[เสร็จสิ้น]ฮัปปะคิ คุโมจิ - ผู้พิทักษ์แห่งผืนป่า

ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : ฮัปปาคิ คุโมจิ (happaki kumochi)
เพศ : ชาย
อายุ : 16 ปี
ส่วนสูง : 160
น้ำหนัก: 58
วัน เดือน ปี เกิด: 27 ธันวาคม
หมู่โลหิต: O


ลักษณะตัวละคร : ซอยสั้นจากผมทรงนักเรียนที่ยาวแล้ว ผมบนศีรษะด้ายซ้ายงอกออกมายาวกว่าปกติเป็นกระจุกเหมือนหนวดสองเส้นเป็นแฉกชี้ขึ้นตรง ดวงตาเรียวสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีเหลืองปกน้ำตาลอย่างมนุษย์แถบเอเชีย แต่งตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวคล้ำ กางเกงขาสั้นสีดำสนิทอย่างชุดนักเรียน ที่ข้อมือด้านขวามีเชือกสีชมพูอ่อนมัดอยู่ สวมรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้ม มีต้นกล้าต้นเล็กและรากต้นไม้สีน้ำตาลขึ้นแซมอยู่แทนเชือกรองเท้าแลดูแปลกตา

นิสัย: อ่อนโยน ไม่ชอบการทะเลาะหรือการกลั่นแกล้งกัน ชอบช่วยเหลือผู้อื่นอย่างสุดความสามารถ แต่บางครั้งถ้าสภาพจิตใจไม่เป็นปกติ(สติแตก ก็ว่า) อาจจะอาละวาดใส่คนรอบข้างอย่างไม่มีเหตุผลขึ้นมาได้ เวลาว่าง ๆ จะชอบการสำรวจนู่นนี่ และความชอบเรื่องการสำรวจมักปะทุขึ้นมาเสมอ ๆ เมื่อได้ไปสถานที่แห่งใหม่ ๆ แต่อาการหลุดก็เกิดขึ้นบางครั้งด้วยเช่นกัน


อาวุธ : แส้ดาบ(tsuruginomuji)
โดยทั่วไปจะใช้ในรูปแบบแส้ มีด้ามจับสีน้ำตาลทำจากไม้วิเศษที่เหลาอย่างดี จับได้เหมาะมือ สายแส้สีเขียวสดอ่อนไหวยาวประมาณสองฟุต ที่ปลายแตกออกมาเป็นแฉกคู่ โจมตีได้เป็นวงกว้าง* สามารถเปลี่ยนเป็นดาบได้โดยใช้เวทย์มนต์สะบัดสายแส้จะหดสั้นลงหนึ่งกลายเป็นดาบ ดาบนี้จะไม่สร้างบาดแผลแก่เป้าหมาย แต่จะทำให้พละกำลังในจุดที่ถูกฟันลดลง จุดที่ถูกฟันจะแตกออกมาเป็นลูกพลังงานและถูกดูดซับเพื่อฟื้นฟูเป็นพลังแก่ผู้ใช้ แต่สามารถใช้ได้ชั่วคราวเท่านั้น
*แส้สร้างความเสียหายและบาดแผลได้ แต่ไม่มีผลข้างเคียงใด ๆ


ทักษะการต่อสู้ :

1. ชื่อท่า Decrease Seed
คำอธิบาย: กำมือข้างซ้ายและเสก Decrease Seed ขึ้นมาด้วยพลังเวทย์เล็กน้อย เมื่อโยนไปยังเป้าหมายแล้วจะแตกเป็นลูกกลมเล็ก ๆ ไปสลายพลังชีวิตจากศัตรู ทำให้พลังโจมตีของศัตรูจะลดลงไปครู่หนึ่ง
จุดแข็ง : สามารถใช้ได้อย่างรวดเร็ว
จุดอ่อน : ผลมีเพียง 10 วินาทีเท่านั้น และใช้ติดต่อกันไม่ได้
เงื่อนไข : หากผลข้างเคียงของเมล็ดแรกยังไม่หมดไป จะยังไม่สามารถเสกเมล็ดต่อมาได้จนกว่าฤทธิ์จะหมดลง

2. ชื่อท่า Absorb Ball
คำอธิบาย: เสก Decrease Seed ขึ้นมาแล้วปลดล่อยพลังเวทย์เพิ่มขึ้นจะแตกสลายเป็น Absorb Ball ใช้ปาใส่เป้าหมายเพื่อสลายพลังเวทย์และพลังชีวิต แล้วดูดมาฟื้นฟูแก่ผู้ใช้เอง สามารถเร่งพลังเพื่อสร้างAbsorb Ball ลูกใหญ่ขึ้นได้อีกสองขั้น(Mega Absorb Ball และ Giga Absorb Ball)
จุดแข็ง : ช่วยฟื้นฟูบาดแผลและพลังเวทย์ได้
จุดอ่อน : ยิ่งเสกขั้นสูงขึ้นก็จะต้องหยุดชะงักนานขึ้น ซึ่งทำให้คู่ต่อสู้ประชิดตัวหรือกระทำการอื่นได้ง่าย
เงื่อนไข : ต้องหยุดยืนอยู่กับที่ระหว่างเสก

3. ชื่อท่า Happaki Attack
คำอธิบาย: เป็นท่าประจำตัวของคุโมจิ โดยสะบัดแส้ดาบเสยขึ้นพร้อมปลดปล่อยพลังเวทย์เพื่อสร้างใบไม้เรียวคมขึ้นกลางอากาศ(จากพื้น หรือจากข้างบนตามแต่การสั่ง) แล้วฟาดแส้ลงพื้นไปยังทิศที่เป้าหมายอยู่เป็นการสั่งให้ใบไม้ปลิวไปกระหน่ำโจมตีคู่ต่อสู้รอบทิศทาง
จุดแข็ง : สร้างความเสียหายได้มาก
จุดอ่อน : สิ้นเปลืองพลังเวทย์มากพอสมควร
เงื่อนไข : ไม่สามารถใช้ติดต่อกันได้เกิน 3 ครั้งจนกว่าจะได้หยุดพักจากการต่อสู้

4. ชื่อท่า Sticky Gum
คำอธิบาย: ใช้มือข้างซ้ายวาดพลัง เสกยางไม้สีชมพูเหนียวข้นออกมาแล้วยิงใส่คู่ต่อสู้ข้างหน้า ทำให้เป้าหมายเคลื่อนไหวได้ช้าลงหรือหยุดการเคลื่อนไหวชั่วครู่ หรืออาจจะใช้เป็นกับดักก็ได้
จุดแข็ง จะไม่สลายตัวหากถูกเป้าหมายแล้ว
จุดอ่อน : พลังเวทย์ของผู้ใช้จะสลายลงเรื่อย ๆ แลกกับระยะเวลาที่ทำให้ยางไม้ออกฤทธิ์
เงื่อนไข : มีผลกับตัวผู้ใช้เองด้วยหากใช้ผิดพลาด

5. ชื่อท่า BeMonster
ลักษณะการโจมตี : กลายร่างเป็นมอนสเตอร์ ร่างจะค่อย ๆ เกิดการเปลี่ยนแปลงพร้อมพลังที่เพิ่มขึ้นมาตามลำดับ จนกว่าจะแปลงได้สมบูรณ์เต็มตัวซึ่งกินเวลาประมาณหนึ่งนาที

*คุโมจิร่างมอนสเตอร์(ร่างจริง): สีของตาจะเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวแก่ ที่หน้าอกปรากฏเป็นลูกกลมสีน้ำตาลเข้มขนาดย่อม ฟันแหลมคมงอกออกมาเป็นเขี้ยวขนาดย่อม เส้นขนสีขาวคล้ำแข็งแกร่งดุจเหล็กแต่อ่อนนุ่มเหมือนไหมงอกขึ้นมาทั่วร่าง มีลายพาดสีดำเหมือนรอยถูกฟันปรากฏทั่วไป นิ้วมือขยายขึ้นเล็กน้อยมีนิ้วสามนิ้วมีเล็บแหลมคมกริบที่สามารถโค่นต้นไม้ใหญ่ลงได้ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว

จุดแข็ง : พลังโจมตี ป้องกัน ทักษะต่าง ๆ เพิ่มขึ้นอย่างมากโดยเฉพาะความเร็ว
จุดอ่อน : ไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ใด ๆ ได้ในร่างมอนสเตอร์นี้
เงื่อนไข : ไม่สามารถแปลงร่างกลับได้จนกว่าจะสิ้นสุดการต่อสู้ จะกลับคืนร่างเดิมและสลบทันทีลูกกลมสีน้ำตาลถูกทำลายไป

6. ชื่อท่า Solar Stream
ลักษณะการโจมตี : กางแขนทั้งสองขึ้นสู่ฟ้า และรวบรวมพลังจากธรรมชาติรอบกาย แบ่งการรวบรวมพลังได้เป็นสามขั้น ขั้นแรกจะเป็นเรียกแสงแดดออกมา ขั้นที่สองจะทำการใช้พลังฟื้นฟูให้แก่ผู้ใช้ ขั้นที่สามจะสามารถเสกลำแสงสีเหลืองสว่างลงมาจากฟ้าพร้อมวาดมือลงสู่เป้าหมายข้างหน้า สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงแปรตามพลังเวทย์ที่เหลืออยู่
จุดแข็ง : ความรุนแรงสูงมาก และโจมตีเป็นวงกว้าง
จุดอ่อน : สูญเสียพลังเวทย์ทั้งหมด ระหว่างการร่ายพลังเวทย์จะต้องเปิดจุดบอดให้คู่ต่อสู้
เงื่อนไข : สามารถใช้ได้ครั้งเดียวต่อหนึ่งสัปดาห์

7.ชื่อท่า Natural Care
คำอธิบาย : ยินนิ่งหยุดอยู่กับพื้นดินครู่หนึ่ง แผ่พลังเวทย์ทั่วร่างเพื่อทำการกำจัดสภาพผิดปกติออกไปจากร่างกายโดยใช้รองเท้าเป็นสื่อกับพื้นดิน
จุดแข็ง : สามารถแก้อาการผิดปกติได้ทุกชนิด สามารถใช้กับพรรคพวกที่อยู่ในระยะใกล้ ๆ ได้ด้วย
จุดอ่อน : ไม่สามารถใช้ได้หากเท้าไม่สัมผัสกับพื้น และต้องหยุดกับที่เพื่อสลายพลังผิดปกติ
เงื่อนไข : ในการต่อสู้ยิ่งอยู่ห่างจะพื้นดินมากเท่าใด ก็จะสื่อกับดินมากเท่านั้น ซึ่งจะกินเวลาที่จะต้องหยุดนิ่งไปด้วย

จุดแข็งของตัวละคร :มีแผนและการประยุกต์ใช้ในการต่อสู้มากมาย ความชำนาญในการใช้อาวุธคู่ใจสูง สามารถตั้งสติกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ได้ดีเสมอ

จุดอ่อนของตัวละคร :พละกำลังมีไม่มากมายนัก อ่อนไหวต่อคำพูดเสียดแทง(ซึ่งเป็นเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้สติแตก) มีโรคแพ้อากาศเป็นโรคประจำตัว ไม่ถนัดการต่อสู้ระยะไกล

สิ่งที่ชอบ :อากาศสดชื่น การช่วยเหลือผู้อื่น อาหารจานร้อนทำใหม่ทุกชนิด
สิ่งที่ไม่ชอบ :มลพิษ(ทำให้เป็นภูมิแพ้เอาซะดื้อ ๆ) อาหารเย็นที่เอามาอุ่นใหม่
ปณิธานสูงสุดของชีวิต : สร้างสวนป่าที่ไร้ภัยอันตรายและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชผลแก่มอนสเตอร์ที่อาศัยในผืนป่า
ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) :
เด็กชายนักเรียนโรงเรียนธรรมดา ๆ แห่งหนึ่งอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ แต่อันที่จริงแล้วเขาคือหนึ่งในกลุ่มมอนสเตอร์ผู้พิทักษ์ที่สูญเสียพลังจากการปะทะกันที่โลกอีกแห่งหนึ่งเมื่อหลายปีที่แล้วและต้องกลายร่างเป็นเด็กมนุษย์ พร้อมความทรงจำที่หายไป
ในหลังวันสอบปลายภาควันสุดท้ายของเขาทำให้ความเป็นอยู่อย่างมนุษย์นี้จบลง การเดินทางที่โลกต่างมิติ เพื่อรวบรวมความทรงจำของเขากลับคืนมาเริ่มขึ้น และจบภารกิจอันใหญ่หลวงที่ได้รับมอบหมาย
บัดนี้การเดินทางและภารกิจของเขาสิ้นสุดลงไปแล้วได้นานแลล้ว แต่การเดินทางครั้งใหม่ของเขากำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง

ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น : -

คำคมประจำใจของตัวละคร : การจะหลุดพ้นจากการถูกกลั่นแกล้งนั้นไม่ใช่การ "หนี" แต่คือการ "หยุด" มัน

ประเภทของความวุ่นวายที่ตัวละครได้รับ : เมื่อใช้พลังงานหรือออกแรงถึงจุดหนึ่ง พลังคำสาปจะทำให้ร่างของเขาจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเป็นมอนสเตอร์ ซึ่งจะมีสีขนเป็นสีม่วงคล้ำผิดปกติ และจะไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของส่วนที่เปลี่ยนไปได้อย่างสิ้นเชิงรวมทั้งมันจะขยับและทำร้ายเจ้าของร่างไปด้วย(ที่ร้ายกว่านั้นคือ...มันจะร่ายเวทย์เองได้ด้วย) แต่ถ้าหากใช้ 'BeMonster' จะก่อให้เกิดความเจ็บปวดแสนสาหัสราวถูกรัดอย่างแน่นหนาจะปะทุไปทั่วร่าง แลกกับการกลายร่างเต็มตัวซึ่งจะสามารถควบคุมร่างได้ดั่งใจอีกครั้ง แต่ลูกกลมสีน้ำตาลจะแตกทันทีภายใน5วินาทีซึ่งเป็นผลให้เขาหมดสภาพไปด้วย

รายชื่อไอเทมของ happaki kumochi

- สารานุกรมแห่งนครสุดขอบฟ้า
- อมยิ้มอื่มทั้งชาติ
- ควอนตัมซาร่าจอร์จ

ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ
แซ่ก แซ่ก ฟึ่บ..
แซก ๆ ๆ
แฮ่ก ๆ ๆ ๆ........
เสียงหอบหายใจและเสียงหัวใจเต้นระรัว ดังกังวานไปทั่วท่ามกลางความมืดมิดอันลึกล้ำ เด็กหนุ่มผู้หนึ่งผู้เป็นเจ้าของเสียงหอบหายใจกำลังวิ่งหนีจากอะไรบางอย่างสุดชีวิต เขามองอะไรไม่เห็น แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่ลดละเพื่อให้พ้นจากสิ่งที่ตามเขามาราวกับจะช่วงชิงเอาชีวิตของเขาไป

และแล้วความอดทนของเด็กหนุ่มหมดลง เขาทรุดกายลงด้วยความเหนื่อยล้าท่ามกลางความมืดมิด โซ่ตรวนสีเงินสะท้อนให้เห็นท่ามกลางความมืดนี้ มันเข้ารัดร่างของเด็กหนุ่มที่ไร้ทางขัดขืน หน้ากากเหล็กสีดำขลับลอยเข้ามาถึงตัวของเขา พร้อมส่งเสียงอันน่าสยดสยองจากภายใต้หน้ากาก

“โลกทั้งโลกนี้....จะต้องจมลงในความมืด!!”

สิ้นเสียง โซ่ตรวนบีบรัดจนเด็กชายผู้เคราะห์ร้ายหน้าซีดเผือด ความเจ็บปวดแล่นผ่านไปทั่วร่าง

“ไม่.......ม่ายยยยยยยยยยยย!!!!”

____________

“เหวอ!”
ดวงตาสีน้ำตาลเบิกโพล่ง เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความฝันอันน่ากลัวทันควัน

“แฮ่ก ๆ ....ฝันอะไรกันเนี่ย...” เสียงของเด็กหนุ่มพูดออกมาอย่างสั่นเทา ผมสีดำของเขากระเซิงจากสภาพเพิ่งตื่นนอน ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นระรัวราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมาก็ไม่ปาน

ปิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ

เสียงจากนาฬิกาปลุกรูปเพนกวินสีน้ำเงินเข้มที่บนหัวเตียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นพร้อมบอกเวลา 6นาฬิกา เด็กหนุ่มสงบสติแล้วเอื้อมมือไปหยุดเสียงร้องของนาฬิกา อย่างน้อยสิ่งที่เขาเผชิญเมื่อครู่ก็เป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้น ไม่มีอะไรต้องกลัว...

กิจกรรมยามเช้าของเด็กหนุ่มเริ่มต้นขึ้น เขาเก็บที่นอน ลุกจากเตียงออกจากห้องนอนเล็ก ๆ ของเขา ไปอาบน้ำที่ชั้นล่าง หลังจากนั้นก็กลับขึ้นไปแต่งตัวด้วยเสื้อทีเชิ้ตสีขาวคล้ำ กางเกงขาสั้นสีดำสนิทอันเป็นชุดเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่ พร้อมเดินออกจากห้องนอนอีกครั้งแล้วออกมาที่หน้าบ้าน

...แต่ว่า ที่นี่ไม่ใช่โลกมนุษย์เสียหน่อย!?...และเขาก็อยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวด้วย...

เด็กหนุ่มหยิบรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้ม มีต้นกล้าต้นเล็กและรากต้นไม้สีน้ำตาลขึ้นแซมอยู่แทนเชือกรองเท้าแลดูแปลกตาวางที่ไว้หน้าประตูบ้าน เขาสวมมันเข้าที่เท้าอย่างเหมาะเจาะแล้วเดินออกจากบ้านไม้สองชั้นหลังเล็กกลางป่าแห่งนี้

วันนี้อากาศยังคงสดชื่นเช่นเคย ท้องฟ้าเปิดโล่ง แสงอาทิตย์สีเหลืองทองสาดแสงอ่อน ๆ เพื่อมอบชีวิตให้แก่ต้นไม้ใบหญ้าทั่วทั้งป่า สายลมเย็นโบกพัดทำให้เหล่าต้นไม้ในป่ารอบ ๆ บ้านหลังนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้น

เขาเริ่มเดินไปรอบ ๆ บริเวณบ้านพร้อมสูดอากาศสดชื่น ซึ่งทำให้เขาลืมฝันร้ายไปได้

“สวัสดีคุณคุโมจิ~” เสียงแหลมเล็กดูมีชีวิตชีวาดังมาจากใต้พื้นเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม สักพักดินที่อยู่ไม่ห่างจากปลายเท้าของเด็กหนุ่มก็เริ่มแหวกออกเป็นหลุมเล็ก ๆ

คุโมจิถอยหลังไปสองก้าว สักพักมอนสเตอร์ตัวสีน้ำตาลเข้ม หน้าเหมือนตัวตุ่น แต่มีเล็บกับฟันหน้าสีขาวยาวเฟื้อยก็โผล่ขึ้นมาจากหลุม

“อ่า สวัสดี” คุโมจิก้มลงนั่งยอง ๆ กล่าวทักทาย แล้วกล่าวถามเจ้าตุ่นต่อด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย “ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?”

“ก็ดีอะนะ เพราะคุโมจิช่วยดูแลให้นั่นแหละ” เจ้าตุ่นตอบคำถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมสั่นจมูกกลม ๆ สีดำของมันไปมาสักครู่ “แล้ววันนี้ จะกลับไปที่โลกมนุษย์แล้วเหรอ?” เจ้าตุ่นเอ่ยถามขึ้นอีก

“อืม แต่ก็ไม่แน่นะ” คุโมจิตอบ เริ่มทำหน้าครุ่นคิดเรื่องของฝันเมื่อคืนอีกครั้ง “ว่าจะเดินเล่นอีกสักหน่อย”
“โชคดีอะนะ~” เจ้าตุ่นยิ้มกล่าวลาแล้วมุดลงหลุมไป พื้นที่เป็นหลุมเมื่อครู่กลายเป็นพื้นราบเรียบเช่นเดิม คุโมจิลุกขึ้นแล้วยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง สัญชาติญาณของเขาบอกว่าฝันนั้นไม่ใช่ฝันธรรมดาแน่นอน เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปสำรวจป่า

สภาพภายในป่าดูสงบดี คุโมจิเดินไปสำรวจไปทั่วป่าอย่างชำนาญ ระหว่างทางเหล่ามอนสเตอร์ในป่า ที่บ้างก็ซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า อยู่บนต้นไม้บ้าง หรือแม้แต่พวกที่เดินเล่นไปมาก็ยังโผล่มาทักทายกันระหว่างทางทั่วไปอย่างสนิทสนม

...ก็เพราะคุโมจิเป็นผู้พิทักษ์แห่งผืนป่ายังไงล่ะ...

____________

เที่ยงวันแล้ว แสงอาทิตย์สาดส่องลงที่กลางป่าพอดี คุโมจิที่เพิ่งกลับมาจากในป่ากำลังนั่งพักกินข้าวจานร้อนที่มอนสเตอร์ในป่าทำมาให้ในบ้านพักของเขา พลางทบทวนผลการสำรวจป่าอีกครั้ง ซึ่งทุกอย่างก็ดูสงบเรียบร้อยดี เขาคงคิดมากไปจริง ๆ นั่นแหละ

ฟุ่บ....

เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้นผ่านหูที่ไวกว่าปกติของคุโมจิ เขาหยิบเอาจานที่เขาเพิ่งกินอาหารหมดเมื่อครู่แล้วเดินไปเก็บพลางเงี่ยหูฟังระหว่างเดิน

....

ไม่มีเสียงใด ๆ ดังขึ้นอีก แต่จู่ ๆ บรรยากาศทั่วป่าก็มืดครึ้มลง คุโมจิหรี่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขา พลางกวาดตามองออกไปที่หน้าต่าง

ฟุ่บ!

เสียงดังขึ้นอีกครั้งพร้อม ๆ ทันพอดีสายตาของเขาพบสิ่งปกติที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วเข้าไปในป่า ดวงตาของเขาเบิกโพล่ง เขาไม่รอช้า รีบพุ่งตัวออกจากบ้านพักทางหน้าต่างไปยังเป้าหมายทันที

____________

ฟ้าวววว~~~~~
ลมกระโชกแรงพัดพาเอาใบไม้ทั่วป่าปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ คุโมจิวิ่งฝ่าใบไม้เข้าไปในป่าเรื่อย ๆ สักพักลมก็หยุดนิ่งลง คุโมจิหยุดเท้าลงพร้อม ๆ กับหลับตาแล้วเงี่ยหูฟังอีกครั้ง

ฟุ่บ!

เสียงดังชัดแจ๋วแล่นผ่านหูของคุโมจิ เจ้าของเสียงปริศนาอยู่ข้างหลังของเขานี่เอง

“ใครกันน่ะ?”

คุโมจิเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าขึงขังขึ้นมา เขาแน่ใจมากว่าสิ่งที่ตามเขาอยู่ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่อยู่ในป่านี้เป็นแน่และมันไม่น่าจะมาดีด้วย แต่ก็ยังไม่หันหลังไปเพื่อรอท่าที บรรยากาศรอบกายเริ่มมืดลงอีก

“Dis….order”

เสียงแหลมเล็กชวนสยองดังขึ้นข้างหลังตอบคำถามของเขา...ไม่ผิดแน่ เสียงคล้ายกันมากกับที่เขาได้ยินในฝัน เสียงของ ’ความวุ่นวาย’

ฟึ่บ!

คุโมจิยกมือด้านขวาขึ้น แสงสีเขียวสว่างขึ้นสักครู่ ไม้สีน้ำตาลเข้มก็ปรากฏบนมือของเขาทันทีทันทีกับที่เขาก็ตวัดมือไปข้างหลัง สายแส้สีเขียวสะบัดออกไปอย่างรวดเร็ว มีเสียงสะท้อนดังแคร้งของเหล็กที่พุ่งมา คุโมจิรู้จุดยืนของเป้าหมายอย่างแน่ชัดแล้วไม่รอช้าหมุนตัวพร้อมวาดแส้ไปยังเป้าหมายอีกครั้ง

แส้ถูกเป้าหมายอย่างจัง ใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วบริเวณจนมืดไปหมด เขาตวัดแส้กลับเข้ามือ ใบไม้เริ่มร่วงผลอยลง ปรากฏเป็นตัวอะไรสักอย่างสวมผ้าคลุมสีแดง รอยผ้าขาดเป็นทางจากผลของแส้ที่ตวัดเมื่อครู่ หน้ากากสีดำเข้มปรากฏขึ้นตามมาท่ามกลางใบไม่ที่ร่วงหล่น ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งในชุดผ้าคลุมสีแดงเลือดก็พุ่งเข้ามาทางคุโมจิพร้อมเข็มสิบพุ่งออกมาจากตัวของมัน คุโมจิตั้งท่ามั่นและสะบัดแส้อย่างรวดเร็ว

*แคร้ง ๆ ๆ* ๆ ๆ ๆ ๆ *ๆ

เข็มร่วงผล็อยลงพื้นราวใบไม้ร่วง พร้อม ๆ กับที่คุโมจิหันหลังฟาดแส้ไปยังเป้าหมายอีกครั้ง สายแส้ของเขาถูกเป้าหมายอย่างจัง แต่ก็มีสายโซ่ตรวนเส้นหนึ่งออกมาจากร่างของมันแล้วพุ่งสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว คุโมจิเอี้ยวตัวหลบอีกครั้ง แล้วพุ่งเข้าประชิดร่างสูงโปร่ง แส้หดสั้นลงพลันเปลี่ยนเป็นดาบ เขาปักมันเข้ากลางหน้ากากสีดำอย่างจังหวังให้มันสิ้นฤทธิ์ในทันที แต่มันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด คุโมจิรีบผงะออกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

สายโซ่สีม่วงคล้ำนับสิบพุ่งออกมาจากร่างสูงโปร่งใต้ผ้าคลุมสีแดงเลือด มันเริ่มพันธนาการร่างของคุโมจิทันที

“โอ๊ย!” คุโมจิครางออกมาด้วยฤทธิ์ของโซ่ตรวนสีหน้าเจ็บปวดเริ่มปรากฏบนหน้า สายโซ่ค่อย ๆซึมเข้าสู่ร่างของเขา น่าแปลกมากที่เขาปล่อยพลังเวทย์ของเขาไม่ได้เลย เรี่ยวแรงก็หายเสียดื้อ ๆ สติของเขาเริ่มเรือนรางและดับวูบลงในที่สุด สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือผ้าคลุมสลายหายไปและมีกระดาษใบหนึ่งปรากฏอยู่ใต้ผ้าคลุมแทนที่ อย่างน้อยเขาก็สบายใจได้ว่าเขาสามารถปราบมันลงได้....หรือ?

__________

........
.......
...
.

ปิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ ปีดิ๊บปีดิ๊บ

เสียงนาฬิกาอันคุ้นเคยดังขึ้น คุโมจิค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพลางเอามือกวาดไปหยิบนาฬิกาปลุกมาปิดเสียง ร่างของเขายังคงนอนเหยียดอยู่บนเตียงในชุดนักเรียนชุดเดิม ท่ามกลางแสงสว่างยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้อง

“ฝัน...อีกแล้วเหรอ...” คุโมจิค่อย ๆ ลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยปากถามตัวเองด้วยอาการงัวเงีย แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้ง เพราะที่มือของเขาถือกระดาษใบใหญ่แผ่นหนึ่งม้วนอยู่พร้อมเชือกที่มัดไว้ ความทรงจำแล่นผ่านหัวของเขา กระดาษใบนี้เป็นสัญญาณบอกว่าสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่เป็นความจริง

“นครสุดขอบฟ้า” คุโมจิอ่านรายละเอียดภายใน เขากันมองไปข้าง ๆ ก็พบกับตั๋วใบหนึ่ง
“ฮัปปะคิ คุโมจิ ผู้พิทักษ์แห่งผืนป่า” ตัวอักขระสวยงามเขียนอยู่บนตั๋วใบนั้น พื้นหลังเป็นปราสาทที่ดูสวยงามราวเทพนิยาย

คุโมจิลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงพลางปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

“มันคือคำเชิญสินะ” คุโมจิหลับตาและยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก “การเดินทางกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกแล้วสินะ” เขาถามตัวเองก่อนลุกขึ้นและจัดการชุดเก่งของเขาให้เข้าที่อีกครั้งก่อนจะเดินลงไปยังชั้นหนึ่งของบ้าน เขาเอนตัวนั่งรอที่เก้าอี้อย่างตั้งใจ เขาแน่ใจว่าต้องมีใครสักคนมารับเขาไปแน่ ๆ

ณ ที่แห่งนั้น....

“นครสุดขอบฟ้า”

"เรือเหาะแห่งนครสุดขอบฟ้าเดินทางมาถึงแล้วค่ะ เชิญท่านผู้กล้าขึ้นมาได้เลยค่ะ...."เสียงเล็กดังขึ้นหญิงสาวตัวเล็กในชุด คุณหนูสง่างามปรากฎขึ้นทันที่ที่ชายหนุ่ม
ตัดสินใจที่จะไปยังนครสุดขอบฟ้า เรือเหาะลำเล็กปรากฎขึ้นต่อหน้า

"ที่ผมสังหรณ์มันเป็นเรื่องจริงเหรอนี่?"

"เพียงแค่คุณก้าวขึ้นมา... ฉันจะพาไปยังนครสุดขอบฟ้าเองค่ะ"เด็กสาวยิ้มกริ่ม
"คุณ ต้องการเข้าประลองใช่ไหมค่ะ... ถ้าใช่พวกเอกสารต่างๆพวกเราจะจัดการเอง... ส่วนกฎรายละเอียดต่างๆเมื่อถึงพระนครคุณก็จะทราบได้ด้วยตัวเอง"


happaki kumochi
Gain : คำสาปความวุ่นวาย LV.1
ได้เดินทางมาถึง นครสุดขอบฟ้าเรียบร้อยอย่างสวัสดิภาพ สามารถเข้าพักที่ห้องพักนักกีฬาได้เลยค่ะ

"อึ๋ย..."

"ขอร้าบ~..."

เด็กชายท่าทางหวาดกลัว ปิเอโร่ตรงหน้า จนฝ่ายเด็กชายจะต้องถอยออก ส่วนเจ้าปิเอโร่นั่น กลับขยับเข้าใกล้ราวหยอกล้อ

"ฮึม...กระผมแอนเนาซ์เซอร์ขอรับ ท่านผู้แข้าแข่งสนใจนี่มั้ยขอรับ" เจ้าตัวตลกสีส้มเรียก อมยิ้มอิ่มทั้งชาติ แด่เด็กชาย

"ขอบคุณครับ...เย้ยผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!" ไม่นึกว่าเด็กชายจะรับมันไว้ แต่ยังดีที่เขาปฏิเสธทัน

"อ้อ จริงด้วยขอรับ แหมถ้าไม่กระทำการเช่นนี้ ท่านคงไม่ได้สิ่งนี้เสียที"

แปะ ๆ

ว่าแล้ว ทันทีที่เขาปรบมือ อมยิ้มนั่น กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นบางสิ่งแทน

happaki kumochi
Gain : สารานุกรมแห่งพระนครสุดขอบฟ้า

"เอ้ะ"

"เอาล่ะหมดหน้าที่เสียแล้ว ลาล่ะขอรับ"