[Normal Quest]กวี ชักดาบต้องได้เลือด!

ชื่อเควส : กวี ชักดาบต้องได้เลือด!
เจ้าของเควส : Bard
สถานที่: บริเวณ ระหว่างสระน้ำ กับหอพักผู้เข้าแข่งขัน

จำนวนเทิร์นอย่างต่ำ : 4 เทิร์น
จำนวนผู้เล่นที่กำหนด : 4 คน
รางวัลเควส(ผู้เล่น) : เพชรกัลหยาด 3 ชิ้น
รางวัลเควส(ผู้ให้คำแนะนำการแต่ง) : สร้อยสะดุ้ง
รางวัลเควส(ผู้เข้าชม คอมเม้น) : หนังสือโป๊ของอาแป๊ะ
เงื่อนไข

ห้ามทำสวนผักและดอกไม้เสียหายเด็ดขาด ระวังจะเจอซ้อมาลัย
และอย่าลืม ว่าผมเป็นผู้ชาย (สามารถหลอกใช้มาลัยได้ถ้าจำเป็น ห้า ห้า ห้า)

ฉันเล่นดนตรีมันน่ารำคาญนักใช่มั้ย ฉันเล่นดนตรีมันน่ารำคาญนักใช่มั้น

คนในนี้รู้จักแต่การต่อสู้กันสินะ

ก็ได้ งั้นเรามาสู้กัน

ฉันให้นายใช้เวทมนต์ได้ทุกอย่าง แต่ฉัน จะใช้แค่ไม้กลอง กับแฉเพียงเท่านั้น

แล้วพวกคุณเมิ~~ง จะรู้วววว จัก "หมากวีเมพ"

เอ้า ใครจะสู้เข้ามา
(ฟิคบู้นะครับ)
::
ผู้เข้าแข่งขันต้องแต่งเทรินละ 4 หน้ากระดาษ A4 ฟ้อนต์ Angsana new ขนาด 16 โดยมากน้อยกว่านั้นได้นิดหน่อย (ไม่ค่อยกำหนดจำนวนอักขระครับ ให้ออกมาดูดีครับ)
##

เหตุการณ์นี้ จะเปลี่ยนจาก Bard นักดนตรี เป็น Bard อีกคนหนึ่ง

แน่นอน ถ้ามีเวลา Bard อาจจะแต่งโต้ก็ได้

เอ้าตัวแทนสี่คน ลงชื่อซะ
อ้อ สามารถมาปรึกษาวิธีการแต่งได้ถึงในเอ็มเลยนะครับ เพราะข้อมูลรายละเอียดที่ให้ในเควสนี้น้อยไปหน่อย
ลองดูครับ หวังว่าเควสนี้จะช่วยฝึกฝีมือทุกคนให้เก่งขึ้น
และหวังว่า คงไม่มีใครบาดเจ็บหนักนะครับ :)

Turn 1 : Jean : gain เพชรกัลหยาด x 3
Turn 2 : Sven : Canceled
Turn 3 : Heline : Gain เพชรกัลหยาด x 3
Turn 4 : Princess : Gain เพชรกัลหยาด x 3

zilvilia pix gain : หนังสือโป๊ของอาเบะ

ลงชื่อครับ ^^"

อยากเริ่มไวๆ หุหุ

ลงชื่อครับผม

ลงสมัคร

ลงชื่อค่ะ

"ตายละ มาลงชื่อไม่ทัน"

ไซบอร์คสาวคอตกเล็กน้อย ก่อนหยิบเสื่อมาปูกับตะกร้าส้มมาวาง

"ขอชมละกันค่ะ!!!"

ลงชื่อครับ(ลงชื่อผู้เข้าชม) - -"

เรื่อง: ตอนที่1 Sat Feb 27, 2010 12:45 am

ในทุกๆวันยามบ่ายของพระราชวังเขตนอก ผู้ที่อาศัยอยู่ในหอพักทุกคนจะรู้จักบาร์ดดี บาร์ดหรือแฟรงค์ คือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ราวกับทหารผ่านศึก ใบหน้าค่อนข้างจริงจัง ผิวคล้ำ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้ม ผมสีน้ำเงินสั้น ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงฟุตบอลสีแดงเบอร์69 ทุกคนมักจะเรียกเขาว่า กวี เพราะเป็นชื่อที่ทุกคนรู้จักและถนัดที่จะเรียกมากที่สุด เขามักจะมากับรถเข็นสาลี่ซึ่งบรรทุกเครื่องดนตรีนานาๆชนิดเท่าที่เขาจะบรรทุกไหวเอาไว้ในนั้น แน่นอน มีคนบางกลุ่มในหอพักไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เพราะกิจกรรมที่เขาทำยามบ่ายและเย็น มันรบกวนเวลาพักของพวกเขา นั่นคือ การซ้อมดนตรีหน้าหอพัก

ในทุกๆวัน ทุกคนที่อยู่ในหอพักแห่งนี้ จะได้ยินเสียงเครื่องดนตรีไม่ซ้ำชนิดกัน เริ่มจากเสียงดนตรีเล็กๆอย่างขลุ่ย ไวโอลิน และฮาร์โมนิการ์ ซึ่งมันยังพอผ่อนคลายความตรึงเครียดให้กับผู้เข้าแข่งขันได้ แต่ความสุนทรีกับเสียงดนตรีก็มีได้ไม่นานนัก เพราะเครื่องดนตรีเปลี่ยนจากเบาเป็นหนักขึ้น เช่น แซกโซโฟน เปียโน กีตาร์ เบส และท้ายที่สุด เมื่อกวี ได้เครื่องดนตรีชนิดใหม่มา นั่นคือ กลองชุด

กลองชุดเป็นเครื่องดนตรีที่เล่นได้มันส์ในอารมณ์ของนักดนตรีอย่างกวีมาก แต่มันสร้างความรำคาญให้กับคนในหอพักอย่างยิ่ง ด้วยความที่ทุกคนเป็นคนแปลกถิ่น เลยไม่ค่อยอยากจะมีเรื่องเท่าไหร่ ได้แต่อดทนเอาไว้ แต่ก็ใช่ทุกคนที่จะอดทนต่อเสียงซ้อมดนตรีของกวีได้ตลอด หนึ่งในคนที่อดทนไม่ไหวนั้นก็คือชอง

“ไอ้เจ้าบ้านั้นมันเปลี่ยนเวลามาซ้อมกลองตอนหัวค่ำหรือไงกัน” ชองซึ่งอยู่ในชุดนอนบ่นอย่างหัวเสีย พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมสีน้ำตาลเข้มเขาให้แห้งสนิท ก่อนที่จะโยนผ้าไปบนเตียงนอน เขาชักม่านพับขึ้นเพื่อนดูกวีเล่นตีกลองชุดอย่างเมามันหน้าหอ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขากำหมัดแน่นพลางกัดฟันดังกรอบ นัยน์ตาสีเขียวมองลงไปด้วยท่าทีเอาเรื่องก่อนที่จะตัดสินใจเอาม่านพับออก และเปิดหน้าต่างตะโกนลงไป

“ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันหกโมงกว่าแล้วนะเว้ย จะไม่ให้ชาวบ้านชาวช่องเขาหลับนอนกันหรือไง” ชองตะโกนสุดเสียง จังหวะกลองถูกหยุดลง พร้อมกับใบหน้าอันเหี้ยมของกวีมองขึ้นมาข้างบน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะ

“หกโมงกว่ามีใครที่ไหนเขานอนกัน ฉันเล่นดนตรีเวลานี้มันผิดหรือไง ไม่พอใจไปที่อื่นซะ ไอ้หนู คนอื่นอีกมากชอบดนตรีฉัน” กวีตอบกลับด้วยท่าทีกวนประสาท ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน และทำท่าทางกวนๆใส่ ทำเอาชองอารมณ์ขึ้นจนควันออกหู สติในการระงับความโกรธเขาหายไปเสียแล้ว

“ไม่มีใครชอบดนตรีแกหรอก ทุกคนมาที่นี่เพื่อการประลองและหาทางแก้คำสาป ถ้าจะซ้อมก็ไปซ้อมที่อื่นซะทุกคนไม่มีเวลามาสบายแบบแกหรอก ไม่มีใครต้องการเสียงดนตรีแก เข้าใจมั้ย” ชองตะโกนไล่สุดเสียง ทำเอากวีนิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะคว้าไม้กลองมาไว้ในมือ เขาก้มหน้านิ่งไม่เงยขึ้นมามอง ชองเองก็สังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปได้เช่นกัน ดูท่าฝ่ายนั้นเริ่มโกรธ

“ไอ้หนู แกมีชื่อว่าอะไร” กวีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แต่ก็ก้องกังวานจนได้ยินไปทั่ว น้ำเสียงที่มีพลังทำเอาเขาเสียวสันหลังวาบไปวูบหนึ่ง

“ชอง ฉันชื่อ ชอง เชอร์วาเลียร์” ชองเอ่ยแนะนำตัว ก่อนที่จะกล่าวตอบกลับไปด้วยท่าทียะโส “ฉันมาที่นี่เพื่อต่อสู้ ไม่ได้มาฟังดนตรีจากแก ดนตรีของแกมันทำฉันปวดกบาลฉิบเลยละ”

”นั่นสินะ ทุกคนที่นี่คงจะมาเพื่อสู้อย่างเดียว และดนตรีฉันมันน่ารำคาญ” กวีกล่าวก้มหน้านิ่ง น้ำเสียงสั่น แต่สักพักเขาเงยหน้าขึ้นมามองชองด้วยสายตาแห่งนักฆ่า
“ในเมื่อฉันเล่นดนตรีเพื่อให้ความผ่อนคลาย แล้วมันน่ารำคาญ และคนในนี้ต้องการสู้อย่างเดียว งั้นก็ได้ มาสู้กัน” กวีใช้ไม้กลองที่อยู่ในมือชี้ขึ้นมาหาชองต่างดาบ

“จงลงมาสู้กัน ไอ้หนู ฉันจะสอนให้รู้ว่าการต่อสู้มันเป็นยังไง” กวีกล่าวพร้อมทั้งสิ่งยิ้มอันมีเลศนัยมายังชอง

ทางฝ่ายชองเมื่อเจอคำท้าเขาก็ไม่อยู่เฉย แค่ชั่วอึดใจประตูหน้าหอพักถูกผลักออก ชายหนุ่มในชุดนอนผู้เต็มไปด้วยความโมโห ในมือซ้ายมีดาบสีทองอยู่ในมือ เดินออกมาประจันหน้ากับกวี บุรุษนักดนตรีผู้มีไม้กลองเป็นอาวุธ

“กติกานั้นง่ายแสนง่าย” กวีเสนอข้อตกลงขึ้นมาก่อน ด้วยใบหน้ายิ้มเยาะชอง ที่ดูตรึงเครียดและจริงจัง “ฉันอนุญาตให้นายหาพวกมาเพิ่มอีกสามคน เพื่อมาประลองกับฉัน โดยที่ฉันจะใช้แค่ไม้กลองทั้งสอง กับแฉเท่านั้น”

“แบบนั้นมันจะดูถูกฉันเกินไปหน่อยแล้วละมั้ง” ชองกล่าวเอ่ยวาจาด้วยท่าทีสงบ และดูใจเย็น เมื่อจะต้องต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ “ฉันจะสู้กับนายเพียงคนเดียวเอง”

“แต่คนที่สนใจ นอกจากนาย ดูเหมือนจะมีคนอื่นด้วยนี่” กวีกล่าวพลางแหงนหน้ามองขึ้นไปข้างบนไฟในห้องพักของหอเกินกว่าครึ่งสาดแสงออกมาจากหน้าต่าง คนจากหอพักส่วนหนึ่งกำลังจ้องมองการประลองครั้งนี้อยู่

“ทุกคนจงฟัง” กวีประกาศลั่นต่อหน้าผู้ชมการต่อสู้ครั้งนี้ ที่ยืนดูหรือว่าสอดส่องจากทางหน้าต่างของห้องพักตัวเอง “ฉันอนุญาตให้มีคนเข้ามาร่วมได้อีกสามคน ผู้ที่ชนะฉันได้ จะได้รางวัล”

“ดูอยู่นานละ ถ้างั้นพวกเราขอร่วมด้วยละกัน” เสียงก้องกังวานมาจากข้างหลังชอง เขาหันหลังกลับไปมอง

คนที่เขาเจอเป็นเด็กวัยรุ่นผอมสูง หน้าตาทะเล้น สายตาของเขาท่าทางจะเป็นคนขี้เล่น ผมสีดำยาวทำไฮไลท์สีแดง เขาอยู่ในชุดเสื้อขนสัตว์ยาวปิดถึงเข่าสีส้ม พาดลายขวางสีดำตลอดทั้งตัว ซึ่งขอบเสื้อมีขนมิ้งสีขาวอมเหลืองหม่นๆเอาไว้ด้วย มันคลุมทับชุดนอนของเขาเอาไว้อีกทีหนึ่ง

“นายชื่อว่าอะไร” ชองเอ่ยถามทักทาย เมื่อบุรุษหน้าตาทะเล้นมายืนข้างเขา

“เฮไลน์ กรัดเจอร์” บุรุษหน้าตาทะเล้นที่มีนามว่าเฮไลน์กล่าว “นายชื่อชองสินะ”

“ไม่คิดจะแนะนำฉันบ้างเลยหรือไง ฉันช่วยแกมาตลอดนะ” เสียงลึกลับดังขึ้นมาแถวๆตัวเฮไลน์ ทำเอาชองแปลกใจ แต่เขาไม่ได้เอ่ยถาม ในขณะที่กวียิ้มกริ่มน้อยๆ

“สองคนเองหรือ แหม ประมาทฉันไปมั้ง คิดว่าแค่สองคนจะชนะฉันได้รึไง” กวีกล่าวสบประมาท

“คุณเองก็ต่อให้เรามากแล้วไม่ใช่หรือไง แค่สองคนก็คงพอละมั้ง” เฮไลน์กล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่สายตาของเขาจ้องกวีราวกับมองทะลุ เขารู้ว่าเจ้านี่ไม่ธรรมดา ไม่งั้นคงไม่ต่อให้โดยใช้เครื่องดนตรีแบบนั้นแน่

“เฮไลน์” ชองเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ ก่อนที่จะเดินไปประจันหน้ากับกวี “ฉันขอจัดการก่อนละกัน คงไม่ต้องให้นายเข้ามาช่วยหรอก”

“ตามใจนายสิ” เฮไลน์กล่าวก่อนที่จะถอยให้ “ทางฉันขอดูความสามารถของพวกนายละกัน”

“เริ่มเลยละกันนะ” ชองกล่าวพลางชี้คมดาบไปยังกวี

“ถ้าคิดว่าพร้อมก็บุกเข้ามา” กวีกล่าวอย่างท้าทาย พลางกำชับไม้กลองทั้งสองในมือให้แน่นต่างอาวุธ

เมื่อทั้งสองตั้งสัญญาณว่าพร้อมสู้ ชองบุกเข้าไปก่อน เขาวิ่งเข้าไปด้วยความเร็ว ก่อนที่จะตวัดคมดาบในมือซ้ายใส่กวี กวีใช้ไม้กลองที่มือขวาต้านแรงดาบได้อย่างช่ำชอง ก่อนที่จะใช้แรงผลักออกไป แล้วหวดไม้กลองที่มือซ้ายใส่ชอง ชองเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว และถอยไปตั้งหลัก ในระยะที่ไม้กลองเข้าไม่ถึงตัวของเขา

“ยังมีต่อน่า” กวีกล่าวพร้อมตั้งท่าไม้กลองมือขวา แล้วเสียบตรงไปยังชอง ชองยิ้มกริ่มน้อยๆ ก่อนที่จะใช้หลังเท้าข้างขวาเตะหวดใส่ไม้กลองในมือขวากวีอย่างจังจนไม้กลองหลุดกระเด็น จากนั้นชองจึงเปลี่ยนการจับดาบเป็นการจับกลับด้าน ให้คมดาบไปอยู่หลังข้อศอก แล้วหมุนตัวทวนเข็มนาฬิกา เพื่อใช้คมดาบที่อยู่หลังข้อศอกแทงเข้าที่ตัวของกวี แต่มันไม่ได้เป็นไปตามคาด

เกร้งงงง

เสียงคมดาบปักทะลุเข้ากับแฉ ซึ่งมาซ้อนกันเกินห้าอัน เพื่อกำบังคมดาบให้กับกวี ทำให้เขารอดได้อย่างหวุดหวิด แฉซึ่งเป็นส่วนประกอบของกลองชุด มันลอยมากำบังเจ้าของได้เองต่างโล่ พร้อมกับผลักชองให้กระเด็น ก่อนที่มันจะกระจายตัวออก แล้วเริ่มพุ่งติดตามตัวชอง ราวกับเขาเป็นแม่เหล็ก ชองใช้ดาบปัดแฉที่พุ่งเข้ามาให้พ้นออกไป แต่ก็ทำได้แค่ให้มันเบนไปเท่านั้น ด้วยความเร็วและการปะทะที่หวังผลก่อกวนเท่านั้น ไม่ได้หมายจะปะทะกับคมดาบ ทำให้ชองไม่สามารถทำลายแฉได้

“เจ้ากวีนั่นกำลังเล่นสนุกกับเจ้าหนุ่มชอง” เสียงดังขึ้นจากตัวของเฮไลน์ เฮไลน์มองการต่อสู้อย่างสบายๆ พลางพยักหน้าตอบรับเสียงที่ดังขึ้นจากตัวของเขา ก่อนที่เขาจะหยิบของบางอย่างออกจากเส้อคลุมขนสัตว์ เผยให้เห็นเป็นดาบสั้นใบมีดหยัก ซึ่งเรียกว่ากริชนั่นเอง เสียงที่ดังมานั้น มาจากหัวเสือแกะสลักที่ด้ามกริช

“หลบเข้าไปสิ ถ้าไม่พ้นระวังหัวขาดเอานา” กวีเอ่ยหัวเราะ พลางมองชองปัดแฉหรือไม่ก็หลบให้พ้นทาง

“เห็นทีคงต้องเอาจริงละนะ” ชองกล่าวพร้อมกับกำมือขวาเอาไว้แน่น แสงสีเงินส่องสว่างขึ้นที่มือของเขา ก่อนที่จะปรากฏรูปร่างออกมาเป็นดาบสีเงินทั้งเล่ม ตรงโกร่งดาบประดับไพลินสีฟ้าใสเอาไว้ และใบดาบมีอักขระจารึกภาษาเวทมนตร์ที่อ่านไม่ออก ดาบนี้มีชื่อว่า ไกอา เบลด

ทันทีที่ไกอา เบลด ปรากฏรูปร่างเสร็จ แฉอันหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามา ชองสะบัดดาบใหม่ที่พึ่งเรียกออกมาที่มือขวาเพื่อลองกำลัง ดาบนั้นผ่าแฉออกเป็นสองซีกได้อย่างสบาย ถึงแม้ว่ามันจะไม่โดนคมดาบอย่างจัง มันหมดฤทธิ์และร่วงกองลงกับพื้น ก่อนที่เขาจะใช้กำลังอย่างหนักสะบัดดาบสีเงินเล่มนี้ออกไป เพื่อทำลายแฉทั้งหมดที่พุ่งโจมตีเข้ามารอบทิศ

“จบกันแค่นี้ละนะ” ชองกล่าวด้วยน้ำเสียงมาดนิ่ง ก่อนที่ไพลินสีฟ้าที่โกร่งดาบไกอาเบลด และทับทิมสีแดงที่โกร่งดาบฟอร์จูนจะส่องแสงสว่าง เมื่อดาบทั้งคู่มาอยู่พร้อมกัน การใช้พลังของชองก็สมบูรณ์เสียที

“เลิกเล่นได้แล้วละ เอาจริงกันเลยดีกว่า” กวีกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาใช้ไม้กลองสะบัดเรียกแฉที่โดนฟันแยกออกเป็นสองซีก กลับคืนสู่สภาพเดิม และมันมารวมที่ตัวเขาอีกครั้ง บินวนรายล้อมราวกับเป็นจรวดนำวิถีที่พร้อมพุ่งใส่ข้าศึก

“ฉันรอนายเอาจริงน่ะสิ ชอง คราวนี้ก็ตาฉันบ้างละ ถ้าหากนายเอาจริงแล้ว” กวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก พลางจ้องไปที่เฮไลน์ด้วย

“ศึกษาข้อมูลพอรึยังละ คราวนี้นายก็มาร่วมด้วยละกันนะ” สายตาของกวีทำเอาเฮไลน์ตึงเครียดขึ้นทันที จากที่เขาดูเล่นๆ เฮไลน์กำชับกริชสมิงคำรามในมือไว้แน่น

“ตาเราแล้วสินะ” เฮไลน์เอ่ย

“ยังขาดอีกสองคนใช่มั้ย” เสียงชายหนุ่มที่ดูการประลองมาตลอดเอ่ยขึ้นจากหน้าหอพัก เป็นชายวัยทำงานผมบลอนด์เงินออกขาว สวมชุดหนังสีดำรัดรูป คาดเข็มขัดสีเงินซึ่งบรรจุอาวุธพร้อมรบเอาไว้ ทั้งระเบิดและปืนพก คลุมทับด้วยเสื้อคลุมดำยาวเลยเข่า ข้างหลังสะพายดาบคาตะนะเอาไว้ และที่แขนมีปลอกแขนสดำ ซึ่งดูท่าจะเอาไว้ทำอย่างอื่น นอกจากจะเป็นเกราะกำบัง

“ฉันเสวน ดี แบล็คเอ้า” ชายหนุ่มเดินนำมาก่อนแนะนำตัวเอง “จะขอร่วมด้วยคน”

“ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ ล้วนแต่มีคำสาปติดตัวทั้งนั้น มีแต่นายคนเดียวนั่นละ ที่เล่นดนตรีอย่างสบายใจ” ชองกล่าวพลางจ้องไปยังกวี ที่มือซ้ายของเขานั้นก็มีอาการสั่นน้อยๆ เพราะว่ามันเคยหักมาก่อน และอาการเจ็บก็กำเริบขึ้นมาทันที เมื่อเขาต่อสู้

“คนมาเพิ่มแล้วสินะ” กวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย พลางกวาดสายตาไปยังคู่ต่อสู้ของเขา

ปล. มาแก้คำผิดและตกแต่งเล็กน้อย

“งั้นฉันขอลองภูมิมันหน่อยแล้วกันนะ” ชายหนุ่มร่างสูง ควงการ์ดของเขา ฉับพลัน เกิดแสงสว่างรอบๆตัวของเขา พลันปรากฏเกาะขึ้นมา 3 ส่วนในตัวของเขา คือส่วนขา ส่วนของลำตัว และส่วนของปีก พร้อมอาวุธเป็นปืนกล

“กะเอาถึงตายเลยสินะ ห้า ห้า ห้า” กวีหยิบแฉขึ้นมาตีเพื่อสร้างความสำราญ ทั้งที่ใครหลายคนมองว่ารำคาญ เขาหยิบไม้กลองข้างหนึ่งเจาะทะลุตรงกลางแฉ อีกข้างหนึ่งถือไว้ต่างโล่และดาบ “อย่างนี้สินะ ที่พวกนายต้องการ หันไปเจอแต่นักสู้”

สเวนเล็งปืนมาทางกวี พร้อมกราดกระหน่ำปืนกลอัตโนมัติมาทางกวี แต่กวีเพียงแค่หมุนแฉของเขา แรงหมุนทำให้ลูกกระสุนผ่านหน้าเขามาไม่ได้แม้นัดเดียว

“แอะๆ แหะๆ ฮุๆ คุๆ อิอิ” กวียิ้มและหัวเราะอย่างกวนตีน “แน่จริงก็ใช้ดาบเข้ามาฟันสิ อย่างเนี้ย ๆ ๆ

พลันเอาไม้กลองไปตีกับแฉของตัวเองดังๆ หลายที

แฉ่ แฉ่ แฉ่ !!!!!!!

เขาหยุดตีแล้วเริ่มทำสีหน้าจริงจังขึ้น ชายหนุ่มกวีเอ่ยเบาๆ

“ฉันบอกอะไรให้นะ แม้ว่าฉันไม่ได้โดนคำสาปอะไรนั่นอย่างพวกนาย แต่สิ่งที่ฉันเจอมาน่ะ” เขากระชับไม้กลองในมือ “ฉันพูดไปพวกนายยังไม่เข้าใจหรอก ในเมื่อถ้านายยังไม่เคยสูญเสียอะไรที่ร้ายแรงที่สุด มันร้ายแรงยิ่งกว่า พ่อตาย แม่ตาย หรือแฟนของนายตายเสียอีก” กวีหันไปมองชอง “ในนี้นายน่าจะรู้ดีที่สุด ว่าการสูญเสียดินแดนของตัวเองเป็นยังไง สูญเสียอย่างไม่มีทางได้กลับคืน”

“แต่นายก็น่าจะทำอะไรให้มันถูกเวลา--“ชองเอ่ยขึ้นมา

“เงียบปากไป” เขาเพียงสะบัดไม้กลองไปทางชอง ชองกระเด็นจนล้มลง ที่น่าแปลกคือ เขาไม่ได้สะบัดไม้กลองโดนชอง

“เวทมนต์.. ไม่ใช่ นั่นมันพลังอะไรกันแน่” เฮไลน์กล่าวเรียบๆ ทุกคนยังตั้งท่าต่อสู้อยู่ ยกเว้นชองที่เพิ่งลุกขึ้นมาได้

“คลื่นอากาศ มันไม่ใช่เวทมนต์อย่างที่เฮไลน์พูด”ชองกล่าวพร้อมปัดเนื้อตัว “ถ้าทำได้ขนาดนี้ ถ้าเขาคิดจะเอาจริงคงจะเป่าพวกเราสามคนสบายๆอยู่แล้ว”

“แต่ยังไงไม่รู้” สเวนหันกระบอกปืนชี้หน้ากวี”ฉันไม่สนใจเรื่องของนายหรอก”

...............

ขอโทษครับทุกท่าน กระผมเกรงว่าจะไม่สามารถแต่งเทิร์น 2 ได้ด้วยเหตุผลหลายประการ...

ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้..

"...พวกนี้มันไม่เข้าใจการสูญเสีย..."

"...พวกนี้มันไม่เข้าใจในเสียงดนตรี..."

"...พวกหนูสกปรกพวกนี้ ไม่เข้่าในความปิติของการรอดชีวิต..."

"...ข้าจะทำให้พวกมันเข้าใจว่า เสียงดนตรีมันน่าฟังแค่ไหน!..."

"ย้าก!" เสียงคำรามดังลั่นพร้อมกับเสียง แกร๊ง ดังกังวาน กังวานจนดังลั่น ดังลั่นจนสะเทือน

บาร์ดปล่อยฉาบอันใหญ่ให้ลอยคว้างกลางอากาศแล้วฟาดไม้กลองเข้าใส่สุดแรงเกิด จนเกิดเสียงที่ทรงพลังอัดผู้เข้าแข่งขันทั้งสามจนกระเด็นไม่เป็นท่า

บาร์ดพร้อมไม้กลองในมือ พุ่งเข้าใส่สเวนเป็นคนแรก ชายหนุ่มเล็งปืนกลเข้าใส่ ทหารเก่าใช้เพียงฝ่ามือเบี่ยงปากกระบอกปืนไปทางอื่น ฟาดไม้กลองเข้าใส่ลำคอของเสวนดังกร๊อบ! น่ากลัวเหมือนกระดูกจะหัก เสวนหน้าเหยไปด้วยความเจ็บปวด

คมดาบส่องประกายขึ้นด้านหลังเสวน ดาบไกอาพุ่งสวนเข้ามา ไม้กลองในมือทหารเก่าปัดมันออกไปได้แบบหวุดหวิด

ไม่มีการปล่อยให้พักส้นเท้าของเฮไลน์เหวี่ยงเข้ามาจากทางด้านหลังของบาร์ด ทหารเก่าทิ้งตัวลงหลบ หันกลับไปจับข้อเท้าของเฮไลน์อีกข้าง แล้วเหวี่ยงร่างของเด็กเข้าประทะกับคิมูระและเสวนจนกระเด็นออกไปพร้อมกันทั้งสามคน

"โอ้ย เจ็บๆๆๆ แรงเยอะเป็นบ้าเลย"เฮไลน์ดีดตัวลุกขึ้นนั่งกุมหัวแน่น

"ยังหรอก ยังไม่เริ่มเลย"ชองยิ้ม เขารู้สึกสนุกมาก องค์ชายชองเงื้อดาบขึ้นพร้อมสู้ แต่ทว่าเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

"ใคร! ใครยะใคร! ใครบังอาจมาส่งเสียงโหวกเหวกในเวลาที่หญิงจะนอน"

เจ้าของประโยคเป็นเอกลักษณ์พวกนี้จะเป็นใครได้่ นอกเสียจาก ปริ้นเซต ซิลเดอเรล่า จูเลียต สโนวไวท์ อันโดรเมด้า แคสซิโอเปีย อัลเทมิส วีนัส ริน gaga มิลกี้ ไวตามิล หล่อนยืนเท้าสะเอวหน้างออยู่ที่ประตูหอพักในมือถือแส้ประจำตัว แต่ทว่าท่าที่ของเธอเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นชอง หลุ่มหน้าทรงเกาหลี อาการบ้าผู้ชายกำเริบ

"อ้ะ! พ่อดงบังสุดหล่อ หล่อจังเลยค่าาาาาาาาา มามะให้หญิงกอดแล้วจะยกโทษให้"

แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจกับองค์หญิง ชองแทงดาบไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนเกิด เป็นคลื่นพลังงานพุ่งออกไป แม้มองไม่เห็น แต่รอยแตกบนพื้นที่มันเคลื่อนผ่านไปยืนยันได้ถึงพลังทำลาย

กวียิ้มแสยะ ของแบบนี้ไม่ได้น่ากลัวแม้แต่น้อย เขาฟาดไม้กลองออกไปในอากาศ คลื่นอากาศพุ่งเข้าปะทะกันจนเกิดระเบิดรุนแรง แต่ไม่สร้างความเสียหายให้กับฝ่ายใด บาร์ดไม่รอช้าขว้างฉาบในมืออกไปเหมือนเป็นกงจักร

"อย่าทำอะไรสุดหล่อของหญิงน้า"องค์หญิงกรีดเสียงแหลมปิ้ดสะบัดแส้ในมือไปรัดเอาฉาบของบาร์ด ไว้

"ทำไม จะเอาด้วยรึยังไง!" บาร์ดคำรามพร้อมกับยื่นมือมาทางองค์หญิง ฉาบที่ถูกแส้รัดไว้บินกลับมือเจ้าของทันที

"บิดาเจ้ามาแล้ว" เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง เฮไลน์ เหวี่ยงมมีดเข้ามาหา แต่แค่นั้นบาร์ดโยกตัวหลบได้สบาย ไม่ใช่บาร์ดที่สบาย เฮไลน์ก็สบายเหมือนกัน

"ตายซะ!" สมิงหนุ่มเตะเปรี้ยงเข้าที่หลังข้อเท้าขอบาร์ด ร่างที่กำลังโยกตัวไหนจะทรงตัวได้ดี กวีหนุ่มพลันล้มหงายหลังตึง กริชหยักเงื้อขึ้นสูงส่องประกายรับกับแสงไฟที่สว่างออกมาจากหอพัก แต่การโจมตีง่ายๆ ที่ไหนเล่าทหารผ่านศึกจะหลบไปได้ เพียงกลิ้งตัวเขาก็หลบได้แล้ว

คมมีดเสียบลงบนพื้นเปล่า บาร์ดกลิ้งออกมาทันอย่างสบายๆ

เงาของอะไรบางอย่างพาดลงบนหน้าของกวีหนุ่ม เสวนกำลังบินอยู่บนอากาศยิ้มแสยะ ปืนกลเล็งมาทางเขา หลบไม่ทันแล้ว...

ปังๆๆๆๆ ปืนกลกระหน่ำเข้าใส่บาร์ดแบบไม่มีหยุดยั้ง ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย

สี่ชีวิตเฝ้ามอง กลุ่มควันจางลง ...

บาร์ดใช้ฉาบขนาดใหญ่เป็นต่างโล่ ยกขึ้นเห็นเกราะกำบังตัว ดูไปช่างกคล้ายกับทหารสปาต้าที่ยกโล่ใบบัวขึ้นกันห่าธนู ... เพียงแต่นี่เป็นกระสุนปืน

"ฮึ่ม"เสวนคำรามในลำคอ เขายกปืนกลขึ้นประทับบ่าอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนแล้ว บาร์ดยิ้มแสยะ

"ช้าไปแล้วต๋อย"

ไม้กลองพุ่งเข้าไปในปืนกลทางปากกระบอกปืน ทะุลุออกทางรังเพลิง เฉียดหน้าเสวนไปนิดเดียว บาร์ดขว้างมันออกไปตอนไหนไม่มีใครเห็นทัน

ปืนกลที่พังเละไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว เสวนโยนมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ชักคาตานะจากข้าหลังขึ้นมา แล้วบินโฉบลงมาเงื้อดาบเข้าใส่บาร์ดหมายปลิดชีพในดาบเดียว

คาตาน่าคมกริบน่ากลัว แต่แขนของชายหนุ่มหาคมไม่

บาร์ดคว้าเข้าที่ข้อมือของเสวนแล้วเหวี่ยงฟาดลงกับพื้นดังเปรี้ยง!

"ตาย!"เสียงตะโกนดังขึ้นด้านหลัง

คมมีดสะท้อนแสงไฟ เฮไลน์เหวี่ยงมีดเข้ามาอีกครั้ง บาร์ดคว้าคาตานะของเสวนขึ้นรับ เฮไลน์งัดมีดเสยเอาคาตานะออกไปให้พ้นทางแล้วเหวี่ยงเท้าเตะตัดกลางเข้ากวีหนุ่ม

"กระจอก!"

บาร์ดคว้าขาข้างนั้นไว้แล้วยกเหวี่ยงเฮไลน์ลอยหวือข้ามหัวตัวเองหมายฟาดลงกับพื้น

สมิงหนุ่มไม่ยอมเป็นหมูในอวย ในจังหวะที่กำลังโดนฟาดลงกับพื้นนั้น เขาใช้มือทั้งสองยันพื้นไว้พร้อมกับใช้ขาหนีบเอาคอขอกวีหนุ่ม

"บินไปซะ!"

ด้วยเรี่ยวแรงที่มหาศาลดุจพยัคฆ์ร้าย ร่างของบาร์ดถูกเหวี่ยงลอยหวือขึ้นกลาง

"เจ้าหญิง โจมตีเลย"เสียงสั่งของชองดังขึ้น

"จ้า สุดหล่อขอหญิง อร๊างงงงงงงงง" แส้เลือดโบกสะบัด เหวี่ยงฟาดเข้าไปยังร่างของบาร์ดที่ลอยคว้าง

บาร์ดยกโล่ฉาบขึ้นกันได้อย่างง่ายดาย พร้อมกันด้านดาบคาตาน่าถูกขว้างกลับไปยังองค์หญิง องค์หญิงกรีดร้องลั่น

"กรี๊ดดดดด"

ชะตาองค์หญิงยังไม่ขาด เมื่อเจ้าของดาบบินโฉบเข้ามาคว้าดาบของเขาไว้ เสวนกลับลำ บินเข้าฟาดดาบใส่คู่กรณีที่ตอนนี้กลับมาทรงตัวบนพื้นได้อีกครั้ง

ไม้กลองในมือบาร์ดกลับมาได้ยังไงไม่มีใครรู้ เพียงแค่สะบัด ก็ป้องกันคาตาน่าของเสวนได้

ภาพในตอนนี้ใครเห็นคงคิดว่าฝัน จะให้เชื่อได้อย่างไร ไม้กลองสู้รบกับคาตาน่าได้อย่างสูสี ซ้ำยังเหนือกว่า เสวนกับบาร์ดแลกดาบกันให้วุ่น แต่ดูเหมือนเสวนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

"จริงสิ" ชองนึกขึ้นได้ "เจ้าหญิงทรานฟอร์มสิ่งของได้ใช่มั้ย"

"ถูกต้องแล้วค่าสุดหล่อ มามะให้รางวัล" องค์หญิงกระโจนเข้ากอดชองหอมแก้มฟอดใหญ่ ชองมีท่าทีเขิน แต่ก็ได้เพียงผลักองค์หญิงออกไปเบาๆ

"ข้ารู้เจ้าคิดอะไร"กริชสมิงพูดกับชอง

"รู้?"ชองขมวดคิ้วเชิงถาม

"ไม่ต้องพล่ามมาก เดี๋ยวไอ้หงอกนั่นจะตายซะก่อน เฮไลน์ เรอใหญ่ๆแบบดังๆสักครั้งซิ"

"รับทราบ"

กรรร!

เสียงคำรามดังสนั่นลั่นทุ่ง กระจกบนหอพักต่างสั่นกราวราวจะแตก ทั้งบาร์ดและเสวนหยุดชะงักไปทั้งคู่

"โอ้! รู้จริงๆด้วย เอาเลยเจ้าหญิง สร้างอะไรก็ได้มาจับไอ้บ้านั่นที"

"เจ้าค่าสุดหล่อ" องค์หญิงขานรับดังพร้อมแตะมือลงกับพื้น พลัน เครื่องทรมานประเภทที่เห็นได้ทั่วไปในบาร์ซาดิสห์ ก็ปรากฏขึ้นมา อำนาจของ Terror ทำให้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวหนีไปไหนได้

เครื่องทรมานเหล่าพันธนาการร่างของบาร์ดไว้ ... ดูอนาถพิกล จนเฮไลน์อดปล่อยก้ากไม่ได้

"ไอ้พวกเด็กเวร พวกเจ้าเล่นอะไรเนี่ย"บาร์ดคำรามพลางออกแรงให้หลุดจากเครื่องพันธนาการ เครื่องทรมานสั่นกราวราวกับมันจะพัง แรงของบาร์ดเยอะเกินไป

"ตายแล้ว อย่ารุนแรงสิอีกวียาจก เดี๋ยวก็พังหมดหรอก"องค์หญิงชี้นิ้วร้องด่าเสียงแหลม

"ไม่ต้องห่วงองค์หญิง เดี๋ยวมันพังแน่" ชองยิ้มรับชัยชนะ ยกดาบคู่ขึ้นประสานเป็นรูปตัว X ดาบคู่เปล่งแสงวาบ

"คิดว่าของแบบนี้จะจับข้าอยู่รึยังไง"บาร์ดคำรามลั่นเกร็งกล้ามเนื้อสุดพลัง

เขาถูกของเล่นปัญญาอ่อนรัดตัวไว้แน่น ทั้งตัวทั้งแขนทั้งขาเต็มไปหมดในขณะเดียวกันเขาต้องหาวิธีทางซักทางหนึ่งเพื่อที่จะหยุดชองให้ได้

เขาสะบัดท่อนแขนบนเบาๆ ไม้กลองอันใหม่หล่นลงมาจากเสื้อยืดของเขาลงมาที่มือขวาของเขาพอดี เขาใช้ข้อมือสะบัดมันไปสุดแรง

มันแรงและเร็วมาก ทั้งเฮไลน์ สเวน เจ้าหญิงเองต่างเห็นเหตุการณ์เหมือนกัน แต่เขาอยู่ไกลเกินกว่าที่จะเข้าไปช่วย

พลัก

ไม้กลองพุ่งเข้าไปบริเวณท้องของชองพอดี เขาทรุดเข่าลงเอาดาบทั้งสองเของเขายันพื้นไว้ ไม้กลองนั่นกระเด็นไปอีกทางหนึ่ง ทั้งเฮไลน์และเจ้าหญิงต้องเข้าไปประคองชองทันที

"เป็นไรมั้ยจ๊ะสุดหล่อ"

กวีสะบัดมือซ้ายอีกครั้ง พลันไม้กลองออกมาจากแขนเสื้อของเขา เขาเกร็งสุดแรงเกิดใช้ไม้กลองช่วยงัดของที่พันธนาการเขาหมายให้พังลง

สำเร็จ ของที่รัดมือซ้ายพังลงจนได้ แต่เขาไม่ทันสังเกตุ คลื่นพลังสีเงินและสีทองกำลังพุ่งเข้ามาที่ตัวเขา เขาส่งแรงทั้งหมดเหวี่ยงมือซ้ายออกไปข้างหน้าหวังเพียงการโจมตีนั้นจะไม่โดนเขาอย่างจังเท่านั้น

ตู้ม!!

ควันฝุ่นฟุ้งบริเวณที่ต่อสู้ เมื่อควันจางหายไป ของพันธนาการพังไม่มีชิ้นดี แม้กวีหนุ่มจะโดนไม่เต็มตัว แต่ก็คงบาดเจ็บอยู่สังเกตุได้จากสภาพและรอยขาดของเสื้อที่แหว่งบริเวณไหล่ด้านขวา รอยถลอกและรอยเลือดเริ่มมีบริเวณส่วนทางด้านขวาทั้งหมดของตัวเขา

ทั้งสี่คนเดินมาล้อมกวีไว้ตั้งท่าพร้อมจัดการ ชายกลางวงกำหมัดแน่น ตั้งมือไว้กันการโจมตีบริเวณใบหน้า มือซ้ายถือไม้กลองแน่น และเริ่มขยับเท้ากระโดดไปมา

"เข้ามาสิ"

"แก ทำ ผู้ ชาย ของ ฉันบาดเจ็บ " เจ้าหญิงพูดด้วยน้ำเสียงแค้นๆ

"เสวน มากับฉัน"
"สเวนเฟ้ย "
"ย่ะ "
"เฮไลน์ ฝากดูแลชองด้วย"

"ไอ้กวี เตรียมโลงไว้ซะ"

"ฮ่าๆ " พลันเสียงหัวเราะของชอนดังขึ้นเบาๆ

พลันสิ้นเสียง เจ้าหญิงดีดนิ้วเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่เสียงเพลงจังหวะเร้าใจจะดังขึ้น ก่อนที่เครื่องทรมาณนับพันๆ แบบพร้อมใจกันโผล่ออกมาจากพื้นดิน

"ไอ้หงอก ไปฆ่ามันตามสบายเลย " พลันองค์หญิงโบกแส้เบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่ร่างของกวีหนุ่มจะโดนพันธนาการด้วยโซ่นับพันๆ เส้น

"ตูม!!!" เจ้ากวีหนุ่มโดนถีบเข้าไปอยู่ในอะไรบางอย่างที่คล้ายๆ โลงศพ ก่อนที่มันจะปิดลงอย่างรุนแรง พลันตะปูนับร้อยได้เสียดแทงสู่ร่างกายของเขา

และ......

และเขาพบว่าเขากลับมายืนที่เดิม!!!

"ไอ้หงอก ไปฆ่ามันตามสบายเลย " พลันองค์หญิงโบกแส้เบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่ร่างของกวีหนุ่มจะโดนพันธนาการด้วยโซ่นับพันๆ เส้น

"ตูม!!!" คราวนี้เขาโดนถีบไปนอนหงายหน้าบนอะไรซักอย่าง ก่อนที่เขาจะพบว่า

มัน คือ กิโยติน!!!

"ฉับ!!! ...... ตุบ" พลันโลกของเขากลับหมุนติ้ว ก่อนที่เขาจะตกลงบนพื้นหญ้า

โดยที่เห็นส่วนตัวของตนอยู่บนกิโยติน

และ....

และเขาพบว่าเขากลับมายืนที่เดิม!!!

เครื่องทรมาณนับพันๆ ได้เขามาสัมผัสร่างกายเขา

และทุกครั้ง...

เขาก็กลับมาที่เดิม

ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เนิ่นนาน

--------------------------------------อีกด้าน----------------------------

"ดีนะที่คิดแผนนี้ได้ หญิงช่างเริ่ดจริงๆ " เจ้าหญิงพูดพลางจิบน้ำชายามหัวค่ำ พลางใช้พลังตนเองรักษาบาดแผลเล็กๆ ให้ชอง
"คิดนะง่าย แต่สำหรับฉัน มานยาก เฟ้ยยยยยย " เฮไลน์ตะโกน
"อ้ากกกก" เจ้ากวีหนุ่มตะโกนอีกครั้ง
"วิธีนี้ ไม่นาน มันก็เป็นลมแล้วละ " สเวนกระซิบเบาๆ

"หญิงว่า เรามาเลิกเล่นกันดีกว่า ออเดอร์!!!!"

พลันไม้กางเขนได้ผุดมาจากพื้นดินอย่างลึกลับ

"ชอง โอ้ว ที่รัก" องค์หญิงพูดอย่างหยาดเยิ้ม ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นเบาๆ จากการนั่งพัก

"Wind Stab" ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ก่อนที่สายลมจะเข้ากระแทกอีกฝ่าย ขึ้นไปบนไม้กางเขน ก่อนที่ตะปูจะโผล่มาตรึงร่างเขาไว้

"ให้มันรู้ซะบ้าง อย่าทำร้ายผู้ชายของหญิง!!!"

อ้างอิงจาก :: "ฮ่าๆ " พลันเสียงหัวเราะของชอนดังขึ้นเบาๆ

ชอน.... -*-...

อ้างอิงจาก :: พลันสิ้นเสียง เจ้าหญิงดีดนิ้วเบาๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่เสียงเพลงจังหวะเร้าใจจะดังขึ้น ก่อนที่เครื่องทรมาณนับพันๆ แบบพร้อมใจกันโผล่ออกมาจากพื้นดิน

น่าจะเป็นนับๆพันนะกั๊บ ;w;

มาลงชื่อผู้ชม และถ้าเป็นไปได้จะมาคอมเม้นท์ด้วยฮะ

ปล.แอบกลัวองค์หญิง

----

"ในที่สุดเราก็มาทันดูชอตเด็ด!! ยะฮู้!!!" พิกซ์ร้องด้วยความดีใจอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง "เสียดายในห้องไม่มีข้าวโพดขั้ว โชคดีจริงๆที่พวกเขาสู้กันตอนกลางคืนเราเลยอยู่ในร่างผู้ชาย"

"ว่าแต่ผู้เข้าแข่งขันพวกนี้เราไม่เคยเจอเลยแฮะ... คุ้นๆก็มีผู้หญิงคนนั้นแหละ หน้าจะอยู่ข้างห้องเรามั้ง"

"ให้มันรู้ซะบ้าง อย่าทำร้ายผู้ชายของหญิง!!!"

=[]=.....

อา นี่มัน โอว มานี่ไม่นานเกิดเรื่องเลิฟๆกันแล้วเหรอ ทำไมพวกเขาไวไฟกันจัง สงสัยมีเรื่องให้แกล้งซะแล้วสิ หุหุหุ แต่เหมือนเธอคนนั้นจะโหดน่าดูเลยแฮะ เล่นเอาเจ้านักดนตรีนั่นงอมพระรามซะขนาดนั้น สงกะสัยว่าการแข่งนี้อาจจะโหดกว่าครั้งที่แล้วซะอีก

แล้วเจ้านักดนตรีนั่นทำอะไรอยู่น้า ไม่ตอบโต้ซะที... งั้นครั้งนี้ขอส่องดูยังไม่ไปแจมดีกว่า ถือว่าเป็นการประเมินฝีมือศัตรูในอนาคตด้วย หุหุหุ

เด็กหนุ่มคิดอย่างสนุกสนานพลางจ้องมองการต่อสู้ตรงหน้าอย่างไม่คิดจะเข้าไปร่วมด้วย....

สามชั่วโมงหลังจากการต่อสู้ ฟ้ามืดสนิด มีเพียงพระจันทร์เสี้ยวส่องสว่างอยู่ท่ามกลางดวงดาวไม่กี่ดวง
ทั้งที่เวลานี้ในยามปกติจะได้ยินเสียงดนตรีเบาๆ กล่อมให้ทุกคนที่ได้ยินหลับสบาย แต่ตอนนี้กลับหามีไม่ ไร้ซึ่งเสียงของดนตรี ดนตรีที่ทำให้พวกเขารำคาญ มันน่าดีใจแล้วนี่นา...

ชองลุกจากเตียงมองลงมาบริเวณลานหน้าหอพัก ลานต่อสู้ที่เขาห้ำหั่นกลับกวีหนุ่มด้วยความโมโห พวกเขารุมกวีจนไม่รู้ว่าตอนนี้จะรอดหรือจะตาย แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากวีเท่าไร แต่ในใจก็อดเป็นกังวลไม่ได้ เพราะถ้ากวีนั่นไม่รอด หมายความว่าเขาได้ฆ่าคนไปหนึ่งคนโดยไม่สมควรเท่าไร

เขาเดินลงไปที่บริเวณลานกว้างหน้าหอพักทั้งชุดนอน ชุดที่เขาใส่ต่อสู้กับกวีหนุ่มวันนี้ เขายังเดินหน้าไป เดินหน้าไปยังเต็นท์เล็กๆ ข้างๆเต็นท์มีรถสาลี่ที่บรรทุกอะไรบางอย่าง ไม่ผิดแน่

เขาเดินไปเรื่อยๆ เขาเห็นบุคคลที่ไม่เชื่อสายตาว่าจะเห็นได้ บุรุษผมแดงเป็นเอกลักษณ์ภายไต้เสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาล นั่งอยู่บริเวณกองไฟหน้าเต็นท์

“ชาโดว์” บุรุษผมแดงหันมาตามเสียง ในมือเขาถือกระบอกไม้ไผ่อันหนึ่งที่มีควันนิดหน่อย พลางซดเข้าปากไป “นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้”

ชาโดว์ไม่ตอบอะไร เพียงแต่ใช้สายตามองไปที่บุคคลที่กำลังนอนกอดอกพิงเต็นท์ของตนอยู่

“ยังไม่ตายใช่มั้ย ฉันต้องการมาดูแค่นี้ล่ะ” เขาหันหลังจะเดินกลับ

“ไหนๆมาแล้ว จะไม่คุยกันหน่อยเลยหรือไง” กวีหนุ่มลืมพาขึ้นมาแต่พูดทั้งที่อยู่ในท่ากอดอก ดูจากสภาพแล้ว นอกจากรอยถลอกที่ถูกปิดโดยผ้าพันแผลแล้ว ก็มีรอยฟกช้ำนิดหน่อย นับว่าเขาเป็นคนที่หนังหนาพอดู

ชองยอมนั่งลงแต่โดยดี ชาโดว์ยื่นกระบอกไม้ไผ่มาให้

“เอาไปกิน”

“อะไรอ่ะ”

“มันเป็นยาแก้ฟกช้ำชั้นดีของหมอนั่นน่ะ” ชองมีท่าทีเหมือนจะไม่ค่อยต้องการเท่าไร “เอาไปเหอะน่า ฉันไม่เป็นอะไร กินๆก็อร่อยดีเหมือนกัน”

ชองรับมันมาดื่มแต่โดยดี

“นายเกิดมานายเคยทำอะไรผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจบ้างมั้ย” ชายหนุ่มผมแดงเริ่มตั้งคำถามให้ชอง และเขาก็ไม่สนคำตอบ เขายังคงถามต่อ “นายอยากจะลืมมันมั้ย” ชาโดว์ยกข้อมือขึ้นมาดูกำไลของตัวเองและยังพูดต่อไป “ฉันรู้คำตอบของนายนะ มันคงจะเป็น ใช่ กับ อยาก อยู่แล้วล่ะ”

“อืม”

“มันยากนะ ที่จะลืมบางสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต” ชาโดว์วางมือของเขาลงและถอนหายใจยาว “ฉันเองก็มีนะ เช่นเรื่องพ่อของฉันไง แต่ฉันเลือกที่จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดต่อไปแทนพ่อของฉันเอง”

ชองไม่ได้พูดอะไรต่อ

“แต่ฉันยังดีนะ ฉันยังเหลือแม่ ยังเหลือพี่ ยังเหลือดินแดน ต่างกับเขาคนนั้น”

“หมายความว่ายังไง” ชองเอ่ยด้วยท่าทีที่สงสัย

“เขาไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่ดินแดน เขาก็เคยเป็นทหารอย่างเราๆนี่ล่ะ แต่เขาปกป้องทุกคนไว้ไม่ได้ เขาเลือกที่จะลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเขาโดยการหนีการต่อสู้ เพราะเขาไม่อยากให้เกิดการสูญเสียไงล่ะ” ชาโดว์เอื้อมมือไปหยิบปลาย่างมาสองไม้ อีกไม้หนึ่งยืนให้ชอง “การที่เขาเล่นดนตรี เขาคงไม่ได้มีจุดประสงค์ให้นายรำคาญหรอก”

“ปลานั่นน่าอร่อยดีนะ” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของชอง เฮไลน์พร้อมกริชคู่กายของเขาเดินมาหยิบปลาอีกไม้ที่ยังย่างอยู่ “จริงๆฉันก็รู้นะ วันนี้เขาจงใจตีกลองให้ดังกว่าปกติมากๆ ฉันว่าเขาตั้งใจยั่วเรามากกว่า” เฮไลน์พูดแสดงความคิดเห็น

“เปล่า ไม่ได้ยั่ว แต่ต้องการให้พวกนายออกมาสู้เลยล่ะ” ชาโดว์พูดพร้อมยื่นกระบอกไม้ไผ่ให้ “เอาไปกิน มันเป็นยาที่หมอนั่นเตรียมไว้” เฮไลน์เอื้อมมือขามารับกระบอกไม้ไผ่ไป “บางทีฉันว่ายานี่หมอนี่ก็เตรียมไว้ให้สำหรับพวกนาย”

“เปล่าหรอก ยานี่ฉันเตรียมไว้ฉุกเฉินน่ะ” กวีหนุ่มค่อยๆย่างก้าวมาร่วมกองไฟ “ไอ้หัวแดง ปลาล่ะ”

เขามองมาทางพวกชอง พลันถอนหายใจทันที

“เฮ้อ หลักฐานคามือเลย” เขายังคงพูดต่อ “เรื่องวันนี้ฉันต้องขอโทษพวกนายด้วยล่ะ เล่นแรงอยู่ ทั้งที่จริงฉันไม่อยากจะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นของฉัน การต่อสู้มันก็มีแต่ความสูญเสียแหละ”

เขาส่งสิ่งของอะไรบางอย่างลักษณะคล้ายเพชรไปให้ชองกับเฮไลน์คนละสามเม็ด “เพชรกัลป์หยาด ถือเป็นค่าเจ็บตัวแล้วกัน”

“ฉันเข้าใจนายนะ แต่บางทีเราก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องสู้” ชองกล่าวขึ้น กวีเพียงพยักหน้าเล็กน้อย

“ลองใช้ประสบการณ์ที่ผิดพลาดในอดีตมาเปลี่ยนแปลงอนาคตสิครับ” ชาโดว์พูดขึ้นมา “ผมก็เคยสูญเสียนะ มันอาจจะไม่ยิ่งใหญ่อย่างของท่าน แต่มันก็เป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับผมเหมือนกัน แต่ผมก็ผ่านมันมาได้นะครับ” พลางกินปลาไปด้วย

“นายเป็นคนเก่งนะ ขนาดเมื่อเย็นสี่คนถ้านายเอาจริงคงชนะได้สบายๆ” เฮไลน์พูดขึ้นพรางกระดกน้ำในกระบอกไม้ไผ่อีกที “ถ้านายยังหนีปัญหา นายก็ยังต้องพบพานกับความเจ็บปวดอยู่ดี แต่ถ้านายสู้ นายมีสิทธิ์แก้แค้น นายมีสิทธิ์ถล่มแม่งให้เละ นายว่าอย่างไหนมันน่าจะคุ้มกว่ากันล่ะ”

“เข้าใจแล้วล่ะ” เขาเพียงยิ้มน้อยๆ

พวกเขาทั้งสี่คนยังคุยกันต่อไปเรื่อยๆจนดึกดื่น ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง เรื่องวันนี้ มันทำให้พวกได้เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เรื่องวันนี้ทำให้พวกเขาได้เพื่อนเพิ่มขึ้นมา และเรื่องวันนี้ อาจจะทำให้เขาตระหนักถึงความสูญเสียมากขึ้น

» [Normal Quest]ตามหาแหวนคู่ในตำนาน
» [Normal quest] ความเบื่อหน่ายของอัศวิน
» [Event Quest] ความไม่พอใจของโฆษก
» [Normal NPC] ทหารแห่งราชอาณาจักร
» [Normal NPC] พลทหารผู้มีพลังจากสรวงสวรรค์