[เสร็จสิ้น]Julia Zilvilia - มนุษย์ดัดแปลงสาว ผู้ต้องการล้างแค้น

เพลงเปิดตัว (ขอกับเค้ามั่งจิ)


ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : จูเลีย ซิลวิเลีย (Juila Zilvilia)

เพศ : หญิง

อายุ : 20

ส่วนสูง : 162 ซม.

น้ำหนัก: 44 กก.

วัน เดือน ปี เกิด: 25th November 19xx

หมู่โลหิต: B

ลักษณะ ตัวละคร : มนุษย์ดัดแปลงเพศหญิง ตัวเล็กหุ่นผอม หน้าตาจิ้มลิ้ม ผมตรงปรกหน้ายาวถึงกลางหลังสีดำอมแดง นัยน์ตาสีแดงก่ำ ผิวขาวซีด มีเพียงส่วนหัวเท่านั้นที่เป็นผิวหนังจริง ร่างกายที่เหลือถูกปกคลุมด้วยเหล็กกล้าสีขาวซีดคล้ายสีผิว สวมเสื้อเกาะอก กับมินิสเกิร์ตสีดำ สวมเสื้อกราวด์ทับ รองเท้าที่สวมเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาว

นิสัย : นิสัยเหมือนเป็นโรคจิต ชอบจับผิดคน ขี้ระแวง ขี้วีน ชอบแสยะยิ้ม เหม่อลอยบ่อยๆ และชอบใช้ความรุนแรง ก้าวร้าว

อาวุธ : ดาบเล่มบางๆ ยาวประมาณหนึ่งศอก ซ่อนเก็บไว้ขนาบกับแขนใต้ชั้นเหล็กที่คลุมแขนอยู่ ทำมาจากเหล็กกล้าชั้นหนึ่งชนิดเดียวกันกับที่นำมาทำเป็นเกราะคลุมร่างของเธอ

ทักษะการต่อสู้ :

1.ชื่อ ท่า : Weapon Summon (เวพ่อน สัมม่อน)
คำอธิบาย : เปลี่ยนแขน หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของแขนข้างนั้นให้กลายเป็นอาวุธอะไรก็ได้
จุดแข็ง : สามารถเรียกอาวุธใดๆ ก็ได้
จุดอ่อน : สามารถใช้ได้ 1 ครั้งต่อ 1 การต่อสู้เท่านั้น
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 30%

2. ชื่อท่า : Battery Recharge (แบตเตอรี รีชาร์จ)
คำอธิบาย : ยืนนิ่งเพื่อชาร์จแบตเตอรี จะไม่สามารถชาร์จได้หากอยู่ใน Battle Mode
จุดแข็ง : เพิ่มแบตเตอรีเพื่อใช้ในการโจมตี โดยความเร็วปกติจะอยู่ที่ 1% ต่อ 1 วินาที
จุดอ่อน : ระหว่างใช้ท่านี้ จะไม่สามารถโจมตี หรือป้องกันการโจมตีได้ และไม่สามารถใช้ได้หากอยู่ใน Battle Mode
เงื่อนไข : ไม่สามารถใช้ได้ หากแบตเตอรีเหลือมากกว่า 80% และเวลาใช้จะต้องหลับตา

3. ชื่อท่า : Area Decompile (แอเรีย ดีคอมไพล์)
คำอธิบาย: ทำการบิดเบือนสภาพบริเวณรอบๆ ด้วยการแก้ไขค่าเลขฐานสอง สามารถใช้ทุกสิ่งทุกอย่างในสภาพแวดล้อมนั้นโจมตีได้ เป็นระยะเวลาชั่วขณะหนึ่ง (ประมาณ 5 นาที)
จุดแข็ง : สามารถโจมตีได้จากทุกทิศทาง
จุดอ่อน : ขณะใช้ จะไม่สามารถใช้ Battle Mode ได้ และหากอยู่ใน Battle Mode จะไม่สามารถใช้งานท่านี้ได้ และความกว้างของแอเรียจำกัดที่รัศมีจากผู้ใช้ 5 เมตร
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 50%

4. ชื่อท่า : Copycat (ก็อปปี้แคท)
คำอธิบาย: ลอกเลียนท่าของคู่ต่อสู้ หรือท่าจากที่ใดก็ได้
จุดแข็ง : สามารถใช้งานท่าใดๆ ได้ทุกท่า
จุดอ่อน : ต้องใช้เงื่อนไขตามท่านั้นๆ ด้วย, ผู้ใช้จะอยู่นิ่งก่อนใช้งานท่านี้ประมาณ 10 วินาที เพื่อดาวนโหลดข้อมูล และสามารถใช้ได้ 1 ครั้งต่อ 1 การต่อสู้เท่านั้น
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 50% ในการดาวน์โหลดท่า และ 10% ในการใช้ท่าที่ดาวน์โหลดมาต่อครั้ง และสามารถใช้ได้ในบางสถานที่ ที่สัญญาณโทรศัพท์เข้าถึงเท่านั้น

5. ชื่อท่า : Rocket Launcher (ร็อคเก็ต ลันเชอร์)
คำอธิบาย: ยิงจรวดออกจากข้อศอกทั้งสองข้าง
จุดแข็ง : ความเร็วสูง สามารถเจาะเกราะได้
จุดอ่อน : ความรุนแรงของจรวดแปรผันตรงกับระยะห่างระหว่างผู้ใช้กับศัตรู
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 25% ต่อการยิงจรวด 2 ลูก

6. ชื่อท่า : Battle Mode (แบทเทิ่ล โหมด)
คำอธิบาย: แปลงระบบการทำงานของระบบปฏิบัติการในตัวเอง ทำให้พลังโจมตี พลังป้องกัน และความเร็วเพิ่มเป็นเท่าตัว
จุดแข็ง : เพิ่มพลังโจมตี พลังป้องกัน และความเร็ว
จุดอ่อน : ใช้แบตเตอรีสำหรับทุกท่าเพิ่มเป็นสองเท่า และสามารถใช้ได้ 1 ครั้งต่อ 1 การต่อสู้เท่านั้น
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 50%

7. ชื่อท่า : Ion Cannon (ไอออน แคนนอน)
คำอธิบาย: ส่งสัญญาณให้ดาวเทียมจากนอกโลกยิงปืนใหญ่ไอออนลงมายังจุดที่ตนเองยืนอยู่
จุดแข็ง : พลังโจมตีสูงมาก!!!
จุดอ่อน : ใช้เวลาส่งข้อมูลนาน (ประมาณ 10 วินาที) และเมื่อใช้ท่านี้แล้วจะหมดสภาพสู้ต่อทันที (สามารถใช้ได้ 1 ครั้งต่อ 1 การต่อสู้เท่านั้น)
เงื่อนไข : ใช้แบตเตอรี 100% (ต้องชาร์จเต็มเท่านั้น จึงจะใช้ได้)

จุด แข็งของตัวละคร : เจ้าเล่ห์ ตัดสินใจรวดเร็ว

จุดอ่อนของตัวละคร : Sensitive เจ้าคิดเจ้าแค้น ใจร้อน ซึนเดเระ

สิ่ง ที่ชอบ : การจับผิดคน, การวางแผน

สิ่งที่ไม่ชอบ : ไฟ, แม่เหล็ก, เรื่องที่ทำให้เธอร้องไห้

ปณิธาน สูงสุดของชีวิต : อยากพบหน้าพี่สาวอีกครั้ง, ฆ่า "เซอัส เค. เทอร์ร็อต" แฟนหนุ่มของพี่สาวของเธอ

ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) : เด็กสาวที่พยายามฆ่าตัวตายตามพี่สาวที่ตนเองคิดมาตลอดว่าถูกแฟนหนุ่มของเขาฆ่า แต่ถูกองค์กรลับช่วยชีวิตเอาไว้โดยการนำมาสร้างเป็นมนุษย์ดัดแปลง นับตั้งแต่เธอกลายเป็นมนุษย์ดัดแปลง เธอเริ่มจงเกลียดจงชัง และต้องการแก้แค้นแฟนหนุ่มของพี่สาวของเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ความ สัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น : -

คำคมประจำใจของตัวละคร : วันพระไม่ได้มีหนเดียว

ประเภทของความวุ่นวายที่ตัวละครได้รับ : ประสาทหลอน มองเห็นภาพพี่สาวของเธอตลอดเวลาที่หลับตา

รายชื่อไอเทม

-สารานุกรมแห่งนครสุดขอบฟ้า
-STG - 44 Sturmgewehr พิการ Type (2/2)

--- สามปีก่อน ---
กริ๊ง~~~* กริ๊ง~~~*
"ฮัลโหล"
"โอ๊ะ จูเลียหรอ นี่พี่เทอร์ร็อตนะ" เสียงชายปลายสายเอ่ยขึ้น
"ค่ะ พี่โทรมามีอะไรหรอคะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงสงสัย
"แมรี่อยู่บ้านมั้ย?" เขาถาม
"เอ่อ..." เธออ้ำอึ้ง ก่อนหันรีหันขวางรอบๆ ตัว "อยู่ค่ะ พี่เค้ากำลังอาบน้ำอยู่"
"ฝากบอกพี่เค้าด้วยนะว่า อีกครึ่งชั่วโมงพี่จะไปรับที่บ้าน" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ค่ะๆ" เธอตอบรับ
"ฝากด้วยนะ" เขากล่าวทิ้งท้าย ก่อนสายจะตัดไป

เธอเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น... ตรงหน้าโต๊ะโทรศัพท์...

"ใครโทรมาหาหรอ?" เสียงใสๆ จากในห้องน้ำตะโกนออกมา ทำเอาเธอสะดุ้งโหยงทันที
"พี่เทอร์ร็อตน่ะค่ะ เค้าบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะมารับน่ะค่ะ" เธอตะโกนตอบ "ว่าแต่พี่เถอะ จะนอนในห้องน้ำรึไง"
"น้อยๆ หน่อยเถอะย่ะ คนไม่มีความรักไม่เข้าใจหรอก" แมรี่ตะโกนแซวออกมา
...
จากนั้นบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลง

--- หลายชั่วโมงผ่านไป ---

"เอ... สองทุ่มแล้ว ทำไมพี่ยังไม่มาอีกน้อ..." จูเลียบ่นพึมพำระหว่างที่กำลังนั่งดูละครหลังข่าวอย่างออกรสออกชาติ
"คุณริน ฟังผมก่อน..."
"ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องฟังคุณอีกแล้ว"
"ยังมีสิ... เพราะผมรักคุณยังไงล่ะ"
เสียงจากโทรทัศน์ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดเสียงเดียวภายในบ้านหลังนี้ดังเบาๆ พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นของจูเลีย "น่าอิจฉานางเอกที่สุดเลย~" เธอพร่ำอยู่คนเดียว

เพล้ง!

เสียงวัตถุอะไรสักอย่างหล่นแตกมาจากด้านหลังของจูเลีย เธอละความสนใจจากโทรทัศน์ หันไปเก็บกวาดเศษแก้วที่หล่นลงพื้นกระจัดกระจาย
สีหน้าของเธอตอนที่ก้มเก็บเศษแก้ว ดูไม่สู้ดีเลย...

--- ณ ร้านอาหารหรูหรา ใจกลางเมือง ---

“โห นัดมาร้านหรูอย่างงี้ นี่เพิ่งเงินเดือนออกไม่นานเองนะ เดี๋ยวก็กระเป๋าแห้งทั้งเดือนหรอก” แมรี่กล่าวพลางใช้ส้อมจิ้มเส้นสปาเก็ตตี้ในจานของตัวเอง
เทอร์ร็อตพาแมรี่มาดินเนอร์ในร้านอาหารอิตาลี่ใจกลางตัวเมือง บนตึกระฟ้า 47 ชั้น เพื่อจุดประสงค์อะไรนั้น ตัวแมรี่นั้นไม่อาจจะรู้ได้
“แมรี่ครับ...” เทอร์ร็อตค่อยๆ กุมมือของแมรี่เบาๆ
“หือ?”
“จะว่าอะไรมั้ย ถ้าผมจะ... ขอคุณ... แต่งงาน?”
“!!!???” แมรี่อึ้งไปชั่วขณะ เทอร์ร็อตดึงมือของเธอไปสวมแหวนที่เขาทุ่มเก็บเงินทั้งชีวิตซื้อมันมา เธอยอมให้เขาใส่แหวนอย่างขวยเขิน
“...เอ่อ... แมรี่ไม่ชอบหรอ?” เทอร์ร็อตถาม
“เปล่าๆ ก็แค่ อยากแลกแหวนของเราสองคนน่ะ” เธอตอบ
“หือ ทำไมหรอ? ไม่สวยหรอ?”
“เปล่าค่ะ คือ...มันเหมือนกับว่า มีใครไม่รู้บอกว่ามันเหมาะกับคุณมากกว่า” แมรี่ตอบด้วยเสียงสั่นๆ
“อืมม์ งั้นก็ได้” เทอร์ร็อตถอดแหวนของเขามาสวมให้กับแมรี่ ก่อนที่จะให้แมรี่สวมแหวนวงนั้นกลับคืน “ซื้อมาเท่าไหร่หรอคะเนี่ย?” แมรี่ถาม
“ก็... หลายตังค์อยู่นะ ว่าแต่ แมรี่ตกลงมั้ย?”
“หือ? ตกลงเรื่องอะไรหรอคะ?”
“ก็ที่ผมขอแต่งงานไง”
“ไม่...”
เทอร์ร็อตนิ่ง
“...ปฏิเสธค่ะ... ฉันรักคุณนะ” แมรี่ยิ้ม
“โถ่ อย่าแกล้งให้ผมตกใจอย่างงี้สิ ก็นะ... ผมก็รักคุณนะ” เทอร์ร็อตยิ้มให้ แมรี่รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงหลับตายื่นหน้ามาให้ แต่ทว่า...
พรึ่บ!!! ตูม!!! กรี๊ด!!!
“เสียงอะไรน่ะ!” เทอร์ร็อตตะโกนลั่น ก่อนที่จะวิ่งไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เทอร์ร็อตจะไปไหนน่ะ...” แมรี่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“เดี๋ยวผมไปดูก่อน คุณรอผมที่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมกลับมา...” เทอร์ร็อตกล่าวกับแมรี่ ก่อนที่จะวิ่งไปดูที่ต้นทางของเสียง ซึ่งมันเป็นห้องครัว
แมรี่นั่งรอด้วยอาการตัวสั่น ไม่ต่างจากคู่รักคู่อื่นที่นั่งผวาอยู่ด้วยอาการเดียวกัน
“ตายละ... แก๊สรั่ว...” เทอร์ร็อตบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปหาแมรี่ที่รออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“รีบหนีออกจากที่นี่กันเหอะ...”
“เกิดอะไรขึ้นหรอ?” แมรี่ถาม
“ไฟจะไหม้” เทอร์ร็อตกล่าว ก่อนที่จะดึงมือของแมรี่ไป จนถึงหน้าประตู
พรึ่บ! ตูม!!!
เสียงระเบิดครั้งที่สอง คราวนี้ประกายไฟและแรงระเบิดพวยพุ่งออกจากห้องอาหาร ทุกคนภายในร้านต่างโดนเพลิงนรกย่างพวกเขาทั้งเป็น นับว่าเป็นโชคดีที่ทั้งคู่ออกจากร้านมาก่อน
“เทอร์ร็อต... เค้ากลัว...” แมรี่พุ่งเข้ามากอดเทอร์ร็อตอย่างแนบแน่น เขาสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกกลัวได้ทันที
“แมรี่... ระวัง” เทอร์ร็อตสังเกตเห็นอะไรบางอย่างกำลังพุ่งมาหาเขา ก่อนที่เขาจะหมดสติไป

“คุณครับ...ไม่เป็นอะไรนะครับ” เสียงของหน่วยกู้ภัยดังใกล้ๆ จนรู้สึกได้
เทอร์ร็อตได้แต่หายใจรวยริน ก่อนที่จะพยายามสะกิดแมรี่ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา “แมรี่ ไม่เป็นอะไรนะ...”
แมรี่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเทอร์ร็อต ดวงตาเบิกโพลง ร่างของเธอและเทอร์ร็อตถูกขาโต๊ะเสียบเข้าทะลุไปยังฝาผนัง เธอสิ้นใจไปเสียแล้ว
“แมรี่... แมรี่... ฟื้นสิ... คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ... แมรี่...”
เหล่าหน่วยกู้ภัยที่อยู่ใกล้ๆ ต่างถอนหายใจแล้วยืนดูเฉยๆ
“แมรี่...” เทอร์ร็อตได้แต่กอดศพของเธอร่ำไห้แทบขาดใจ ก่อนที่เขาจะหมดแรงแล้วสลบไป...

--- ณ เวลาเดียวกัน ที่บ้านของแมรี่ ---
"พี่เค้าจะเป็นอะไรรึเปล่านะ..." จูเลียได้แต่เป็นห่วงพี่สาวของเธออยู่ห่างๆ หลังจากที่เก็บเศษกรอบรูปของพวกเธอที่หล่นแตกกระจาย
"รายงานพิเศษจากทีมข่าวสกายนิวส์ ขณะนี้ได้เกิดเพลิงไหม้ที่ตึกสกายทาวเวอร์ ต้นเพลิงมาจากร้านอาหารอิตาลีชื่อดัง สาเหตุมาจากแก๊สรั่วในห้องครัว..."
เสียงจากโทรทัศน์ปลุกให้จูเลียสะดุ้งจากอาการเหม่อลอย รีบหันมามองที่หน้าจออย่างรวดเร็ว
...
"พี่..."
กล้องของนักข่าวโฟกัสไปยังร่างที่ไร้วิญญาณของแมรี่ เธอทรุดลงร่ำไห้กับพื้นทันทีที่เห็น

"...จากเหตุการณ์ดังกล่าว พบผู้รอดชีวิตเพียงแค่คนเดียว ทราบชื่อภายหลังคือนายเซอัส เทอร์ร็อต อาการบาดเจ็บสาหัส พักรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียู..."
ฟิ้ว... ตุ๊บ!
"ถ้าพี่เค้า... ถ้าพี่เค้า..."
จูเลียกำมือแน่น ก่อนคว้าแจกันดอกไม้บนโต๊ะรับแขกเขวี้ยงใส่โทรทัศน์ ก่อนที่เธอจะร้องคร่ำครวญดั่งคนบ้า...

--- หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ---
กิ๊ง...ก่อง...
เสียงกริ่งหน้าบ้านของจูเลียดังขึ้น เธอพยายามพยุงร่างที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณออกมาต้อนรับแขก
"ทำไมพวกเค้าไม่มาแสดงความเสียใจกันทีเดียวหลายๆ คนเลยนะ... ให้ตายเถอะ..." จูเลียสบถกับตัวเอง ก่อนเปิดประตูหน้าบ้าน
เอี๊ยด~~~
"สวัสดีค่า~~~"
"จูเลียเป็นอะไรมากมั้ย?"
เจ้าของเสียงนั้นก็คือเทอร์ร็อต เขามาพร้อมกับช่อดอกไม้ขนาดใหญ่
"มาทำไม?" เธอถามด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"เอ่อ... พี่เข้าใจนะว่า จูเลียยังทำใจที่พี่เค้าจากไปแบบนี้น่ะ... เลยจะมา..." เทอร์ร็อตพยายามจะพูดปลอบใจเธอ แต่ทว่า...
เพี๊ยะ!!!
เธอกลับตบหน้าของเทอร์ร็อตอย่างแรง ช่อดอกไม้ที่เขาถือมาค่อยๆ ร่วงหล่นลงพื้น เขานิ่งไปสักพัก
"ถ้าวันนั้นพี่แมรี่ไม่ไปดินเนอร์กับคุณ พี่เค้าก็คงไม่ต้องมาตายอย่างนี้" จูเลียกล่าวทั้งน้ำตา
"จูเลียฟังพี่ก่อน..."
"หุบปากไป! ฉันไม่เคยนับถือคุณเป็นพี่ ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไสหัวไปซะ!!!" เธอพูดขัดจังหวะเทอร์ร็อต ก่อนจะไล่เขาอย่างไร้ความปราณี
"เดี๋ยวสิ... ฟังพี่ก่อน นั่นมันเป็นอุ..."
ปัง!!!
จูเลียปิดประตูบ้านใส่หน้าเทอร์ร็อต ทำเอาเขาใบ้รับประทานไปชั่วขณะ
"...บัติเหตุ..."
เขาค่อยๆ เอามือเกาหัวช้าๆ ก่อนจะหยิบช่อดอกไม้ไปใส่ไว้ในตู้ไปรษณีย์
"นี่ตูทำอะไรผิดหรอฟะเนี่ย..." เขาสบถเบาๆ ก่อนจะขับรถกลับไป

"ถ้าวันนั้น... ถ้าวันนั้น..." เธอนั่งชันเข่าร้องไห้อยู่ข้างตู้ชั้นรองเท้าใกล้ๆ กับประตูบ้าน ภายในบ้านมืดสนิทดั่งบ้านร้าง มีเพียงแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องลมและกระจกเท่านั้นที่พอส่องให้มองเห็นพื้นที่บริเวณนั้นๆ
"Di...sor...der..."
บุคคลปริศนาในชุดผ้าคลุมสีแดงเลือด ผู้ปกปิดใบหน้าด้วยหน้ากากเหล็กสีดำ ยืนจ้องมาทางจูเลีย ประหนึ่งหมายจะเอาชีวิตของเธอ
"เอ๋? นายเข้ามาได้ยังไง?... อย่านะ... อย่าทำอะไรฉันเลย... ฉันกลัวแล้ว..."
เธอยกมือไหว้วิงวอนร้องขอชีวิต ก่อนที่มันเงื้อมือขึ้น เธอฉวยโอกาสมุดหลบแล้ววิ่งหนีเข้าไปข้างในบ้าน แต่ทว่า...
"Di...sor..." มันบังคับโซ่ที่อยู่ภายใต้ชุดผ้าคลุมนั้น พุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
"กรี๊ด!!!"
โซ่นั้นพุ่งทะลุร่างของจูเลีย เธอค่อยๆ ล้มลง ก่อนจะดิ้นทุรนทุรายปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น
"Di..sor...der..." มันค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปทางประตูช้าๆ เธอสังเกตเห็นว่าก่อนมันจะไป มันได้วางอะไรซักอย่างไว้บนตู้ชั้นวางรองเท้าด้วย
"Di...sor..."
เสียงสุดท้ายที่ดังขึ้นในโสตประสาทของเธอ ก่อนที่จะหมดสติไป

"ฮัลโหล"
"โอ๊ะ จูเลียหรอ นี่พี่เทอร์ร็อตนะ"
"ค่ะ พี่โทรมามีอะไรหรอคะ"
"แมรี่อยู่บ้านมั้ย?"
"เอ่อ... อยู่ค่ะ พี่เค้ากำลังอาบน้ำอยู่"
"ฝากบอกพี่เค้าด้วยนะว่า อีกครึ่งชั่วโมงพี่จะไปรับที่บ้าน"
"ค่ะๆ"
"ฝากด้วยนะ"
"ใครโทรมาหาหรอ?"
"พี่เทอร์ร็อตน่ะค่ะ เค้าบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะมารับน่ะค่ะ... ว่าแต่พี่เถอะ จะนอนในห้องน้ำรึไง"
"น้อยๆ หน่อยเถอะย่ะ คนไม่มีความรักไม่เข้าใจหรอก"
...
"รายงานพิเศษจากทีมข่าวสกายนิวส์ ขณะนี้ได้เกิดเพลิงไหม้ที่ตึกสกายทาวเวอร์ ต้นเพลิงมาจากร้านอาหารอิตาลีชื่อดัง สาเหตุมาจากแก๊สรั่วในห้องครัว..."

"กรี๊ด!!!!~"
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับกรีดร้องเสียงดัง ก่อนที่จะหันมองสภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวเธอ... มันคือห้องนอนของเธอไม่ผิดแน่...
"เรา... มานอนในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่... เราจำได้ว่า..." จูเลียก้มลงไปดูที่หน้าอก ตรงบริเวณที่เธอคิดว่าโซ่ที่คนคนนั้นใช้โซ่แทงทะลุร่างของเธอ
"ไม่มีแผล? นี่มันอะไรกัน? แล้วภาพในความฝันนั้นมัน..."

--- สามวันต่อมา ---

"เฮ้ย... เทอร์ร็อต จะดีหรอวะ... เดี๋ยวก็เลยเวลานัดหมายหรอก" แบรด ชายหนุ่มผู้ร่วมงานกับเทอร์ร็อตบ่นพึมพำ หลังจากที่เขาถูกเทอร์ร็อตชวนให้มายังบ้านของจูเลียเป็นเพื่อน
"โถ่... ไอ้มิชชั่นแค่นั้นน่ะนะ... ผมให้คุณนั่งคิดเมนูข้าวเที่ยงอยู่บนรถ ดีไม่ดีผมทำเสร็จก่อนคุณคิดได้ด้วยซ้ำ" เทอร์ร็อตคุยข่ม ก่อนจะดึงแบรดลงจากรถไปยังประตูบ้าน
กิ๊ง... ก่อง...
"เอ๋?"
กิ๊ง... ก่อง...
"สงสัยไม่มีใครอยู่มั้ง?" แบรดพูดตัดบท ก่อนทำท่าจะเดินกลับไปยังรถ แต่...
โครม!!!
เทอร์ร็อตพังประตูบ้านเข้าไปด้วยแรงช้างสาร ก่อนวิ่งหายเข้าไปในบ้าน
"เวรแล้วไง... จะโดนฟ้องข้อหาบุกรุกรึเปล่าวะนั่น..."

"ทุกห้องแล้วก็ไม่เจอ..." เทอร์ร็อตบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะวิ่งไปยังเป้าหมายสุดท้ายของบ้านหลังนี้... 'ห้องน้ำ'
เขาเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ถึงกับผงะ เมื่อพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ และจูเลียที่นอนหมดสติอยู่ในอ่างอาบน้ำ น้ำในอ่างเต็มไปด้วยคราบเลือดจากข้อมือของเธอ เขาได้แต่เก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ แล้วรีบอุ้มเธอไปยังรถ

"เฮ้ย! เทอร์ร็อต นั่นใครวะ?" แบรดถามด้วยสีหน้าตกใจ
"จะเป็นใครก็ช่างมันก่อนเถอะ รีบพาไปส่งโรงพยาบาล เดี๋ยวผมเดินทางไปจัดการมิชชั่นเอง ฝากรายงานด็อกเตอร์ด้วย" เทอร์ร็อตพูดพลางอุ้มจูเลียลงมานอนบนเบาะรถ ก่อนที่จะวิ่งหายไป

--- สิบสี่ชั่วโมงผ่านไป ---
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
"ฮัลโหล แบรดพูดครับ"
"เออ แบรด นี่ผม เทอร์ร็อตเองนะ"
"เอ้อ โทรมามีเรื่องอะไรหรอ?" แบรดถาม
"น้องเค้าอาการเป็นยังไงมั่ง?" เทอร์ร็อตถาม
"ตอนนี้อยู่กับด็อกเตอร์น่ะ หมอที่โรงพยาบาลบอกว่าเคสนี้เกินเยียวยา" แบรดตอบ
"เอาไปหาด็อกเตอร์ทำไมวะ?"
"ก็เหมือนที่แกเป็นน่ะแหละ..." แบรดพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"เออ... ใช่ๆ ลืมไปๆ" เทอร์ร็อตกล่าว ก่อนหัวเราะแก้เขิน "โทรมาถามแค่นี้แหละ... ขอบใจมาก"
"เออ..." แบรดตอบกลับ ก่อนวางสายไป

"ด็อกเตอร์ครับ เป็นยังไงมั่ง?" แบรดกระซิบถามศาสตราจารย์ที่นั่งอยู่หน้าคอนโซลควบคุมอุปกรณ์อะไรซักอย่าง
"เบาๆ... เธอกำลังตื่น..." ศาสตราจารย์ท่านนั้นพูดเบาๆ ก่อนชี้ให้ดูทางห้องปลอดเชื้อข้างหน้า

"นี่เรา... ยังไม่ตายหรอ?" จูเลียเริ่มรู้สึกตัว ก่อนพยายามลุกขึ้นช้าๆ
"อีหนู... เป็นยังไงมั่ง?" ศาสตราจารย์ถามจูเลีย
"นี่มัน... อะไรหรอคะ?" จูเลียก้มมองรอบๆ ตัวเธอ ตอนนี้ร่างกายทุกส่วนของเธอกลายเป็นโลหะทั้งหมดแล้ว
"เทอร์ร็อต เค้าให้นายนี่พาเธอมาหาฉัน เค้าบอกว่าอาการของเธอจะตายมิตายแหล่แล้ว..." ศาสตราจารย์กล่าว แต่...
"เทอร์ร็อต... อีกแล้วหรอ เมื่อไหร่ไอ้เวรนี่จะไปพ้นๆ จากชีวิตของฉันซักที!!!"
สิ้นเสียงเธอแผดตะโกน พื้นที่โดยรอบของเธอก็กลายสภาพเป็นวัตถุบิดเบี้ยว และวัตถุนั้นก็ถูกทำลายโดยการพุ่งเข้าฟาดกันเอง
"ตายละด็อกเตอร์"
"แย่แล้วจริงๆ แหละ... นี่มัน... แอเรีย ดีคอมไพล์... ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้แบตเตอรี่หมดเท่านั้นเอง..." ศาสตราจารย์กล่าวอย่างคนปลงตก ได้แต่คอยดูว่าจูเลียจะหยุดเมื่อไหร่

--- สองวันผ่านไป ---
"พี่!!!!~"
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับร้องเสียงหลงลั่นบ้าน
"อีกแล้วหรอเนี่ย... ทำไมกัน... และทำไมเราถึงมานอนอยู่ที่บ้านได้เนี่ย???"

"นับตั้งแต่เจอไอ้ชุดแดงนั่น... พอหลับทีไรก็หลอนทุกที..." เธอนั่งทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดระหว่างที่กำลังรอปิ้งขนมปังอยู่ ก่อนที่เธอจะลองหลับตา
...
"โอย... หลอน~~~ เห็นแล้วอยากร้องไห้..." เธอรีบลืมตาขึ้นมาทันที "นี่มันคำสาปชัดๆ!!!"

กิ๊ง!!!
สิ้นเสียงเตือนของเครื่องปิ้งขนมปัง เธอทิ้งเรื่องราวทั้งหมดไปชั่วคราว แล้วหันไปสนใจกับเบรกฟาสต์ที่อยู่ตรงหน้า



กิ๊ง... ก่อง...
"ใครกันนะ... ยังไม่เลิกมาแสดงความเสียใจกันอีกรึไง?" เธอบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"นมสดมาส่งจ้า... อ้าว น้องจูเลียเองหรอ... แล้วพี่แมรี่ล่ะ?" คนส่งนมทักทายกับเธอเหมือนปกติที่เคยทำเป็นประจำ
"อ่อ พี่แมรี่เสียแล้วค่ะ ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนน่ะค่ะ เห็นว่าสัปดาห์ก่อนพี่ลาหยุดด้วยนี่คะ พี่อีกคนเค้าเล่าให้ฟัง"
"ตายจริง เพิ่งเห็นกันหลัดๆ... เฮ้อ ยังไงก็อย่าคิดมากละกันนะจ๊ะ สังขารคนมันไม่เที่ยงจริงๆ แหละ..." คนส่งนมเอามือตบบ่าของจูเลียเบาๆ
"ค่ะ... ขอบคุณมากค่ะ พี่เองก็รีบไปส่งให้บ้านอื่นเหอะ เดี๋ยวนมหายเย็นนะ"
"จ้า~ งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะ"

จูเลียโบกมือลาคนส่งนมด้วยสีหน้าเป็นมิตร ก่อนหิ้วถุงนมเข้าไปวางตรงตู้ชั้นวางรองเท้า
"เอ๋?" เธอสังเกตเห็นกระดาษอะไรบางอย่างวางอยู่บนนี้ เธอวางถุงนมแล้วหยิบมาอ่าน...
"...หึหึหึ... ในเมื่อแกไม่ยอมออกไปจากชีวิตฉัน... ฉันนี่แหละ... จะกำจัดแกเอง..." เธอหัวเราะเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอารมณ์โรคจิตเข้าขั้น "นี่คือตั๋วเรือบิน... สินะ..."

เธอหยิบตั๋วเรือมากำไว้ในมือซ้าย ก่อนที่จะใช้มือขวาเปิดประตูออกไป

สิ่งที่เธอพบ ข้างหลังบานประตูหน้าบ้าน นั่นก็คือ...

...

เรือบินขนาดยักษ์ ที่มารอต้อนรับเธอ ไปยังนครลอยฟ้า...

เป้าหมายของเธอคือ... ได้สัมผัส "วัตถุปริศนา" สักครั้ง...

"เรือเหาะแห่งนครสุดขอบฟ้าเดินทางมาถึงแล้วค่ะ เชิญท่านผู้กล้าขึ้นมาได้เลยค่ะ...."เสียงเล็กดังขึ้นหญิงสาวตัวเล็กในชุด คุณหนูสง่างามปรากฎขึ้นทันที่ที่ชายหนุ่ม
ตัดสินใจที่จะไปยังนครสุดขอบฟ้า เรือเหาะลำเล็กปรากฎขึ้นต่อหน้า

".....ฉันจะไปคะ!"

"เพียงแค่คุณก้าวขึ้นมา... ฉันจะพาไปยังนครสุดขอบฟ้าเองค่ะ"เด็กสาวยิ้มกริ่ม
"คุณ ต้องการเข้าประลองใช่ไหมค่ะ... ถ้าใช่พวกเอกสารต่างๆพวกเราจะจัดการเอง... ส่วนกฎรายละเอียดต่างๆเมื่อถึงพระนครคุณก็จะทราบได้ด้วยตัวเอง"

Julia Zilvilia
Gain : คำสาปความวุ่นวาย LV.1
ได้เดินทางมาถึง นครสุดขอบฟ้าเรียบร้อยอย่างสวัสดิภาพ สามารถเข้าพักที่ห้องพักนักกีฬาได้เลยค่ะ

"ยินดีต้อนรับสู่ นครสุดขอบฟ้านะขอรับ~ หรือมักย่อว่า นครหลวง หรือ นครลอยฟ้า เป็นสหพันธรัฐประชาธิปไตย ปกครองภายใต้รัฐธรรมนูญ
ประกอบไปด้วยรัฐ 888 รัฐ มีพื้นที่ครอบคลุมส่วนใหญ่ของทวีปเหนือฟ้านี้ มีพรมแดนติดต่อ กับนครบาทหลวงทางทิศเหนือ
และเขาคนบาปทางทิศใต้ ส่วนพรมแดนทางทะเลฟ้านั้นติดต่อกับประเทศสกาย เรนและคลาว์

นครสุดขอบฟ้ามีพื้นที่ขนาด 8888 ล้านตารางกิโลเมตร มีประชากรราว 789642 ล้านคน ทำให้มีพื้นที่ขนาดใหญ่เป็นอันดับที่ 1 ของโลก
และมีประชากรมากเป็นอันดับที่ 1 ของโลก เป็นประเทศซึ่งมีความแตกต่างหลากหลายในเชื้อชาติและวัฒนธรรม อันเป็นผลมาจากการอพยพจากหลายประเทศ

ชนพื้นเมืองในนครสุดขอบฟ้า ซึ่งอาจสืบเชื้อสายมาจากชาวสวรรค์ ได้เข้ามาตั้งถิ่นฐานที่นครสุดขอบฟ้ามาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว ประชากรชนพื้นเมือง
เหล่านี้ลดจำนวนลงอย่างมากหลังจากการยึดครองอาณานิคมของผู้วิเศษทั้งหลาย ไม่นานนักนับ.......'




"เอ่อ...."สาวน้อยอ้ำอึ้งกับความเร็วของการพูดของโฆษกจอมพูดมากนั่น...


"อ๊ะ.. .นี่กระผมคงพูดมากไปหน่อยสินะขอรับ~ ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เอาล่ะตามผมมา เดี๋ยวจะพาไปที่พักให้ และนี่ของติดตัวสำหรับผู้เข้าแข่งขันขอรับ"


Julia Zilvilia
Gain : สารานุกรมแห่งพระนครสุดขอบฟ้า