[ห้องพักเบอร์ 02]Pixy's Room~~

"โอย... กว่าจะแบกสังขารมาถึง ให้ตายสิการเคลื่อนที่ผ่านมิติอะไรนั่นมันรู้สึกแย่สุดๆ ยิ่งตัวชั้นกลายเป็นผู้หญิงด้วย"

"เพิ่งจะมาเข้าใจเนี่ยแหละ พอเข้ามาในตึกหอพักนี่ตัวชั้นก็กลับเป็นผู้ชาย สงสัยถ้าร่างกายชั้นโดนแสงอาทิตย์ ถึงจะกลายร่างละมั้ง"

"เข้าใจความรู้สึกสปอร์แล้วอะ ที่ต้องกลายร่างทุกๆคืน ยังดีนะที่ชั้นไม่มีหูแมวงอกออกมาด้วย"

"ไหนๆเพราะงี้เลือกห้องติดกับผู้หญิงดีกว่า ปลอดภัยที่สุด"

"โอ้ะ โอ ห้องเปิดใหม่" ชายแวมไพร์ถือจานขนมปังครัวซองอยู่หน้าห้องหมายเลขสองนี้

ก๊อก ก๊อก

"=__=" สายตาจ้องเขม็งของอาซ้อ

ซ้อแกคงสงสัยว่านี่เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

"มีอาเจ๊แปลกๆมาสโต๊กเกอร์ห้องเรา!!"

"หน้ากลัวชะมัด อยู่สองห้องถัดไปนี่เอง เหมือนเธอจะไม่ใช่ผู้เข้าแข่งขัน รู้สึกโชคดีตะหงิดๆยังไงไม่รู้แฮะ"

ก๊อก...ก๊อก

ใครหว่า ลองไปดูซะหน่อยก็ดี ตอนนี้ร่างยังเป็นผู้ชายอยู่ น่าจะไ่ม่เป็นอะไรมาก

แอ๊ด~ "สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับคนส... อ้าว เป็นผู้ชายเหรอ ตอนแรกมองลงไปเห็นเธอเดินเขามาที่ตึกนี้เป็นผู้หญิงนี่นา" แหมพอเห็นตูเป็น ช แล้วทำหน้าบูดเชียวนะ แต่เอ๊ะ....

ชิหายแล้ว...มีคนเห็นด้วย

"ฮื่อ คงมองผิดแหละอะผมของผมก็เหมือนทรงของผู้หญิงด้วย" ยิ้มไว้ก่อนมีคนสอนไว้ "ผมพิกซ์ฮะยินดีที่ได้รู้จัก"

"โอ้ ชั้นเทรเมียร์ห้อง 4 นะยินดีที่ได้รู้จัก เอ้านี่ขนม ลองกินดูนะ"อุว้าว~ครัวซอง

"ขอบคุณฮะ ของโปรดผมเลย ไว้มีอะไรจะไปหานะครับ ^-^"แต่เอ๊ะ... รู้สึกบรรยากาศมันทะมึนๆ

บรรยากาศแบบนี้คุ้นๆแฮะ... เหมือนท่านอาจารย์... รึว่าหมอนี่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน? น่าแปลกใจจริงๆ... ช่างเถอะอย่างน้อยก็มาดี

*-*......

เอ๊ะ นั่นใครนะ

*-*......

"เอ่อ ข้างหลังคุณเทรเมียร์นั่น.."

"หือ?? อะไรเหรอ"

"*-* อะฮ้างงง ยินดีต้อนรับห้อง 2 ค่าาาา อยู่พร้อมหน้ากับหนุ่มห้อง 4 เลย มิน่าละไปหาที่ห้องถึงไม่เจอ"

=[]=....x2

"มามะๆๆ จุ๊บๆๆๆ"

"ชิบแล้ว!! อภิมหาอาซ้อบุก!!!!" นายเทรเมียร์ตะโกนลั่นก่อนวิ่งเข้ามาห้องผมแล้วผลักประตูปิดอย่างรวดเร็ว เขาเอาหลังยันประตูสุดฤทธิ์พลางทำหน้าเหมือนกลัวผีสุดขีด "มาช่วยกันยันเร็วเข้า!!"

ปึงๆๆ!! โครม!! โครม! ปึงๆๆ!!!

=[]=!!! ก้อดดด นั่นคนเหรอนั่น จ๊ากกก รีบไปช่วยยันประตูก่อนดีกว่า

กว่าซ้อแกจะไป...

เล่นเอากลัวกันจนเหงื่อแตกซก เทรเมียร์คุงออกไปแล้ว คงจะพักซักหน่อยก่อนแล้วค่อยออกไปซ่าแฮะเรา

รู้สึกว่าทุกๆคนที่มาที่นี่ก่อนเราจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นด้วยแฮะ

เสียดายอะ.. รู้งี้น่าจะมาเร็วกว่านี้ซักหน่อย จะได้ไปร่วมแจมกะเขาบ้าง

ห้องหรูแฮะ ไม่เคยได้เห็นห้องไหนๆที่หรูแบบนี้มาก่อนเลย อาหารก็น่าอร่อย เตรียมพร้อมอะไรไว้ให้ตลอด

ดีจริงๆ ดีกว่าตอนสมัยก่อนเยอะ

ดีกว่าต้องไปกินซากทหารเยอะ...

บ๊ะ!! นี่่ชั้นจะคิดถึงอดีตทำไมฟระ พอๆๆๆ ไปกินแล้วรีบนอนดีกว่า เห็นว่าอีกไม่นานก็จะเปิดการแข่งขันแล้ว

เดี่ยวชักช้าจะอดไปทำความรู้จักกับคนในหอนี้ หุหุ

โอ้วว มีคนหล่อมาอยู่ห้องข้างๆ

งานนี้หญิงได้ลาภละ อิๆ

อ่างอาบน้ำสุดยอด!! ไม่เคยได้ใช้อะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต สบายที่สุดเลย

อาหารที่นี่ก็ยอดเยี่ยม เครื่องใช้ดูทันสมัยไปหมดทุกอย่าง!!

สวรรค์ชัดๆ!! แบบนี้อยู่ที่นี่ตลอดได้ก็ดีสิ

ว่าแล้วก็นอนซะหน่อยดีกว่า เตียงก็ใหญ่บะระเหิ้มขนาดนี้ กลิ้งเท่าไหร่ก็คงไม่ตก

อา... แบบนี้คงฝันดีแย่..

-----------------------

ณ ป้อมปราการทหารแห่งหนึ่ง

อากาศร้อนระอุจนไอร้อนลอยขึ้นมาจากผืนทราย ซากศพของทหารมากมายนอนตายอยู่อย่างกลาดเกลื่อน ทรายที่กลายเป็นสีแดง และกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งรอบบริเวณพื้นที่แห่งนี้ แสดงให้เห็นว่าการต่อสู้เพิ่งจะจบลงได้ไม่นานมากนัก

สงครามได้จบลงแล้ว....

"แฮ่ก แฮ่ก" เด็กชายผมบลอนด์คนหนึ่ง คลานออกมาจากเศษซากป้อมปราการ เขาคือผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของค่ายนี้ และที่หน้าแปลกใจคือ เขาไม่ได้เป็นทั้งชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในค่าย และไม่ใช่แม้แต่คนของประเทศนี้ด้วยซ้ำ

เด็กน้อยคลานไปที่ศพๆหนึ่ง ก่อนจะใช้ดาบสั้นในมือ ผ่าท้องของศพออกมา เขาควักเอาตับ หัวใจ และเนื้อบางส่วนที่กินได้ออกมาจากศพ แล้วใส่ลงไปในถุงผ้าขนาดจิ๋วที่มีเลือดหยดออกมาไม่หยุด ก่อนจะเก็บเข้าไปในผ้าคลุมสีน้ำตาลเข้มขนาดใหญ่ ซึ่งดูแล้วน่าจะไม่ใช่ของเด็ก

เขาพยายามเดินไปตามศพอื่นๆ และทำแบบเดียวกัน จนถุงนั้นเต็มไปด้วยสิ่งที่เขาต้องการ

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพลางปาดเหงื่อ เผยให้เห็นว่าเขาคือพิกซ์ตอนวัยเด็กนั่นเอง ในตอนนี้เขาน่าจะอายุประมาณเด็ก 7 ขวบถ้าดูจากใบหน้า

เขาเดินไปด้านในส่วนของแคมป์ของทหาร พลางเก็บเศษไม้ตามพื้นไปด้วย ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากเพราะบัดนี้ทุกๆสิ่งในค่ายได้พังเพราะการต่อสู้ของทหารหมดแล้ว เขาโยนเศษไม้มากองรวมกันไว้ ก่อนจะยื่นมือออกไปด้านหน้า

ฉับพลันนั้นเอง เศษไม้แท่งหนึ่งได้ติดไฟ และลามไปอีกแท่งหนึ่ง จนกลางเป็นกองไฟในที่สุด เขานั่งลงหน้ากองไฟ ก่อนจะเอาเศษไม้แท่งหนึ่งมาแทงเศษเนื้อที่เขาเก็บมาได้จนเต็ม ทำให้ไม้นั้นกลายสภาพเป็นเหมือนไม้ลูกชิ้น ก่อนจะยื่นมันไปด้านบนไฟเพื่อให้เนื้อสุก

สำหรับเด็กชาย สงครามนั้นไม่มีค่าำสำหรับเขาเลย เขาไม่ใช่ทั้งคนของฝ่ายไหน หรือแม้แต่เป็นคนของประเทศนี้

แต่สำหรับเขาแล้ว สงครามเป็นสิ่งแรกที่เขาสามารถจำได้ เขาตื่นขึ้นมากลางทะเลทรายอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีทั้งพ่อ ทั้งแม่ หรือใครที่อยู่เคียงข้างเขาเลย เขาพยายามคลานขึ้นไปด้านบนของเนินทรายสูงเพื่อจะมองหาใครซักคน แต่สิ่งที่เขาพบหลังเนินทรายขนาดใหญ่ตรงหน้า คือภาพของคนมากมายกำลังใช้อาวุธฟาดฟันกัน บางคนร่วงล้มลงเมื่อโดนฟัน บางคนไม่ได้แม้แต่โอกาสจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะโดนตัดหัว เป็นภาพที่เด็กชายที่เพิ่งจำความได้นั้น รับไม่ได้อย่างที่สุด เขาต้องทนมองผู้คนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ผู้คนล้มตายอย่างน่าอเน็จอนาถนับต่อนับ

ดังนั้นสงครามจึงเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด...

เด็กชายกินเนื้อที่สุกพลางทำหน้าสะอิดสะเอียน โดยไม่ทันสังเกตุเลยว่ามีคนมองเขาอยู่ด้านหลังด้วยความสนใจ นัยน์ตาของเขาผู้นั้นเป็นสีแดงฉานดูหน้ากลัว และหน้าเกรงขาม บัดนี้ฉายแววสนอกสนใจอย่างถึงที่สุด

เขาเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่มอย่างเงียบเชียบ พลางยื่นมือสีขาวซีดออกมาหวังจะคว้าไหล่ของเด็กน้อย

"ฮ่าห์!!" ฉับพลันนั้นเอง พิกซ์ก็หันหลังกลับมาพร้อมกับแทงดาบในมือขวาของตนที่บริเวณท้องของผู้มาเยือนอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนด้วยแววตามุ่งร้าย

เขาพบว่าผู้มาเยือนเป็นชายผิวสีขาวซีด ใบหน้าหวานจนหญิงสาวหลายๆคนยังชิดซ้าย ถ้าไม่ใช่เพราะการแต่งกายและไหล่ที่ดูกว้างของเขา เด็กหนุ่มคงคิดว่าชายคนนี้เป็นผู้หญิงเสียแล้ว ชายหนุ่มตาสีแดงยังคงไม่แสดงท่าทีเจ็บปวด หรือตกใจกับสิ่งที่เด็กชายได้ทำ

ซ้ำแววตาของเขายังมีท่าทีสนอกสนใจเด็กหนุ่มมากขึ้นไปอีก....

"แก!! ทำไมแกโดนชั้นแทงแล้วไม่ตาย!!" พิกซ์ร้องตะโกนใส่ชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเพราะความโกรธ หรือความกลัวต่อชายผู้รอดชีวิตตรงหน้า

"ในโลกนี้มีสิ่งที่เจ้าไม่รู้อีกเยอะ หนูน้อย..." เขาใช้มือซ้ายทัดผมยาวสีน้ำเงินของตนไปทัดหู พลางยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะดึงดาบออกมาจากร่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วโยนมันเข้ากองไฟ

"รับนี่ไป แล้วตามข้ามา" เขาโยนดาบสั้นรูปร่างดูไม่ต่างจากดาบที่เพิ่งเข้ากองไฟไปมากนัก แต่สันดาบนั้นสลักไปด้วยลวดลายที่ดูหน้าเกรงขาม กับหนังสือเล่มหนึ่งลงตรงหน้าของเด็กชาย "แล้วข้าจะให้ที่อยู่ และสอนเจ้าให้ต่อสู้ เพื่อมีชีวิตรอดต่อไป"

"ทำไมชั้นต้องสู้" เด็กหนุ่มถามเสียงสั่น พลางก้มลงหยิบสิ่งที่ชายหนุ่มให้มาอย่างหวาดระแวง

"เพราะเจ้าหน้าสนใจ...." ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะผลักประตูออกไป เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามเขาออกไปอย่างไม่ลังเล

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด...

ฉับพลันนั้นเอง ฉากรอบๆตัวที่เคยเป็นด้านในค่ายทหาร ก็เปลี่ยนไปเป็นหมู่บ้าน ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นซอกมืดของเมืองแห่งหนึ่งที่มีกลุ่มชายจำนวนมากตะโกนโหวกเหวกวิ่งออกมา ภาพเปลี่ยนกลับไปที่หมู่บ้านอีกครั้งพร้อมกับรูปเด็กสาวคนหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว เสียงของเหตุการณ์ต่างๆดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่มพร้อมๆกับภาพในอดีต

'เธอชื่อพิกซ์เหรอ ชื่อน่ารักจัง'

'นี่ เธอไม่มีพ่อแม่หรือใครเลยเหรอ'

'ฆ่ามัน!! ฆ่าไ้อ้เด็กวิปริตนั่น'

'เธอทำอะไรนะ มานี่เร็ว!!"

'อย่าให้มันรอดไปได้ มันอยู่กับคุณหนู รีบไปช่วยคุณหนูเร็ว!'

'หนีไป!! แล้วพบกับฉันที่จุดนัดพบของเรา'

'อ๊ากก'

'ไม่!! อย่าเข้ามานะ ไอ้ฆาตกร!!'

'ฉันเกลียดนาย!!'

"ไม่.. ไม่.. ไม่นะ" เขาพูด พลางพยายามไม่ฟังเสียงที่ดังขึ้น พยายามไม่มองภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้น ถึงแม้มันจะปรากฎอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนจะเรียงลำดับกันอย่างสับสนก็ตาม


'พ่อคะ! พ่อเป็นอะไร'

'อย่าให้มันหนีไปได้!!'

'นายอยากจะอยู่ร่วมกับเรามั้ยละ'

'ผ่อนคลายเถอะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว'

'อย่ามายุ่งกับเธอไอ้เด็กโสโครก'

'นายไปทำอะไรพวกเขาไว้'

'ไอ้เด็กนี่มันเป็นขโมย.. เป็นสายลับ และเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของท่านไงละคุณหนู!!'

'หยุด.. หยุดซะที..." เขาเริ่มพยายามเอามือปิดหู และล้มลงไปนอนคุดคู้อยู่กับพื้น แต่ภาพและเสียงก็ยังคงปรากฎให้เขาเห็นอย่างไม่หยุด'

'อย่าเข้ามานะ!! อย่าแตะตัวฉัน!!'

'ฉันเกลียดนายที่สุด ฉันยอมตายดีกว่าจะต้องอยู่กับนาย!!'

'พ่อ...รัก...ลูก...'

'คุณหนูระวัง!!'

'กรี๊ดดด'

หยุดซะที!!!!!!!!!!!!

...............................................
......................................
.........................
'Disorder....'
..........
....
--------

พิกซ์สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ตัวเขาซีด เหงื่อออกมาท่วมตัวอย่างเห็นได้ชัด เขาหายใจหอบเหมือนคนเพิ่งออกกำลังกายอย่างหนักมาหมาดๆ ดวงตาของเขาฉายแววหวาดกลัว เศร้าสร้อย สิ้นหวัง และโกรธแค้นในเวลาเดียวกัน

เขาเอามือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าทิ้ง ก่อนจะเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้ตื่นจากฝันร้ายและอดีตอันเจ็บปวดของเขา

เขานึกถึงคำสุดท้ายที่ได้ยินอีกครั้งหนึ่ง พลางครุ่นคิด

"Disorder... ความวุ่นวายอย่างนั้นเหรอ? มันหมายความว่าอย่างไรกัน" เขาใช้มือรองน้ำจากก๊อกในอ่าง แล้วสาดมันใส่หน้าตนเองทันที น้ำเย็นๆปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นจากห้วงนิทราอันโหดร้ายอย่างสมบูรณ์ เขาบิดขี้เกียจพลางเดินไปใส่ชุดของตัวเอง ที่ถูกซักรีดเรียบร้อยแล้ว

"เฮ้อ.. ไม่นอนมันแล้ว ออกไปดูข้างนอกแล้วหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า"

เขาพูด พลางเปิดประตูเดินออกจากห้องไป...

การต่อสู้จบซะแล้ว ไปอยู่ดูไปแปปเดียวเอง

อย่างน้อยตอนลงมาจากต้นไม้ก็เจอหนังสือการ์ตูนละน่า ไหนดูซิ.. เรื่องอะไรหว่า...

...

0-0!!!
o0o!!!
0[]0!!!!

"นี่มันหนังสือโป๊นี่หว่า!!!" จ๊ากกกก มือไวไปเก็บอะไรมาละเนี่ย

ไม่เอาๆๆ ถึงเราจะอายุ 18 แล้วก็ไม่เอา -*-

เห้อ.. ไม่ง่วงเลยแฮะหลังฝันร้ายนั่นเข้าไป

จริงสิ คุณปิเอโร่นั่นให้หนังสืออะไรไว้นี่นา

ไหนลองดูซิ....

เอ๊ะ... กระดาษเปล่า ต้องเขียนลงไปเหรอ แล้วมันเป็นสารานุกรมตรงไหนฟะ..

ไหนลองดูซิ...

"อาซ้อมาลัยโหดแค่ไหน"

...

โอ๊ะ มันตอบมาแล้วๆๆๆ ลายมือนี่นักเล่นแร่แปรธาตุชิดซ้ายเลยนะเนี่ย ก้อด ไหนดูซิ...

"ก๊อดซิล่าชิดซ้าย"

...เออ หนังสือนี่ถ้าจะบอกความจริงทุกอย่างจริงๆด้วยแฮะ

งั้นไหนลองดูซิ...

"ผู้เข้าแข่งคนไหน จีบสาวแห้วบ่อยที่สุด"

หุหุหุ.. เอาไว้แบล๊คเมลล์ซะหน่อย

"เทรเมียร์"

หา.. นายที่ทำขนมมาให้เรากินนะเหรอ นิสัยก็น่าจะดีออก... แต่อ่านป้ายหน้าห้องเขาก็พอจะเข้าใจแฮะ..

"ใครเข้าห้องน้ำแล้วไม่ได้ล้างมือบ่อยๆ"

คิกๆๆ

"เจ้าหญิง"

=[]=...

อา.. อาเจ๊คนที่แทบจะอัดนักดนตรีคนนั้นตายอะนะ..

สงสัยก่อนแข่งจะต้องเอาเจลล์ล้างมือไปฝากแฮะ

"ใครโหดและไม่น่าต่อกรด้วยที่สุดในหอนี้"

คำถามนี้น่าจะเป็นประโยชน์ที่สุดแฮะ อย่างน้อยก็ภาวนาให้ตอนแข่งไม่ต้องเจอ

"อาซ้อ"

-*-"... เออ ตูไม่น่าถามแบบนั้นเลย ผลมันก็ออกมาแน่อยู่แล้ว

บ๊ะ ชักเซ็งละ ออกไปแกล้งคนต่อดีกว่า

แต่ก่อนหน้านั้นเอาเจลล์ล้างมือไปฝากเจ้าหญิงดีกว่าแฮะ คุ้นๆว่าเคยไปได้มาจากกระเป๋าผู้หญิงคนนึงที่ขโมยมา รูสึกจะแบรนด์ดังด้วย

จะได้ผูกมิตรข้างๆห้องด้วย

โหด....ชิบ....

การแข่งที่โหดสุดๆ!! ไอ้มันหมูนั่นโหดมากๆ

เอาวะ ผ่านเข้ารอบสอง อย่างน้อยก็กูหน้าได้บ้างจากครั้งที่แล้ว

อยากนอนเหลือเกินนน ก่อนแข่งก็ไม่ได้นอน ให้ตายสิ

จะฝันแบบนั้นอีกมั้ยเนี่ย โอ้ย อยากจะบ้าตาย

ได้ยินแว่วๆตอนเดินขึ้นมาว่ามีร้านอาหารเปิดใหม่ น่าแวะไปเหมือนกันนะ

ลองไปดูดีมั้ยน้า~ นี่ก็ใกล้เช้าแล้ว

ไม่ต้องนอนมันละ!! ไปบุกร้านเลยดีกว่า

ฮ่า~~ อิ่มจัง ร้านที่พี่ไวท์ทำงานอยู่เนี่ยขนมอร่อยสุดๆอะ แถมมาสเตอร์ใจดีแถมขนมขึ้นมาให้ถุงนึงด้วย >w<

หึหึหึหึหึหึ... ฮิฮิฮิฮิฮิ...

!!!!

อ๊ากกก ผีหลอกกกก !!!

"หึหึหึหึหึ... ผู้ต้องคำสาปเอ๋ย... มาหาชั้นเร็วๆนะ..."

หา.. ผู้ต้องคำสาป? หรือว่าจะเป็นไอ้ดิสออร์เดอร์นั่น!!!

"ชั้นรอเธออยู่นะ.. ฮิฮิฮิฮิฮิ..."

"แน่จริงก็ออกมาสิว่อย!!!"

"หึหึหึ... เราได้เจอกันแน่..."

วูบ.....

"เฮ้ย!!" นี่มันตราอะไรกัน!! อ๊ากกก


เด็กหนุ่มเอามือไปลูบบริเวณรอยประหลาดที่หลังคออย่างตกใจ

"คำสาปงั้นรึ..."