[ห้องพักเบอร์ 69] ชาโดว์ เลออนมาสเตอร์ : ฉันไม่ชอบเลขห้องนี้เลย

บรรยากาศก็คล้ายๆห้องส่วนตัวของผมที่วังนั่นล่ะ เพียงแต่เลขห้องมันแปลกๆพิกล..

ที่เด็ดคงจะเป็นเตียงลายตัวการ์ตูนรูปหนูนี่ล่ะ

หนุ่มนามชาโดว์สำรวจไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดที่ประตูห้องน้ำ......


ใจเขาเต้นตึกตักก่อนจะเปิดมันออกมา

และเขาก็พบ....



"ยินดีต้อนรับค่าาาาาาาาาาาาาาา"



ปัง!! ชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำลงทันที ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเปิดอีกครั้ง




"อะ ฮีาง~"




"=[]= นี่มันเควี่ยอาไร๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"




"ซ้อไงละจ๊ะ~ จุ๊บๆ"



Tip

ข้อตกลงที่ 11.ซ้อสามารถทำได้ทุกอย่าง.... (อาเมน)

"อ้ะห้องเปิดใหม่ อ้าวเลขงาม!" ชายแว่นเหลี่ยมนั่นมองเบอร์ห้องอย่างไม่ลดละสายตา

"อ้าลืมไป ตีสนิท ตีสนิท"

ก๊อก ก๊อก

"ใครน่ะ!? ฉันไม่ออกไปหรอกนะ!" เจ้าของห้องหกสิบเก้าไม่เปิดประตูออกให้เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ตะโกนถามออกมาแทน

"สุดหล่อห้องสี่ เฟ้ย!"

"...มาทำไม"

"เปิดประตูต้อนรับชั้นก่อนสิ!"

ประตูค่อยๆถูกเปิดออกเผยโฉมเจ้าของห้องพักผมแดงตั้งนั่น

"หน้าตาดีนี่ แต่น้อยกว่าชั้น"

"เฮ่อ...มีอะไร?"

"รับนี่ไปจากสุดหล่อซะดีๆ" คนสวมแว่นยืนแซนวิสใส่แฮมไข่หวานให้

"ฉันจะไม่รับอะไรจากคนแปลกหน้าหรอกนะ"

"ชั้น เทรเมียร์"

"....โอเคๆ" คนผมตั้งสีแดงนั่นรับอาหารมาเพราะความดันทุรังของฝ่ายตรงข้าม "ฉันชาโดว์" เขาว่าชื่อตนก่อนปิดประตู

"อ่อ ชาโดว์งั้นเหรอ ชื่อเพราะดีนี่" แว่นเหลี่ยมพึมพำหน้าห้อง และเดินออกไป

หลังจากที่อาซ้อเดินออกไป

ผมหาปากกาเพื่อที่จะเขียนหนังสือที่ตัวตลกนั่นให้มาพอดี ใหนดูดิจะตอบได้ทุกอย่างจริงเปล่า

อ้าว.. ไม่มีปากกาอีก...

ผมจึงวิ่งตามอาซ้อ เพื่อจะไปยืมปากกา...

***********

ผมเปิดหนังสือทันที และเขียนลงไปอย่างตั้งใจและใจจดใจจ่อกับคำตอบที่ได้

-มีวิธีจัดการอาซ้อมั้ยครับ
"ก็บอกว่าไม่มีไง"

-มันทำได้ทุกอย่างจริงเหรอ
"จริง"


ผมปิดหนังสือลงทันที
เซ็ง....


++++++++++++++++++++++++++

ทันทีที่ผมกำลังจะล้มตัวลงนอน มีคนมาเคาะประตูห้องผมอีก

ก๊อก ก๊อก

คนจะนอน ผมเลยถามกลับไปอย่างหััวเสีย
"ใครน่ะ!? ฉันไม่ออกไปหรอกนะ"

"ซ้อก็เหมือนกัน"


"WTF!!!!"ทั้งสองหันมามองบุคคลผู้มาใหม่อย่างตกใจ....

ก๊อกๆๆ

"ใครน่ะ!? ฉันไม่ออกไปหรอกนะ!" เจ้าของห้องหกสิบเก้าไม่เปิดประตูออกให้เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ตะโกนถามออกมาแทน

"สาวสวยห้องข้างๆ ค่ะ..." เสียงสาวน้อยแหลมๆ ลอดผ่านประตูไป

"หวังว่าคงไม่ใช่อาซ้อนะ..." เจ้าของห้องค่อยๆ เดินโงนเงนมายังประตูห้อง เพื่อมองลอดผ่านช่องตาแมว

สิ่งที่นัยน์ตามองเห็นก็คือ หญิงสาวตัวเล็กผมยาว ที่เด่นที่สุดคือ ผิวขาวโอโม่!!~*

เขารีบเปิดประตูทันควัน

พลั่ก!!!

"อ๊ะ! ขอโทษครับ" เจ้าของห้องรีบเอ่ยคำขอโทษขึ้นมาก่อน หลังจากที่ได้ยินเสียงเหมือนประตูกระแทกเข้ากับอะไรซักอย่าง

"ไม่เป็นไรค่ะ ก็แค่ประตูกระแทกขาฉันเท่านั้นเอง" สาวน้อยนั้นค่อยๆ เอามือดันประตูไป จนประตูนั้นปิดสนิท

ปัง!!!!!

เจ้าของห้องกลืนน้ำลายลงคอ สาวน้อยเริ่มมองตาขวาง

"นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมระแวงอาซ้อมากขนาดนี้..." หญิงสาวค่อยๆ เดินไปข้างๆ ตัวของเขาช้าๆ

"เอ่อ..." เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนปาดเหงื่อ ในใจพลางคิดแคว่า "ตูเปิดประตูรับทำไมฟะเนี่ย"

"งั้น..." เธอเดินกลับมาข้างหน้า พร้อมกับเอื้อมมือไปยังข้างหลังของเธอ

"เฮือก!!!" เขากลืนน้ำลายก้อนใหญ่อีกครั้ง...



"ฉัน... จเลีย ซิลวิเลีย พักอยู่ที่ห้อง 66 ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เธอยื่นจานปลาทูทอดมาให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "วันก่อนในหอเค้าเพิ่งมีการโปรยปลาทูกัน เราได้มาเยอะอยู่ เลยทอดมาฝากค่ะ"

"อ๋า~~~" เขารับจานปลาทูด้วยอาการงุงงง ก่อนจะมองเธอเดินจากไป

"...ตูนึกว่าจะโดนเฉือนซะแล้ว..." เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเข้าห้องไป

ปลาทูนี่อร่อยดี แต่เหม็นห้องเป็นบ้า.. - -*

++++++++++++++

สปอร์ !! นั่นมันสปอร์นี่นา
แต่เขาคงจำผมไม่ได้หรอก เราเคยเจอกันเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว เขาเดินทางมาที่ทวีปผม

ผมยังจำรูปเขาและเหล่าน้องๆเขาได้ดี

ไม่ว่ายังไงก็ตาม

ผมหวังว่าคงไ่ม่มีอะไรร้ายๆกับเขามั้งนะ....

"คิก~......."



อาจจะเป็นความบังเอิญหรือย่างไรเมื่อชาโดว์ละสายตาออกจากห้องเหมือนว่ามีเงาของใครสักคนนั่งลงบนเตียงภายในห้องพัก
เงานั่นฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มองไปรอบๆห้องก่อนจะสลายหายไปดุจความมืด


"ชาโดว์ เลออนมาสเตอร์ งั้นหรอ.... คิก~"

ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมหันกลับไปที่เตียงทันที

ผมถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง "ไม่มีอะไรนี่นา"

หรือว่านี่จะเป็นผลของคำสาปด้วย ไม่ใข่มั้ง

ก๊อก ก๊อก

"ใครน่ะ" เจ้าของห้องเปิดประตูออก

"กระผมมองแววตาในตอนนั้น แล้วคิดว่าเมื่อเย็น ท่านคงจะอยากดูมันใช่มั้ย ใช่มั้ย ใช่มั้ยยยยยย ขอรับบบบบบ!!!" เขายื่นหน้าเข้าใกล้คนผมแดงตั้งนั่น
พร้อมยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย

"เอ่อ..." เขาพูดอะไรไม่ออก แต่หน้าของเขานั้นแดงแปร๊ดไปเสียแล้ว

"เอาน่า ๆ ! งั้นเอาไปดูซ้่า~ แบ่งๆกันขอรับ" เจ้าตัวตลก วางแผ่นซีดีนั่นลงบนมือเจ้าของห้อง

Shadow Leonmaster
Gain : แผ่นปริศนา 1 ea

"กระผมไปล่ะ! ขอให้สนุกขอรับ!"

ฟุ่บ

แล้วเขาก็หายจากไป ปล่อยให้ชายผมแดงตั้ง ยืนอ้ำอึง หน้าแดงเป็นลูกมะเขืออยู่แบบนั้น...

ผมเอาแผ่นพลาสติกสะท้อนแสงมาส่องดู

"มันอะไรอ่ะ"......

แต่ห้องนี้ร้อนอบอ้าวเป็นบ้า ไม่สบายจนหน้าแดงหมดแล้ว

แต่สิ่งที่อยากรู้มากกว่า

ไอ้แผ่นพลาสติกมีรูนี่มันอะไร?

ก๊อกๆ


เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เจ้าของห้องจะเปิดประตูออกไป
เขาพบกับเครื่องเล่นแผ่นมีรูในมือวางอยู่ด้านหน้าห้องพร้อมกระดาษโน้ตว่า

"~จากซ้อเองเคอะ"

ผมกองของที่อาซ้อวางไว้ให้ก่อน

*********************

วันนี้ได้ไปนั่งคุยกับกวีมา พร้อมกับชองและหัวแดง ดูเหมือนว่าพวกผมทำให้เขากลับมาสู้ได้มากขึ้น เรื่องวันนี้สอนทุกคนหลายอย่างนะ มันแล้วแต่คน

ถ้าอย่างผมอาจจะคิดได้ว่า ชีวิตเกิดมาต้องสู้
ถ้าเป็นกวีนั่นอาจจะคิดได้ว่า การต่อสู้มันเกิดแต่ความสูญเสีย

มันก็ใช่ล่ะ แต่ถ้าไม่สูญเสีย เราอาจจะไม่ได้อะไรที่ยิ่งใหญ่ก็ได้....

และสุดท้ายจากที่เคยไม่ชอบขี้หน้ากัน กลับกลายเป็นเพื่อนกันก็ยังได้ พูดแล้วนึกถึงเรื่องของผมกับชองเมื่อนานมาแล้ว

แต่อะไรก็ตาม น้ำยาของกวีนั่นอร่อยเป็นบ้า

"วันๆ มันช่างน่าเบื่อ ไม่มีอะไรทำเลยรึยังไง"เฮไลน์บ่นโวยวายบนทางเดินในหอ

"ข้าก็เบื่อ เฮ้ย! เฮไลน์ ดูนั่นสิ"กริชสมิงของเขาสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างบนประตูห้องพัก มันพูดต่อ

"ห้องทางซ้าย อีกสามห้องข้างหน้าน่ะ"

เฮไลน์มองตามไป บนประตูห้องนั้นแปะหมายเลข 69 และท่าทางจะมีคนอยู่แล้วซะด้วย ชายหนุ่มแอบยิ้มสีหน้าบ่งบอกถึงความทคิดที่เริ่มลามก

"เจ้าของห้องมันจะมีรสนิยมแบบไหนวะเนี่ย"

"หื่น"กริชสมิงตอบห้วนๆได้ใจความ

"คงงั้น"

เสียงที่ฟังวุ่นวายดังมาจากในห้อง

"อ้ากกกกกกกกก~"

"อย่าไปจากซ้อน้าาาาาาา"


เฮไลน์และกริชของเขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าของทั้งคู่บอกได้ว่า พวกเขากลัวสิ่งที่อยู่ในห้องนั่น

"เฮไลน์ เสียงนรกแตกเมื่อกี้มันเสียงอีสิงโตนี่หว่า"กริชสมิงพูดก่อน แม้แต่มันยังอดเสียงสั่นไม่ได้

"ฉ...ฉันก็ว่างั้นแหละ"

"น่าสงสารว่ะ"

"ไปกันเห๊อะ"

พูดจบทั้งสองก็เดินจากไป ในใจยังคงช็อคกับจินตนาการที่กำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นมนห้อง