป...มองชวนน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก...

ภาพที่ผมเห็นต่อมาคือบั้นท้ายยักย้ายส่ายไปมาราวหญิงสาวที่เห็นป้ายลดราคาตามท้องตลาด เอวสวยนี่หว่า...

...ผมส่ายศีรษะเพื่อสลัดความคิดวิปริตเมื่อครู่ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมสุดรักสุดหวงทิ้ง

แกต้องชดใช้...



...ตอนนี้เขานำผมไปหลายสิบเมตร...หรือเกือบครึ่งร้อย...

ได้น้ำแล้วแรงดีจังวะ...

...คำสาปออกฤทธิ์ให้ผมทนต่อสภาพแบบนี้แทบจะไม่ไหวแล้ว...

...ผมคงไม่วันตามเขาทัน...


......


...เอ๋...

...ภาพที่ผมเห็นอยู่ไกล ๆ นั่นคือร่างที่หยุดชะงักราวกับตะลึงในบางสิ่ง...

...สัญชาติญาณของผมบ่งบอกว่านี่แหละโอกาสทอง ผมเผลอแสยะยิ้มออกมา

หึ! จงออกมาโซ่...

...เหวย?



เบื้องหน้าไอร้อนระอุเกาะอยู่ตามเลนส์แว่นตาของผม...ภาพลาง ๆ ที่เริ่มปรากฏให้เห็นชัดขึ้น

เจ้านั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้คู่แข่งของผมตกตะลึง...

...ไอ้ยักษ์หน้าทรายโจทก์เก่า...

...ผมไม่รู้หรอกว่ามันวิ่งนำหน้าพวกเรามาได้ยังไง ซึ่งเจ้านั่นเองก็คงคิดแบบผม อ๊ะ หรือมันไม่ได้มีตัวเดียวกันหว่า

มันเริ่มตะบั่นซัดกำปั่นขนาดใหญ่เข้าใส่ร่างคุณอ้อนแอ้นอย่างเมามัน...คาดว่าสายตาเมล็ดถั่วแบบนั้นคงมองไม่เห็นผมที่อยู่ไกลจากมันถึงหลายสิบเมตร

"กร๊ากสมน้ำหน้า คราวแรกปล่อยชั้นบิวด์อารมณ์โรแมนติกอยู่กับมันสองต่อสอง คราวนี้โดนซะบ้างเหอะ" ผมสบถเบา ๆ ด้วยความสะใจ

ร่างยักษ์ยังคงทุบกำปั้นอย่างบ้าคลั่ง



เปรี้ยง!

เหวอ...เขากระเด็นมาทางผมแล้ว ผมจึงจำใจใช้แขนทั้งสองรวบร่างอันบอบบางนั่นไว้

“......!!!”

“มาเกะกะทำไมวะ!”
“โธ่...สุดหล่ออุตส่าห์เซฟเอาไว้...”
“ใช้อะไรมองว่าหล่อวะ กลับไปนอนในโลงไป๊ ไอ้แวมไพร์นาร์ซิส!!”

ปิ้ด!



อ่อ...เท่าที่ผมเข้าใจผมคงไปขัดขวางการต่อสู้อันดุเดือดของคุณมอนสเตอร์ร่างทรายกับนายเทพบุตรรูปงามสินะ...

...ว่าจะไม่ใจร้ายแล้วนะเรา...

...ผมร่ายมนต์ที่คุ้นเคยพลางส่งยิ้มหวาน ๆ ให้แก่คู่แข่งจอมหัวดื้อ

“รัตติกาลเอยจงบดบังร่างของข้า...”

ฟุ่บ!



“โอ้! เทรเมียร์ล่องหนหนีหายไปเสียแล้ว! ปล่อยผู้เข้าแข่งเนริสทิ้งไว้กับโกเล็มทรายครับ! สุดยอดพ่อพระจริง ๆ”

ผมได้ยินเสียงของไอ้เปลือกส้มที่กำลังประจานความต่ำทรามของผม...

“เฮ้ย!! ไหงทิ้งฉันไว้แบบนี้วะ!!!” เขาโวยขึ้นทันทีเมื่อเห็นผมอันตรธานหายไปต่อหน้า



คงไม่รู้หรอกว่าผมติดอยู่หลังเงาของเขา...

...เอาล่ะ

โชคดีกับปาร์ตี้ของไอ้ยักษ์หน้าทรายนะครับคุณหน้าสวย!

WTF!!

ไอ้แวมไพร์นาร์ซิสนั่น!!!

ฉันได้แต่กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ ไอ้แวมไพร์นรกแตกนั่นทิ้งฉันแล้วเอาตัวรอดงั้นเรอะ!!

อย่าให้เจอ..

พ่อจะอัดให้แหลก!!

ตูม!

ไอ้ยักษ์นรกพวกนี้มันอะไรกันนักกันหนาวะ!!

ฉันดีดตัวหลบจากกำปั้นทรายแข็งๆนั่นมาใกล้จะครบยี่สิบหมัดเต็มทีแล้ว กำลังขาของฉันมีไม่พอในการหลบหนีครั้งต่อไปแน่ๆ นั่นหมายความว่าฉันคงต้องกลายเป็นเนื้อเละๆใต้หมัดทรายหนักๆนั่น...

ซึ่ง...

ไม่มีทางหรอกโว้ย!!!

สมองฉันประมวลหาทางหนีอย่างรวดเร็ว เวลามีไม่มากนักแล้ว หมัดของไอ้ยักษ์ทรายนั่นถูกง้างขึ้นมาอีกครั้ง

นอกจากไอ้แวมไพร์นาร์ซิสนั่น อีกคนที่ฉันจะฆ่าทันทีที่ได้เจอคือไอ้คนสร้างปิศาจนรกพวกนี้ขึ้นมา...

คอยดูเถอะ...

ถ้าฉันเจอแกเมื่อไหร่ล่ะก็..

ไม่จบแค่หมัดสองหมัดแน่ๆโว้ย!!

ฉันไม่เปลืองแรงออกปากพูดซะให้ยาก ตอนนี้แค่คิดในใจทั้งขมับทั้งกำปั้นก็เต้นตุบๆ ฉันรู้สึกได้เลยว่าอยากได้หน้าของใครซักคนมารองรับกำปั้นของฉัน

และจะดีมากถ้าไอ้ใบหน้าที่ว่าเป็นแวมไพร์นาร์ซิสกับไอ้ตัวบ้าอะไรซักอย่างที่สร้างทั้งแร้งนรกและโกเล็มนี่

ฉันยังไม่อยากต่อยหินต่อยทรายให้เสียมือ!

...แย่ล่ะ...

ดันเผลอเปลืองแรงกับการคิดไร้สาระไปซะแล้ว...

ฉันสะบัดหัว พุ่งตัวปราดไปอีกทางเพื่อหลบหมัดที่ฉันคิดว่าน่าจะราวๆยี่สิบพอดีของไอ้โกเล็มนรกนั่น และนั่นคือกำลังทั้งหมดในช่วงห้านาทีของฉัน ขาของฉันพร้อมจะทรุดลงไปทุกเวลาแล้ว

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหงุดหงิด..

ฉันสงบสติตัวเองอย่างใจเย็น มือแตะขวดน้ำเย็นเฉียบอย่างครุ่นคิด

ถ้าฉันตัดสินใจเทน้ำออกมาใช้ตอนนี้ นั่นหมายความว่าฉันจะไม่มีน้ำเผื่อสำหรับการวิ่งอีกไม่รู้กี่สิบกิโลเมตรข้างหน้า

แต่นอกจากมีดธรรมดาๆกับร่างกาย ฉันก็ไม่มีอาวุธอย่างอื่น...

นึกโกรธตัวเองก็วันนี้ ที่ไม่ได้พกอาวุธระยะไกลมาเลยซักชิ้น...

...เดี๋ยวนะ...

ฉันแสยะยิ้มออกมา มือแตะลงบนคอตัวเองเบาๆอย่างย้ำให้มั่นใจ

...ไซเรนไม่มีทางเสียงแหบหรอก....ฉันสาบานได้....

ฉันชะงักปลายเท้าลงต่อหน้าเจ้ายักษ์หินตัวมหึมา เงยหน้ามองมันอย่างท้าทาย ดวงตาเล็กๆที่ถูกฝุ่นทรายปกคลุมดูจะฉงนไปเล็กน้อยที่เห็นสัตว์แปลกหน้าตัวจ้อยอย่างฉันกล้ามาเผชิญหน้ากับมันเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม สิ่งต่อมาที่มันทำย้ำให้ฉันแน่ใจว่าคนสร้างอาจจะลืมสร้างสมองของมันมา

มันไม่ลังเลเลยในการเหวี่ยงแขนฟาดเข้าหาฉันที่ตอนนี้กำลังยืนเป็นเป้านิ่ง ไม่แม้แต่จะสงสัยซักนิดกับท่าทางของฉันที่เมื่อครู่ยังหนีมันแทบเป็นแทบตายแต่ตอนนี้กลับยืนนิ่งอยู่ข้างหน้ามัน

ฉันแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆอย่างพยายามรวบรวมอากาศให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“โอ้..นั่น...เนริสทำอะไรครับ ยืนนิ่งแบบนั้นเดี๋ยวกลายเป็นเนื้อทุบกระผมไม่รู้ด้วยนะคร๊าบ~”

ฉันตวัดสายตาเหลือบมองเจ้าโฆษกเพียงพริบตาเดียว หมัดของเจ้ายักษ์นี่ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว

ฉันหายใจเข้าอีกครั้งแล้วตัดสินใจ

“อ๊า!!!!!!!!!!!!!”

กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

มันดังมากพอที่จะทำให้เจ้ายักษ์ซึ่งฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามีหูหรือเปล่าชะงัก มันยกก้อนหินหนาๆที่บางทีอาจจะเรียกได้ว่าเป็นมือแตะบนหัวเล็กๆแล้วกุมหมุนไปมาอย่างทรมาน

และไม่ใช่แค่เจ้าโกเล็มนั่นเท่านั้นที่มีปฏิกิริยากับเสียงของฉัน

ร่างของเจ้าแวมไพร์นาร์ซิสผุดพรวดขึ้นมาจากเงาของฉัน ฉันเหลือบสายตามองอย่างแปลกใจ

แต่ฉันจะไม่เสียพลังไปมากกว่านี้แน่ๆ...

ฉันหยุดกรี๊ด เป็นครั้งแรกๆที่ภูมิใจในสายเลือดไซเรนมากถึงขนาดนี้ ฉันหายใจเข้าอีกเฮือกก่อนจะดีดตัวพุ่งออกไปเบื้องหน้า

สรรพเสียงรอบข้างยังคงเงียบกริบอย่างที่ฉันขอเข้าข้างตัวเองว่ามันเป็นผลมาจากเสียงเมื่อครู่นี้แน่ๆ

นานเป็นครู่ กว่าที่เสียงรอบๆจะดังขึ้นอีกครั้ง

ครู่หนึ่งที่ว่าทำให้ฉันหนีห่างจากเจ้าแวมไพร์นาร์ซิสนั่นมาได้ถึงเกือบห้าร้อยเมตร

ห้าร้อย

นั่นเป็นตัวเลขที่ไม่เลวเลยสำหรับฉันในตอนนี้!

“โอ้ เสียงของเนริสมีผลอย่างแรงเลยครับ!”เจ้าตัวตลกยังคงพล่ามต่อไป จนฉันนึกสงสัยว่าเสียงเมื่อสักครู่มีผลกับมันมากแค่ไหน “ท่านกรรมการคิดว่าไงบ้างครับ!”

“ถ้าบาโทร่าไม่รีบอาจจะแพ้ก็ได้...”

“ครับ!นั่นเป็นการคาดการณ์ของกรรมการ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผู้เข้าแข่งบาโทร่าที่อยู่ใกล้ที่สุดกับเสียงกรี๊ดเมื่อกี้ จะยังมึน
ไม่หายเลยล่ะครับ!”

ฉันหัวเราะเยาะเจ้าแวมไพร์นั่นในใจ ขายังคงวิ่งต่อไปเร็วเท่าที่ฉันคิดว่ากำลังในตอนนี้จะทำได้

ฉันได้แต่หวังว่าอย่าได้มีไอ้ตัวนรกพรรค์นั้นอีกเลย

เพราะแค่นี้ กำลังของฉันก็ใกล้หมดเต็มทีแล้ว

แต่,ใช่ ตั้งแต่ฉันก้าวเข้ามาในการแข่งนี่

ฉันก็แทบจะเดาอะไรไม่ถูกเลยซักอย่างเดียว

ถัดจากโกเล็ม

แร้งไฟ

ตอนนี้เป็นสิงโตไฟเรอะ!!

ร้อนกันให้ตับแตกตายไปเลยเซ่!!!

“โฮกกก!!” เจ้าป่า..ในตอนนี้ฉันคงต้องเรียกมันว่าเจ้าแห่งทรายคำรามลั่น

มันเป็นสิงโตรูปร่างกำยำองอาจอย่างน่าเกรงขาม แผงคอเป็นเปลวไฟร้อนระอุราวกับจะจับต้องไม่ได้

ฉันก้าวขาถอยหลังอย่างลืมตัว สายตากวาดไปรอบๆสิงโตรูปร่างสง่างามตรงหน้าก่อนจะสบถออกมาอย่างหัวเสีย

ฉันหงุดหงิดกับเจ้าการแข่งนี่เต็มทนแล้ว..

และกำลังอยากได้ที่ระบายอารมณ์อยู่พอดี

แม้ฉันจะรู้ว่ามีแรงเหลืออีกไม่มาก แต่ฉันก็คิดว่ายังไงซะถ้าปล่อยให้อารมณ์เสียต่อไปแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่..

และอีกอย่าง สิงโตตรงหน้าฉันก็ต่างจากเจ้าสัตว์ประหลาดที่ผ่านมา

มันมีเนื้อหนังและตัวตนชัดเจน ไม่ใช่แค่เปลวไฟอันระอุเหมือนเจ้าแร้งนั่น หรือหินหนายักษ์อย่างเจ้าโกเล็มตัวมหึมาที่ฉันหนีมา และขนาดตัวของมันเองก็ไม่ได้ต่างจากสิงโตทั่วๆไปที่ฉันเคยพบเท่าไหร่นัก

นับว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่ฉันกำลังต้องการเลยทีเดียว

ฉันแสยะยิ้มแยกเขี้ยวอย่างพึงใจ มือกระตุกรั้งเอามีดที่ซ่อนอยู่ในฝักหนังด้านหลังขึ้นมาถือไว้ทั้งสองเล่ม

แม้จะอยากรู้อยู่บ้างว่าตอนนี้เจ้าแวมไพร์นาร์ซิสนั่นไปถึงไหนแล้ว หรือฟื้นตัวจากเสียงของฉันหรือยัง

แต่ฉันก็ไม่แม้จะเสียเวลาหันกลับไปมอง

แรงขาทั้งหมดถูกรวบรวมไว้ที่ปลายเท้า ฉันย่อร่างลงแล้วดีดตัวขึ้นสูงก่อนจะพุ่งเข้าฟาดฟันกับสัตว์หน้าขนที่เพิ่งเคยพบกัน

ฉันเกลียดเจ้าคนที่สร้างพวกมันขึ้นมาจริงๆ

ทำไมต้องสร้างให้เป็นไฟ...

อย่างน้อย ถ้ามันเป็นน้ำ ฉันก็คงรับมือง่ายกว่านี้

แต่จะคิดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อตอนนี้ฉันกำลังได้เบาะรองมือรองเท้าชั้นเลิศให้ฉันระบายอารมณ์

ในสายตาบางคน มันเป็นการกระทำที่โง่มากกับการเข้าฟาดฟันสัตว์น่าหงุดหงิดนี่ในขณะที่เรี่ยวแรงมีเหลือไม่มากนัก ฉันรู้ดี แล้วไหนนี่ยังอยู่ในระหว่างการแข่งขันอีก ฉันสมควรจะรักษาระยะห่างที่มีในตอนนี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้

แต่ในช่วงเวลาที่อยากจะตะบันหน้าใครบางคนให้หน้าทิ่ม ฉันเชื่อว่ามีอีกหลายคนที่คิดแบบฉัน

คิดในแง่เข้าข้างตัวเองได้อีกแง่

ถ้าฉันไม่ล้มเจ้าสิงโตทรายนี่ลง ยังไงซะ ฉันก็ผ่านไปไม่ได้อยู่ดี

วัดเอาจากความปราดเปรียวที่ปรากฏผ่านรูปร่างของมัน ถ้าหากฉันเลือกวิ่งหนีอย่างสองตัวประหลาดที่ผ่านมา มันคงจะวิ่งไล่ตามและตะครุบฉันเอาแน่...

มีทางเดียวคือต้องล้มมันลงเท่านั้น...

เมื่อมีเหตุผลที่มากเพียงพอในใจ ฉันก็ไม่ลังเลที่จะตวัดปลายมีดเข้าหาสิงโตเพลิงที่ยืนตระหง่านอยู่อย่างองอาจ แววตาของมันยังคงแน่นิ่งราวกับไม่ได้มองว่าฉันอยู่ในสายตา...

...ช่างน่าหงุดหงิด..

ฉันกรีดสะบัดมีดเข้าหามันอีกครั้ง

ฉัวะ!!

เสียงคมมีดแหวกผ่านอากาศชำแรกเนื้อช่างฟังดูไพเราะเหลือเกินในเวลานี้

ฉันกรีดมีดเข้าใส่มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความเหน็ดเหนื่อยและหงุดหงิดถูกลบหายไปจนแทบสิ้น

การได้ระบายอารมณ์บ้างมันก็ดีไม่น้อย...

ฉันดีดตัวออกมาจากร่างโชกเลือดของเจ้าสิงโตนั่น ตอนนี้มันเริ่มตั้งท่าพร้อมที่จะกระโจนเข้าหาฉันได้เสมอ ทั้งตัวมันเต็มไปด้วยรอยมีดกรีดตวัดทับซ้ำซากพาดไปมาทั่วตัว แววตาของมันกร้าวขึ้นอย่างดุร้าย ริมฝีปากแยกเผยอโชว์เขี้ยวคมยาวขาวสะอาด

ในขณะที่ฉันกำลังยิ้มย่องอย่างพอใจนั้นเอง

สิ่งที่ฉันไม่ได้ทันคิดไว้ก็เกิดขึ้น

เมื่อเจ้าสิงโตนั่นอ้าปากกว้าง...

และ...

ฟู่ว!!!!

เปลวไฟที่ฉันคิดเอาว่าคงร้อนเป็นพันๆองศาพวยพุ่งออกจากปากของมันโดยมีเป้าหมายมาที่ฉัน!

ฉันแทบอุทานออกมาอย่างตกใจในขณะที่ดีดตัวหลบออกจากวิถีเปลวไฟนั่น ร่างของฉันเกือบจะทรุดลงกับพื้นทรายราวกับความเหนื่อยล้าทั้งหมดเมื่อกี้มาโถมทับฉันเอาในทีเดียว

แววตาสีเลือดกร้าวของเจ้าสิงโตตวัดปราดกลับมามองฉันอีกครั้ง ร่างกายของฉันประคองตัวเองต่อแทบจะไม่ไหวแล้ว มันพร้อมจะล้มลงและพักผ่อนตามที่มันต้องการอยู่ทุกเมื่อ แต่...

ไม่รู้ว่าโชคชะตาแกล้งหรือเป็นใจ

ให้หางตาของฉันตวัดไปเจอเจ้าแวมไพร์นาร์ซิสนั่นที่กำลังลากสังขารใกล้ตายผ่านฉันไปอย่างเชื่องช้า

“เฮ้ย!!แก!!!”ฉันแผดเสียงเรียก เจ้าสิงโตตวัดสายไปตามเสียงเรียกของฉันเช่นกัน อย่างน้อยมันคงช่วยถ่วงเวลาให้จนกว่าแรงของฉันจะฟื้นกลับมาบ้าง

เจ้าแวมไพร์นาร์ซิสเพียงแค่เหลือบสายตากลับมามองฉันแล้วทำท่าจะเดินผ่านไปอย่างไม่ใยดี

“...ขอให้โชคดีในการต่อสู้นะครับ คุณหน้าสวย...”

“ไม่คิดจะช่วยกันเลยรึไงวะ!!” แรงขาของฉันค่อยๆฟื้นกลับมา หากก็เชื่องช้าจนไม่ได้ดั่งใจ เจ้าสิงโตเริ่มแยกเขี้ยวคำรามใส่เจ้าแวมไพร์นั่นราวกับเป็นคำเตือนว่าไม่ควรจะมายุ่งกับมันหรือเหยื่อของมัน

ซึ่งในที่นี้ก็คือฉันนั่นแหละ...

“ก็เห็นท่าทางอยากจะสู้คนเดียวไม่ใช่เหรอครับ....ขอให้โชคดีแล้วกันนะ”มันค่อยๆฉีกยิ้ม...ที่ฉันคิดเอาได้เลยว่ากวนตีนเป็นที่สุด...

“โอ้โห...ประโยคนี้ของบาโทล่าโดนใจกระผมอย่างจังเลยครับ~”แอนเนาซ์เซอร์บนบอลลูนลูกบอลสีส้มสดออกความเห็นพร้อมเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ

“หุบปาก ไอ้ตัวตลกส้ม”ฉันแค่นเสียงตอบในคอ ไม่อยากเปลืองแรงที่ฟื้นกลับมาทีละน้อยไปกับการตะโกนด่าเจ้าตัวตลกนั่นอีกแล้ว

บาโทล่ายังคงก้าวต่อไปท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา

และกำลังจะปล่อยให้ฉันโดนเผาด้วย!!

“หนอย....ไอ้แวมไพร์นาร์ซิสเอ๊ย!!!”ฉันสบถอย่างเผลอตัว แต่ก็ราวกับโดนทรายดูดไว้ ฉันไม่สามารถเคลื่อนที่ไปจากตรงนี้ได้เลย

เมื่อร่างของเจ้าแวมไพร์นั่นเริ่มห่างออกไป เจ้าสิงโตก็ตวัดสายตากลับมาที่ฉันอีกครั้ง

ฉันหายใจเข้าลึกในขณะที่เปลวไฟกำลังพุ่งมาทางฉัน

บาดแผลจากมีดที่ฉันสร้างให้มันเมื่อตอนต้นไม่ได้บั่นทอนความร้อนแรงของเปลวไฟลงไปเลยแม้แต่น้อย

ฉันกัดฟัน ตัดสินใจทิ้งตัวลงราบกับพื้นทรายแล้วกลิ้งออกจากบริเวณนั้น หวังเพียงแต่ไม่ให้โดนเปลวไฟนั่นเต็มๆเป็นใช้ได้

ฟู่ว!!!

ฉันไม่รู้ว่าทรายบริเวณนั้นจะละลายถึงโมเลกุลไหน แต่ที่รู้แน่คือเสื้อที่ฉันใส่ถูกไฟเผาไปเล็กน้อย เสื้อแหว่งวิ่นนั่นทำให้ฉันเองก็ได้รับผลความเสียหายจากไฟเช่นกัน

ที่เอวของฉันมีรอยพุพองขนาดราวฝ่ามือ

ฉันเบ้หน้าขยาด ไม่อยากนึกว่าถ้าแตะต้องมันแล้วจะแสบร้อนขนาดไหน และตอนนี้ยังไม่มีเวลามากพอจะสำรวจ

กำลังขาของฉันเริ่มฟื้นขึ้นมาแล้ว

ฉันดีดตัวออกจากบริเวณนั้น ขาลากวิ่งผ่านทรายอย่างยากลำบาก เริ่มรู้สึกว่าลำคอแห้งเป็นผงและริมฝีปากเริ่มแห้งจนติดกัน แต่ฉันยังหยุดไม่ได้

เจ้าสิงโตนั่นยังคงลากสังขารที่ชุ่มไปด้วยเลือดวิ่งตามฉันมาอย่างไม่ลดละ และสายตาของฉันก็เริ่มจะเห็นหลังของเจ้าแวมไพร์นาร์ซิสนั่นลิบๆแล้ว

กำลังขาของฉันเริ่มตกลงหลังจากที่ฉันฝืนเร่งความเร็วในระยะทางยาว แผลที่เอวก็เริ่มเจ็บแสบขึ้นมาจนแทบระเบิด ฉันกัดฟันข่มความเจ็บ แล้วพยายามเร่งกำลังขาให้มากขึ้นอีก

ฉันเองก็เกือบลืมไปแล้ว ถึงความพิเศษอีกอย่างหนึ่งของร่างกายตัวเอง

พริบตาที่นึกได้ ฉันแทบจะไม่เสียเวลาไปเลยซักวินาทีเดียว

ฉันยกมือปาดไปตามริมฝีปากตัวเองช้าๆแล้วยกมือขึ้น บ้วนน้ำเหนียวใส่มือตัวเองจนแทบเต็ม

“อ้าว..นั่น...เนริสดูเหมือนว่าจะเสียสติไปแล้วนะครับ”

หุบปากซะ ไอ้ตัวตลก!

ฉันได้แค่แค่นด่ามันในใจขณะที่ปาดป้ายน้ำลายไปตามรอยแผลบนเอว ความแสบร้อนค่อยๆทุเลาลง แต่ยังไม่หายไปในทันที แต่ก็นับว่าดีขึ้นเยอะ เทียบกับที่ฉันไม่ต้องทนทรมานปวดแสบปวดร้อนด้วยแล้ว

หูของฉันได้ยินเสียงฝีเท้าตะกุยในทรายดังไล่เข้ามาแล้ว

และคิดว่าอีกไม่นานไอ้สิงโตพ่นไฟได้นั่นต้องใช้ไม้ตายดั้งเดิมของมัน..

...มันพ่นไฟใส่ฉันแน่

ฉันเร่งฝีเท้าตัวเองขึ้นจนไล่กับบาโทร่า เจ้าสิงโตเองก็ดูจะฝืนสังขารตามฉันมาเช่นกัน

ฉันกระตุกรอยยิ้มแสยะขึ้นมุมปากก่อนจะตัดสิ้นใจสิ้นเปลืองพลังงานซักเล็กน้อย

“เฮ้ย!! ไอ้แวมไพร์!!!”

ไอ้บ้าบาโทร่าดูเหมือนจะงอนหรืออะไรซักอย่างกับฉัน มันยกมือแคะหูแล้วผ่านเลยไปอย่างไม่สนใจ

ฉันเหลือบสายตาไปมองด้านหลัง เจ้าสิงโตอ้าปากกว้าง และฉันเห็นเปลวไฟร้อนปะทุอยู่ในคอของมัน

..ไม่สนใจก็ช่างแกเถอะ....

ฉันแสยะยิ้มกว้างมากขึ้น

แต่จะเตือนให้หน่อยก็ได้...

“ขอให้สนุกกับไฟ!”

ฉันดีดตัวให้พ้นจากวิถีเปลวไฟจากปากของเจ้าสิงโต

นั่นทำให้เป้าหมายปลายทางมีแค่เจ้าแวมไพร์นั่นเท่านั้น

ขอเอาคืนซักหน่อยเถอะวะ!

ตราบใดที่ยังคงเรียกว่านาร์ซิสเราไม่ต้องเป็นญาติมิตรกัน...



“ขอให้สนุกกับไฟ !”

ฟู่ว!!!

“เสร็จกัน!!!” พลันสิ้นเสียงตักเตือนลง ผมรู้สึกถึงเพลิงประลัยกัลป์โดยไม่ทันตั้งตัว

"ไหม้ไปซะไอ้แวมไพร์!!!”
“อาหารยามบ่ายวันนี้ ค้างคาวย่างครับท่านผู้ชม!!”



............



“ร้อนโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!”

ผมเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นทรายหวังให้เปลวเพลิงบริเวณขากางเกงดับลง ดีนะที่เอี้ยวตัวหลบออกมาทันจึงโดนแค่เฉียด ๆ

ระหว่างนั้นผมได้กลิ่นหอมบางอย่าง...ทำให้ต้องรีบลุกขึ้นเผชิญหน้ากับมัน



“ไม่เชื่อสายตาเลยครับ! ผู้เข้าแข่งเทรเมียร์ที่รอดจากเปลวเพลิงในสภาพค่อนเกรียม ทำใจดีสู้เสือซะแล้วขอรับ! แต่น่าเสียดายครับนั่นมันสิงโต..."

คำพูดกวนประสาททั้งโฆษกไม่สามารถทำลายสมาธิของผมลงได้ ก่อนที่มันจะปล่อยไฟอีกระลอกหนึ่งผมเข้าจ้องนัยน์ตาของมันทันที...

“โอ้! เทรเมียร์เปลี่ยนท่าทีของสัตว์ประหลาดให้กลับกลายเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ เพียงแค่จ้องตาขอร๊าบบบ! เอ...แล้วนั่นเขาจะทำการใดต่อไปล่ะครับเนี่ย!!!”

ผมกัดฟันก้าวเท้ายาวมุ่งเข้าหาสะบัดนิ้วมือเรียกโซ่หลายสิบเส้นจากใต้เงาของมันเข้าตรึงร่างนั่นไว้ให้แน่นิ่ง พลางเข้าหากลิ่นอันเป็นที่คุ้นเคย...

...ผมแสยะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ...

สวัสดีสิงโต!



โฮกกกกกกกกก!!!

ผมใช้คมเขี้ยวฝังลงบนผิวหนังของมัน... เปลวเพลิงของเจ้าป่ามอดลงเรื่อย ๆ มันตะเกียกตะกายดิ้นรนร้องโหยหวนต่อเนื่องโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงจนตัวตาย...

“เอ่อ...คาดว่าของว่างยามบ่ายสามของผู้เข้าแข่งขันเทรเมียร์คือเจ้าป่าสีเพลิงนั่นครับ!...อี๋ย..."

ผมไม่สนใจเสียงของตัวตลกอีกต่อไป กลิ่นไอโลหิตรสโอชาโชยฟุ้งไปทั่วบริเวณน่าสนกว่าเป็นไหน ๆ

ระหว่างนั้นผมเหล่มองผู้ชมอย่างเนริส กลิ่นคาวเลือดมันคงจะเป็นอะไรที่ไม่น่าพิสมัยสักเท่าไหร่หรับเขาซึ่งกำลังแสดงสีหน้าบูดเบี้ยวออกมา
เมื่อโลหิตเหือดหายไปจนหมดผมกลอกตากลับชักคมเขี้ยวออกจากร่างอันซูบซีด แผงคอเปลวไฟดับสนิทแม้นัยน์ตาของมันจะยังเบิกกว้างด้วยความกลัว

ผมนำผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ๆ จากกระเป๋าเสื้อกั๊กซับรอยเลือดจากมุมปาก...นี่ผมต้องซื้อผืนใหม่อีกแล้วเหรอเนี่ย...

"...อดอยากมากรึไงวะนั่น..."

“ก็เหมือนคุณที่คงอยากจะดื่มน้ำทั้งบึงนั่นแหละ”

ได้เลือดแล้วผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว ถึงมันจะไม่ใช่คอขาวนวลของสาว ๆ ก็เหอะ

ไม่รอช้าผมดีดตัวออกจากบริเวณนั่นขณะนี้คงนำร่างบางได้หลายสิบก้าวอยู่...



...ผมหันศีรษะไปยังทิศซ้ายมองป้ายบอกทางอีกครั้ง

กิโลที่สิบแปด...

...ผมยิ้มเยาะไปพลางหันกลับมามองทางด้านหน้าต่อ...

...แต่เอ๊ะ...ข้างหน้ามีอะไรน่ะ

ผมชะงักลง...เมื่อได้พบสิ่งที่ควรระวังเป็นอันดับต้นสำหรับสถานที่ท่องเที่ยวสุดระอุ มันมีลักษณะดั่งอารมณ์แปรปรวนของภรรยาสุดที่รัก...

...พายุทะเลทราย...

โอพระเจ้า...ลมฟ้าอากาศ ปีศาจ ทุกอย่างช่าง...ไอ้การแข่งวิ่งนี่มันจะซาดิสม์กับผมไปถึงไหนวะเนี่ย!



“ขณะนี้พายุทรายได้ก่อตัวขึ้นแล้วครับ!” เสียงของเปลือกส้มบรรยายขึ้นบนบอลลูนยักษ์กลางนภา

“กาแฟข้าได้รึยัง!!!” โฟนอินลั่นมาอีกครั้ง ตกลงไอ้นี่มันเป็นนักวิจารณ์แน่รึเปล่าฟระ...

ก่อนอื่นผมพยายามมองหาทางอ้อม...ว่าแล้วก็ก้าวเท้าไปยังอีกทิศทางที่ไม่ใช่ตำแหน่งของพายุ ซึ่งคุณอ้อนแอ้นที่ตามหลังอยู่คงคิดเช่นเดียวกัน...

...แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเขา

เฮ้ย...

ผมกลับหลังหันทันทีหลังจากที่เห็นเขาวิ่งตรงเข้าหา...และดีดตัวหายไปในฝุ่นทราย

ครืน...

ลมพายุอันเบาบางเริ่มทวีคูณความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เสี้ยววินาทีผมตัดสินใจวิ่งเข้าไปในพายุที่คาดว่าอีกไม่นานมันคงบ้าคลั่ง…

...สมองคู่แข่งจอมหัวดื้อหรือสมองของผมกันแน่นะที่ไม่ปกติ…

...ผมยกมือป้องใบหน้าเตรียมตัวฝ่าพายุทรายไป ยังดีที่มันยังไม่รุนแรงมากนัก



“เนื่องจากกระผมไม่สามารถพอที่จะตามผู้เข้าแข่งไปในพายุคลั่งนั่นได้ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลากระผมจะไปรอด้านหน้ารอดูกันนะขอรับ ว่าใครจะเป็นผู้รอดชีวิตออกมาจากพายุ ฮ่า ๆ”

ไสหัวไปซะได้ก็ดี...ผมได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้อย่ามีเหตุการณ์ร้าย ๆ อีกเลย...

!!!

แต่ทว่าเริ่มจะแลเห็นบางสิ่งอันไม่พึงประสงค์เข้าอีกแล้ว เมื่อมันยิ่งเข้าใกล้มามากเท่าไหร่ พายุก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น...
แมงป่องเปลือกหนาสีดำขลับ ตัวมันสูงกว่าผมมากทั้ง ๆ ที่ยังค่อมตัวเดินปกติ ไม่อยากจะนึกภาพตอนมันยืนด้วยสองขาหลังว่ามันจะสูงใหญ่ขนาดไหน

หางมันยาวมากเลยทีเดียว...ผมสังเกตเห็นว่ามันชูหางแหลมนั่นมาได้หลายเวลาอยู่...

...หรือว่า มันจะเป็นต้นตอของพายุทราย!

แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการเจ้าประหลาดลงได้อยู่ดี...



“นี่แก!!!” เสียงเรียกจากคุณหน้าสวยดังขึ้น

“หะ...หา?”
“...จะเอาไงกับไอ้แมงป่องนรกนี่”

พินิจพิจารณาในคำถามของเขาอยู่ได้พักใหญ่ ก่อนจะว่าง่าย ๆ

“...ก็ตามใจคุณ”
“เฮ้ย! นี่ฉันถามแกดี ๆ นะเว้ย!”

ผมนิ่งเงียบเพราะไม่ต้องการที่จะเสวนาอะไรต่อ พลางเดินเลี่ยงออกจากบริเวณนั้นโดยไม่หันหน้ากลับ

“นี่แกงอนอะไรฉันกันแน่วะ!!!”

...ประโยคนี้ทำใจผมยิ้มกริ่มอย่างพอใจ...

“...อ๊ะ ๆ ดูออกด้วยงั้นรึครับ”
"โว้ย...งี่เง่าชะมัด...ขนาดไอ้บาช..." ผมเหลียวตากลับไปมองเขานั่นคงเป็นชื่อของหวานใจละมัง สังเกตเห็นว่าเขาแก้มแดงระเรื่อราวกับหญิงสาวเลยแฮะ

“เห มีแฟนสาวด้วยเหรอครับเนี่ย”
“...ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้...ว่าแต่แกต้องการอะไร...”

สิ่งที่ผมต้องการน่ะเหรอ...



......

“...เรียกผมว่าสุดหล่อสิครับคุณเนริ -- ”
“ฝันไปเหอะ ไอ้แวมไพร์นาร์ซิส!”

ไม่ทันที่ผมจะจบประโยคเสียงตะคอกตอบปฏิเสธอย่างทันควัน เขาเหมือนดั่งหญิงสาวที่กำลังขวยเขิน...นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?

“ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ!!!” เผลอหัวเราะลั่นอย่างสะใจ ว่าจะเคืองซักหน่อย แต่ใบหน้าของคุณหน้าสวยเมื่อครู่นั่นทำเอาผมอารมณ์ดีขึ้นมาล่ะ!

“อะ...ไอ้บ้า...เสียสติไปแล้วรึไง...”
“เอาเป็นว่าหายกันแล้วนะครับ”

แต่ก่อนอื่น...รู้สึกได้ว่าฝุ่นทรายพวกนี้มันพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราทั้งสองจึงหันกลับไปมองแมงป่องอีกครั้ง...

...ซึ่งผมเริ่มจะเห็นแล้วล่ะ ว่าพายุนั่นเกิดมาจากก้ามทั้งสองนั่นเอง...

สวัสดีแมงป่อง...ชูหางอวดอ้าใหญ่เลยนะ...

...แต่แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นได้...



“คุณเนริสครับ”
“...อะไร ?”

“ไปดึงดูดความสนใจมันทีสิครับ ”
“ทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยวะ !”

“ก็รูปร่างแบบคุณ...น่าจะหลบหางพิษของแมงป่องได้สบาย ๆ”

ขณะนั้นสายตาของคุณหน้าสวยเหล่มองมายังผมอย่างไม่ไว้วางใจ...

“เอาน่า ๆ ผมไม่แกล้งคุณหรอก”
"...มีอะไรยืนยันว่าแกพูดจริง?"

“อืม...เอาง่าย ๆ เลยนะถ้าผมทำอะไรคุณละก็ พวกเราก็จะได้ตายกันทั้งหมดอยู่ในพายุนี่แหละครับ”
“เหอะ! งั้นฉันจะเชื่อแกสักครั้งไอ้แวมไพร์...”

ว่างานกันเสร็จสรรพ ต่อมาเขาป้องแขนขึ้นพลางเดินอาด ๆ เข้าหาอสรพิษสีดำอย่างไม่รอช้า ซึ่งได้ผลเกินคาดเจ้าแห่งวายุให้ความสนใจกับเขาเป็นอย่างมาก

ผมจึงหายตัวเข้าไปแอบอิงอาศัยยังใต้เงาของแมงป่องให้เป็นประโยชน์

ฟุ่บ!

“เฮ้ย! จะทำอะไรก็บอกกันก่อนสิวะ!"

ร่างบางสบถลั่นไประหว่างต่อสู้ ในขณะผมหรี่ตามองจากใต้เงาท้องของสัตว์ประหลาดร่างยักษ์ ได้แต่คอยเวลาที่มันกำลังจะเพี้ยงพล้ำลงจากเนริส

"หึย...เข้ามาไอ้แมงป่องนรก!"

ตึง...



...เมื่อได้จังหวะแล้วไม่ลังเลที่จะลงมือกวัดแกว่งนิ้วมือทั้งห้า...

“รัตติกาลเอยจงทำลายฝ่ายปรปักษ์!”

ฟ้าว!!!



ฉึก ฉึก ฉึก...

เสียงไพเราะจากคมมีดนับหมื่นเล่มดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย ทำเอาแมงป่องยักษ์ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า เปลือกสีดำขลับที่เคยว่าหนา
ขณะนี้กลับเหมือนดั่งเป็นเพียงแผ่นกระดาษที่ถูกอาวุธของมีคมยาวแหลมแทงซ้ำไปมา เหตุการณ์ต่อมาเป็นจุดจบอันน่าสยดสยองยิ่งของอสรพิษ...

...ร่างขาดวิ่นร่วงลงสู่พื้นทราย สลายไปกับพายุที่มันสร้างขึ้นเสียเอง...



สิ่งแรกที่ผมได้เห็นหลังพายุสงบคือเนริสที่นำมือกุมไหล่หอบหายใจรับอากาศให้ช่ำปอด

เมื่อหันซ้ายผมพบกับไอ้เปลือกส้มหลับบนบอลลูนยักษ์สีส้มที่จอดสนิทอยู่กับพื้นแลดูน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก

แต่ผมพยายามที่จะไม่สนใจมันพลางหันกลับไปมองคุณหน้าสวยต่อ

“อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเส้นชัยแล้วล่ะครับ”

พวกเราพยุงตัวกันไป ต่อสู้กับอะไร ๆ มาก็เยอะ ทั้งโกเล็ม นกแร้ง สิงโต และแมงป่อง...

ก็คงเหนื่อยกันทั้งคู่นั่นแหละ...ถ้าเขากับผมไม่ไปด้วยกันคงสู้อะไรอีกไม่ไหวแล้วล่ะ...

“ได้เวลาแล้วสินะ...” ประโยคสั้นง่ายได้ใจความจากนายผมขาวที่นั่งจิบกาแฟอยู่ภายใต้โดมบริเวณเส้นชัยอยู่ลิบ ๆ ห่างประมาณครึ่งกิโลเมตรได้...

“สามารถเอาชนะสัตว์เลี้ยงของผมได้ อึดกันใช่เล่นเลยนะครับ ฮิ ๆ” นายผมนิลดำที่นั่งข้างๆ ราวเป็นคู่ขนานของกรรมการหัวเราะอย่างพึงพอใจ

ไอ้บ้านี่เองที่สร้างสรรค์ปีศาจขึ้น...

พลั่ก!

คุณอ้อนแอ้นถีบผมลงไปกองอย่างไม่ปราณี

“ฉันต้องถึงก่อนเฟ้ย โชคดีว่ะ!”

ผมได้แต่นั่งมองแบบหน่าย ๆ แก่ความเห็นแก่ตัวของเขา...

...น่าจับขึงด้วยโซ่จริง...


.......

....แต่คิดไปคิดมา

แบบนี้เราก็ไม่มีน้ำใจนักกีฬาสิ...อืม...



...ว่าแล้วผมพยุงตัวขึ้นพลางกำหมัดแน่น สาวเท้ายาวนั่นออกตัวอย่างรวดเร็ว

“ย้ากกกกกกก!!!!”

อีกแค่ครึ่งกิโลเมตรเองเทรเมียร์...คนหล่อย่อมเหนือกว่าผู้ใดในโลก

...แข่งวิ่งก็คือแข่งวิ่งสิฟระ!!!

เปิดโหวตถึง 17 มีนา


+++++++++++++++

Neris

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 6/10 - ค่อนข้างเกือบดีครับ ติดตรงที่บางส่วนควรเคาะก็ไม่เคาะ บางส่วนไม่ควรเคาะก็เคาะซะงั้นแหละ =w=""
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 19/20 - ฉันเยอะจนอิ่มเลยโยม

-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - ไม่ขาดตกบกพร่อง

-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 36/40 - บางส่วนเดินเรื่องได้จืดไปจริงๆนั่นแหละครับ อีกทั้งยังไม่ค่อยมีลูกเล่นอื่นๆเสริม
ปัจจัยโดยมองตะลุยนั้นความน่าอ่านค่อนข้างน้อยนะครับ แต่ว่าเนื้อเรื่องถือว่าไหลได้ดีไม่ค่อยสะดุดอะไรมากยกเว้นช่วงแรกๆ

-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 9/10 น่าเสียดายเทิร์น 1 นะครับถ้าลงเร็วกว่านี้หน่อยก็คงดี


ฺีBat
-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 9/10 - พลาดจุดนึงครับ และบางส่วนที่เป็นการบรรยายต่อๆกันควรใช้แค่ Shift+enter ก็พอ
แต่เป็นบรรทัดที่ดีที่สุดในรอบแรกเลยครับ =__=+

-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 18/20 - เอากั่นเร่ว ไม่ดีจริงๆนะครับ =w="

-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - ไม่ขาดตกบกพร่อง!

-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 37/40 - ถือว่าดีมากเลยทีเดียว มีทั้งตัวหนา ตัวเอียง (แต่บางส่วนควรใส่เพิ่มไปด้วยเช่น
คำพูดที่หนักแน่น หรือเป็นคำสั่ง คำประกาศ ชื่อท่าอลังการ ควรเน้นตัวหนาด้วย เนื้อเรื่องไหลดี แต่ว่ายังบรรยายชาร่าทอล์คออกมาได้ไม่ดีนักน่าจะเสริม
ความคิดของตัวละครเพิ่มขึ้นไปอีกหน่อยจะดีกว่านะ

-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 10/10 - เกือบโดนหักแล้วนะครับ



รวมคะแนน
Neris : 90
Bat : 94


ข้อแนะนำ
- ชอบทั้งสองคนเลยนะพูดถึง~ เป็นคู่ที่ทำให้เกิดการแข่งขันที่ดีขึ้นอีกคู่
- เนริสใส่ใจบรรทัดเพิ่มขึ้น ลองใส่โค้ดหนา โค้ดเอียง ลองสอดความตลกเข้าอีกหน่อยท่านจะไร้เทียมทาน!!
- แบทโตะ รอบคอบขึ้นสักนิด... จะดีมาก =w="

Neris

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
-ไม่มีปัญหาครับ ดูดี

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
-ไร้คำผิด แต่ลบหนึ่งเนื่องจากไม่เรียบเนียน ฉันเยอะไปหน่อยนึง แลดูทะแม่ง ๆ--*

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
-โผล่มาจุใจมากกกส์~

เนื้อ เรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 18/20
-เมื่อเทียบกับแบทแล้ว ถือว่าจืดกว่าหน่อย ดูงงนิดนึง

รวม 47

Bat

บรรทัด อ่านง่ายสบายตา 10/10
-แบ่งบรรทัดงามมาก~

ถ้อยคำ สละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
-พบผิดประปราย ลบหนึ่ง

ลักษณะ การใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
-พอ ๆ กันเลยคู่นี้

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- ถ้ามี 30 จะให้เต็มเลย คู่แรกที่ฮา+ไหลลื่นและชวนหลงไหลยิ่งนัก(อ้าห์~)

รวม 49

ตามความเห็นผม ฝั่งแบทตี้เหนือกว่าประมาณครึ่งก้าวน่ะนะ** สูสีพอควรเลย


จิ้มให้แบทตี้ด้วยประการละฉะนี้แล

Neris

อ้างอิงจาก :

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : สำหรับคู่นี้ ยกให้ฟรี ไม่มีคอมเมนท์
ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 : ชอบเทิร์นพี่เนริสอ้ะ ได้อารมณ์ตัวละครดีค่ะ
ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : อุปสรรคมี โฆษกมา ที่ชอบสุดๆคือเน้นบ่อยมาก ว่ากำลังวิ่งอยู่ในทะเลทราย!
เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 : เนื้อเรื่องแอบจืดไปนิดนึง รู้สึกมั้ยว่ามันฟีลลิ่งเดิมตลอดทั้งเทิร์นและทุกเทิร์นเลย? ขอกั๊กไว้หนึ่งคะแนนนะคะ

Total 49/50


Tiamar

อ้างอิงจาก :

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : สำหรับคู่นี้ ยกให้ฟรี ไม่มีคอมเมนท์
ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 : มีคำผิดอยู่บ้าง หักนิดนึงงงงงง
ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : แอนเนาซ์เซอร์โผล่มาทุกอณู~
เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : มุกแพรวพราวมาก...

Total 49/50

...เคี้ยกๆปู้ด เสมออีกแล้ว orz
ปีนี้ให้คะแนนลำบากจังเลย แต่ละคู่สูสีกันมาก

คู่นี้ชอบของทั้งสองคนเลยนะ
ของพี่เนริส ตัวละครจะมาแนวแรงๆ อารมณ์บูดตลอดการแข่งขัน
ส่วนของพิงค์ แบทมาแนวสุภาพ(ตรงข้ามกับคู่แข่งมาก...) + แอนเนาซ์เซอร์เกรียน!


Comment

Neris : ตัวละครอารมณ์แบบนั้น โอเค เข้าใจ อาจจะหยอดมุกไม่สะดวก? ถ้ายังไงลองหาอะไรแปลกๆ หรืออะไรที่คนอ่านคิดไม่ถึงมาให้เซอร์ไพรซ์เล่นดูก็ได้ค่ะ จะได้รู้สึกลุ้นๆบ้าง เพราะถ้าเดินเนื้อเรื่องแบบเดิมตลอดเป็นกราฟเส้นตรง เวลาแต่งฟิคยาวๆจะทำให้คนอ่านเบื่อได้นะ

Tiamar : คำผิดเยอะมากส์... ระวังหน่อยจ้ะ (มาก เติม s เลยนะ!)
+ ในบางตอนของฟิค มีการใช้ ... ขึ้นต้นบรรทัดเป็นแถบเลย =__=;

####

ปล.

มันเริ่มตะบั่นซัดกำปั่นขนาดใหญ่

(กำปั่น = หีบใส่ของ
กำปั้น = มือที่กำหมัด)

เริ่มจากเนริส

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (ถ้าไม่หนักจนเกินไป ผมให้เต็มนะครับ สองคนนี้เรื่องบรรทัดไร้ที่ติฮะ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 (อืม....คำผิดไม่มีครับเท่าที่อ่าน แต่การใช้คำว่าฉันเยอะไปหน่อย เวลาที่อ่านแล้วเลยออกแนวมึนๆเล็กน้อย)
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 (เกรียนโคตรๆขอรับ แอนเนาเซอร์)
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 [เนื้อเรื่องยังไม่ค่อยไหลลื่นเท่ากับคู่แข่งครับ มีบางชวนที่ดูมึนๆ]
สรุป 48/50

แบท

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 (ถ้าไม่หนักจนเกินไป ผมให้เต็มนะครับ สองคนนี้เรื่องบรรทัดไร้ที่ติฮะ)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 (มีคำผิดนิดนึงน่ะฮะ^^~ขอหักละกัน)
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 (จงสรรเสริญความเกรียนของแอนเนาเซอรื หึหึหึหึ)
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 (ตรงนี้ของแบทดูลื่นไหล และน่าติดตามกว่า)
สรุป 49/50


แต่กดให้เสมอ......=_=ตัดสินลำบากแหะ สุสีกันๆ

Neris

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
-ไม่เคยหักใครแฮะ

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
- หัก ใช้ฉันมากไป บางประโยครวบรวมติดกันดีกว่า

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- ความจริงยังมีไม่ถูกใจบ้่าง แต่ฟรีละกัน

เนื้อ เรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 12/20
- หักแรงๆหน่อยเหอะ ง่วงมาก ยิ่งอ่านยิ่งหลับ จืดชืด

Batora

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
-อะเค ผ่าน
ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
- หัก ภาษาที่ใช้ไม่ชัดเจน บางคำทำเอาผมงงเช่น เอากั่นเร่ว อะไรนั่นอ่ะ รวมถึงการเรียงประโยคบางประโยคยังไม่ดี

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
-ฟรี

เนื้อ เรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- โอเคครับ ขำฮา ชอบ ผ่าน

สรุปแล้ว ให้วานิเนาะ

shadow ขอให้คะแนนพร้อมเหตุผลตามนี้ ซืึงถึอว่าสมควรและเหมาะสมดีแล้ว (แมงก็อบมาทั้งดุ้น 55+)

@ Neris

อ้างอิงจาก :

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : เว้นสวย เหมาะแก่ Character Talk ดี
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 : ไม่มีครับ เท่าที่หานะ
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : เอาฟรีไปเล้ย~
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 18/20 : เนื้อเรื่องไหลลื่น สนุก สมบูรณ์แบบทุกอย่างครับ แต่เทริน 1 ซวยหนึ่งอย่าง บางทีถ้าเราสับสนอะไร เราอาจจะเจออย่างนี้

เนื้อเรืองหลัก รู้สึกว่าเขาจะกำหนดว่า ผู้เ้ข้าแข่งขันทุกคนวาร์ปมาพร้อมกัน ไม่ได้มีใครแข่งก่อนใครครับผม

และก็ อีกนิดนึงสำหรับเนริสซัง ตรงนี้ ถ้าแต่งคาแร็คเตอร์ทอล์ค ไม่ควรบรรยายสิ่งใดเลย ที่ตัวละครที่ำกำลังบรรยายมองไม่เห็น(นั่นจึงเป็นส่วนที่บอกมาว่าแต่งแบบนี้มันยาก ~)

ผมหักเทริน 1 ตรงบริเวณตัวเอียงทั้งหมดเลยครับ

รวม 48/50

@ Pink

อ้างอิงจาก :

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : เอาฟรีไปเล้ยยย
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 ไม่น่าจะมีผิดหรอกเนอะ 55+
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : ถือว่าครบครันครับ
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 : เอาจริงๆของเนริสน่าติดตามกว่า ด้วยอรรถรสของ คาแร็คเตอร์ทอล์คทีเต็มตัวกวานะ แต่ตรงนั้นผมไม่ถือเป็นจุดซีเรียสอะไร
รวม 49/50

คอมเม้นต์ทั้งคู่

จริงๆคู่นี้ เป็นอีกคู่นึง ทีผมตัดสินใจไม่ถูก ว่าควรจะให้พิงค์ชนะ หรือว่าควรจะให้เสมอดี?
ด้วยจุดที่เนริสผิดพลาดก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย และฝีมือของทั้งคู่ เชือดเฉือนกันมันมาก

คนอ่านและคนตัดสินอย่างตัวผมยังตัดสินใจลำบากเลยครับ

ดังนั้น คงไม่มีใครโกรธกันนะถ้าผมตัดสินอย่างนี้


ผมขอประกาศ ว่าผมให้เสมอ ครับ

(แต่ผมให้คะแนนพิงค์มากกว่า ในกรณีที่โพลมันออกมาเสมอกัน ผมอดันพิงค์ไปอีกครึ่งก้าว เพราะข้อผิดพลาดของเนริสดังที่แสดงไปนะครับ)
สุดท้ายนี้ ขอให้ฝีมือของทั้งคู่ จงพัฒนาต่อไป และมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันนะครับ

เรื่มกันที่ Neris ก่อนเลยละกัน

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
จุดผิดจากที่ส่องๆ หลายรอบ... ไม่พบ พบแค่คำว่า "ฉัน" เยอะมากกกกกกกกกก ตัดนิดนึงละกัน

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 18/20
ถ้าเทียบกับอีกท่านนึง ถือว่าเรายังด้อยกว่านะครับ

รวมคะแนน : 47/50

- คอมเม้นต์
ถือว่าโอเคแล้วนะครับ ลองไปลับคม เขียนให้มีจุดดึงดูดกว่านี้ก็จะโอ (ต้องทำใจ งานนี้เจอหินด้วยแหละครับ)
อ้อ ที่สำคัญ นี่คือ Char-Talk ฉะนั้น เขียนแค่ที่เราคิดว่า ตัวละครของเรามองเห็น ครับ



ที นี้ มาต่อที่ BAT กันมั่ง

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10
บางประโยคเรียงเป็นรูปแปลกๆ บางคำเหมือนพิมพ์ตกหล่น

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
เหนือกว่าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ค่อนข้างชัด ให้เต็มละกันครับ

รวมคะแนน : 49/50

- คอมเม้นต์
พยายามพรู๊ฟฟลายๆ รอบหน่อยนะ (ไอ้เต้มันฟ้องพี่มา ว่าถ้าไม่มีใครมาเร่งน้อง ก็จะอู้ พอเร่งหน่อยก็จะลวก เหอๆ)



ฉะนั้น...
จิ้มโหวตให้ BAT นะ
คนแพ้อย่าน้อยใจไปครับ ทำดีที่สุดแล้วแหละ =w=//

BAT เป็นฝ่ายเข้าเส้นชัย~~~~~~~

ผมเป็นคนใจอ่อนเกินไป

แพ้หญิงสาว แพ้เด็กใสซื่อ



“ขณะนี้ได้มาถึงเวลาที่พวกเรารอคอย! จะเป็นผู้เข้าแข่งขันเนริสที่กำลังนำอยู่ หรือผู้เข้าแข่งขันเทรเมียร์จะแซงนำขึ้นมาได้กัน ท่านกรรมการคิดยังไงขอรับ!”

“ใครก็ได้เอาคอฟฟี่เมดมาทีซิ?”

“เอ่อ...”

นี่เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินโฆษกและกรรมการ มันพูดเป็นงานเป็นการ...ผมจึงเร่งความเร็วขึ้นจากเดิมพยายามจะนำหน้าเขาไป

คุณหน้าสวยหยุดการเคลื่อนไหว ก่อนจะกอบทรายกองใหญ่สาดมายังเข้าบริเวณใบหน้าของผม...

“มันอันตรายนะครับเนี่ย !” ผมตะโกนด้วยความตกใจ พลางตั้งสติดีดตัวให้พ้นวิถีการโจมตี

“หึ ยังจะพยายามอีกเหรอฝันไปเหอะ !” เขาสบถเสียงดังเมื่อพลาดเป้าหมายอย่างผม กลับหลังหันชักมีดคู่ตวัดเป็นรูป...

ไม้กางเขน!!!



ฟ้าว!

“เฮ้ ๆ จะเกินไปแล้วนะ !” ผมพยายามเลี่ยงฝุ่นทรายพวกนั้นไม่ให้มาเปรอะเปื้อนใบหน้าที่ขาวเนียนอย่างผม...

“เพื่อชนะแกฉันทำได้เว้ย !”

อ๋อ...เอาแบบนี้ใช่ไหมครับคุณอ้อนแอ้น...

...ถ้าเขาทำตัวดีกว่านี้ซักหน่อย เราก็จะได้เข้าเส้นชัยพร้อมกัน...

ตีตัวเสมอร่างบางได้แล้ว!

“เฮ้ย! นี่แก...”
“จงพ่ายแพ้เถอะครับ คุณเนริส...”

“อย่ามาทำปากดี!” เขาพยายามจะชกหน้าของผม

“คุณสู้ความเร็วของผมไม่ได้หรอก ยอมผมแต่โดยดีนะครับคนสวย”
"สวยบ้านพ่อแกสิวะ"

“จงพ่ายแพ้ไป” ผมแสยะยิ้ม พร้อมจ้องนัยน์ตาของเขา

...พ่ายแพ้ไป...

“อึก....”



“เอ๊ะ! ผู้เข้าแข่งขันเนริสก็ล้มพับลงไปกุมหัวทั้งที่เพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงหน้าเส้นชัยนะครับ สงสัยจะเมาแดด...ท่านกรรมการคิดว่าอย่างไรขอรับ!”

“...ใครเข้าเส้นชัยก็เป็นผู้ชนะ”
“ขอรับ...ช่างเป็นคำวิจารณ์จากกรรมการทรงคุณวุฒิที่สุดยอด จริง จริง...”



“ขอไปก่อนนะเพื่อนฝูง~”
“กรอด...เจ้าบ้า!”

“และแล้วก็เป็นเขาครับ บาโทล่า เอ. เทรเมียร์!!!”
“โธ่เว้ย!”

และแล้วก็เป็นผมที่ชนะ...แต่ก็รู้สึกไม่ภูมิใจเลยแต่น้อย...

จึงอดไม่ได้ที่จะไปแสดงความเสียใจกับเขา...

ไม่! หมอนั่นเป็นคนที่แย่ที่สุด! ไหนจะว่าผมไอ้นาร์ซิส! และหักหลังกันอีก! แม้อันที่จริงผมก็กวนประสาทเขาด้วย...

...แต่เท้าของผมก็เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่บนพื้นทรายนั่นซะแล้ว

“เท้าคงแพลงสินะ”
“เพราะใครกันล่ะ...โอ้ย...”

ผมส่งมือให้เขา...ก็แบบนี้ทุกทีล่ะนะเรา...

“ลุกขึ้นสิ”
“จะมาไม้ไหนอีกล่ะไอ้แวมไพร์...”

...ผมส่ายหัว...

“การแข่งขันมันจบลงแล้ว”

เขานิ่งเงียบไป

“รู้แพ้ รู้ชนะ เราต้องให้อภัย ผิดที่ว่าการแข่งขันครั้งนี้มันเดิมพันด้วยคำสาป...”ผมยิ้มให้เขา

“...” แม้เขาจะไม่ว่าต่อ...ถึงกระนั้นก็จับมือของผมลุกขึ้นมาอยู่ดี

“ต้องพูดอะไรก่อนมั้ยน้า~”

“ขอบใจ!” อ้า...ตอนที่เขาเชิดหน้าใส่เนี่ยเหมือนภรรยาผมไม่มีผิด...



“เอาล่ะครับเราจะมาสัมภาษณ์ผู้แพ้กันนะครับ รู้สึกอย่างไงกับการแข่งขันบ้างขอรับ”
“แย่ น้ำก็ไม่มี คราวหลังอย่าจัดอีกเลยว่ะ...”

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ...แล้วผู้ชนะรู้สึกอย่างไรบ้างขอรับ” ไอ้ตัวตลกนั่นเดินเข้ามาจ่อไมค์ที่ปากของผม

“ก็คิดว่าผมมันทั้งเจ๋ง และก็หล่อสุด ๆ เลย” ผมตอบโดยไม่คิด พลางเก๊กหน้าที่คิดว่าดูดีไป...

“ฉันคิดว่าแกจะให้คำตอบที่ดีกว่านี้ซะอีกนะ ไอ้แวมไพร์นาซิส”
“นั่นสินะขอรับ...”
“ถ้ารู้ว่าผมจะตอบแบบนี้แล้วจะถามทำไมเล่า...ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”



ผมเป็นคนใจอ่อนเกินไป

แพ้หญิงสาว แพ้เด็กใสซื่อ

...แล้วท่าทางจะแพ้คนหัวดื้ออีกซะด้วยสิ...


====

ปิดเทิร์น!