[ห้องพักเบอร์ 12] kumochi

เรือเหาะมาถึงอย่างที่ผมคาดจริง ๆ

เป็นยานพาหนะที่เร็วมาก

นครสุดขอบฟ้า...อื่ม อากาศดีจริง ๆ

___

เริ่มง่วงขึ้นมานิด ๆ
นอนก่อนดีกว่า...

พรุ่งนี้ค่อยลองตรวจหอพักดู

สัญชาติญาณมันฟ้องอีกแล้ว....

----แปะบันทึกไอเท็ม----Kumochi's Bag?---

อมยิ้มอิ่มทั้งชาติ - 21 กุมภาพันธ์ 2553
Turn left : infinite
detail: อาจจะแลดุ๊เรศไปหน่อย แต่ขอเลียเล่นเป็นระยะ ๆ เวลาไม่มีอะไรทำละนะ...หิ หิ...แล้วก็จัดแจงหาที่ปักอมยิ้ม ลายสวยดี...

ควอนตัมซาร่าจอร์จ - 26 กุมภาพันธ์ 2553
Turn Left - 1
detail: เก็บไว้อย่างดีคู่กับสมุดบันทึก

ปิเอโร่เสื้อส้ม...คุณโฆษก-แอนเน้าซ์เซอร์

พี่แกจู่ ๆ ก็เข้ามา เล่นเอาผมตะลึงไปหน่อย หลุดซะ...

ตั้งสติเข้าไว้ ๆ...


____

บันทึกข้อความจากคนเขียน

ขออภัยอย่างสูงที่ผมลืม กรอกใบสมัครขาดจนเกิดเหตุอันไม่บังควร
นิสัยขาดไปจัง ๆ -*-


อนึ่ง การสอบจะเริ่มต้อนขึ้นศุกร์นี้แล้ว
ผมจะมาเช็คเป็นครั้งคราว

ส่วนใครจะเคาะประตูเรียกคุโมจิ อาจจะพบว่าเขาไม่อยู่ หายตัวไปซะเฉย ๆ
คงไม่ว่ากัน เพราะเขาออกไปเดินสำรวจเมืองข้างนอกน่ะนะ
อาซ้อมาลัยคงไม่ว่านะ* *

หิ หิ....

วันนี้ออกเดินทัวร์ สำรวจหอพัก
เริ่มเกิดอาการสงสัยขึ้นมาจนทนไม่ได้

______________

"หอนี่มันมีกี่ชั้นกันแน่?" คุโมจิเอ่ยด้วยความสงสัย พลันพอดีระหว่างเดินก้าวเท้าออกจากหอ ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเดินผ่านมาพอดี
ผู้ที่เดินผ่านมาก็คือ 'Prince' ของอาณาจักรแห่งนี้นั่นเอง เขาเคยเห็นเมื่อตอนที่เดินสำรวจแถว ๆ เขตพระราชวัง

"เอ่อ สวัสดีครับท่าน" คุโมจิโค้งตัวแล้วเอ่ยถามด้วยความนอบน้อม
"อื๋อ? เจ้ามีอะไรหรือ ผู้เข้าแข่งขัน?" เจ้าชายกล่าวตอบ ท่านพอจะเดาได้ว่าคุโมจิต้องเป็นหนึ่งในผู้ท้าประลอง
"ผมมีเรื่องสงสัยนิดหน่อยน่ะครับ" คุโมจิเริ่มกล่าวเปิดประเด็น เจ้าชายพยักหน้าแทนคำอนุญาติ "ไม่ทราบว่าหอพักอาซ้อมาลัยแห่งนี้มีกี่ชั้นกันแน่ครับ?"
เจ้าชายแสดงสีหน้าครุ่นคิด พระพักตร์เริ่มมีหยาดเหงื่อราวกับร้อนพระทัย แล้วจึงตรัสตอบ

"เอ่อ...ประมาณ...88 ชั้นกระมัง"

แปดสิบแปดชั้น!? คุโมจิคิดในใจ แต่เท่าที่ดูจากสภาพหอจากข้างนอกตอนนี้ก็ไม่ใช่ตึกระฟ้าเสียหน่อย

"เอ่อ...ขอบคุณมากครับ" เขากล่าวขอบคุณ เพราะดูท่าทางเจ้าชายทรงร้อนพระทัยเหมือนจะรีบเสด็จพระราชดำเนินไปไหน
"ถ้าอย่างนั้นเราลาล่ะ ขอให้โชคดีนะ" เจ้าชายกล่าวตอบพร้อมเดินจากไป

คุโมจิยืนนิ่ง ก้มหัวคิดอยู่สักพักด้วยความสงสัย แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหน้าที่เขายืนอยู่
"มีอะไรเหรอครับคุณคุโมจิ?" เป็นเสียงของแอนเน้าส์เซอร์นั่นเอง ชุดสีส้มยังทำให้เขาดูเด่นเสมอ และเสียงของเขายังทำให้เขารู้สึกหวั่นใจเสมอ
คุโมจิเงยหน้าขึ้นพลางเกาผมสีดำแกรก ๆ

"เอ่อ พอดีเลยครับ" เขาเงยหน้าขึ้นมองแอนเนาซ์เซอร์
"ว่ามาเลยขอรับ" ตัวตลกสีส้มกล่าวอย่างรวดเร็ว พลางขยับไมค์ลอยให้ชิดเข้ากับปาก
"หอพักที่พวกผมพักกันเนี่ยมีกี่ชั้นเหรอครับ?" คุโมจิเอ่ยถามทันที
"เอ่อ...มี 11 ชั้นขอรับ" ตัวตลกกล่าวตอบ สีหน้าไม่สู้ดีเริ่มออกมาจากหน้าเขาเหมือนที่เจ้าชายตอบสนองไม่มีผิด "มันมีตำนานน่ะขอรับ...เอ่อ สนใจอมยิ้มอิ่มทั้งชาติไหมล่ะขอรับ ผมเพิ่งซื้อมาพอดี" เขาเบี่ยงประเด็นเบี่ยงประเด็นพลางปาดเหงื่อ
"แหงะ...ไม่อ่ะครับ" เหมือนตอนที่เพิ่งมาใหม่ ๆ เลย เอาอีกแล้ว...
"เอ่อ งั้นผมขอตัวล่ะขอรับ"
แอนเนาซ์เซอร์ย่างเท้าฉับ ๆ เดินไปทางเดียวกับที่เจ้าชายเดินผ่านไปเมื่อครู่ คุโมจิเริ่มงุนงงกับคำตอบ จึงเก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจแล้วเดินจากหอ ไปเดินสำรวจเมืองตามเป้าหมายเดิม คือที่ใจกลางพระนคร

ระหว่างทางเขาก็สะดุดตาเข้ากับกระดานขนาดยักษ์ที่ใจกลางเมือง มีกระดาษใบเล็กจิ๋วแปะอยู่ที่มุมราวกับไม่อยากให้ใครเห็น แต่ตาเขาเหลือบไปเห็นพอดี

########
[Event Quest]หนีออกจากนคร
รายละเอียด : เจ้าชายตรัสขึ้นมา :สิ่งที่เรียกว่า "อิสระ" มันคืออะไรกันนะ.... ตัวข้านั้นอยู่ในฐานะองค์ชายว่าที่กษัตริย์องค์ต่อไป...
ตัวข้านั้นไม่มีอิสระเสรีเหมือนนกที่ถูกขังในกรง ข้าเพียงต้องการใช้ชีวิตอย่างที่ตัวข้านั้นอยากเป็น...
########

"หนีออกจากนคร!?" คุโมจิค่อนข้างตกใจกับสิ่งนี้ เขาจดจำมันเอาไว้ในบัดดล ก่อนที่จะเดินจากไปเพื่อสำรวจเมืองใหญ่แห่งนี้ต่อ

ตกดึกวันนั้น เรื่องราวไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจริง ๆ.........เขาถูกปลุกขึ้นมากลางดึกด้วยเสียงของอาซ้อมาลัย....

________________

เมื่อคืนที่แล้ววุ่นวายมาก
แต่ก็ทำให้คุโมจิได้พบกับผู้เข้าแข่งขันแทบจะทั้งหมดที่พักอยู่ในหอแห่งนี้

และที่เป็นสะดุดตาก็คือ คุณPrincess นี่เอง
เพราะเธอใช้อาวุธเหมือนกับคุโมจิซะด้วย!?(ถึงจะครึ่งหนึ่ง...น่ะนะ)

เธอออกจะเปิดเผยมาก ๆ ไปหน่อย แต่โดยรวมก็ถือว่าน่าคุยด้วย

---

ตกเย็นวันรุ่งขึ้น คุโมจิบังเอิญพบกับPrincessที่หน้าหอพักพอดี ร่างของผู้หญิงหุ่นดีผมสีดำขลับปลิวว่อนมาแต่ไกล ๆ ชุดของเธอวาบหวิวมาก...
คุโมจิไม่ได้สนใจเรือนร่างเช่นนั้น เพราะเขารู้ดีว่ามันยังเร็วเกินไปที่จะคิดอะไรเลยเถิดแบบนั้น แต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยปากแนะนำเหมือนกัน

"สวัสดีครับคุณPrincess" คุโมจิเดินเข้าไปทักด้วยเสียงเรียบเฉย

"มีอะไรเหรอคะ? น้องชาย" เธอตอบกลับมาด้วยเสียงแหลมเจือปนอารมณ์บูดนิดหน่อย

"เอ่อ...แค่ทักทายนิดหน่อยน่ะครับ" คุโมจิตอบ แล้วเริ่มเปิดประเด็น "เห็นพี่สาวเมื่อคืนใช้อาวุธแบบเดียวกับผม ก็เลยอยากทำความรู้จักเผื่อจะได้แลกเปลี่ยนวิธีใช้กันน่ะครับ" คุโมจิร่ายยาวถึงเหตุผลที่ทัก

"งั้นเหรอคะ" เธอแสดงสีหน้าเย้ายวน "น้องอยู่ห้องเบอร์อะไรเหรอคะ เดี๋ยวหญิงจะไปหา~"

"เอ่อ เดี๋ยวผมไป หาเองครับ ห้องเบอร์ 01 ใช่ไหมครับ" โมจิไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรพิเศษ เขาเพียงยิ้มให้

"ก็ได้ค่ะน้อง" เธอออกเสียงเย้ายวนต่อพลางบ่น "แหม น่าเสียดาย'เซนเซอร์พิเศษของอาดัมกับอีฟ'จังเลย อาซ้อดั๊น ไม่ยอมรอซะแล้ว"

'เซนเซอร์พิเศษของอาดัมกับอีฟ' คุโมจิคิดในใจ มันเป็นไอเท็ม 'ใบไม้' ที่เขาต้องการพอดี

คุโมจิไม่ลังเลบอกกล่าวทันที "ผมก็สนใจไอเท็มนั่นอยู่เหมือนกันครับ" เขาแสดงสีหน้าตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนสนใจไอเท็มแปลก ๆ แบบนี้เหมือนเขา
"อุ๊ยตาย บังเอิญจังนะคะน้อง" องค์หญิงแสดงสีหน้าพอใจกับคำตอบ ตาเธอเย้ายวนขึ้นอีก

"ไว้เจอกันนะคะน้องชาย...ชื่อคุโมจิใช่ไหมคะ?"
"เอ่อครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" คุโมจิกล่าวตอบด้วยความตื่นเต้น
"งั้น หญิงขอตัวนะคะ" เธอส่งจูบแล้วเดินพริ้วขึ้นหอไป

คุโมจิยืนนิ่งอยู่สักพัก แล้วจึงงเดินขึ้นหอพักไป แล้วตรงไปที่ห้องของเขา คืนนี้เขามีนัดโดยบังเอิญเสียแล้ว แต่ก็ ไม่เป็นไรมั้ง?

______

เหอ เหอ เหอ
....

ก๊อก ก๊อก

"เอ้ะสวัสดีครับ คุณ?..."

"เรียกชั้นว่าสุดหล่อแล้วกันฮ่ะๆ!" เจ้าเขี้ยวยาวว่า "ข้าคิดว่าเจ้าคงเหมาะกับนี่" เขากระดิกแว่นทรงเหลี่ยมนั่นให้เข้าที ก่อนจะยืนจานใส่ขนมบราวนี่ชาเขียวให้

"อ้ะ? ขอบคุณครับ" เด็กชายรับมาด้วยความงุนงง

"ฮ่า ๆ! ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชั้นคิดว่าอยากจะรู้จักทุกคนไว้น่ะ!" ชายผู้นั้นกล่าวยิ้มให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะเดินออกไป...

……….
……
…
..
.

คุโมจิกลับมาจากเหตุการณ์อันวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้
ห้องปิดล้อค ปิดป้ายประกาศว่าห้ามยุ่งเด็ดขาดถูกปิดไว้ด้านหน้าห้อง
เขาทิ้งกายลงบนเตียง หยิบสมุดเล่มบางสีน้ำเงินเข้มออกมาจากลิ้นชัก จัดแจงหาอะไรสักอย่างแล้วบรรจงเขียนถามตัวเองด้วยอารมณ์ขุ่นมัว...เขาว่ากันว่า เขียนอะไรสักอย่างลงไป จะได้คำตอบ

เขาเริ่มบรรจงเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยลงไปในสมุดเล่มนั้นพร้อม ๆ กับสติที่ค่อย ๆ เรือนราง

-แลดูน่าสงสารไปสักหน่อยสำหรับคุณแอนเนาเซอร์ที่ถูกองค์หญิงยำ

“หึ...หึ...ก็สมควรแล้วนี่?”

เขาว่ากันว่า ลายมือของคำตอบที่ได้จะอ่านยากสุด ๆ แต่ทว่า ลายมือนี้กลับไม่ได้อ่านยากเสียทีเดียว และอารมณ์ของเขาตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกฉงนใจอะไรเลยกับความอัศจรรย์นี้ เขาบรรจงเขียนต่อไป ต่อไป และต่อไป ราวกับไม่สนคำตอบที่ได้รับ และที่เขียนลงไปก็ไม่ใช่คำถามด้วย ?

-แหกปากด่าไม่เกรงใจอะไร
“เสียงนังองค์หญิงไม่ใช่หรือ”

-ร้องไห้จ้า นั่งสะบัดขาอยู่กับพื้นยังกับเด็กแบเบาะ
“อายุเท่าไหร่แล้ว...กันแน่...”

-กระเหี้ยนกระหือรืออยากได้อาวุธคู่กายคืน ร้องอย่างเจ็บแค้น
“จำเป็นต้องใช้อาวุธตลอดเวลาหรือ”

-แปลงร่างออกอาละวาด คำสาปไร้ผล?
“แปลกใจจริง?...ไม่ลงไป’เดี้ยง’หรอกรึ?”

-ไล่จับแอนเนาเซอร์อย่างบ้าคลั่งราวไร้สติด้วยร่างมอนสเตอร์...สปีดซีโร่...โง่งม...ราวกับมอนสเตอร์ป่าที่ยังไม่ได้ฝึกให้มีความคิดอ่าน
“.....นั่นใช่นายจริง ๆ หรือ”

-ฉันชอบอมยิ้ม ชอบของหวาน
“กินจนเลี่ยนไปแล้วไม่ใช่รึ?”

-นายทำให้ฉันเป็นเช่นนั้น
“!!!?”

-ฉันมีที่มาอย่างไร ฉันเคยออกเดินทางเมื่อไหร่
“.....”

-โนโกเรซ เพรน โคโรเนส แซป ซีซั่น พี่โกสุ ป่านนี้เป็นยังไงแล้ว?
“เรายังไม่ได้เขียนให้เพื่อน ๆ นายมีตัวตน”

-ตอบมาสิ เพื่อน ๆ ฉันอยู่ที่ไหน เพื่อน ๆ ที่ร่วมต่อสู้กันเมื่อไม่นานมานี้
“....คิดมากไปหรือเปล่า”

-ไม่กล้าที่จะเขียน สินะ คุณคนเขียน
“...!!”

-ทั้งหมดคือความผิดของนาย
“เรา.......................”

-..............
“โอเค...เรื่องมันยาว แม้แต่เราเองก็ไม่เคยทำจบ กลุ่มเพื่อน ๆ นายก็ยังไม่ทันจะครบทาง เราก็หยุดเขียน หยุดวาด แล้วเก็บเรื่องของนายทิ้งไปเสียเฉย ๆ มาเป็นปี ๆ แล้ว

-แล้วคิดยังไงที่นายทำให้ฉันมีตัวตนขึ้นมาอีกในสภาพเช่นนี้?
“เราอยากเห็นนาย เราต้องการ ให้นายมีตัวตน อยากเห็น อยากรู้ ว่าเป็นเช่นไร

-ด้วยสภาพเช่นนั้น?.....
“ขอโทษเถอะ...ขอโทษ...ฉันควรจะทำยังไง”

-นายเป็นคนสร้างฉันขึ้นมาไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาถามอะไรผมล่ะ?
“....นั่น สิ นะ....”

-3 วันจะเริ่มแข่งแล้ว
“คงต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง ฉันไม่อยากเห็นนายในสภาพเช่นนั้นอีกหรอกนะ”

-จะไหวไหม?
“เราจะพยายาม...”

-ถ้ายังคงมีเรื่องไม่เป็นเรื่องเกิดกับฉันอีก อย่าได้เขียนเรื่องของฉันอีก
“ก็ได้..........เราอาจไม่เหมาะกับการเขียนฟิค”

-ไม่จริง นายลองเต็มที่แล้วเหรอ
“..........”

-โอเค ปล่อยฉันอยู่เงียบ ๆ ได้แล้วล่ะ
“ได้....แต่ถ้าไม่ เราขอโทษนายด้วย”

-ไม่เป็นไร .... ฉันไม่มีตัวตนจริง ๆ อยู่แล้วนี่?
“.ถ้าฉันพลาด ฉันก็ขอตัวเช่นกัน....กลับไปเขียนบทความอย่างเก่า กลับไปเล่นเกมยามปิดเทอมให้เคลียร์ไปวัน ๆ อย่างเต็มที่”

-ลาก่อน
“ไม่...อย่าไป...................”

-----------------------------------------------------
................
...........
......
...
.

คุโมจิตื่นเช้าขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ข้างกายมีสมุดเล่มสีน้ำเงินนั้นวางอยู่ข้างกาย เขาเปิดมันออกมาเสียเฉย ๆ

ภายในไม่มีร่องรอยการเขียนอะไรเลย

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่....” เขาคิด
“แค่ เหนื่อยจนหลับไปแหละ”

คุโมจิลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปยังริมระเบียง เขาแลชมสวนผักไปทั่วอย่างไร้ความหมาย เหม่อลอยจนถึงบ่าย

“ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง...”

__________________

เขียนด้วยความรู้สึกแย่ ๆ ผมไม่คิดจะโทษใครหรอกนะ ส่วนหนึ่งก็เพราะผิดเองที่เชื่อว่าท่านอื่น ๆ จะเข้าใจถึงตัวละครของผมดี

แต่มันไม่ใช่ ผมเขียนน้อยเกินไป ผมยังไม่สามารถพอที่จะสื่อความให้ทุกท่านรู้

ผมจะพยายามเขียนเรื่องของคุโมจิให้ชัดเท่าที่จะเป็นไปได้

หรือเส้นทางที่เลวร้ายที่สุดคือ ปล่อยเขาหายไปกับความทรงจำวัยเด็ก............

โลดแล่นที่ocff2 พ่ายแพ้ สิ้นหวัง และจากไป




มันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น!!!!

เพียงแค่เขาหันหลังจากไปไม่นานนักลมกรรโชกก็ตีขึ้นจนหน้ากระดาษของสมุดสีน้ำเงินเปิดออกช้าๆ

ตัวอักษรลายมือแย่ๆปรากฎขึ้นดั่งมีเวทย์มนต์


"ลองสูดหายใจยาวๆ.... วิธีแก้ปัญหามันขึ้นอยู่กับปลายปากากของผู้เขียน มิใช่หรือไง..."

แต่ดั่งสวรรค์แกล้งลมกระโชกแรงทำเอากระดาษข้อความนั้นหลุดกระจายลงไปใต้เตียงนอนของชายหนุ่ม..

คุโมจิหายไปหลังจากบ่ายวันนั้น

หน้าห้องแปะไว้ว่า

"ไม่อยู่ จะกลับมาในอีก 2 วัน"

วันนี้เป็นวันที่เขาจะเดินทางกลับมา~


###

บทอินโทร การเดินทางที่เพิ่งเริ่มต้นของคุโมจิ (คนเขียน: เอ่อ อินโทรอันที่สองละมั้งงานนี้!?)


คุโมจิสูดหายใจรับอากาศที่หน้าระเบียงยามบ่ายหนึ่ง หลังจากที่เขาตัดสินใจแล้วจึงหยิบสมุดเล่มสีน้ำเงินที่เปิดค้างอยู่เพราะแรงลม แล้วเขียนถามสมุด

-ป่าที่อยู่ใกล้ที่สุดจากตัวพระนครอยู่ที่ไหน เดินทางใช้เวลาเท่าไหร่?

ค่อย ๆ มีตัวหนังสือขยุกขยิกปรากฏหลังที่เขาเขียนคำถามจบ

“10....นาที?....ทางทิศใต้” เขาพยายามอ่านลายมือ พร้อมเพ่งเล็งภาพประกอบที่สมุดอุตส่าห์เขียนตอบ

“อื่มม...ไม่เลว” คุโมจิยักคิ้วแล้วฉีกระดาษแผ่นนี้พับเก็บใส่กระเป๋ากางเกง และฉีกกระดาษในสมุดมาหนึ่งแผ่น สุดท้ายก็ปิดสมุดเก็บเข้าลิ้นชักเช่นเดิม แต่ไม่รู้อะไรดลใจ เขาหยิบอมยิ้มอิ่มทั้งชาติมาห่อกระดาษแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงอีกข้างติดตัวไปด้วย

ประตูห้องเบอร์12ของหอพักแห่งนี้ ถูกปิดล้อค ป้ายหน้าห้องแจ้งไว้ว่า

“ไม่อยู่ จะกลับมาอีกใน 2 วัน”


คุโมจิเดินออกจากหอไปโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

นอกจาก...สิ่งมีชีวิตตัวใหญ่ที่ลอยคว้างอยู่เหนือดาดฟ้าของหอแห่งนี้ มันล่องลอยอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อใดไม่มีใครรับรู้หรือทราบได้เพราะร่างกายมันโปร่งแสง แต่จะเห็นได้เพียงแค่ขอบตาสีแดงสดของมันเท่านั้น

ขอบตาสีแดงของมันชำเลืองมองผู้ที่ออกมาจากหอ แสงแดดส่องที่ปลายหางของมันปรากฏให้เห็นลำกล้องโปร่งแสงที่จับภาพไปยังชายผู้ออกมาจากตัวหอ

“เป้าหมายเคลื่อนที่แล้ว”

มันพูดกับตนเอง พลางเคลื่อนร่างโปร่งใสใหญ่ยักษ์ของมันตามเป้าหมายไป

___________

//ต่ออีกเรพ - -

###

เด็กชายในชุดนักเรียนเดินออกห่างจากหอที่ตนเองพัก เขาเดินไปเรื่อย ๆ ตามคำแนะนำของกระดาษด้วยอารมณ์ขุ่นมัวแบบแปลก ๆ เหมือนมีใครจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา ระหว่างทางเขาก็พยายามชำเลืองซ้ายขวาเพื่อค้นหา แต่ก็ไม่พบว่าใครสนใจหรือจ้องมองเขาแต่อย่างใดตลอดทาง

ในที่สุดคุโมจิก็เดินทางมาถึงป่าเป้าหมาย การเดินทางกินเวลาประมาณเกือบ 30 นาที เขานึกสงสัยเล็กน้อยหยิบเอากระดาษที่มีคำถามของเขาก่อนออกจากห้อง เขาชำเลืองและหรี่ตาอ่านด้วยความสงสัยขึ้นมาตงิด ๆ

“ลายมือเละแบบนี้ เราคงอ่านผิดละมั้ง?....เลข 1 นี่คงจะเป็นเลข 3...”

เขาพูดกับตัวเอง เก็บกระดาษแผ่นนั้นกลับเข้าในกระเป๋าเช่นเดิม แล้วสูดอากาศสดชื่นที่แผ่ออกมาจากป่า และตัดสินใจก้าวเท้าเข้าสู่ตัวป่า ความรู้สึกเหมือนใครจ้องมองเขาเมื่อครู่หายไปเสียเฉย ๆ เหลือไว้เพียงความตื่นเต้นที่จะได้สำรวจสถานที่ใหม่ ๆ

_______

คุโมจิเดินสำรวจป่าอันเงียบสงบและร่มเย็นด้วยความเพลิดเพลิน พลางเก็บผลไม้ที่คาดว่าจะกินได้ไปเรื่อย ๆ ด้วยการใช้พลังเวทย์ตรวจสอบ แล้วเก็บโดยใช้กระดาษที่เขียนคำถามมาทำเป็นถุงใส่ผลไม้ จนในที่สุดก็พบลำธารใสสะอาดกลางป่า เขาจึงหยุดนั่งพักที่โขดหินข้าง ๆ ลำธารแห่งนั้นด้วยอารมณ์แจ่มใส พลางสูดอากาศเข้าไปให้เต็มปอดและหายใจออกยาว ๆ พร้อมหยิบผลไม้ในถุงมาชิม

“รสชาติไม่เลวเลย...แจ่บ....แต่ทำไมมันมีกลิ่นคุ้น ๆ เหมือนกันทุกผล” เขาคิดในใจและกินต่อจนหมด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก จนกระทั่งเขาชำเลืองมองออกไปทางขวาจากโขดหินไกล ๆ ก็พบกับป่าไผ่

“กลิ่นไผ่?” เขานึกออกทันทีที่ตาสะดุดไปเห็นป่าไผ่ที่อยู่ห่างออกไป “แปลกดีแฮะ...มีที่แบบนี้ด้วย”

แซ่ก แซ่ก แซ่ก

มีเสียงดังออกมาจากป่าไผ่พอดีกับที่เขาคิดเสร็จ

แซ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงดังถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาอดสงสัยไม่ได้จึงรีบเดินไปดู แต่พอเดินไปถึงจุดต้นกำเนิด เสียงก็หายไปเสียดื้อ ๆ แต่ด้วยความสงสัยเขาจึงเดินข้ามลำธารแล้วตรงเข้าสู่ตัวป่าไผ่ทันที

หลังจากฝ่าเข้าไปในดงไผ่เข้าไปสักครู่ก็สะดุดตาไปเห็นสิ่งมีชีวิตตัวอ้วนจิ้มลิ้มหน้าตาน่ารักมีลายพาดสีขาวดำที่เขาคุ้นเคยกำลังเดินสองขาอยู่ห่างออกไป

“แพนด้า!!?...” คุโมจิเอ่ยขึ้นเบา ๆ ด้วยความสงสัย เขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อสายตาตัวเองเท่าไหร่ เพราะตัวมันออกจะใหญ่ไปนิด เขาเดินเข้าไปใกล้มันพลางหลบดงไผ่ที่ขึ้นเป็นหย่อม ๆ แต่เท้าดันพลาดไปเหยีบใบไผ่แห้งอย่างไม่ทันระวัง

แครบ

แพนด้าหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงใบไผ่ แล้วหันควั่บไปทางที่คุโมจิกำลังซ่อนพอดี สีหน้าของมันจู่ ๆ ก็เปลี่ยนจากหน้าตาน่ารักเป็นโหดเหี้ยมทันใดแล้วพุ่งตัวตรงยังเป้าหมาย พร้อม ๆ เอาเล็บแหลมคมของมันมาตะปบเข้าไปในดงไผ่ทันที!

“เฮ่ย!”

คุโมจิตะโกนพร้อมเผยสีหน้าตกใจ ผงะออกจากดงไผ่แบบหวุดหวิด เขาถอยหลังกรูด ๆ เพื่อตั้งหลัก ส่วนเจ้าแพนด้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกวิ่งพุ่งเข้าไปหาคุโมจิอีกที คราวนี้เขาเสกด้ามแส้ดาบคู่ใจแล้ววาดใส่เป้าหมายทันที

พี้ยะ!

ขนกลางลำตัวแพนด้าหลุดไปแถบหนึ่งพร้อม ๆ กับที่เขาถอยหลังจนติดต้นไผ่อีกดง แพนด้าเงยหน้าขึ้น กางแขนออกแล้วคำรามสุดเสียงทันทีอย่างเจ็บปวด

“โฮกกกก~~~~~~!”

เสียงของมันดังสนั่นไปทั่ว สักพักดงไผ่ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“แพนด้าอะไรเนี่ย” คุโมจิพูดออกมาด้วยความตกใจ เขาค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าแพนด้าพวกนี้ไม่ใช่แพนด้าธรรมดา น่าจะเป็นมอนสเตอร์ เขาจึงรีบผงะตัวถอยหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้โดยไม่จำเป็น แต่จู่ ๆ เขาก็ชนกับอะไรบางอย่าง

“โฮก!”

“อุ้บ!” คุโมจิพุ่งตัวขึ้นหน้าทันที แต่ก็เฉี่ยวโดนกงเล็บของแพนด้าตัวโตอีกตัวที่โผล่มาข้างหลังเขาพอดี
คุโมจิยืนตั้งท่าสักพัก แพนด้าตัวแรกวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้เขาตั้งสติได้แล้ว เขากำมือซ้ายสักครู่ สักพักก็ปรากฏเป็นลูกบอลสีเขียวสว่างลูกเล็กบนมือทันที

“ย้าซ!”

เขาขว้างลูกบอลสีเขียวขนาดเท่าลูกฟุตบอลสวนทางเต็มแรงใส่แพนด้าจนคางเสย ลูกกลมเล็ก ๆ แตกออกมาจากใต้คางมันแล้วตรงเข้าสมานแผลที่หลังของคุโมจิที่วิ่งพุ่งเข้าไปหาตัวแพนด้าที่กำลังผงะเมื่อครู่ เขาฟาดแส้เข้าไปอีกครั้งที่กลางลำตัวเพื่อสร้างบาดแผล แต่คราวนี้พลาดเป้าเพราะโดนเบี่ยงด้วยกงเล็บของแพนด้าอีกตัวที่ตะปบใส่สายแส้พอดี เขารีบสะบัดแส้กลับเข้ามือแล้วย่อตัวฟาดแส้เข้าที่ขาของแพนด้าทั้งสองจนขนล่อนอย่างพอเหมาะพอเจาะจนมันต้องยกขา คุโมจิไม่รอช้าเมื่อได้จังหวะจึงรีบวาดมือซ้ายอีกข้างไปยังขาของแพนด้าทันที

“Sticky Gum!”

ยางสีชมพูข้นพุ่งไปติดที่เท้าของแพนด้าทั้งสองตัว มันรีบออกแรงเพื่อดึงขาตัวเองให้หลุดจากยางทันทีด้วยสัญชาติญาณ แต่มันก็ต้องหงายหลังจนหัวฟาดพื้นทั้งคู่ด้วยแรงของมันเองเพราะจู่ ๆ ยางก็หายหนึบไปซะดื้อ ๆ

คุโมจิใช้พลังเวทย์หยุดผลของยางเพื่อให้แพนด้าเสียหลักหัวฟาดพื้น แต่เพื่อความแน่ใจเขาจึงเข้าประชิดแล้วเปลี่ยนแส้เป็นดาบแล้วฟันปาดพุงของแพนด้าทั้งสองตัวที่เพิ่งลมตึงทันทีแล้วถอยห่างออกมา ลูกพลังสีขาวสุกสว่างแตกซ่านและถูกดูดกลืนเข้าไปในตัวคุโมจิ ทำให้แผลที่ได้รับมาหายเป็นปลิดทิ้ง แพนด้าทั้งสองร้องครางออกมาก่อนที่จะสลบไป คุโมจิถอยห่างออกมา เสกให้แส้หายไป แล้วใช้มือข้างนั้นวาดไปที่เท้าของแพนด้าทั้งสองเพื่อสลายยางออก

“ฟุ่ว...” คุโมจิถอนหายใจพลางเอามือปาดเหงื่อ เขาเพิ่งได้ออกแรงเช่นนี้ในรอบหลายเดือนหลังจากที่เขาอยู่อย่างสงบสุขมานาน ความเหนื่อยและบาดแผลจาง ๆ ที่หายไปนานหวนให้เขาคิดถึงการต่อสู้ของตนที่ผ่านมา คุโมจิยืนนิ่งแทนคำขอโทษแพนด้าทั้งสองตัวแล้วหันหลังหวังจะออกเดินสำรวจป่าต่อแล้วค้างสักคืนหนึ่ง แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้เหลียวหลัง

“โฮก!!!!!!”

เสียงร้องดังขึ้นจากข้างหลังคุโมจิ แพนด้าทั้งสองตัวลุกพรวดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แล้วประสานเสียงคำรามจนดังสนั่นไปทั่ว

“ว่าแล้วเชียว...” เขาเกาหัวแกรก ๆ ยอมรับความผิดพลาดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่ปล่อยให้พวกมันฟื้น แล้วหันกลับไปตั้งท่าพร้อมสู้อีกครั้ง

แซ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

คราวนี้ป่าไผ่สนั่นหวั่นไหวอย่างต่อเนื่องราวกับมันจะระเบิดออก

แคร้ก ๆ ตูมมม!

ต้นไผ่ด้านหลังของแพนด้าทั้งสองที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาล้มดังสนั่นจนใบไผ่ปลิวกระจายไปทั่วบริเวณ

คุโมจิตาลุกวาวทันที เพราะข้างหลังปรากฏแพนด้าโผล่โพล่เรียงซ้อนแถวหน้ากระดาน 6 ตัว ทุกตัวหน้าตาเต็มไปด้วยอารมณ์แค้น จากการประมาณการแล้ว เขาจึงตัดสินใจออกท่า เสกแส้ออกมาอีกครั้งทันที

แพนด้าทั้งเจ็ดพุ่งตรงหวังฉีกร่างคุโมจิเป็นชิ้น ๆ โดยมีสองตัวที่คำรามนำหน้า คุโมจิตวัดแส้ขึ้นดังควั่บ สายตาจับจ้องไปที่ฝูงแพนด้าอย่างตั้งใจ เศษใบไผ่และใบไม้นับร้อยยทะยานขึ้นอย่างหนาแน่นลอยคว้างเหนือหัวลแะรอบตัวคุโมจิ แพนด้าสองตัวหน้าง้างกงเล็บพร้อมตะปบ คุโมจิเหวี่ยงแส้ฟาดลงหัวแพนด้าตัวหนึ่งที่ใกล้ที่สุดทันทีจนมันต้องหัวทิ่มไปก่อน ใบไม้รอบตัวที่ปรากฏเมื่อครู่ต่างพุ่งตรงเข้าสู่เป้าหมาย ส่วนน้อยสาดลงมาตรง ๆ เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของแพนด้าอีกตัวด้านหน้า อีกส่วนใหญ่นั้นพุ่งตรงเข้าฝูงแพนด้าที่ตามหลังมาทันที ใบไม้ฉวัดเฉวียนเฉือนเนื้อและขนแพนด้าทั้งหกอย่างรวดเร็วราวปานพายุคมมีดจนทั้งหกตัวต้องชะงักและร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด คุโมจิถอยห่างออกมาดูสถานการณ์ ผลที่ได้ทำให้แพนด้าครึ่งหนึ่งในกองล้มลงกลางฝูงทันที อีกสามที่อยู่ถัดออกไปโดนใบไม้เฉี่ยวจนขนกร้อนเหลือแต่หนังไปครึ่งตัว

“แฮ่ก...ๆ”

คุโมจิยืนหอบพร้อม ๆ กับใบไม้ทั้งหมดที่ร่วงหล่นและฝูงแพนด้าที่ยืนตะลึงกับขนของมันอีกสามด้วยหน้าตาน่ารัก(!?) เขาตั้งท่ามั่นอีกครั้งพร้อมจะเข้าไปซ้ำแต่ว่าเขารู้สึกผิดปกติเกิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ แขนซ้ายของเขาเหมือนบังคับไม่ได้เสียดื้อ ๆ เขาชำเลืองมองไปก็ต้องตกใจ

“เห้ย!!!”

คุโมจิแผดเสียงร้อง แขนข้างซ้ายของเขามีขนสีม่วงคล้ำขึ้นจนทั่วถึงข้อศอก นิ้วทั้งห้าหดเหลือสามกลายเป็นกงเล็บแทนเหมือนร่างมอนสเตอร์ ทันทีที่คุโมจิเห็นถึงสภาพผิดสังเกตมือก็พุ่งแสกเข้าหน้าของเขาทันที เล็บอันคมกริบพุ่งแสกหน้า เขารีบสะบัดหัวหลบ แต่กงเล็บก็ปาดแก้มด้านขวาของเขาจนเป็นแผล คุโมจิเริ่มเกิดอาการงุนงงและตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องในฝันของเขาเมื่อก่อนการเดินทางปรากฏแว้บขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้งทันที

“โฮกกกก!!!!”

เสียงของแพนด้าตัวหน้าที่ถูกแส้ฟาดหัวจนเป็นรอยทางคำรามขึ้นอีก ทำให้คุโมจิได้สติกลับมา เขาพยายามบังคับไหล่ให้แขนของเขาออกห่างตัวมากที่สุดพร้อม ๆ กับรีบหันหลังหา วิ่งสู่ทางออก เพื่อหนีจากการต่อสู้นี้โดยไวที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เพราะขืนอยู่ต่อแขนเจ้ากรรมอาจจะเล่นงานเขาอีก

แพนด้าที่ถูกกล้อนขนสามตัว กับตัวที่นำหน้าอีกหนึ่งกำลังพุ่งตรงมาที่คุโมจิอีกแล้ว! คราวนี้คุโมจิเสกให้แส้หายไปอีกครั้ง เขาวิ่งมุ่งสู่ทางออกโดยไม่หันหลังไป ใช้สัมผัสของเขาประมาณตำแหน่งที่แพนด้าวิ่ง เขาเอามือขวาไขว้หลังแล้วโยนเมล็ดพืชสีน้ำตาลใส่แพนด้าตัวที่นำหน้า เมล็ดแตกออกเป็นละออง ทำให้แพนด้าตัวหน้าจามขึ้นมาทีหนึ่งแล้วหยุดวิ่งตาม แพนด้าอีกสามที่ตามมาเบรคไม่ทัน ชนกับแพนด้าตัวหน้าดังโครมจนกองอยู่กับพื้น

ในที่สุดคุโมจิก็หนีจากการต่อสู้แล้วออกมาจากดงไผ่ได้สำเร็จ…


......
.....
...
.

“แฮ่ก ๆ ๆ”

คุโมจิวิ่งหอบกลับออกมา แล้วยืนที่โขดหินตรงข้างลำธารพร้อม ๆ กับยืนนิ่งโคจรพลังเวทย์ สักพักแขนที่ผิดปกติของเขาก็ค่อย ๆ หายเป็นปกติเช่นเดิม เขาจึงนั่งลงที่โขดหินแล้วหันไปที่ป่าไผ่ ดูเหมือนว่าจะสงบดีแล้ว

“ฟู่วววว” เขาถอนหายใจยาวแล้วนั่งหลับตา ปล่อยตัวตามสบาย แล้วสงบสติ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ มันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น หวาดหลัว และสนุกไปพร้อม ๆ กัน

“ล็อคเป้าหมายเสร็จสิ้น”

เสียงของอะไรบางอย่างกังขึ้นเหนือหัวของคุโมจิ เขาลืมตาแล้วหันขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว ดวงขอบตาสีแดงสดที่ลอยอยู่ ภายใต้ขอบตาเห็นเป็นดวงตาสีดำจับจ้องมองมาที่เขา และเมื่อลองสังเกตก็พบว่ามันมีร่างยาวใหญ่เหมือนมังกรแต่ตัวมันโปร่งแสง และที่สำคัญ ตัวของมันส่องแสงอยู่

“Zoom Attack!” มังกรโปร่งแสงส่งเสียงร้องดังออกมา

“เหวอออออออ!”

คุโมจิที่ไม่ทันตั้งตัวร้องลั่น แสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ ร่างของคุโมจิที่นั่งอยู่โดนพัดกระเด็นไปตามแรงระเบิด เขาสลบทันที สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือแสงจ้าและเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว ก่อนที่สติเขาจะหายไปอย่างสิ้นเชิง

______
................
.......
...
..
.

“อูย...”

คุโมจิค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นจากภวังค์ ตอนนี้เขาอยู่บนเตียงที่ห้องพักของเขานั่นเอง

“...นี่เรา สลบไปกี่วันกันเนี่ย....” คุโมจิรู้ตัวว่าตัวเองสลบไป และแน่ใจมาก ๆ ว่าสิ่งที่เขาพบเห็นไม่ใช่คงามฝันแน่นอน

“หนึ่งวันเต็ม”

เสียงแหลมเล็กดังขึ้นจากหลังประตูห้อง สักครู่ประตูก็ค่อย ๆ เปิดออก เผยให้เห็นร่างของมนุษย์ผมสีม่วงสะดุดตาสวมเสื้อเชิตสีส้ม แต่ดวงตาสีเหลืองเหมือนปีศาจของเขาทำให้รู้ว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนี้ไม่ใช่มนุษย์

“นายเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” คุโมจิเอ่ยถามทันทีโดยที่ร่างของเขายังนอนแผ่อยู่บนเตียง

“แล้วจะทำไมรึ” ดวงตาสีเหลืองหรี่มองแล้วเอามือไขว้หลังปิดประตูห้องอย่างเงียบ ๆ ในมืออีกข้างถืออมยิ้มอิ่มทั้งชาติอยู่ สีของมันสะดุดตามาก และทำให้คุโมจิรู้ว่ามันเป็นอันเดียวกับที่เขาได้รับจากเควส

“หรือว่า...” คุโมจิอ้าปากจะถาม อมยิ้มอิ่มทั้งชาติพุ่งตรงมาเข้าปากคุโมจิอย่างพอเหมาะพอเจาะจนคับปาก คุโมจิส่งเสียงอู้อี้ก่อนลุกพรวดขึ้นมา

“เอาคืนไป...แล้วขอโทษด้วยที่เจ้าซาทิโดรนเล่นงานนาย” พอพูดจบเขาก็หันหลังแล้วปิดประตูห้องดังโครม คุโมจิดึงอมยิ้มออกจากปากอย่างทุลักทุเลแล้วลุกขึ้นทันที

“อะไรของเขาเนี่ย...” เขาขมวดคิ้วแล้วเอาอมยิ้มไปล้าง ก่อนเอาไปปักที่จุดประจำของมัน

ด้วยความสงสัยจึงเดินออกจากประตูห้องตนเองก็สะดุดตากับป้ายที่แขวนห้องข้าง ๆ เขียนว่า

“[ห้องพักเบอร์ 11] Wallohz อมยิ้มน้อยผู้เยาว์วัย”

คุโมจิตาลุกวาวทันใด เขาเข้าใจทุกอย่างทันทีทันควันว่าเขารอดมาได้ยังไง

แต่...จะขอบคุณ หรือโกรธใส่ดีล่ะเนี่ย.........

.....ก๊อกๆๆๆ

เสียงของกริยาที่เรียกว่า"เคาะประตู"ที่เพิ่งปิดไปนั้นทำให้คุโมจิตกใจได้พอสมควร
แต่เมื่อเค้าเปิดประตูกับไม่มีสิ่งใดอยู่ตรงหน้าของคุโมจิเลยเพราะสิ่งที่มาหาคุโมจิดันเป็นซองกระดาษที่คล้ายๆรายงานกองอยู่ที่พื้น
เมื่อคุโมจิเห็นเข้าจึงรองอ่านดู...แล้วเค้าก็ได้พบกับลายมือที่เขียนไม่สวยจนน่าตกใจนัก

อ้างอิงจาก :

รายงาน

เรื่อง-ขอโทษ
นำเสนอ-ฮัปปะคิ คุโมจิ
จัดทำโดย-Wallohz Halloween
คำนำ-ข้ามๆไปเหอะ
สารบัญ-มีเรื่องเดียวน่า
อ้างอิง-ไม่มีหรอกคิดสดเลย
เนื้อหา
ผมคงต้องขอโทษ?เรื่องซาทิโดรน(อีกครั้ง)ครับ แต่ครั้งนี้คาดว่าผมมีเหตุผลที่โจมตีใส่คุณมาให้อ่านด้วย
+การโจมตีนั้นอาจจะเป็นเพราะบังเอิญสั่งมันให้ไปจับตามองแพนด้าและถ้าทำอะไรไม่ดีให้ทำอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ
แต่พอสั่งไปมันก็ถามกับมา"แพนด้าเป็นอย่างไงรึ"ด้วยคำถามนี้ทำให้ผมอึ้งไปได้ช่วงหนึ่งจนตั้งสติได้แล้วจึงตอบกับไปว่า
"ไม่รู้สิเคยเห็นแต่ในทีวีคงจะมีหัวสีดำตัวใหญ่หน่อยสีขาวส่วนขาสีดำนิดหน่อยละมั้ง"
เพราะเหตุนี้มันก็คงตามคุณไปโดยที่ผมไม่รู้ด้วยตัวละมั้ง ต้องขอโทษด้วยเพราะตอนบอกมันไม่ได้ดูแพนด้าจึงบอกส่วนประกอบไม่ครบ
ส่วนตอนนี้บอกข้อมูลเพิ่มเติมกับมันแล้วอย่างกังวลไปครับ...แต่มันไม่ไปยิงแพนด้าตอนคุณแข่งหรอก
....ด้วยความหวังดี? จากWallohz Halloween ...(หัวเราะ)

เด็กหนุ่มพาร่างกายอันเหน็ดเหนื่อยกลับมายังห้องพักของตน แม้ว่าหน้าตาของเขาจะไม่ได้ซีดเซียวอะไรนัก
แต่ร่างกายของเขาตอนนี้เหนื่อยล้าจากการพายเรือมาราธอนที่จบลงด้วยความพ่ายแพ้เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว
เขาทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนพลางถอนหายใจยาว ๆ แล้วหมุนตัวเองหันหน้าออกไปมองท้องฟ้าจากระเบียง
ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับเมฆที่เคลื่อนผ่านท้องฟ้าสีส้ม

เขาหลับตาลงพลางคิดทบทวนการแข่งที่เขาเพิ่งผ่านพ้นมา เป็นการแข่งที่สนุกมาก แต่ก็เหนื่อยมากเช่นกัน
คุณหว่อง...ถึงจะเป็นผู้หญิงแลดูแรงน้อย แต่จิตใจและความแน่วแน่ของเธอนั้นสูงส่งยิ่งนัก และเขาไม่รู้สึกเสียใจเลยที่พ่ายแพ้แก่ผู้หญิง
หรือผิดหวังและกังวลอะไรเกี่ยวกับคำสาปแม้แต่น้อย เขาเชื่อว่าน่าจะมีทางแก้ทางอื่นนอกจากนี้เป็นแน่


“....อื๋อ...”

คุโมจิส่งเสียงออกมาเล็กน้อย เขารู้สึกว่าบรรากาศรอบ ๆ ตัวของเขาเริ่มเย็นลง แต่เขาก็ยังไม่ลืมตาขึ้น เพราะเขาได้ยินเสียงอะไรดังก้องขึ้นมา


“มาเร็ว ๆ....”


เสียงสั่นเทาของใครไม่ทราบดังก้องขึ้นในหัวของคุโมจิ พร้อม ๆ กับบรรยากาศรอบตัวของเขาที่เย็นตัวลงเรื่อย ๆ


“ฉันรออยู่.....”

“........”

“ผู้ต้องสาป.........”

“...!?”


คุโมจิสะดุ้งโหยง สายลมพัดผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่างอย่างรุนแรง

“อะไรกันน่ะ....อะ....”

แสงสว่างวาบไปทั่วทั้งห้อง และจู่ ๆ สติของเขาก็ลบเลือนไป ร่างที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งเมื่อครู่เอนลงอย่างช้า ๆ
ทิ้งตัวลงแน่นิ่งอยู่บนเตียงหนานุ่มในห้องนั้น สติของคุโมจิเลื่อนลอยไป....


########

ร่างของเด็กหนุ่มลอยเคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางความมืด ที่นี่เงียบสงัด และเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ
เสียงพึมพำนิรนามดังก้องไปทั่วจากที่ไหนสักแห่งในความมืดมิดนี้

“อา... หนาวอะไรเช่นนี้.......”



“เหงา.....”



“หิว.......”




“สับสน.....”




“เงียบ สงัด.....”



เสียงเงียบลงไปครู่หนึ่ง พร้อม ๆ กับคลื่นความแปรปรวนบังเกิดขึ้นรอบตัวเด็กหนุ่ม แสงสว่างวาบขึ้น
ความมืดจางหายไป ปรากฏให้เห็นเป็นฉากของโบสถ์อันกว้างใหญ่เคว้งคว้าง เงียบสงัด และหนาวเหน็บ

มีใครสักคนนั่งอยู่ไกล ๆ ห่างออกไปตรงหน้าของคุโมจิ เห็นเพียงเงามืด ๆ
แสงที่สาดส่องลงมาจากรูโหว่ของหลังคาโบสถ์สะท้อนให้เห็นโครงหน้าของเจ้าของเสียง


“ใช่แล้ว.. ผู้ต้องสาป ผู้ต้องสาปของฉัน...”


เสียงโหยหาด้วยความปรารถนาแรงกล้าดังก้องไปทั่วโบสถ์จนคุโมจิขนลุกชัน


“พวกเขาจะต้องเข้าใจฉัน พวกเขาจะต้องเข้าใจฉัน”


เสียงดนตรีอันวังเวงเริ่มบรรเลงก้องไปทั่วโบสถ์ พร้อม ๆ กับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง


“หึ หึ หึ....”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”



########


“.....”

คุโมจิลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงนอน ดูเหมือนว่าเวลายังไม่ผ่านไปนานสักเท่าใดนัก

ใบไม้ใบหนึ่งพลิ้วไหวตามสายลมจากที่ใดไม่ทราบ ลอยหยุดนิ่งบนหน้าอกของคุโมจิอย่างเหมาะเจาะ เขาเอามือคลำหยิบใบไม้นั้น
แต่มันดูเหมือนว่าติดแน่นเหลือเกิน เขาออกแรงกระชากจนกระดุมหลุดไปสองเม็ด เผยให้เห็นหน้าอกของตัวเองและ....

สัญลักษณ์สีดำประหลาด...!!!?

คุโมจิสะดุ้งเฮือก รีบจัดแจงกลัดกระดุมเสื้อใหม่แล้วลุกขึ้นจากเตียงทันควัน

“มาเร็วนะๆ ฉันรออยู่"

เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่เบาเกินกว่าคุโมจิจะสงสัย



เพราะหน้าต่างตรงระเบียงที่ปิดสนิทนั้นทำให้คุโมจิรู้สึกสันหลังวาบเสียมากกว่า

ผ่านหน้าห้องมาโพสชุด

เจ้าหญิงเดินผ่านหน้าห้องมาพอดี
วันนี้เธอดูดีเหะ

แต่ไม่ทันได้ทัก...


จิ้มเอ็นดีเอซซ อย่างเพลิดเพลิน(เพิ่งไปขออาซ้อมา)
ไปเดินเล่นในห้องสมุดผีสิงโรงเรียนเอลเชีย่นของ ดราก้อนคุเอสึโตะเก้า...พอดี







ระหว่างจิ้มเอนดีเอซซ อย่างไม่คาดคิด อาซ้อก็นักรวมพลไปสำรวจเกาะ!

กระไรเลย ได้ร่วมเดินทางกับองค์หญิงพอดิบพอดี...
ท่าทางเธอจะพร้อมรบน่าดูชมแฮะ