[เสร็จสิ้น] RAVE - ผู้ติดตามที่แสนจงรักภักดี <สถานะ : รอลงรูป>

อย่างนายมันต้องเพลงนี้ =__=!


ชื่อ-ชื่อกลาง-นามสกุล : เรไวน์ อินทูเนริค - เรฟ (Ravine Intuneric - RAVE)
เพศ : ชาย
อายุ : 317 ปี
ส่วนสูง : 178 ซม.
น้ำหนัก: 62 กก.
วัน เดือน ปี เกิด: พุธ 6 มิถุนายน ไม่ปรากฏปีเกิดที่แน่ชัด
หมู่โลหิต: A

ลักษณะตัวละคร : ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเจ้าของนัยน์ตาสีอำพัน เรือนผมยาวสลวยที่รวบไว้นั้นเป็นสีม่วงเข้ม ตัดกับผิวสีขาวซีดของเขา ใบหน้าหล่อคมคายนั้นระบายไปด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลตลอดเวลา แม้จะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...
การแต่งกาย : ต่างหูทองคำขาวที่หูทั้งสองข้าง เสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกหูกระต่ายสีแดง กางเกงสแล็คสีดำ เข็มขัดหนัง สวมทับด้วยโค้ทยาวสีดำ รองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม

รูปเต็มยังไม่เสร็จ เอาคร่าวๆไปดูก่อน =__="


นิสัย : สุภาพ เรียบร้อย จะพูดจะจาต้องมีหางเสียงทุกครั้ง ทำให้ดูเหมือนเป็นคนจริงจัง แต่ก็ยิ้มง่าย อ่อนโยน และค่อนข้างยอมคน ดูแล้วชวนให้นึกถึงพวกพ่อบ้านชั้นสูง
เพราะนิสัยดังที่กล่าวมา ทำให้เข้ากับคนอื่นๆได้ดี ...แต่ถ้าเป็นศัตรูกันนั่นก็อีกเรื่อง!! (รวมถึงกรณีผู้ที่มีนิสัยไม่ถูกชะตาด้วย)
หมายเหตุ : ม่อสาวเป็นกิจวัตร

อาวุธ : Dark Sabia ดาบทรงยุโรปด้ามสีดำ มีคุณสมบัติเพิ่มพลังเวทนิดหน่อยเมื่อร่ายผ่านดาบ ใช้โจมตีทางกายภาพได้ตามปกติ
คลิกที่นี่เพื่อดูรูปดาบ

ทักษะการต่อสู้ :

1. Darkness Charge
คำอธิบาย : ร่ายเวทมืดลงในดาบ แล้วฟาดฟันคู่ต่อสู้
จุดแข็ง : ส่งผลทั้งทางกายภาพและเวทมนตร์
จุดอ่อน : เป็นท่าต่อสู้ระยะประชิด
เงื่อนไข : ใช้ดาบในการโจมตี

2. Second Shadow
คำอธิบาย : เคลื่อนย้ายตนเองไปหลบอยู่ในเงาของคน สัตว์ หรือสิ่งของอื่นๆ หากหลบอยู่ในเงาของคน สามารถเลือกที่จะเคลื่อนที่และหยุดนิ่งไปพร้อมๆกับเงาของคนๆนั้นได้เสมือนเป็นส่วนหนึ่งของเงาด้วย
*เป็นแค่การอาศัยเงาของสิ่งอื่นหลบแสงอาทิตย์ ไม่ใช่การพรางตัว*
จุดแข็ง : สามารถเปลี่ยนตำแหน่งได้รวดเร็ว เพียงแค่มีเงาของอะไรสักอย่างอยู่ในบริเวณนั้น
จุดอ่อน : ความจำกัดในเรื่องทิศทางของแสงเงา / เสี่ยงที่จะถูกเจ้าของเงาโจมตี
เงื่อนไข : ต้องมองเห็นเงาที่เป็นเป้าหมายนั้น (ไม่เห็นร่างเจ้าของไม่เป็นไร ขอแค่เห็นเงาก็ใช้ได้)
**หมายเหตุ : เนื่องจากคำสาปทำให้โดนแสงอาทิตย์โดยตรงไม่ได้ หากจะสู้ในที่แจ้งก็ต้องใช้ท่านี้คอยโจมตีจากในเงาเท่านั้น**

3. Slice
คำอธิบาย: ใช้ดาบตวัดพลังความมืดออกไปเป็นคลื่นบางๆ มีคุณสมบัติคล้ายใบมีด หน้ากว้างของคลื่นพลังที่ปล่อยออกไปขึ้นอยู่กับระยะการตวัดดาบ
จุดแข็ง : โจมตีได้ไกลในระดับหนึ่ง / สามารถโจมตีเป็นวงกว้างได้
จุดอ่อน : ใช้พื้นที่ค่อนข้างมากในการตวัดดาบ
เงื่อนไข : ใช้ดาบในการโจมตี

4. Chain
คำอธิบาย: เสกโซ่ออกมายึดกับปลายด้ามดาบ ทำให้สามารถแกว่งดาบไปมาได้
จุดแข็ง : เพิ่มระยะการโจมตี
จุดอ่อน : ต้องใช้เวลาหากจะสลับกลับมาเป็นการโจมตีระยะประชิด
เงื่อนไข : ใช้ดาบในการโจมตี

5. Summon
คำอธิบาย: ร่ายมนตร์เรียกสัตว์ร้าย(ค้างคาว ไม่ก็หมาป่า) ออกมาโจมตีศัตรู สัตว์ที่เรียกออกมาสามารถอยู่ได้ 10 นาทีก็จะหายไป สามารถเรียกพร้อมกันทีละหลายตัวได้
จุดแข็ง : ได้กำลังเสริมมาช่วยในการต่อสู้
จุดอ่อน : สัตว์ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง ...มันโง่ orz (ทำได้แค่สั่งให้โจมตีเป้าหมายคนไหน แค่นั้นแล)
เงื่อนไข : สัตว์ที่เรียกออกมา สามารถใช้ให้ต่อสู้ได้อย่างเดียว / สัตว์นั้นสามารถตายได้ โดยเมื่อตายแล้วจะสลายไป

6. Scarlet Fog
คำอธิบาย: สร้างหมอกโลหิตขึ้นมาห่อหุ้มตนเอง(หรือเป้าหมาย) ป้องกันการโจมตีของศัตรู
จุดแข็ง : สามารถป้องกันการโจมตีได้ดี
จุดอ่อน : ร่ายช้า ไม่ทันกิน
เงื่อนไข : ใช้เวลาในการร่าย 6 วินาที

7. Seeking
คำอธิบาย: ปักดาบลงบนพื้น เพื่อจับสัมผัสหาตำแหน่งของเป้าหมาย (คน สัตว์ สิ่งของ คลื่นพลัง ฯลฯ)
จุดแข็ง : สามารถรู้ตำแหน่งของเป้าหมายได้แม้เป็นสิ่งที่มองไม่เห็น หรืออยู่ไกลออกไป
จุดอ่อน : ต้องปักดาบลงไปและใช้สมาธิทำให้ไม่สามารถโจมตีขณะใช้ท่านี้ได้
เงื่อนไข : ต้องใช้ดาบคู่กายปักลงไปเท่านั้น / ใช้สมาธิ

จุดแข็งของตัวละคร : สเตตัสเฉลี่ยๆกันไปทุกด้าน ไม่มีด้านไหนที่แย่เป็นพิเศษ
จุดอ่อนของตัวละคร : ท่าโจมตีส่วนใหญ่ต้องใช้ดาบช่วย / เพราะเจอคำสาปเข้าไปทำให้ออกแดดไม่ได้

สิ่งที่ชอบ : ผู้หญิง / เลือด / ความมืด / หนังสือ / ดนตรี / สัตว์ป่า / งานบ้าน / โลลิค่อนและโชตะค่อน
สิ่งที่ไม่ชอบ : เพลงฮิพฮอพ,แร็พ / กระเทียม น้ำมนต์ ยันต์ ของศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ (ทนได้ แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดี)

ปณิธานสูงสุดของชีวิต : ทำความฝันของเจ้านายให้เป็นจริง (ค้นพบวิธีผสมยาที่สามารถชุบชีวิตคนตายได้)

ภูมิหลังของตัวละคร (อธิบายคร่าวๆ) : แวมไพร์ที่ใช้ชีวิตไปวันๆอย่างไร้ความหมาย
ถูกดึงตัวมายังโลกมนุษย์ในฐานะ “ผู้พิทักษ์” ของนักเรียนหญิงชื่อ เฟียร์ มาคาเอล เมื่อห้าปีก่อน
หน้าที่ของผู้พิทักษ์คือการปกป้อง และคอยสนับสนุนให้เป้าหมายสูงสุดของผู้เป็นนายได้เป็นจริง
เรฟเพิ่งได้รู้สึกตัวว่าตนก็มีสิ่งที่สามารถทำได้อยู่ และตัดสินใจที่จะสนับสนุนเธออย่างเต็มที่
และเพราะการมาอยู่บนโลกในสถานะผู้พิทักษ์นี้เอง ทำให้เขาไม่ใคร่จะแพ้อะไรอย่างที่แวมไพร์ปกติแพ้กัน
(ทนกระเทียมได้ ทนน้ำมนต์ทนกางเขนได้ ทนแดดได้ และอื่นๆ)

ความสัมพันธ์กับตัวละครตัวอื่น :
คุณเดซี่(DAISY) - อันที่จริงเธอก็เป็นคนน่ารักดีหรอกนะครับ... ถ้าไม่ติดที่ว่าบ้าพลังกับชอบเอากระเทียมมาปาใส่ผมล่ะก็
แบท(Batora A. Tramia) - แวมสูงอายุคนที่ชอบมาแข่งกันจีบสาวกับผม ทำงานบ้านเก่ง แล้วก็เป็นคนที่หล่อมากๆเลยล่ะ แต่จะหยุดชมตัวเองสักวินาทีนึงก็ได้นะครับ

คำคมประจำใจของตัวละคร : เตี้ย แบน ซึน บันไซ ทำไม่ได้ ดีกว่าไม่ได้ทำ

ประเภทของความวุ่นวายที่ตัวละครได้รับ : ไม่สามารถโดนแสงอาทิตย์โดยตรงได้ หากอยู่จะสูญเสียพลังอย่างรวดเร็วไปเรื่อยๆ ทำให้เวลาสู้ในที่แจ้งต้องคอยหลบอยู่ในเงาของสิ่งอื่น

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
วุ่นวายเข้าไป วุ่นวายเข้าไป
โลกทั้งโลกนี้จะต้องจมลงในความมืด!!


เริ่มแต่งอินโทรได้

Intro

ณ ลานประลองซึ่งล้อมรอบไปด้วยเหล่านักเรียนที่กำลังนั่งดูการต่อสู้อย่างใจจดใจจ่อ ผมกำลังยืนประจันหน้ากับผู้พิทักษ์เผ่าพันธุ์เปกาซัสสีขาว การต่อสู้ของพวกเราดำเนินมาจนใกล้ถึงจุดสิ้นสุด โดยผู้เป็นนายที่คอยยืนสั่งจากเส้นรอบนอกของสนาม

“Slice!!” เสียงคำสั่งดังมาจากเฟียร์ มาคาเอล เจ้านายของผม ผมรับคำสั่งโดยการตวัดดาบเป็นวงกว้าง คลื่นพลังความมืดบางๆคล้ายใบมีดพุ่งเข้าโจมตีเปกาซัสสภาพสะบักสะบอมตรงหน้า

ม้าบินสีขาวกรีดร้องเสียงดังลั่นก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น ผมเห็นว่าการต่อสู้รู้ผลแล้วจึงเก็บดาบเข้าฝักแล้วเดินกลับไปหาเด็กสาวผมสีดำที่กำลังยืนรอผมอยู่

[ผู้พิทักษ์] เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดออกมาจากไข่ ซึ่งสร้างโดยปณิธานอันแรงกล้าต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งของมนุษย์... แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ตัวผมเองก็มีชีวิตอยู่มาร่วมสามร้อยกว่าปีแล้ว ก่อนจะถูกส่งมาที่โลกมนุษย์แห่งนี้

ส่วนที่ที่ผมยืนอยู่ คือ โรงเรียนสอนการใช้ผู้พิทักษ์ โลกาต้า ...และผมก็อยู่ที่นี่ในฐานะ [ผู้พิทักษ์] ของเฟียร์ มาคาเอล นักเรียนหญิงคนหนึ่งของที่นี่ ...หน้าที่สำคัญเพียงอย่างเดียวของผู้พิทักษ์ก็คือ ปกป้องและคอยสนับสนุนจนกว่าเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของผู้เป็นนายจะเป็นจริง

ดังนั้น จึงไม่แปลกที่จะมีวิชาเรียนอย่าง [วิชาการต่อสู้ด้วยผู้พิทักษ์] เป็นวิชาบังคับที่นักเรียนจะต้องลงทุกคน เพื่อฝึกฝนฝีมือการต่อสู้ของผู้พิทักษ์ให้สามารถคุ้มครองผู้เป็นนายได้

“ว้า...ฉันแพ้ซะแล้วล่ะค่ะ” เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของม้าเปกาซัสนั้นเอ่ยยิ้มๆ ใบหน้ากลมมนกับเรือนผมสีชมพูยาวเป็นลอนของเธอช่างดูน่ารัก ราวกับตุ๊กตาที่ถูกสร้างมาอย่างประณีตก็ไม่ปาน

“เป็นการต่อสู้ที่ดีมากค่ะ” คุณหนูของผมยิ้มตอบเธอ ...ถึงจะพูด [ค่ะ] เหมือนกัน แต่ทำไมถึงได้ต่างกันขนาดนี้นะ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ก็คุณหนูน่ะ ไม่มีทั้งหน้าอก ทั้งสะโพก แถมหน้าตายังติดจะหล่อๆอีกต่างหาก จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้านายของผมเป็นผู้หญิงจริงๆงั้นหรือ?

หลังหมดคาบเรียนวิชาการต่อสู้ด้วยผู้พิทักษ์ นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเพราะเป็นวิชาสุดท้ายของวันนี้แล้ว และมันก็เป็นเวลาของผมที่จะ...

“เมื่อกี้น่ะ เป็นการต่อสู้ที่ดีมากๆเลยนะครับ ผู้พิทักษ์ของคุณก็ทำได้ดีมากเลย” ผมเข้าไปคุยกับเด็กสาวผมสีชมพูคนนั้นอย่างเป็นมิตร ...เธอยิ้มให้ผมด้วยล่ะ!

แต่ขณะที่ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ....

“...เรฟ!” เสียงมัจจุราชก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดิบพอดี... คุณหนูเรียกผมพร้อมแกว่งขวดอะไรบางอย่างในมือไปมา เหมือนจะบอกว่า [ถ้าไม่รีบมาล่ะก็...อดนะ] ...ผมจึงต้องบอกลาเธอคนนั้นแล้ววิ่งกลับไปหาคุณหนูแต่โดยดี

########

ที่สวนหลังโรงเรียน คุณหนูยื่นขวดแก้วบรรจุของเหลวสีแดงที่ผมรู้ดีว่ามันคืออะไรมาให้ ผมจึงรับมันมาเปิดฝาอย่างไม่รอช้า

“โหดร้ายจังเลยนะครับคุณหนู” ผมพูดตัดพ้อขณะยกขวดเลือดขึ้นดื่ม อาหารหลักที่แวมไพร์อย่างผมจะได้กินแค่สัปดาห์ละครั้ง ถ้าพลาดแล้วก็ต้องรอถึงสัปดาห์หน้า...แม้จะอยากทำความรู้จักกับแม่สาวคนนั้นแต่ก็ต้องตัดใจ

“อยากหน้าม่อเอง ช่วยไม่ได้” คุณหนูพูดพลางเปิดกระเป๋าเตรียมทำการทดลองทางเคมีกันกลางแจ้ง ...ผมยังไม่ได้บอกสินะ ว่าความฝันสูงสุดของคุณหนูเฟียร์คือ ผสมยาที่สามารถชุบชีวิตคนตายได้ ดังนั้นจึงไม่ต้องแปลกใจ ถ้าจะเห็นเธอหยิบสารเคมีออกมาวิจัยทุกครั้งที่มีเวลาว่าง

แต่จู่ๆ คุณหนูก็หันมาจ้องผมตาไม่กระพริบเหมือนรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

“มีอะไรงั้นเหรอครับ?”

“เปล่า...ไม่มีอะไร”

ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างพวกเราชั่วขณะ ผมนั่งมองเธอหยิบโน่นผสมนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมีเสียงแปลกๆเข้ามากระทบหู...

“....der” เสียงโหยหวนของอะไรบางอย่างดังแว่วมาจากที่ไกลๆ

“เรฟ ได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า!?” คุณหนูเงยหน้าจากการทดลองขึ้นมาถามผมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ...ชักสังหรณ์ไม่ดีซะแล้วสิ

“ครับ” ผมลุกขึ้นแล้วชักดาบคู่กายปักลงที่พื้นหญ้า หลับตาลง และพยายามเพ่งสมาธิหาที่มาของเสียง “Seeking...”

“...เสียงมาจากทิศสองนาฬิกา ในระยะ 200 เมตร” ผมรายงานตำแหน่งให้คุณหนูทราบ แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเธอมีสีหน้ายังไง เพราะผมยังคงหลับตาและใช้สมาธิคอยติดตามตำแหน่งของมันอยู่

“150 เมตร...100 เมตร...และ...” ผมค่อยๆดึงดาบขึ้น ตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

“...มันอยู่ตรงหน้าเราแล้วครับ!!” สิ้นเสียงของผม ก็ปรากฏบุคคลร่างสูงใหญ่ในผ้าคลุมสีแดงตรงหน้า มันสวมหน้ากากเหล็กสีดำปิดไว้มิดชิดจนไม่อาจคาดเดาได้ว่าเป็นใคร

“Disorder!!!” ร่างใต้ผ้าคลุมนั้นคำรามลั่น และพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ผมผลักคุณหนูไปข้างหลังแล้วยืนขวางไว้ ใช้ดาบเล่มยาวในมือฟันเข้าที่กลางหน้ากากสีดำนั่น

แกร๊ง! เสียงเหล็กกระทบกันดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่นั่นก็ทำได้แค่สร้างรอยขูดขีดเล็กๆบนหน้ากากของมันเท่านั้น ผมเข้าปะทะกับร่างสีแดงนั้นอีกครา ทว่าคราวนี้มันกลับมีกระบี่สีทมิฬมาไว้ประดาบกับผมด้วย!?

“ไปเอาดาบแบบนั้นมาจากไหนกันครับคุณหน้ากาก...” ผมกัดฟันพูดขณะที่ดีดตัวถอยหลังออกมาจากการประดาบ เห็นทีคงต้องหาวิธีอื่นมาจัดการกับมันซะแล้วสิ

ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไร ร่างใหญ่ก็บุกเข้ามาพร้อมด้วยศาสตราวุธสารพัดอย่าง “Dis-or-derrrrr!!!!!”

“หยุดคำรามด้วยเสียงชั้นต่ำแบบนั้นได้แล้วครับ!” ผมตัดสินใจเล็งจุดตายฟันเข้าเต็มแรงที่ท้ายทอยของมัน! น่าประหลาดใจที่หัวของมันไม่หลุดออกมา ...มิหนำซ้ำยังไม่ปรากฏร่องรอยบาดแผลใดๆ มีเพียงเมือกเหลวๆสีดำเท่านั้นที่ไหล่ทะลักออกมาย้อมพื้นหญ้าให้เป็นสีทมิฬ

“...Dis-or-der!” มันกู่ร้องเสียงดังราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...ชักจะแปลกๆแล้วนะ!?

ในตอนนั้นเอง ที่คุณหนูตะโกนแทรกเข้ามา “เรฟ! นั่นมันตัวหมาก!!”

ว่าไงนะ!? ... [ตัวหมาก] งั้นเหรอ!!

ผมตวัดดาบเป็นวงกว้าง ใช้คลื่นพลังความมืดเข้าเชือดเฉือนร่างไร้วิญญาณที่ยิ่งฟาดฟันก็ยิ่งมีแต่เมือกสีดำน่าสะอิดสะเอียนไหลเยิ้ม มันร้องลั่นอีกครั้งก่อนจะปรากฏโซ่ตรวนสีเงินจำนวนมากออกมาจากใต้ผ้าคลุม “Disorderrrrrr!!!”

โซ่สีเงินเหล่านั้นทะยานด้วยความรวดเร็วและพุ่งเข้ามา...

“เรฟ!!!”

...แย่ล่ะสิ หลบไม่ทันซะแล้ว

ฉึก!

“อั่ก...” ตรวนเหล็กกล้าจำนวนมากทะลวงเข้ามาภายในร่างกายของผม ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โซ่ค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาในตัวผมก่อนจะสลายไปราวอากาศธาตุ เจ้าหุ่นเชิดไร้วิญญาณร้องประกาศชัยเป็นครั้งสุดท้าย

“Disorder! Disorder! Disorde--...” เสียงนั้นจางหายไปพร้อมๆกับความเจ็บปวดที่หยุดชะงักลง ผมหันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นร่างในผ้าคลุมสีแดงนั้นอีก ราวกับทุกอย่างเป็นเพียงฝันร้าย ...ถ้าไม่นับเรื่องสนามหญ้าที่ยังคงเป็นสีดำล่ะก็นะ

“เรฟ! เป็นอะไรรึเปล่า!!?” คุณหนูวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยความตกใจ จมูกของเธอแดงๆเหมือนกำลังจะร้องไห้ “ไม่เอานะครับคุณหนู ผมไม่เป็นอะไร...”

แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเพลียๆชอบกลนะ? รู้สึกร้อนด้วย... ไม่เคยรู้สึกแย่กับแสงแดดยามบ่ายขนาดนี้มาก่อนเลย

อา...ไม่ไหวแล้วล่ะครับ...

.....

########

“เรฟ! เรฟ! เรฟ!!” เด็กสาวเขย่าร่างของผู้ติดตามในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่เมื่อเอามืออังดูแล้วพบว่ายังมีลมหายใจ ก็ค่อยคลายความกังวลลงได้บ้าง “...แค่สลบไปสินะ”

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างตกอยู่บนพื้นหญ้าสีทมิฬ

“นี่มันอะไรกันน่ะ...” เธอเอื้อมมือไปหยิบกระดาษสองใบที่พื้นขึ้นมาดู “ใบปลิว...กับตั๋วเรือบิน?”

เธอค่อยๆกวาดสายตาอ่านข้อความบนกระดาษเหล่านั้น แล้วสลับหันไปมองร่างแวมไพร์ที่นอนสลบไสลอยู่ในอ้อมแขน

“...คำสาปงั้นเหรอ?”

"เรือเหาะแห่งนครสุดขอบฟ้าเดินทางมาถึงแล้วค่ะ เชิญท่านผู้กล้าขึ้นมาได้เลยค่ะ...."เสียงเล็กดังขึ้นหญิงสาวตัวเล็กในชุด คุณหนูสง่างามปรากฎขึ้นทันที่ที่
ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะไปยังนครสุดขอบฟ้า เรือเหาะลำเล็กปรากฎขึ้นต่อหน้า

"ครับ"

"เพียงแค่คุณก้าวขึ้นมา... ฉันจะพาไปยังนครสุดขอบฟ้าเองค่ะ"เด็กสาวยิ้มกริ่ม
"คุณ ต้องการเข้าประลองใช่ไหมค่ะ... ถ้าใช่พวกเอกสารต่างๆพวกเราจะจัดการเอง... ส่วนกฎรายละเอียดต่างๆเมื่อถึงพระนครคุณก็จะทราบได้ด้วยตัวเอง"

Ravine Intuneric
Gain : คำสาปความวุ่นวาย LV.1
ได้เดินทางมาถึง นครสุดขอบฟ้าเรียบร้อยอย่างสวัสดิภาพ สามารถเข้าพักที่ห้องพักนักกีฬาได้เลยค่ะ

!!!

แววตาเบิกโพลง ของชายที่มีเรือนผมสีม่วงเข้ม สีหน้าที่ประหลาดใจกับบางสิ่งบางอย่าง...

"คุณเป็นตัวอะไร...เนี่ยครับ..."

เจ้าตัวตลกสีส้ม ที่ยิ้มกริ่มกำลังจะโน้มตัวลงทักทาย ต้องหยุดชะงัก...

"แถวบ้านท่านคงเรียก ปิเอโร่ กระมังขอรับ" แววตาที่รี่ปรือ สีหน้าไร้อารมณ์ ออกมาพร้อมคำพูด

"นี่มันเปลือกส้ม ติดกระดิ่ง เดินได้ชัดๆ!" เขาไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"แสดงว่า ท่านคงมาจากแดนไกล จึงไม่เคยเห็นปิเอโร่ สินะขอรับ..." ปีเอโร่ใช้มือกุมขมับตนเอง
"กระผมแอนเนาซ์เซอร์ขอร้าบบบ!!~ และกระผมก็มีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่ผู้เข้าแข่งขันด้วยขอรับ~" เขาปั้นหน้ายิ้ม ชูมืออย่างอลังการ
พร้อมส่งของในมือให้ชายหนุ่ม

Ravine Intuneric
Gain : สารานุกรมแห่งนครสุดขอบฟ้า

"อ่า...นี่มันไว้ใช้ในการแข่งขันด้วยงั้นเหรอ?"

"ก็ไม่เชิงขอรับ เอาเป็นว่าตามกระผมมายังที่พัก ก่อนที่จะเแดดจะออกดีกว่านะขอร้าบ~"