[ปิดโหวต] : Michael D Severof VS. RAVE Rave เป็นฝ่ายเข้าเส้นชัย~

การแข่งขันคู่ที่ 3. Michael D Severof VS. RAVE

สถานที่ : ทุ่งหญ้าทางตะวันออกของนคร


ลักษณะการแต่ง : Character talk(มุมมองตัวละคร)
จำนวนเทิร์น :: 4 เทิร์น

รายละเอียด : การแข่งขันวิ่งสู้ฟัดผ่านทะลุอุปสรรคเข้ามายังโดมการแข่งขัน
โดยเริ่มจากจุดสตาร์ทที่ห่างออกไปราวๆ 30-40 กิโลผู้เข้าแข่งขันจะต้องวิ่ง
แข่งกันจนกว่าฝ่ายใดจะเดี้ยง!!

ทุ่งหญ้าแสรอบอุ่น กลิ่นหอมโชยมามากมาย แต่โปรดระวังความสงบนั้นไม่ได้
หมายถึงว่าจะสะดวกสบายเนื่องจากมันกว้างสุดลูกหูลูกตานั่นเองทำให้ซ่อนตัว
ไม่ได้อีกทั้งจะต้องหลบกับฝูงแรดที่คอยไล่ควิดอยู่เนืองๆ


NPC ที่ต้องใช้ :
อุปสรรค : Akimoto Akira
โฆษก : แอนเนาซ์เซอร์

ผู้วิจารย์การแข่งขัน : นักวิจารณ์0



*ผู้วิจารย์ให้ผู้เล่นแต่งว่ากำลังวิจารย์การต่อสู้ ออกแนวอธิบายท่าหรือการคาดการล่วงหน้าก็ได้ โดยที่จะนั่งพากษ์อยู่ในโดม


เปิดโหวตถึง 16 มีนา

:::::::::::::::::: Turn 1 ::::::::::::::::::

“โจทย์คือ วิ่งสู้ฟัดสลัดคู่แข่ง!!!!!!!!!!” สิ้นเสียงตัวตลก วงแหวนเวทมนตร์ก็ถูกสร้างขึ้นใต้ฝ่าเท้า เจ้าของนัยน์ตาสีเลือดดีดนิ้ว เป๊าะ! ฉับพลันร่างของผมก็ถูกเคลื่อนย้ายมา ณ จุดแห่งนี้

ที่นี่เป็นทุ่งหญ้าที่มีขนาดกว้างขวางพอตัวเลยล่ะ ต้นหญ้าต้นเล็กๆสีเขียวขจีพลิ้วไหวไปกับสายลมอ่อนๆที่พัดมาจากรอบทิศทาง กลิ่นหญ้าลอยคละคลุ้งไปกับลมมาแตะที่ปลายจมูก ฮ้า นี่สิความเป็นธรรมชาติของแท้

แต่ผมก็ยังคงได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองเท่านั้นว่าที่นี่คือที่ไหน อยู่ทางไหนของนครสุดขอบฟ้ากันแน่ เวทมนตร์เคลื่อนย้ายขนาดใหญ่นั่นพาผมมาที่ไหนกันนี่?

“ที่นี่คือ....” คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมนั้น เป็นชายร่างสูงโปร่ง แต่ก็ตัวเล็กกว่าผมเล็กน้อย ที่มาพร้อมกับนัยน์ตาสีอำพัน ผมสีม่วงเข้มช่างตัดกับสีผิวสีซีด ทำให้เขาดูสง่ายิ่งนัก

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ มิคาเอล นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมเริ่มบทสนทนาทันทีเพื่อไม่ให้เงียบเหงาเกินไป เขายิ้มกลับมาอย่างสุภาพ เป็นมารยาทก่อนที่จะตอบคำถาม

“ผมชื่อ เรไวน์ อินทูเนริค ครับ เรียกผมว่า เรฟ ก็ได้ครับ” คำตอบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเป็นสิ่งที่ขึ้นหูเสมอ เขาดูเป็นคนที่สุภาพเอามากๆเลยทีเดียว

“เป็นยังไงกันมั่งครับ ทุกคน....” เสียงดังกึกก้องจากด้านบนทำให้ผมต้องเงยหน้าไปหาต้นเสียง บอลลูนขนาดใหญ่กำลังล่องลอยอยู่ด้านบน เสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีคงจะเป็นเสียงของคุณแอนเนาเซอร์ ผู้ที่พาผมมาที่นี่เป็นแน่ ลำโพงขนาดใหญ่สองตัวที่ติดอยู่กับลูกโป่งสวรรค์นั่นขณะนี้กำลังส่งเสียงหอนวี้ดๆอย่างน่ารำคาญ

“ขออภัยด้วยครับ เกิดปัญหาขัดข้องทางเทคนิคเล็กน้อยครับ เอาล่ะ ต่อไปนี้เป็นรายละเอียดการแข่งขันนะครับ การแข่งขันในรอบแรกนี้จะเรียกว่า วิ่งสู้ฟัดสลัดคู่แข่ง ผู้เข้าแข่งขันจะต้องวิ่งจากจุดที่ท่านยืนอยู่ไปยังโดมแข่งขันในนครสุดขอบฟ้าครับ ณ ตรงนี้เป็นส่วนของทุ่งหญ้าทางทิศตะวันออกของนครสุดขอบฟ้าครับ จากตรงนี้ไปยังนครสุดขอบฟ้าก็เป็นระยะทางประมาณ 30 กิโลเมตรกว่าๆครับ สามารถขัดขวางกันได้จนกว่าจะหาผู้ชนะการแข่งหรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเดี้ยงครับ”

“30 กิโลเมตรเหรอ” เสียงคนที่ยืนอยู่ข้างๆผมเอ่ยทวนคำอีกครั้ง สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก ดูจากท่าทางของเขาแล้วน่าจะเป็นคนที่เอาการเอางานน่าดู

“มีคำถามครับ” ผมพยายามตะโกนสุดเสียงเผื่อว่าทางด้านบนเขาจะได้ยิน

“ว่ามาครับ”

“สามารถบินได้มั้ยครับ” ผมแหกปากสุดเสียง มือชี้ไปที่ปีกที่กางตระหง่านอยู่

“ไม่ได้ครับ ห้ามบินเด็ดขาด จะถึงว่าเป็นการโกงเกินไปครับ”

“ครับ” สายตาผมเหลือบไปเห็นสีหน้าของเรฟ สีหน้าของเค้าดูซีดเผือดเหมือนจะเป็นลม

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าซีดเลย”

“อ่อ เหมือนว่าผมจะโดนคำสาปให้ถูกแสงแดดไม่ค่อยได้นะครับ ก็ไม่คิดว่าจะมาแข่งกันกลางทุ่งแบบนี้ เลยไม่ได้พกร่มมาด้วย..” เหงื่อเม็ดเล็กๆหยดลงข้างๆหู เขายกมือมาปาดเหงื่อที่เริ่มจะชุ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ผมอาจช่วยคุณได้นะครับ” ว่าจบก็หยิบพู่กันสีมาละเลงลงในกระดาษ ร่มสีดำก็ออกมาจากแผ่นกระดาษ ผมหยิบร่มส่งให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

“หวังว่ามันจะช่วยได้นะครับ”

“ขอบคุณมากครับ ถ้าอย่างนั้นคงไม่ว่ากันถ้าหากผมจะขอตัว” เรฟหยิบร่มออกมากาง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะหันมาพูดกับผม

“ไม่ว่ากันครับ” รอยยิ้มอย่างเป็นมิตรถูกส่งสลับกันไปมา หลังจากที่ผมเอ่ยปากตอบ เรฟก็เริ่มเดินมุ่งหน้าไปทางนครสุดขอบฟ้าที่เห็นเป็นเงาลางๆในทิศตะวันตก

การอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร แต่สิ่งที่ไม่เจริญหูเจริญตาสำหรับผมเท่าไรนักก็คือญาติของเจ้าหญิงที่หากินแถวๆนี่ ฝูงแรดฝูงใหญ่ เจ้าของอาณาเขตทุ่งหญ้าที่นี่คงไม่ประสงค์จะต้อนรับผมสักเท่าไหร่นัก

การเดินเริ่มทวีความน่าเบื่อขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อผ่านไปสักพัก ความเงียบเริ่มกลืนกินทุกสิ่ง ด้านหน้าคือชายที่ชื่อว่าเรฟ ส่วนรอบๆนั่นเป็นเพียงทุ่งหญ้าที่กว้างขวาง

ก่อนที่จะน่าเบื่อไปกว่านี้ ผู้ถือร่มสีดำด้านหน้าผมนั้นเริ่มเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ และเปลี่ยนเป็นวิ่งในที่สุด ผมตัดสินใจกางปีกออกมาและใช้แรงลมส่งตัวไปข้างหน้าเพื่อให้ตามเขาทัน

“ฮ้าวว ฮะ ! ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มออกวิ่งแล้วครับ !! เอาล่ะครับ เรากันเลยว่าคู่นี้จะดุเดือดขนาดไหน !!” เสียงของแอนเนาเซอร์เปลี่ยนจากผู้ที่เพิ่งตื่นจากการงีบเป็นเสียงที่หน้าตื่นเต้น สามารถจริงๆ เขาคงจะเป็นคนเดียวที่ดูจะเหมาะกับงานโฆษกแบบนี้ล่ะนะ

ตามที่คุณโฆษกบอกเราสามารถขัดขวางคู่แข่งได้สินะ ดูจากหน้าตาของเขาคงจะไม่ชอบสิ่งที่ก่อความรำคาญสักเท่าไหร่หรอกนะ
สีหลากหลายสีถูกสรรค์สร้างเป็นลิงละครสัตว์ 2 ตัว ตัวหนึ่งถือฉาบและปั่นจักรยานล้อเดียว ส่วนอีกตัวหนึ่งถือลูกบอล 3 ลูกโยนไปโยนมา

เจ้าลิงทั้งสองพุ่งตรงไปยังชายที่ชื่อเรฟและ....

“สวัสดีเจ้าตาเหลือง ฮ่าฮ่า อึ้งในความเก่งของฉันล่ะสิ แกเห็นฉันมั้ยล่ะ ลูกบอลตั้งสามลูกยังโยนไปเดินไปได้ แกทำไม่ได้ใช่มั้ยล่า ฮ่าฮ่า” เจ้าลิงที่ถือลูกบอลกระโดดขึ้นไปบนหัวของเรฟ และตีลังกาสามตลบไปตรงหน้าเขาพร้อมกับเดินถอยหลังและโยนลูกบอลไปด้วย พลางแลบลิ้นสะบัดน้ำลายอย่างเยาะเย้ย เสียงฉาบดัง ปังๆ ก่อกวนจากลิงอีกตัวที่ปั่นจักรยานล้อเดียววนเวียนอยู่รอบตัวเรฟ

“ดูหน้าแกสิ หมองไปเลย อายใช่มั้ยล่ะ ขนาดลิงยังทำได้แล้วทำไมแกถึงทำไม่... แอ้ก” เจ้าลิงสะดุดขาตัวเองล้มลุกคลุกคลานกับพื้น น้ำตาเล็ดไหลออกมา ไม่พอชายที่ชื่อเรฟยังเหยียบซ้ำลงไปบนตัวเจ้าลิงแสบอย่างไม่สนใจไยดี ทำให้ลิงอีกตัวอยู่เฉยไม่ได้

ก็น่ารำคาญแบบนั้นถึงเป็นผมก็คงไม่ปล่อยไว้หรอก =_=”

“ทำเพื่อนอั๊วะเรอะ แบบนี้ต้องเจอหมัดลิงจ๋อ อะจ้ากก !!!” เจ้าลิงที่ถือฉาบปล่อยฉาบในมือทิ้งและวาดหมัด ก้อนหินปริศนาถูกเหยียบลงทำให้จักรยานเพียงล้อเดียวมิอาจทรงตัวอยู่ได้ เจ้าลิง 2 ตัวจึงนอนกองอยู่บนพื้น

“แง้ ฟ้องแม่แน่” แล้วมันสองตัวก็วิ่งจากไป

สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงนี้ ทำให้ผมคิดได้สิ่งเดียวเท่านั้น

“ไปตายซะ”

แต่เรื่องมันไม่ได้จบแค่นั้น สิ่งที่กำลังวิ่งมาจากด้านหน้าของผมนั้น เป็นสัตว์ร่างเล็กขนสีเท่า หมาป่าไซบีเรียนสามตัวกำลังวิ่งมาทางผมอย่างกระหายเลือด มันกระโจนขึ้นสูงหวังหมายชีวิต ...

การตอบโต้จากแวมไพร์ !!!!

Turn 2

หมาป่าไซบีเรียนสามตัววิ่งไปหาคุณมิคาเอลซะแล้ว... เอ่อ ขอสารภาพนะครับ ที่จริงแล้ว หมาป่าพวกนั้น...ผมแค่จะเรียกมาไล่งับลิงกวนประสาทนั่นเท่านั้นเอง!!

ไม่ได้จะให้ไปไล่งับคนแบบนี้~

ถึงจะยังเป็นหนี้บุญคุณเรื่องร่มคุ้มหัวนี่อยู่ก็เถอะ แต่ผมเองก็ไม่สามารถหยุดหมาป่าพวกนั้นได้เหมือนกัน ...ขอโทษนะครับคุณมิคาเอล ผมขอให้คุณโชคดีครับ!

“...Light Shot!” คุณมิคาเอลยิงเวทแสงใส่หมาป่าทั้งสามรัวๆ เหล่าหมาป่าที่แพ้เวทแสงกรีดร้องโหยหวน ก่อนจะถูกโจมตีด้วยเวทมนตร์จนสลายไป

...ตายล่ะ คุณมิคาเอลใช้เวทแสงงั้นเหรอ? ท่าจะแย่แฮะ

#####

“ชักจะสนุกแล้วสิ” นักวิจารณ์หนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างนึกสนุก ขณะนั่งชมการแข่งขันจากจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ที่ถูกติดตั้งไว้ภายในโดม จนตัวตลกสีส้มอดสงสัยไม่ได้เลยต้องหันมาถาม

“ท่านกรรมกร...เอ้ย! กรรมการ ทำไมถึงว่ามันน่าสนุกหรือขอรับ?”

“คนหนึ่งใช้เวทมนตร์ธาตุมืด อีกคนหนึ่งใช้เวทมนตร์ธาตุแสง...ผู้ใช้เวททั้งสองขั้วมาประมือกันเองแบบนี้ เจ้าว่าไม่น่าสนุกงั้นรึแอนเนาซ์เซอร์”

“นั่นสินะขอรับ”

####

ผมวิ่งฝ่าพงหญ้าน้อยใหญ่ไป โดยมีคุณมิคาเอลวิ่งตามมาติดๆ จากการประมาณของผม ตอนนี้พวกเราน่าจะวิ่งมาได้เกือบครึ่งทางแล้ว

สภาพการแข่งขันของพวกเราตอนนี้อยู่ในภาวะสงบศึกชั่วคราว หลังจากที่การกระหน่ำโจมตีใส่กันแบบไม่มียั้งเมื่อครู่ ทำให้เราได้พบว่ายิ่งโจมตีไปก็ยิ่งไร้ผล คุณมิคาเอลโจมตีมาผมก็หลบได้ ส่วนพอผมโจมตีไปคุณมิคาเอลกลับไม่สะทกสะท้าน...จนผมชักจะสงสัยแล้วว่านี่ผมกำลังสู้กับคนหรือตู้เย็นกันแน่!?

แต่ไม่ว่าจะเป็นคนหรือตู้เย็น หน้าที่ของผมก็มีเพียงอย่างเดียว คือ ...ต้องชนะ!

“Chain!” ผมเสกโซ่สีดำมายึดปลายด้ามดาบไว้ แล้วขว้างดาบออกไปข้างหน้าเหมือนพุ่งหลาว เหลือเพียงโซ่เวทมนตร์เส้นยาวที่ยังคงกำไว้ในมือ

ผมจ้องที่เงาของดาบซึ่งอยู่ไกลออกไปร่วมห้าสิบเมตร...ให้ตายเถอะ นี่ถ้าผมไปแข่งพุ่งหลาวโอลิมปิคล่ะก็ อาจจะได้รางวัลอะไรมาบ้างแล้วก็ได้นะเนี่ย ...เหวอ! นี่ผมคิดอะไรอยู่น่ะ!! ที่ผมจะทำคือวาร์ปไปอยู่ในเงาของดาบต่างหากเล่า!!

ครึ่ก!

หา...เสียงอะไรน่ะ?? ...โซ่สั่นๆด้วย มีอะไรวิ่งมาชนโซ่รึเปล่านะ?

ครึ่ก...ครึ่ก...แกร๊ง!!!

“หวา~~!!!!” โซ่ในมือของผมถูกดึงไปด้วยแรงอันมหาศาลของอะไรสักอย่าง ทำให้ตัวผมพลอยต้องถูกลากไปด้วย เมื่อผมเงยหน้ามองถึงได้รู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่กำลังฉุดกระชากลากถูผมอยู่นี่ มันคือ...

“นั่นมันปริ๊นเซส...เอ้ย แรดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” คุณมิคาเอลร้องเสียงหลงเมื่อเห็นแรดฝูงใหญ่ที่กรูกันเข้ามาเกี่ยวโซ่สีดำของผม ฉับพลันเขาก็เร่งวาดม้าตัวหนึ่งออกมาแล้วควบมันหนีไป ทิ้งให้ผมผจญชะตากรรมกับพวกแรดๆทั้งหลายนี่เพียงลำพัง

...นี่มันการแข่งขัน [วิ่งสู้ฟัดสลัดคู่แข่ง] หรือ [วิ่งสู้ฟัดสลัดแรด] กันแน่ครับเนี่ย!!

####

หลังจากที่ใช้ความพยายามอยู่นาน...เอ่อ...นานมากๆ ในที่สุดผมก็หนีออกมาจากฝูงแรดพวกนั้นได้สำเร็จเสียที ...เฮ้อ ไม่น่าเกิดมาหล่อเลยเรา ดูสิ แรดรุมทึ้งกันใหญ่...ใช่เหรอวะครับ?

ที่แย่ก็คือ ตอนนี้ผมโดนคุณมิคาเอลทิ้งห่างไปไกลแล้ว!!

“ให้ตายเถอะ...” ผมสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเรียกหมาป่าตัวหนึ่งออกมา “Summon”

“ไปโจมตีคุณมิคาเอลซะ...ผู้ชายผมสีทองที่กำลังวิ่งอยู่ข้างหน้าไกลลิบๆนู่นน่ะ” ผมกระซิบบอกเจ้าหมาป่า มันพยักหน้ารับแล้วออกวิ่งไปหาเป้าหมายด้วยความรวดเร็ว

“Second Shadow”

หมาป่ารูปร่างเพรียวบางทะยานไปอย่างไวว่อง แม้จะขึ้นขี่ไม่ได้ แต่ผมก็ยังโดยสารเงาของมันไปได้ละน่า!!

ผมยืนนิ่งๆอยู่บนเงาของหมาป่าที่เคลื่อนไปด้วยความเร็วสูง ในสายตามองเห็นแผ่นหลังของคุณมิคาเอลอยู่ข้างหน้ารำไรๆ ...ตอนที่ใกล้จะถึงเป้าหมายแล้วนั้นเอง ผมจึงได้สังเกตเห็นว่า คุณมิคาเอลกำลังยืนประจันหน้ากับใครบางคนอยู่

“ช่วยหลบด้วยครับ ผมกำลังรีบ...”

“ข้าก็แค่อยากให้เจ้าวาดรูปให้...ได้ยินมาว่าเป็นคนมีฝีมือ” ชายผมสีน้ำตาลร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะสีดำพูดอย่างเยือกเย็น แม้ใบหน้าจะเหมือนเด็กอายุสิบเก้าถึงยี่สิบ แต่น้ำเสียงที่ฟังดูยิ่งใหญ่นั่นช่างขัดกันจริงๆ ฟังยังไงก็ไม่เหมือนเด็กอายุสิบเก้าเป็นคนพูด ...ผมสังหรณ์ว่าอายุที่แท้จริงของคนๆนี้จะต้องมากกว่านั้นเป็นแน่

“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้คงไม่ได้ครับ...ผมกำลังแข่งอยู่ กรุณาหลบด้วยครับ”

ได้ยินแค่นั้น ชายผมน้ำตาลก็มีสีหน้าโกรธอย่างเห็นได้ชัด พลันในมือของเขาก็ปรากฏเคียวเล่มยักษ์ออกมา ชายผู้ใช้เคียวประกาศกร้าว “ข้าคือ อาคิโมโตะ อากิระ จอมราชันย์แห่งดินแดนนรกอินเฟรเรีย...ได้ยินแบบนี้แล้วเจ้าจะวาดรูปให้ข้าได้หรือยัง!!”

ไม่พูดเปล่า แต่เขาตวัดเคียวไปรอบๆจนหญ้าในบริเวณนั้นเหี้ยนเตียนในพริบตา ...ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆด้วยสิ

คุณมิคาเอลอึ้งไปพักใหญ่ๆ เมื่อเห็นธรรมชาติโดยรอบถูกทำลาย เขามีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็ค่อยๆควบคุมอารมณ์ไว้ได้ และตอบตกลงในที่สุด

“ตกลงครับ...” คำพูดตกลงถูกเอื้อนเอ่ย พร้อมๆกับที่อุปกรณ์วาดรูปถูกควักออกมาจากกระเป๋า ...เขาคงจะไม่อยากให้ธรรมชาติถูกทำลายไปมากกว่านี้กระมัง

ระหว่างที่กำลังมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมก็ลืมไปเสียสนิทว่า เมื่อครู่นี้ผมได้สั่งให้หมาป่าไปโจมตีคุณมิคาเอล!

“กรร~!!” หมาป่าขู่คำราม ขณะกระโจนเข้าใส่คุณมิคาเอล ผมสามารถออกจากเงาของมันได้ทัน แต่ทว่า...

หงับ!!

...ไม่ทันซะแล้ว

สัตว์ร้ายงับเข้าที่แขนข้างขวาของคุณมิคาเอลอย่างจัง มันถอยออกมาตั้งหลักเหมือนเตรียมจะเข้าโจมตีซ้ำอีกครั้ง

“อูย...” คุณมิคาเอลกุมแขนที่ถูกกัดไว้ด้วยความเจ็บปวด จอมราชันย์อากิระชักสีหน้าโกรธอย่างหาที่สุดไม่ได้ เขาขยับเคียวเล็กน้อย พลันหมาป่าเจ้าปัญหาก็ถูกพลังอะไรบางอย่างโจมตีจนสลายไป

แขนข้างถนัดของคุณมิคาเอลยังคงมีโลหิตสีแดงไหลลงมาเป็นสาย เพราะการได้รับบาดเจ็บที่แขนจะมีผลต่อการวาดรูป จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณอากิระโกรธได้ถึงขนาดนี้สินะ

“...หมาป่าของเจ้าสินะ” คุณอากิระตวัดหางตาคมมองมาทางผม...ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ

“เจ้าทำให้ข้าโกรธ!!”


========================================================

Midchii : เซฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ !!
มายก็อด...ยิ่งแต่งยิ่งเรื้อน orz

“เจ้าทำให้ข้าโกรธ!!!!!!!!!”

:::::::::::::::::: Turn 3 ::::::::::::::::::

“ไม่ใช่หมาป่าของเขาหรอกนะครับ” นี่มันอะไรเนี่ย สาบานได้เลยว่าสมองส่วนกลางของผมมันไม่ได้สั่งให้ปริปากออกไปเลยนะ ได้ข่าวว่านายเนี่ยมันคู่แข่งไม่ใช่เรอะ !?

“หมาป่ามันก็ต้องอยู่ในป่าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะครับ” รอยยิ้มถูกตีขึ้นบนใบหน้า ไม่รู้มันมาจากไหนแต่สัญชาติญาณของผมสั่งให้ ..ยิ้ม.. ปากว่าไปมือก็ใช้พลังรักษารอยกัดที่มีเลือดสีแดงสดซิบๆอยู่

“อ้อ แล้วรูปวาดของท่านจอมราชันย์เสร็จแล้วนะขอรับ”

“จริงรึ ไหนขอข้าดูสิ”

“รับรองว่าเหมือนจริงทุกประการครับ” ฉับพลัน ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเคลื่อนย้ายออกมาจากแผ่นกระดาษ แผ่นกระดาษบางๆค่อยๆปลิวร่อนลงสู่พื้นหญ้า พร้อมกับร่างอันหนักอึ้งที่ทิ้งหนักหนักลงสู่พื้นโลก

“เหมือนทั้งหน้าตา และความสามารถเลยครับ ภาพวาดเสร็จแล้ว ขอตัวนะขอรับ” ผมเดินอ้อมอาคิโมโตะไปทางด้านข้าง และเริ่มวิ่งตามเรฟที่วิ่งไปได้ไกลพอสมควร

เจ้าของฉายาจอมราชันย์จ้องเขม็งไปยังร่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ทั้งหน้าตา ท่าทางช่างเหมือนกันเสียยิ่งแต่...

@@@@

“โอ้ ขณะที่มิคาเอลต้องเจอกับอุปสรรคที่ค่อนข้างจะใหญ่หลวง เรฟก็วิ่งแซงเขาไปซะแล้ว ว่าแต่เรามาดูผลงานของมิคาเอลกันเลยนะครับ” ตัวตลกสีส้มอธิบายอย่างออกรสชาติ นักวิจารณ์ที่นั่งอยู่ถัดมานั้นจับไมค์ให้กระชับและเริ่มทำการวิเคราะห์

“ครับ ภาพวาดของมิคาเอลนั้นมีความสมจริงมากครับ สิ่งที่ออกมานั้นหากวาดตามแบบแล้วเหมือนได้ร่างโคลนนิ่งออกมาเลยครับ แต่..”

“แต่อะไรหรือครับ” โฆษกไม่รอช้ายิงคำถามทันใด ตายังคงมองไปยังจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ที่ติดอยู่ภายในโดม กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

“ด้วยคำสาปของมิคาเอลทำให้ผลของภาพที่ออกมานั้นไม่สมจริงครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ...” นักวิจารณ์อธิบายถึงคำสาปที่มิคาเอลได้รับ สายตาจ้องเขม็งไปยังจอมอนิเตอร์รอดูผลจากคำสาปนั้น

@@@@

“ต๊าย!ตัวเองงงงงงง” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังผมนั้น ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองภายของกระเทยถึกที่อยู่ข้างหน้า ชุดเกราะสีดำมันวาวของทั้งสองตัดกับแสงอาทิตย์ส่องเป็นประกาย

“ไหนเจ้าบอกว่าเหมือนกันทุกอย่าง แล้วทำไม...” สายตาของราชันย์จ้องผมเขม็ง เขามองมาอย่างโกรธแค้น อาคิโมโตะยกเคียวยักษ์ของเขาขึ้นมา มือของเขาโบกสะบัด ควงเคียวอันหนักอึ้งดั่งโฟม เข่าของเขาย่อลงเล็กน้อยก่อนจะผลักตัวของเขาให้พุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว

“จะไปไหนอะตัว คู่ต่อสู้ของตะเองคือเค้านะเธอว์” ดั่งเสียงสวรรค์ จอมราชันย์ใจสาว ยกเคียวขึ้นมาเกี่ยวร่างจริงอย่างเคอะเขิน ตัวของเขาบินไปมาดั่งเช่นงูที่ถูกสะกดจิตด้วยขลุ่ย

“แก...” อาคิโมโตะกัดฟันกรอด แต่เขาก็ไม่อาจสามารถพยศต่อแรงของตนเองได้

“อะ อ่า ฝากด้วยนะครับ” ผมคงไม่มีอะไรจะไปต่อกรกับจอมราชันย์ทั้งสองนอกจากให้พวกเขาจัดการกันเอง

ภาพวาดนั่นจะต้านทานได้สักเท่าไหร่นะ ...

@@

ทางด้านเรฟนั่นก็ไม่ได้ไปไกลสักเท่าไรนัก ผมวิ่งไล่ตามเขามาติดๆ เขายืนอยู่บนเงาของหมาป่าที่กำลังวิ่งแทนเขาอยู่ และอีก 2 ตัวขนาบข้างราวกับอารักขา

แสงอาทิตย์ส่องสว่างจ้ารุนแรงขึ้นเรื่อย อุณหภูมิค่อยๆสูงขึ้นจนร้อนระอุ หากสติไม่ได้คงอาจได้เห็นโอเอซิสอยู่ข้างหน้าก็ได้ ต้นไม้ใบหญ้านิ่งสงบ ไม่มีท่าทีของลมแต่อย่างใด สิ่งที่ทำได้คือวิ่ง และเอาชนะเรฟให้ได้

ในเมื่อถึงขนาดนี้ก็คงไม่ต้องเกรงใจกันอีกต่อไป

เจ้าหมาป่าไซบีเรียนของเรฟหยุดชะงักและหันกลับมาทางผม มันทั้งสามกัดฟันขู่และเห่าหอนเสียงดัง เรฟหันกลับมาทางผมและพบกับสิ่งที่กำลังวิ่งไปหาเขา

ภาพของพญาสัตว์ป่าค่อยๆถูกถอดออกมาจากกระดาษ ราชสีห์ย่างไปข้างหน้าอย่างน่าเกรงขาม มันแยกเขี้ยวของมันและคำรามออกมา กระดาษของผมถูกเก็บลงและเริ่มออกตัววิ่งพร้อมกับสิงโตที่วิ่งขนาบข้าง

เรฟหันหลังกลับและวิ่งต่อ ปล่อยหมาป่าของเขาจัดการกับสิงโต และผมก็คงทำแบบเขาเช่นกัน ผมวิ่งผ่านหมาป่าที่วิ่งตามผมและเห่าอย่างน่ารำคาญ เจ้าสิงโตยักษ์วิ่งเข้าเข้าตะครุบหัวหน้าหมาป่าและ...

เมี้ยวววว

มันค่อยๆเลียอย่างทะนุถนอม กอดอย่างแน่นราวกับเป็นแม่ของมัน

ผมสะดุ้งเฮือกอย่างใจหาย แต่เท้าก็ยังคงวิ่งต่อไป ไล่ตามแวมไพร์ยังคงนำผมอยู่

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับภาพวาดของผมกันแน่เนี่ย?

ในเมื่อใช้ภาพวาดไม่ได้ก็คงต้องใช้เวทมนตร์สินะ !!

ผมปล่อยลำแสงออกไป 5 เส้น และค่อมๆเพิ่มขึ้นเรื่อย ลำแสงถูกกระหน่ำเข้าหาแวมไพร์ที่อยู่ข้างหน้า เสียงระเบิดตูมตามที่ลำแสงกระทบลงพื้นก่อให้เกิดฝุ่นคลุ้งไปหมด เรฟยังคงวิ่งต่อไป และไม่มีทีท่าจะลดความเร็ว แต่ความเร็วของเขากลับเพิ่มขึ้นอีก ลำแสงยังค่อยถูกปล่อยๆต่อไปเรื่อยๆ แวมไพร์อย่างเขาคงไม่ถูกกับพลังธาตุแสงมากนัก

แต่กลับกันฝุ่นที่คลุ้งอยู่นั้นเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีแดงเลือด เศษดินค่อยๆหายไป ลำแสงที่ถูกยิงไปนั้น กระทบเข้ากับม่านหมอกสีแดงเรื่อ และถูกดูดเข้าไปราวกับเครื่องดูดฝุ่น

“Scarlet Fog....” เรฟหันหน้ากลับมายิ้มกับผมอย่างเป็น “คราวนี้จะเอายังไงต่อดีครับ”

เขาหยิบดาบสไตล์ยุโรปสีดำสนิทออกมา และเริ่มสะบัดมันเบาๆ ในไม่ช้าไอความมืดค่อยๆผ่านเข้าสู่ปอดจนรู้สึกเวียนหัว สิ่งที่ตามมาคือคลื่นพลังที่กระแทกเค้ากลางลำตัว จนผมต้องกระเด็นถอยออกไป เรฟเริ่มวิ่งนำผมไปอีกแล้ว

ผมพยายามใช้เวทมนตร์รักษาแผลจากคลื่นความมืดนั่น ก่อนที่จะใช้ปีกที่ค่อนข้างจะแข็งแรงกว่าขาพยุงตัวขึ้นมาและเริ่มวิ่งต่อ

คราวนี้ขอผมรุกบ้างนะ !!

เรฟหยุดชะงัก และเหมือนกับชนอะไรบางอย่าง

“นี่มันอะไรเนี่ย” เรฟยกมือขึ้นมาคลำรอบๆตัวของเขา ใช่แล้ว ขณะนี้เขาถูกล้อมไว้ด้วยกำแพงแสงบางๆแล้วล่ะ

“Barrier..” ผมวิ่งไปที่ข้างๆเขา หันไปยิ้มให้เข้าอย่างเป็นมิตร “คราวนี้จะเอายังไงต่อดีครับ” นี่เป็นอาจเป็นเพียงแค่โอกาสเดียวที่ผมจะวิ่งแซงเรฟได้เพราะความเร็วของผมก็ไม่ได้สูงมากนัก กำแพงบางๆนั้น ... จะป้องกันแวมไพร์อย่างเขาไปได้สักกี่น้ำนะ ..

Turn 4


“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” ผมอุทานขึ้นเมื่อวิ่งไปชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น สัมผัสของมันระคายผิวพิกล...เวทของคุณมิคาเอลงั้นเหรอ!?

“ผู้เข้าแข่งขันเรฟชะงักไปแล้วครับ! ผู้เข้าแข่งขันมิคาเอลได้ทีวิ่งแซงขึ้นไป...เหลืออีกแค่สามกิโลเมตรก็จะถึงเส้นชัยแล้ว ใครจะเป็นผู้ชนะในครั้งนี้ต้องมาดูกันครับ!!”


สามกิโลเมตร!? ...ก็แทบจะไม่เหลือระยะให้แซงแล้วน่ะสิ!


“ขอเอาจริงล่ะนะครับ!” ผมกระชับร่มสีดำในมือซ้ายไว้แน่น สายตาจับจ้องไปที่เงาของชายผมทองข้างหน้า ก่อนจะขานชื่อของทักษะประจำตัวออกมา “Second Shadow!”

“.....!?” คุณมิคาเอลหันกลับมาอย่างตกใจเมื่อผมไปปรากฏตัวอยู่บนเงาของเขา พลันลำแสงจำนวนมากก็ถูกยิงจากระยะประชิด “Light Shot!”

“Scarlet--...อุ๊บ!” หมอกสีเลือดถูกเรียกออกมาไม่ทันการณ์ ลำแสงเวทมนตร์จำนวนมากพุ่งเข้าโจมตีผม ความเจ็บปวดเริ่มเข้าจู่โจมเพราะถูกรัวยิงด้วยเวทที่แพ้ทางจำนวนมาก...

“นี่มันเจ็บนะครับ...” ผมบ่นพึมพำในขณะที่ความเร็วฝีเท้าตกลงจนรู้สึกได้ ...ชักจะฝืดๆ ซะแล้วสิ


ในตอนนั้นเองที่เสียงอันคุ้นเคยลอยมากระทบโสตประสาทอีกครั้ง “ผู้เข้าแข่งขันเรฟโดนโจมตีอย่างจังเข้าซะแล้ว~ ...คิดว่าการแข่งขันครั้งนี้จะเป็นยังไงต่อครับคุณกรรมการ?”

“เดิมทีเผ่าพันธุ์แวมไพร์ก็แพ้เวทมนตร์ธาตุแสงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งได้รับคำสาปที่ทำให้แพ้แสงแดดด้วย... ถ้าวางหมากดีๆ ทางฝั่งมิคาเอลก็น่าจะชนะได้ไม่ยาก” เสียงทุ้มนุ่มหูนี่คงจะเป็นของนักวิจารณ์ที่เคยเห็นในโดมประลองสินะ? ...วิจารณ์อะไรไม่เป็นมงคลซะจริงๆ


คุณมิคาเอลยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป... โดยที่อากาศก็เริ่มจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ แสงแดดยามเที่ยงมันจัดจ้านและน่ากลัวขนาดไหน ผมรู้ซึ้งแล้วครับ...

รู้สึกเหนื่อย...เหนื่อยมากๆ เลย ถึงจะมีร่มช่วยกันไว้ชั้นหนึ่งก็เถอะ แต่แดดแรงๆ แบบนี้ คงอยู่ได้อีกไม่นานแน่ๆ


...ต้องรีบปิดฉากแล้วสินะ?


ผมใช้ดาบที่เริ่มรู้สึกว่ามันหนักอึ้งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตวัดไปในอากาศ คลื่นพลังความมืดพุ่งเข้าใส่ร่างสูงผมทองที่อยู่เบื้องหน้า ...หากแต่ผู้ใช้เวทแสงกลับเรียกโล่ออกมากำบังได้อย่างชำนาญ

“มุกเก่าแล้วนะครับ...” รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกบนใบหน้าของคนสุภาพเช่นคุณมิคาเอล ในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเขาพึมพำอะไรเบาๆ

“...Feather Arrow”

อะไรกันน่ะ!? ท่าโจมตี?? ...แย่ละสิ มองไม่เห็นเลย


ผมพยายามมองหาเงาของอะไรก็ได้ในบริเวณนั้นเพื่อจะเคลื่อนย้ายไปหลบในเงาของมัน ...จะมีอะไรอยู่ในทุ่งโล่งแบบนี้บ้างนะ!?

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น...สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมร่างสูงใหญ่ที่เรียกกันว่าแรด

ผมตัดสินใจวาร์ปไปอยู่ในเงาของมันอย่างไม่ลังเล “Second Shadow!”

“...หลบได้งั้นเหรอ” จิตรกรสวรรค์บ่นอุบอิบ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ


ฮึ่ก....ฮึ่ก....


เสียงหายใจฟึดฟัดของพวกแรด...ทำไมมันถึงฟังดูแปลกๆนะ?

“โฮกกกกก!!!” แรดตัวหนึ่งที่น่าจะเป็นจ่าฝูงร้องคำราม และ...

มันหันมาทางผมแล้ว! ...ทั้งฝูงเลย!!

ทำไมผมถึงลืมไปได้นะว่าแรดมันเป็นสัตว์ดุร้าย!?

“เอาล่ะสิครับ~ ผู้เข้าแข่งขันเรฟกลายเป็นเป้าหมายของฝูงแรดซะแล้ว~~” เป็นครั้งแรกที่รู้สึกรำคาญเสียงพากษ์ของโฆษกข้างสนามที่สุดเลย... รู้ว่ามันแย่ก็อย่าตอกย้ำสิครับ!


...อะไรก็ไม่รู้ล่ะ กำร่มไว้แน่นๆ แล้ววิ่งหนีแรดก่อน! อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง!!



...วิ่งล่ะครับ!!

เปิดโหวตถึง 16 มีนา
++++++++++++++++++++++++
ray

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 6/10 - อ่านยากครับ
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 16/20 - คำผิดยังมีอยู่ หลายอย่างยังไม่ดีนักตามคอมเม้นเตเตอร์ข้างล่างกล่าว
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - ไม่ขาดตกบกพร่อง
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 36/40 - ถือว่าในระดับดีแต่ไม่ประทับใจครับ

-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 10/10


ฺีBui
-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 6/10 - จัดบ้างก็ดีนะ
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 20/20 - ต้องยอมรับในเรื่องภาษาถูกต้องอีกอย่าง ถ้อยคำดูเป็นธรรมชาิติสมตัวละคร
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 20/20 - ไม่ขาดตกบกพร่อง!
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 38/40 - ไม่ประทับใจนัก เพราะว่าบรรทัดก็ดูอ่านยากแล้ว และลูกเล่นยังมีน้อยอยู่
ลองขยันใส่หัวหนา ในส่วนที่เสียงควรหนักแน่น จะดีไม่ใช่น้อย

-ตรงต่อเวลา มีความรับผิดชอบ 10/10


รวมคะแนน

เรย์ - 88
บุย - 94


ข้อควรปรับปรุง

ทั้งเรย์และปุ๋ย
- จัดบรรทัดบ้างก็ดีนะครับ
- ลองเล่นโค้ด ตัวหนา ตัวเอียง บ้างสิครับทำให้มีสีสันขึ้นนะ
- ยังมีปัญหาหลายๆอย่างตามคอมเม้นข้างล่างๆทั้งคู่


ปล.กินกันยากจริงๆนะเนี่ย.... หวังว่าจะอยู่กันต่อทั้งคู่นะครับ T^T~

โหวตให้ rave

shadow ขอให้คะแนนพร้อมเหตุผลตามนี้ ซืึงถึอว่าสมควรและเหมาะสมดีแล้ว

@ Raykung_za

อ้างอิงจาก :

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : ถ้าไม่ห่วยจนถึงอ่านไม่รู้เรื่อง ผมให้ 10 นะ เพราะว่าเวลาแต่ง คำพูดของใคร ผมก็จะไว้ย่อหน้าเีดียวกันประมาณนี้ครับ
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 : ภาษาไทยไม่มีผิดพลาดจริง แต่มีพิมพ์ตกครับ อันนี้เป็นจุดหักร้ายแรงมากสำหรับเรย์คุง รู้สึกจะมีสองทีเท่าที่่จำได้
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : ไม่มีอะไรต้องหักครับ
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : แต่งดีครับ สนุก น่าติดตาม มีการพลิกแพงอะไรหลายอย่่างดี
แต่ ผมเม้นต์ไว้ 1 อย่างครับ
การแต่ง character talk ต้องจำไว้เสมอว่า ต้องเป็นสิ่งที่ "คาแร็กเตอร์ตัวนั้น" เห็น เท่านั้น
มันคือจุดทียากทีสุดครับสำหรับคาแร็กเตอร์ทอล์ค
จุดนี้ผมเจอผิดพลาดอยู่ที่่ตรงนักวิจารณ์กับแอนเนาซ์เซอร์นะ


รวม 49/50

@ Ebui

อ้างอิงจาก :

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : ถ้าไม่ห่วยจนถึงอ่านไม่รู้เรื่อง ผมให้ 10 นะ เพราะว่าเวลาแต่ง คำพูดของใคร ผมก็จะไว้ย่อหน้าเีดียวกันประมาณนี้ครับ (ก็อบมา 55+)
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 พยายามจะเช็คคำผิดแล้ว พยายามมากๆ เพื่อที่จะได้คะแนนเท่าเรย์(- -) ผลปรากฎคือไมมีจริงๆ
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 :ไม่มีอะไรต้องหักเช่นกัน
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : เนื้อเรื่องลืนไหลดี สมกับเป็น Character talk

และสุดท้าย พูดเรืองเดียวกับเรย์คุงว่า คาแร็คเตอร์ทอล์ค เป็นไปได้ ต้องบรรยายแต่จุดที่คาแร็กเตอร์เห็นเท่านั้น จะเห็นว่าเทรินสองมีช่วงหนึ่งที่ตัดไปตรงโฆษกกับผู้วิจารณ์(แต่เทริน 4 ไหวตัวทัน) แต่ไม่รู้ว่าจะหักคะแนนตรงไหน 55+
รวม 50/50

ผมขอประกาศ ยกคะแนนให้Ebui ครับ

ความเฉียบความเนี้ยบ ปุ๋ยกินขาดกว่าจริงๆครับ แต่ฝีมือการบรรยาย ต่างคนก็ต่างแนวครับ ทั้งคู่เก่งแล้ว
ความลื่นหรืออะไร ผมว่าเรย์ยังสู้ปุ๋ยไม่ได้ แต่ ผมไม่ถือว่าจุดนั้นคือจุดตัดสินแพ้ชนะซะทั้งหมด

แม้ว่าคะแนนผมจะกดโหวตปุ๋๋ย แต่่เรย์ไ่ม่ได้แพ้ตลอดไป แต่อยากขอให้เรย์ระวังเรื่องคำตกด้วย (ไม่รู้วามันคือคำทีพิมพ์ตกเปล่านะ แต่ผมอ่านแล้วมันไม่ลื่นอ่ะ เหมือนมันขาดอะไรไปคำนึงหรือเปล่า)

สุดท้าย ก็เอาใจช่วยให้ทั้งคูเขียนฟิคเก่งๆขึ้นไป

Ray

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 :เรื่องบรรทัดตราบใดที่ยังเว้น ผมไม่หักอยู่แล้ว
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 5/10 : ขอนะตรงนี้ พักเน้นๆเพราะต้องการให้ปรับปรุงเรื่องการใช้ภาษาอีกมาก คำผิดก็หนึ่งในนั้น แต่ัไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นอยู่ที่การใช้ภาษาที่พุ่มเฟือยมากๆ มันไม่ได้สวยงามเลยครับ และคำหลายคำยังใช้ไม่เหมาะสมเช่น งอเข่านี่ไม่ผลักนะ เขาเรียกดีด แล้วก็ มือโบกสะบัด มือนะครับ ไม่ใช่โพก มันโบกสะับัดไม่ได้ สะบัดอย่างเดียวพอ
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : อะเค
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 : หนึ่งคะแนน เพราะหมาป่าของอีกฝ่ายใช้โจมตีได้อย่างเดียวครับ ออกมาวิ่งทื่อๆเป็นองครักษ์ไม่ได้ นอกนั้นแหล่มครับ หักมุมดี


Ebui

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : เหมือนกัน
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10 : กูรูภาษาไทยคงไม่ผิดพลาดเองมั้ง ไม่รู้แฮะ แยกอักษรสูง-ต่ำไม่เป็น เต็มละกัน
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : ก็โอ
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : ก็โออีกนั่นแหละ ไม่มีอะไรต้องติด


สรุปคะแนน ให้ Ebui เนาะ

Michael

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 6/10
- อ่า เราเกือบอ่านคู่นี้ไม่ได้เฉพาะบรรทัดของท่านนะนี่...

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
- การบรรยายมันเพี้ยนเพราะบรรทัดน่ะท่าน อย่างประโยคควรเว้นจะขึ้นต้นใหม่ได้แล้ว...

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- คะแนนฟรี =_=~

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- โอเคผ่าน


Rave

บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 7/10
- กดคะแนนบรรทัดดด

ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10
- เจอโหมโรงเข้าไป เราให้เต็ม เมพแห่งภาษาไทย = ="

ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
- คะแนนฟรี =_=~

เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
- เนื้อเรื่องของท่านทั้งสองรับต่อกันได้เยี่ยม




คะแนนรวม

Michael - 44
Rave - 47

โหวต Rave โดยประการละฉะนี้!

เรื่มกันที่ Michael (อ่านว่ามิเชล หรือไมเคิล อ่ะ?)

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 8/10
ตกหล่นนิดหน่อยนะ

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
ถือว่ายอดเยี่ยมทีเดียวครับ

รวมคะแนน : 48/50

- คอมเม้นต์
แก้แค่จุดเดียว คือการตรวจทานก่อนโพสนะ



ที นี้ มาต่อที่ Rave กันมั่ง

- บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10
ถ้าอ่านได้ก็ไม่หักล่ะครับ

- ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 10/10
ทายาทของทั่นเจ้าป้า กูรูภาษาไทย แน่ๆ เลย

- ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10
ถือว่าโอเคครับ (ปกติให้เต็มอยู่แล้ว ถ้าไม่ถึงขั้นเอา NPC มาปู้ยี่ปู้ยำ หรือให้บทมันประหนึ่งตัวประกอบฉาก)

- เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20
ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง เรื่องสอดคล้องดี ไมมีจุดให้หักจริงๆ แหละ

รวมคะแนน : 50/50

- คอมเม้นต์
อีกหนึ่งตัวเต็งของงานนี้ทีเดียว ท่าทางต้องไปลับฝีมือซะแหล่ว~~~~~*



ฉะนั้น...
จิ้มโหวตให้ Rave นะ

Michael D Severof VS. RAVE

ผลการแข่งคือ Rave ชนะไปด้วยคะแนน 5 ต่อ 0
ลงเสมอทั้งหมด 0 คะแนน

ผู้ลงคะแนนโหวตทั้งหมด : 5 ท่าน
จาก นี้เป็นเวลา 3 วันให้เรฟลงเทิร์นจบด้วยครับ...

หากไม่สามารถลงได้ ใน 3 วันนี้ให้แจ้งกำหนดแน่นอนในการลง
ส่วนผู้แพ้อย่างเพิ่งเสียใจการ แข่งขันยังไม่จบอย่าเพิ่งเก็บข้าวของออกจากนคร

เรายังมีการแข่งพิเศษ ให้ด้วยครับ....

...วิ่ง...

มันคือสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ในตอนนี้...

เพราะข้างหลังผมนั้น มี “บางสิ่ง” กำลังไล่ตามอยู่...

“โฮกกกกกกกกกกกกก!!” เสียงแรดจ่าฝูงคำรามลั่น ...ให้ตายเถอะ นี่มันแรดหรือสิงโตกันแน่เนี่ย!?




“ตอนนี้เหลือระยะทางอีกแค่หนึ่งกิโลเมตร ผู้เข้าแข่งขันมิคาเอลยังคงวิ่งตรงไปเรื่อยๆ ครับ ส่วนทางผู้เข้าแข่งขันเรฟ... กำลังวิ่งหนีฝูงแรดอย่างเอาเป็นเอาตายทีเดียวครับ~!!!”


...พูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนานซะขนาดนั้น ไม่มาวิ่งเองด้วยกันเลยละครับคุณโฆษก!?




แย่จริงๆ เลย...ร้อนก็ร้อน ...แถมยังต้องมาวิ่งหนีฝูงแรดนี่อีก

วิ่งหนีแรดกับวิ่งหนีชะนี อันไหนจะแย่น้อยกว่ากันนะ...?

แต่ตอนนี้มันใช่เวลามาคิดซะที่ไหนเล่า! วิ่งๆ ไปก่อนล่ะ! วิ่งเท่านั้นที่ครองโลก!!




“ท่าทางจะลำบากน่าดูนะครับคุณเรฟ” ผมได้ยินเสียงคุณมิคาเอลตะโกนทักมา...

“สนใจมาอยู่กลางดงแรดด้วยกันมั้ยละครับ จะได้รู้ว่ามันลำบากมั้ย” ผมส่งยิ้มที่คิดว่ากวนประสาทที่สุดในโลกกลับไปให้คุณมิคาเอล



มารยง มารยาท อะไรก็ไม่รู้ละครับ...ตอนนี้สมองผมคิดแค่อย่างเดียวว่า...



ทำยังไงถึงจะไม่โดนแรดขวิด!




คุณมิคาเอลก็วิ่งไปไกลเกินกว่าจะมองเห็นเงาของเขาได้

คนสุภาพแบบนั้นกลับตะโกนให้ดังมาจนถึงที่นี่ ต้องนับว่าเก่งไม่น้อย

ผมถือร่มวิ่งไปในขณะที่อากาศก็ร้อนระอุมากขึ้นทุกที ...แดดแรงจนชักสงสัยว่าที่นี่คือทะเลทรายซาฮาราหรือเปล่า?



ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดการแข่งขันก็ชักทับถมกันมากขึ้นทุกที...

...งานเข้าแล้วไง ขามันก้าวไม่ออก!!



“โฮกกกกกกกกก~!!!” ได้ยินเสียงแรดวิ่งตามมา...

Scar...let...

“Fog!” ร่ายมนตร์ป้องกันทัน...โชคดีไป

ในตอนนั้นเอง ที่ผมรู้สึกหวิวๆ พิกล



ฟิ้ว~



“โอ้~ ผู้เข้าแข่งขันเรฟโดนแรดจู่โจมเข้าแล้วครับ! ถึงจะร่ายเวทป้องกันได้ทัน แต่ก็ถูกแรดเหวี่ยงตัวลอยจนได้~~”

...อะไรนะ? ใครลอย?



...ผมเหรอ!?



“ว้ากกกกกกกกกกก~~~!!!” ลอยแล้ว! ลอยแล้ว! ลอยแล้วครับ!!!!

พ่อครับ แม่ครับ ผมลอยได้แล้ว...

...แต่ก็ไม่ได้ลอยเพราะบินได้หรอกนะ ผมลอยเพราะโดนแรดใช้นอเสยจนกระเด็นขึ้นฟ้าต่างหาก!!



จะลอยไปตกที่ไหนก็ยังไม่รู้ สายตาก็มองอะไรไม่ค่อยเห็น เพราะความอ่อนล้าจากการต้องแสงอาทิตย์

คำสาปนี่มันทำเอาผมรู้สึกแย่มากๆ เลย

...แต่ผมขอร้องล่ะ จะลอยไปตกที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่นอของแรดอีกตัวนึง!


ผมไม่อยากโดนนอแรดทิ่มไส้แตกให้เป็นข่าวหน้าหนึ่งเล่นๆ หรอกนะครับ!!


..........

....


ตัวปลิวไปโดยที่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าภายนอกเป็นยังไง...

ร่างของผมจะลอยไปตกที่ไหนกันนะ...

ที่ไหนกันนะ...

....



พลั่ก!



########



“...เข้าเส้นชัยไปแล้วครับ!!”


เสียงแหลมแสบหูของใครบางคนปลุกให้ผมตื่นขึ้นมา...

ที่นี่มันที่ไหนกันนะ?



ผมสลัดหัวเพื่อหวังจะให้ความเหนื่อยล้านั้นหลุดออกไป พยายามใช้สายตาเพ่งมองไปรอบๆ อย่างน้อยตอนนี้ก็พอมองเห็นอะไรๆ ได้ดีขึ้นบ้างแล้วน่ะนะ...


ผมเห็นผู้คน...

ผู้คน...

กำลังกู่ร้องด้วยความดีใจ...

...พวกเขากำลังดีใจอะไรกันอยู่นะ?



ผมเห็นคุณโฆษกสีส้มด้วยล่ะ...คุณโฆษกที่คอยบรรยายการแข่งขัน...

การแข่งขัน...

จริงสิ...ก่อนหน้านี้ผมกำลังวิ่งแข่งอยู่นี่นา...



...แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันน่ะ?

ผมค่อยๆ ก้มลงมองพื้นที่ที่ตนเองกำลังนั่งอยู่...



“ผู้เข้าแข่งขันเรฟขี่แรดเข้าเส้นชัยมาอย่างสวยงามครับท่านผู้ชม~~”



อ๋อ...ผมอยู่บนหลังแรดนี่เอง...

...หลังแรด...

...หลังแรด...

...หลังแรด...



.........


....หา? อะไรนะ??


.......


...



หลังแรดงั้นเหรอออออออออออ!!!!!



======================================================

ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆค่ะ จะนำไปปรับปรุงเน้อ
อาอู คาดว่าอาจไม่ได้แข่งรอบสองต่อ เพราะต้องเตรียมสอบเข้า ม.4 orz
รอกระทรวงประกาศวันที่แน่นอนแล้วจะมายืนยันอีกทีค่ะ