[เปิดโหวตภารกิจกลุ่มที่ 2] Noir Heart / Batora Abadon Tramia / Pix Rellevart

ภารกิจกลุ่มที่ 2 . Noir Heart / Batora Abadon Tramia / Pix Rellevart
สถานที่ :ถ้ำใต้ดินของเกาะ



ลักษณะการแต่ง : Writer talk(มุมมองพระเจ้า)
จำนวนเทิร์น :: 6 เทิร์น
รายละเอียด : หลังจากที่โดนอาซ้อมาลัยประกาศกร้าวให้เข้ามาตรวจสอบ กลุ่ม2 พร้อมปิเอโร่ก็ได้นั่งเรือดำน้ำ
ไปจอดในถ้ำใต้ดินของเกาะ แต่ทว่ากลับต้องเจอกับร่างแบ่งภาคของ Darkness ที่เหมือนว่าจะมาต้อนรับ
เหล่าผู้มีตราคำสาป แต่ว่าไม่ใช่พวกมันเข้าโจมตีพร้อมพยายามจับตัวของผู้ต้องสาปไปให้หมด

NPC ที่ต้องใช้ :
อุปสรรค : silent(เงียบงัน) / confuse ( สับสน )
โฆษก(สัมภาระ) : แอนเนาซ์เซอร์
ผู้สั่งการ : อาซ้อ

เนื้อเรื่องที่กำหนด : ร่างแบ่งภาคทั้งสองตัวนี้จะคอยปั่นหัวเหล่าผู้กล้าทั้งหลายทุกวิธี... เพื่อให้เหล่าผู้กล้าเหนื่อย
และอ่อนแอลงพร้อมทั้งพยายามจับตัวเพื่อไปส่งให้ Darkness

อาซ้อจะติดต่อมาทางโฆษกในแต่ละเทิร์นดังนี้ :
เทิร์น 1 : “ให้ไปตรวจสอบที่ใจกลางเกาะอย่างเร่งด่วน!”
เทิร์น 2 : “ให้ระวังอสูรต่างๆด้วย เนื่องจากพลังอะไรบางอย่างอาจทำให้พวกมันดุร้าย”
เทิร์น 3 : “ ถ้าเกิดดวงตาหรือปากลอยฟ้าได้อย่าไปยุ่งกับมันเชียว”
เทิร์น 4 : “ ฉันเปลี่ยนสีเล็บใหม่เป็นสีลาเวนเดอร์ด้วยแหละ~”
เทิร์น 5 : " ฉันสวย"
เทิร์น 6 : "ให้ไปที่โบสถ์ใจกลางเกาะอย่างเร่งด่วน"

เทิร์นจบที่กำหนด : ผู้กล้าทั้งหมดพ่ายแพ้และถูกพาตัวไปยังโบสถ์ใจกลางเกาะ(พร้อมโฆษกที่เป็นสัมภาระ)


เปิดโหวตถึง : 10 เมษา

มาลงชื่อแล้วค่า ~

"ที่นี่มันที่ไหนกัน โลโซชะมัด!"

ลงชื่อครับ - -//

"ฮ้าว~ กินยังไม่อิ่มเลยอะ ลงชื่อคร้าบ~" เด็กชายหาวไปหนึ่งฟอด ก่อนจะยกมือลงชื่อ

Turn 1




“เพราะเจ้าชายกับคุณองครักษ์หายไปงั้นสิเมี้ยว”


“จึงต้องลากคุณหล่ออย่างฉันและพวกเด็กๆมาช่วยตามหา”


“แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาตัวได้ที่ไหนดี?”



สายตาของผู้เข้าแข่งขันทั้งสามจับจ้องมาที่โฆษกสีส้มที่นั่งคุกเข่าสำนึกผิดเป็นตาเดียว ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณเรือดำน้ำที่กำลังขับเคลื่อนช้าๆจนกว่าจะถึงเป้าหมายที่ยังไม่รู้ว่าเป็นที่ใด โฆษกหนุ่มหน้ามนเงยหน้าขึ้นสบตาผู้สอบสวนทั้งสาม ก่อนจะฉีกยิ้มแห้งๆออกมา



“กระผมเองก็ไม่รู้หรอกขอรับ จู่ๆก็โดนอาซ้อลากตัวมา”



ตัวตลกสีส้มหน้าเจื่อน ดูเหมือนเนื้อตัวจะเริ่มเปลี่ยนจากส้มแปร๊ดเป็นขาวซีดแทน อนึ่งจู่ๆก็โดนหญิงงาม(?)หนึ่งในใต้หล้าอย่างอาซ้อ ลากตัวให้ออกมาตามหาเจ้าชายและองครักษ์เผอิญก็หายตัวไปเสียดื้อๆ โดยให้เหตุผลแค่ว่าสีส้มจะนำโชคมาให้ .. นี่ถ้าเขาไม่ได้ใส่ชุดสีส้ม หรือว่าชอบสีส้ม คงจะไม่ต้องกลายเป็นผู้ต้องหาปากเอกที่ถูกซักกันจนน่าอึดอัดแบบนี้ก็ได้



เกิดมาเป็นโฆษกนี่ชีวิตช่างลำเข็ญจริงๆ..



---



ย้อนความไปเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว..



“คงเข้าใจที่เดี๊ยนพูดแล้วสินะฮะทุกคน เอาล่ะขึ้นเรือได้เลย”



สาว(?)ร่างใหญ่นามอาซ้อสะบัดพัดสีแดงเลือดนกออกมาก่อนจะพัดเบาๆอย่างกิริยาที่ผู้ดีอังกฤษชอบทำ นัยน์ตาหวานคมกริบตวัดสายตามองผู้เข้าแข่งขันทั้งสามซึ่งบัดนี้หน้าตาเหมือนติดอาการมึนงงไปชั่วขณะ สองคนหนึ่งตัวได้แต่กระพริบตาปริบๆ หันมองกันไปมา จนกระทั่งสาวน้อยใจกล้านามพิกซ์ก็ยกมือขึ้นถาม



“ว่าแต่จะให้พวกฉันทำอะไรล่ะซ้อ คือซ้อ..”


“เดี๊ยนบอกว่าเข้าใจก็คือเข้าใจสิย่ะ รีบๆขึ้นเรือไปซะ เกะกะลูกตาซะจริง”



สาวใหญ่โบกพัดขับไล่ผู้เข้าแข่งตาดำๆทั้งสามไว้เบื้องหลัง ก่อนหล่อนจะเดินยักย้ายส่ายสะโพกอันแสนเย้ายวน(แน่เหรอ?)เข้าห้องไป ครั้นหลังหญิงวัยกลางคนเข้าห้องไปไม่นาน ทหารร่างกำยำสองสามคนก็เดินตรงมาลากผู้เข้าแข่งขัน ก่อนจะจับโยนทั้งสามใส่เรือ ปล่อยเรือดำน้ำสู่ท้องทะเล และสามสหายที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยแม้แต่น้อย



“ซ้อยังไม่ได้บอกเลยนะว่าเรื่องอะไร..”



พิกซ์กล่าวเช่นนั้นอย่างปลงๆ



---


“สรุปแล้วตัวตลกสีส้มที่ถูกจับยัดใส่ถุงปุ๋ยมาก็ไม่ช่วยอะไรเลยสินะ”



เทรเมียร์ทำหน้าปลงๆกับสภาพตัวตลกสีซีดที่บังเอิญไปเจอในถุงปุ๋ยที่ซุกอยู่ตรงซอกของเรือ คงต้องยกความดีความชอบให้สาวน้อยนัวร์ ฮาร์ท เหมือนจมูกของเธอจะได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่แสนคุ้นเคย เขานับถือในสัญชาติของสัตว์หน่อยๆ เพรามันถูกต้องกว่าหมอก.ช่างคอมเพิร์มคนนั้น อ่า.. ยังไงผลของมันก็ถูกต้อง สาวน้อยเจอโฆษกพร้อมจดหมายที่จ่าหน้าสองถึงพวกเขา ใจความสั้นๆแค่บรรทัดเดียว แต่ทำทั้งหมดใจหล่นไปกองที่ตาตุ่ม

ถึง กลุ่ม 2 ที่รักของซ้อ




เอาสัมภาระไปส่งให้ซ้อด้วยนะจ๊ะเบ๋บี้




ด้วยรักจากซ้อของคุณ

“ฮือ กระผมเกลียดซ้อแล้วขอรับ เป็นคนรัก(?)ภาษาอะไรทิ้งกระผมได้ลงคอ กระซิกๆ ”



โฆษกหนุ่มหน้ามนแสร้งทำเป็นร้องไห้ฟูมฟายต่อความรักที่มีสาวใหญ่ เหมือนจะดูน่าสงสารเรียกน้ำตาได้จากสาวน้อยหนึ่งนาง แต่กับอีกสองหนุ่ม เอ้ย หนึ่งหนุ่มและหนึ่งสาวใจหนุ่ม กลับดูน่าสมเพชเสียมากกว่า และคิดว่าซ้อนั้นทั้งคิดถูกที่สลัดรัก(?)จากโฆษกสีส้มซะ แต่ก็คิดผิดที่จับใส่ถุงแล้วยัดเยียดมาให้ทางนี้แทน



พวกผมทั้งรักทั้งเกลียดซ้อเลยล่ะครับวันนี้...



“ย๊า ! คุณตัวตลกสั่นไปหมดแล้วเมี้ยว !!”



นัวร์วิ่งมาหลบหลังเทรมียร์ทันที สีหน้าของหญิงสาวดูแตกตื่น ในเมื่อจู่ๆร่างของโฆษกก็กระตุกวูบก่อนจะล้มพับลงไป ไม่นานนักร่างนั้นก็สั่น..เรียกได้ว่าน่ากลัวจนสาวน้อยเองก็ตกใจรีบวิ่งมาหลบก่อน ทั้งสามจ้องไปที่ร่างของโฆษกด้วยสายตาที่ทั้งหวาดกลัวและประเมินสถานการณ์ไม่ได้ เทรเมียร์หันไปมองพิกซ์ก่อนจะส่งสายตาคล้ายกับจะบอก “ช่วยที” ซึ่งแน่นอนไม่มีใครใจกล้ามากกว่าสาวใจหนุ่มอย่างพิกซ์อีกแล้ว เธอจึงเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก



“ฮะ...เฮ้ เปลือกส้ม”


“ต๊าย อย่ามาเรียกเดี๊ยนด้วยคำต่ำๆแบบนี้สิย่ะ !”



ตัวตลกหน้ามนโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มใหญ่ที่คุ้นเคย ซึ่งมันก็น่าสยองเอามากๆเสียจนทั้งสามถอยกรู่ดออกมาหลายเมตร ทำเอาเทรเมียร์ที่ถึงจะเป็นแวมไพร์แต่ก็พ่นบทสวดออกมา นัวร์ ฮาร์ทที่เกาะไหล่เทรเมียร์ตัวสั่นงกๆ หรือพิกซ์ที่กำลังหน้าซีดและปากสั่น ซึ่งมันก็ทำให้เจ้าของเสียงทุ้มในร่างโฆษกหน้ามนถึงกับหน้าเบ้



“อะไรกันย่ะ ทำเป็นจำเดี๊ยนไม่ได้นะเด็กๆ นี่ซ้อแสนเองฮร้า”


“ซ้อ!?”

“ซ้อเหรอ!?”

“พี่สาวแสนสวย?”


“ใช่ฮร้า นี่ซ้อเอง ซ้อพึ่งนึกได้ว่าลืมบอกสถานที่ไปน่ะฮร้า”



อาซ้อในร่างโฆษกเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ก่อนจะปัดผมที่ปกหน้าออก กรีดกรายนิ้วออกมาอย่างสวยงาม พลางจับจ้องมาที่ทั้งสามด้วยนัยน์ตาหวานเยิ้ม ก่อนจะปริปากพูดออกมาว่า..



“ฉันอยากให้พวกเธอไปตรวจสอบที่ใจกลางเกาะอย่างเร่งด่วน! ”

“และแน่นอนเรือจะไปจอดที่ถ้ำใต้ดิน ขอให้สนุกล่ะเด็กๆ”



(จบแล้วจ้ะ)


- - -

ชุ่ย..เลท..ที่รักอย่าทำแบบเก๊านะ

“อ้อ...แล้วให้ระวังอสูรต่าง ๆ ด้วย เนื่องจากพลังอะไรบางอย่างอาจทำให้พวกมันดุร้าย...เอาเป็นว่ามีอะไรล่ะก็ซ้อจะมาบอกนะจ้ะ จุ๊บุ ๆ ”



นั่นเป็นคำพูดที่หญิงใหญ่ทิ้งท้ายเอาไปก่อนจะออกร่างไป ทิ้งให้นายโฆษกนั่งสะบัดหัวไปมาอย่างมึนงงรับชะตากรรมต่อ...



“เอ่อ...เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ... ท่านซ้อแจงมาหรือขอรับ”

“นัวร์ขอถามหน่อย เรือลำนี้จะพาเราไปที่ถ้ำเองเหรอเหมียว ?” สาวน้อยผมดำหูหางแมวยกมือถามด้วยท่าทางฉงน

“ก็คงจะประมาณนั้นแหละมั้งฮะ” เด็กหนุ่มในร่างหญิงสาวว่า

“เหวอ~ สถานที่แบบนั้นน่ะเหรอ ไม่ชอบเลยแฮะ ! ” ชายใหญ่โวยวายพลางทำท่ารังเกียจเกินเหตุ


----


ถึงกระนั้นเรือดำน้ำสีแสดยังพาพวกเขาให้มาถึงที่หมายอยู่ดี ก่อนมันจะหยุดนิ่งให้ทั้งสามจึงประตูเปิดออก สำรวจถ้ำใต้บาดาลแห่งนี้โดยที่ไม่ลืมโฆษกสีส้มไปด้วย
ถ้ำมืดสลัวกลิ่นของน้ำขังที่ฉุนแตะจมูก รอบ ๆ มองเห็นเงาน้ำกระเพื่อมสะท้อนกับหินงอกหินย้อยหลากขนาด เต็มไปด้วยใยแมงมุมเกาะอยู่เต็มไปหมด
แน่นอนแขกไม่ได้รับเชิญอย่างพวกเขา ย่อมไม่ชอบใจกับบรรยากาศเช่นนี้เป็นแน่ แต่ชายสูงร่างบางทำได้แต่สะบัดผ้าคลุมตัวใหม่และบ่นไปพลางเท่านั้น



“สกปรก...โสโครก...นี้มันแย่กว่าถังขยะที่ปราสาทเสียอีก !”

“ใจร่ม ๆ เถิดขอรับ...” ตัวตลกสีส้มมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังตัว

“ฮะ ๆ ไม่มีอะไรหรอกน่าเท่เว่อร์ ดีโดยซ้ำที่ชั้นได้กลับร่างเดิมอีกด้วย” ร่างหญิงสาวถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นชายหนุ่มหมุนตัวไปรอบ ๆ ยินดีจนลืมรอบข้างไปเสีย

“น่าสนุกจังเลยเมี้ยว...~” นัวร์เดินสำรวจไปรอบ ๆ ดูท่าทางสาวเจ้าจะชื่นชอบแห่งนี้กว่าใครอื่น


“หื้อ...พวกเธอไม่คิดว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาบ้างรึ”


เด็กสองคนและหนึ่งสัมภาระ หันมองมายังแวมไพร์เจ้าสำราญที่เผยรอยยิ้มเล่ห์ออกมา ดวงตาของทั้งสามจดจ่อมายังชายหนุ่มเจนโลกผู้นั้นทันที


“มี่ ?”
“หา ?”
“ขอรับ ?”

“อะฮะ ๆ ถ้าพวกเธออยากรู้เรื่องราวให้กระจ่าง...พี่ชายสุดหล่อคนนี้ก็พร้อมที่จะแถลงไข...”

ราวกับเด็กน้อยต้องการจะรับฟังนิทานสอนใจ มองชายหนุ่มที่ขยับแว่นขึ้นพลางเดินไปมารอบถ้ำปรบมือดังแปะ ๆ ก่อนขยับฝีปากสีซีดเพื่อให้ดูน่าสนใจ...








“นี่...เท่เว่อร์ ว่าชั้นแร้นแค้นอย่างงั้นเร้อะ!” พิกซ์โวยขึ้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกด่า ก่อนนายแวมไพร์จะเดินออกมาเล่าเรื่องของเขาต่อโดยไม่สนใจ...



“...พวกเขาถูกยักษ์สีเขียวจับส่งเข้ามาพร้อมกับข้ารับใช้สีส้มของหล่อน ที่เป็นถึงตัวโกงผู้แสนน่ารักและทรงเสน่ห์...

...ซ้อมาลัย...

...แอนเนาซ์เซอร์...

ปล่อยให้นายโฉมงามแสนเพอร์เฟกและหน้าตาหล่อเหลา มาใช้ชีวิตอยู่กลางถ้ำ! ฮึก...แบบนี้จะพบชีวิตที่สดใสได้ยังไงกัน!!!”




เทรเมียร์นั้นแสดงถึงความทุกระทมอย่างที่สุด เขาถอดแว่นออกก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา บีบน้ำตาสีใสนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าทุกคนราวหญิงสาวผู้โชคร้าย...
ซึ่งมันเป็นภาพที่เมื่อใครได้เห็นแล้ว...น่าหมั่นใส้ยิ่งนัก...



“เหมียว~” แมวน้อยทำตากลมนั่งฟังอย่างตั้งใจ

“ทำไมกระผมเป็นข้ารับใช้ล่ะขอรับ!” โฆษกรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เมื่อถูกเปรียบเป็นข้ารับใช้ของปีศาจอย่างมาลัย

"เขาน่าสมเพชจังนะฮะ อื้ม ๆ " เด็กชายว่า

“เสียมารยาท! ฟังให้จบก่อนสิ...” ผู้เล่าไอกระอ้อมกระแอ้มขึ้นสองสามทีปาดน้ำตาเทียมทิ้งก่อนจะลุกขึ้นว่าต่อ




“จนกระทั่งพลังจากความมืดดำเข้ากลืนกินถ้ำโดยที่ทั้งหมดแทบไม่รู้ตัว แต่มันก็ทำเอาพวกเขาทั้งหมด......
ทั้งหวาดกลัวและสับสน ! และแล้วมันก็เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นอสูรกายอันน่าสยดยอง ที่มีด้วยกันถึงสองตน !!”



ผู้ฟังทั้งสามเริ่มมองเห็นควันสีดำ ลอยมาจากทุกทิศทางราวเป็นภาพประกอบให้ ปรากฏเป็นรูปร่างประหลาดอยู่ลิบห่างจากบริเวณนั้นไม่ไกลนัก...



“โฉมงาม หนุ่มน้อย และแมวสีนิล เห็นจากแสงสีดำเปลี่ยนเป็นสีแดงตรงรอยสักประหลาด...ที่ปรากฎขึ้นอย่างปริศนาแบบนี้ !”



วาบ...วาบ...




เขาชักถุงมือสีดำออก เผยรอยประหลาดหลังมือซ้ายเรียวงามขึ้นให้ทั้งสามเห็น พลอยทำให้นัวร์และพิกซ์สำรวจใช้มือสำรวจรอยสักของตนเอง จนเริ่มพูดขึ้นมาทีละคน



“เอ ที่ต้นคอของชั้นก็มีนะ...แต่ไม่รู้ว่าส่องแสงได้รึเปล่า...”
“ต้นขาของนัวร์ก็รู้สึกด้วยนะ...มี้...”

“อ้ะ ๆ นี่มันไม่เหมือนจริงไปหน่อยรึขอรับ !” นายสีส้มเริ่มจะหวั่น ๆ ขนลุกไปทั่วร่างจนแทบอยากจะเอาหน้าไปมุดถ้ำแถวนั้นเพื่อสงบอารมณ์ลง




“หึ...มันคอยๆคืบคลานเข้าหาอย่างเงียบ ๆ แล้วพูดขึ้นว่า...” เทรเมียร์ที่สวมถุงมือผายนิ้วราวยาวออก พลางก้มหน้าลงเบิกแววตาสีเลือดเด่นออกมาจากเลนส์แสยะยิ้มเผยเขี้ยวขาวราวกระหายเลือดอย่างสยดสยอง หมุนตัวสะบัดผ้าคลุมอย่างพริ้วไหว รวมทั้งความมืดกำลังคืบคลานเข้ามาประดับตามของเขา
เพิ่มบรรยากาศที่น่าเกรงขามและความยิ่งใหญ่ของขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว เหมาะสมกับเป็นเจ้าแห่งรัตติกาลผู้หนึ่งเลยทีเดียว




“พวกแกจงสยบต่อความมืด....ฮะฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า !!!”




เสียงใหญ่ซ้อนกับคำพูดของหนุ่มแวมไพร์ ที่เงยหน้าหัวเราะบ้าคลั่งก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ทำเอาผู้ฟังทั้งสามต้องแหงนหน้ามองต้นเสียงอันสยดสยอง

...ทั้งเหตุการณ์และเนื้อหาเรื่องเล่าของเทรเมียร์ แสนจะสอดคล้องกับความเป็นจริงทุกประการ



“หยา!!!!!!!” เมื่อตัวตลกและเด็กชายเห็นอะไรอย่างบาง จึงร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตกใจ พลางยกนิ้วชี้ไปยังด้านหลังของเจ้าสำราญ

"มี้?" ส่วนแมวน้อยมองด้วยท่าทางสงสัย

“แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะมันก็แค่ความคิดของชั้นเท่านั้นแหละ...” ชายที่ทำท่าทางดุดันเมื่อครู่ เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นทันทีเมื่อหันไปด้านหลัง



...สิ่งที่ปรากฏด้านหน้าของเขาเป็นโซ่ประหลาดที่จู่โจมเข้ามาพร้อมกัน!!!...



ฟุ่บ!!!




เทรเมียร์หลบมันอย่างสบาย ราวกับรู้ตัวมาก่อนหน้าโดยอาศัยเขตเงาภายในถ้ำ สัมภาระสีส้มหอบเด็กชายเบี่ยงออกให้พันวิถีของโซ่ประหลาด
ส่วนนัวร์ฮาร์ทนั้นกระโจนออกมาด้วยความสามารถของตน


“นัวร์มองอะไรไม่เห็นแล้วล่ะเมี้ยว !” แมวน้อยไม่แสดงอาการตื่นตกใจกลัว แต่กลับแปลกใจเพราะเกิดคำสาปขึ้นก่อนเสียแทน

“จู่ ๆ จะมีประโยชน์ก็มีขึ้นมาเลยนะฮะ นายเปลือกส้ม”
“แอนเนาซ์เซอร์ขอรับ...กระผมเองก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์อะไรขนาดนั้นหรอกนะขอรับ ท่านพิกซ์ ! ”


“ฮึก!” หนุ่มแวมไพร์ถูกดีดตัวขึ้นเหนือจากพื้น ด้วยคำสาปต่อต้านเครื่องประดับนั่น...


...ขณะนี้ร่างของดวงตาและริมฝีปากในความมืด มันได้ปรากฎออกมาต่อหน้าพวกเขาแล้ว...



“เฮือกกกกกก ขณะนี้ได้มีดวงตาและปากลอยฟ้าปรากฎขึ้นแล้ว ขอร้าบบบบ~” นายโฆษกนั่นยังคงทำหน้าที่โดยจิตหลุดไปเสียแล้ว...

“...สวัสดีเพื่อนฝูง ชั้นรอพวกแกอยู่นานแล้ว...” เทรเมียร์กัดฟันกรอดทรุดลงด้วยอาการแสบร้อนไปทั้งตัว แต่ยังแสยะยิ้มอยู่...

“อย่าเข้ามานะไอ้ปีศาจ !” เด็กหนุ่มพยายามตะโกนขับไล่มันอย่างไม่หวั่นเกรง เมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า

...ดูเหมือนขณะนี้จะมีแค่เขาเท่านั้นที่ต่อกรกับมันได้...




“มากับพวกเราซะ ผู้ต้องสาป !!!” นัยน์ตาและริมฝีปากยักษ์ตะเบ็งเสียงใหญ่ใส่พวกเขา ก่อนชาร์จลำแสงขนาดใหญ่พร้อมยิง




ขณะนี้ผู้พร้อมสู้มีแต่เพียง พิกซ์ เรลเลอร์วาร์ต เท่านั้น แล้วเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ?

แสงสว่างจากพลังของริมฝีปากและนัยน์ตาประหลาดสาดส่องไปทั่วถ้ำอันมืดมิด เทรเมียร์ที่กำลังเจ็บปวดกับคำสาปของตนกระโดดหลบเข้าไปในเงามืดด้านในของถ้ำเพื่อหวังว่าจะพ้นรัศมีพลังลำแสงนั้น

พิกซ์ ที่กลับกลายเป็นผู้หญิงอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของคำสาป รีบกระโดดเข้าประชิดนัวร์ ซึ่งบัดนี้ได้สูญเสียความสามารถในการมองเห็น เธอรวบตัวของแมวน้อยอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งเข้าไปหลบด้านหลังหินขนาดยักษ์ ส่วนนายโฆษกนั้นหนีเข้าไปในซอกหินก่อนหน้านี้แล้ว

“พวกเจ้าซ่อนได้ แต่ก็หนีไม่ได้ จงยอมมากับเราเสียโดยดีดีกว่า” ริมฝีปากพิศวงพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกดูแคลน ก่อนลำแสงขนาดใหญ่จะถูกสาดส่องไปรอบทิศทาง

หินย้อยและหินงอกมากมายสลายกลายเป็นผุยผงทันทีที่กระทบกับลำแสงพิฆาต พิกซ์และนัวร์ที่เข้าไปหลบด้านหลังหินขนาดยักษ์จึงต้องรีบกระโดดออกมาเพื่อหลบลำแสงที่เพิ่งทำลายที่กำบังของพวกเขาไปจนไม่เหลือซาก ลำแสงผ่านหัวของพวกเขาไปอย่างหวุดหวิด มันเริ่มเปลี่ยนเส้นทางไปยังทิศที่เทรเวอร์มุ่งเข้าไป

เมื่อแวมไพร์หนุ่มที่หลบซ่อนอยู่ด้านในเงามืดเห็นดังนั้น จึงรีบพุ่งออกมาจากที่ซ่อนไปยังสิ่งประหลาดลอยฟ้าทั้งสองทันที

“บอดไปซะเถอะแก!!” ชายหนุ่มตะโกนไปทางนัยน์ตามรณะ ก่อนจะเรียกใบมีดออกมาในมือจำนวนมาก เขาปามีดนับสิบไปที่ดวงตาสีแดงโลหิตอย่างแม่นยำ

วูบ....

“เฮ้ย!! เป็นไปไม่ได้น่า!!” พิกซ์ตะโกนลั่นด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นว่าใบมีดทั้งหมดนั้นทะลุผ่านนัยน์ตามรณะไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะลองเปิดฉากโจมตีบ้าง หญิงสาวดึงดาบออกมาจากผ้าคลุม ก่อนจะฟาดไปทางริมฝีปากมรณะทันที

“เอาไปกินซะ ไอ้ปากเหม็น!!!”
วูบ...

“เฮ้ย!!?” ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เธอที่ตะโกนเสียงหลง นายเทรเวอร์ที่หลบออกมาตั้งหลักเมื่อครู่ก็มาร่วมแจมด้วย

“ฮึๆๆๆ เจ้าพวกโง่เขลาเอ๋ย ทางนครลอยฟ้าประเคนหญ้าให้พวกเจ้ากินกันละสินะ ถึงได้คิดอะไรได้ตื้นๆแค่นี้” ริมฝีปากมรณะพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันใส่ทั้งสอง

“ช้ะ!! หนอยไอ้ปากเน่า บังอาจพูดแบบนั้นกับสุดหล่ออย่างชั้นได้ อย่างแกนะเป็นร้อนในไปตลอดชาติซะไป๊”

“แกนะสิกินหญ้า คงมีหนอนซักสองสามตัวติดเข้าไปด้วยละสิท่า มันเข้าไปไชด้านในปากแกใช่มั้ย มิน่าละกลิ่นปากแกถึงได้เน่าเหม็นเกินทนแบบนี้”

สองผู้เข้าแข่งขันเริ่มตบะแตกเมื่อถูกเหยียดหยาม และเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดทั้งสองก็ไม่ยอมเช่นกันที่ถูกตอกกลับ จึงเกิดเป็นสงครามน้ำลายย่อมๆขึ้น

“โอ้วว นอกรอบกันแล้วขอรับ ใจเย็นๆสิขอรับ คุณเทรเวอร์ คุณพิกซ์ อย่าไปต่อกรฝีปากกับมันเลยขอร้าบ มาช่วยกันหาทางดีกว่าว่าจะสู้กับพวกมันยังไงดี” นายโฆษกที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินเข้ามาพร้อมๆกับประคองนัวร์มาด้วย เหมือนเธอจะยังไม่หายดีจากฤทธิ์ของคำสาป

“นายยังอยู่อีกเหรอนายเปลือกส้ม นึกว่าตายไปตั้งแต่ลูกที่แล้วนะเนี่ย” พิกซ์หันไปบ่นใส่ตัวตลกสีส้มด้วยความอารมณ์เสียที่มีคนมาขัดการรัวฝีปากของเธอ

“ปัดโธ่ คุณพิกซ์ขอร้าบ ผมยังอยู่ขอร้าบ ผมไม่ได้ไร้ตัวตนขนาดนั้นนะขอร้าบ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง “ใช่มั้ยขอรับคุณเทรเวอร์”

“หา!? สัมภาระเรายังไม่หายไปอีกเหรอ” แวมไพร์หนุ่มละฝีปากออกมาจากสงครามน้ำลายพลางพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“แง~ ใจร้ายย พวกคุณทั้งสองใจร้ายที่สุดเลยขอร้าบบ” นายตัวตลกเริ่มร้องไห้เหมือนเด็ก ก่อนจะเข้าไปออดอ้อนแมวน้อยที่อยู่ด้านข้าง “คุณนัวร์ ผมไม่ได้ไร้ตัวตนในสายตาคุณขนาดนั้นใช่มั้ยขอร้าบบ ผมยังพอจะมีประโยชน์ใช่มั้ยขอร้าบบบ”

“เอ๋? คุณคือใครเหรอคะ?” แมวสาวเพิ่งฟื้นตัวจากคำสาป ทำให้เธอมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลิกน้อย แต่ดูเหมือนผู้ที่ได้รับฟังคำตอบจะคอตกยิ่งกว่าเก่า ก่อนจะเดินไปที่มุมมืดแล้วนั่งพับเพียบเหมือนที่พบเจอบ่อยๆในการ์ตูน ฉับพลันนั้นเอง ตัวตลกสีส้มเริ่มสั่นอย่งน่ากลัวอีกครั้ง เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปดู

“อ๊ายย ทำไมเดี๊ยนมานั่งอยู่ที่สกปรกๆตรงนี้ละฮ๊า” เสียงทุ้มดูน่าเกรงขามอันคุ้นเคยดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ซ้อ!!!”เหล่าผู้เข้าแข่งขันทุกคนตะโกนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน “ซ้อ มาได้จังหวะพอดีเลย คืองี้ จะจัดการกับเจ้าพว...”

“ไม่ ไม่ อย่ามารุมล้อมถามซ้อแบบนั้น ซ้อไม่อาจมีใจให้กับทุกคนได้” ตัวตลกสีส้มดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาพลางบีบน้ำตา ก่อนจะปัดมือเป็นสัญญาณว่าไม่ “ซ้อแค่อยากจะมาบอกทุกคนว่า ถ้าเกิดดวงตาหรือปากลอยฟ้าได้อย่าไปยุ่งกับมันเชียว ไปละนะที่รัก จุ๊บๆ” หลังตัวตลกส่งจูบให้เทรเวอร์ซะสองจุ๊บ ก็ล้มลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมากลับกลายเป็นโฆษกดังเดิม

“โอ๊ะ ทุกคนจ้องผมทำไม เสียใจใช่มั้ยขอรับที่หาว่าผมไม่มีตัวตน มาง้อละซี่ ไม่เป็นไรๆ ผมยกโทษให้” นายโฆษกรีบลุกขึ้นยืนก่อนยืดอกเต็มที่

“ไปตายซะไป๊” พิกซ์และเทรเวอร์ตะโกนพร้อมๆกัน ก่อนจะวิ่งเข้าไปเตะตัวตลกคนละป๊าบ

“พอกันที ข้าไม่เถียงกับพวกเจ้าแล้ว มากับเราซะดีๆหรือไม่ก็ตาย!!” เจ้าปากมรณะที่หมดบทบาทไปได้พักหนึ่งตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด

มันเริ่มกรี๊ดด้วยเสียงแหลมสูงทำให้ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต้องปิดหู แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่นัก พวกเขาเริ่มเกิดอาการมึน ปวดหัว คลื่นไส้ นัวร์ที่หูดีกว่าใครเพื่อนถึงกับล้มลงไปนั่งคุดคู้อยู่ที่พื้น
“พวกผู้เข้าแข่งขันเอ๋ย จงเผชิญหน้ากับความวุ่นวายของนายท่าน” ดวงเนตรมรณะเปล่งเสียงออกมายังผู้เข้าแข่งขัน เสียงกรีดร้องของปากมรณะหยุดลงในที่สุด พวกเขาพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างลำบาก ด้านหน้าของพวกเขาเป็นปีศาจหมาขนาดยักษ์ คล้ายเซอร์บิรุส แต่ไม่ใช่

มันต่างกันตรงที่หัวของมันนั้นประกอบไปด้วย หัวมังกร หัวอินทรีย์ และหัวจิ้งจอก!!
กรรรร!! โฮกกก!!!

“นั่นมันคิเมร่า!”

TRUN 4






“จะเอายังไงดีล่ะเทรเวอร์”


“ไม่รู้ คิดเอาเองสิไอ้หนู”


“กระผมขอเสนอให้เผ่นป่าราบขอรับ”


“สะ..เสียงเมื่อกี้มันอะไรกันเมี้ยว ใครก็ได้บอกนัวร์ทีสิเมี้ยว !”



เสียงของสามผู้เข้าแข่งขันและหนึ่งสัมภาระต่างทุ่มเถียงใส่กันอย่างแผ่วเบา เทรเมียร์ถึงกับกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอได้อย่างยากเย็น ส่วนพิกซ์นั้นก็ได้แต่นับหนึ่งถึงสิบในใจ เพราะตรงหน้าของพวกเขาก็คือสัตว์สี่ขารูปร่างสูงใหญ่ มันมีกล้ามเนื้อกำยำแข็งแรง สามหัวของสัตว์ร้ายกำลังแสยะยิ้ม ไม่สิ แสยะเขี้ยวเสียมากกว่า นัยน์ตาสีแดงก่ำดุจเลือดกำลังจับจ้องไปที่เหยื่ออันแสนโอชะของมัน หางอสรพิษส่ายไปมาราวกับเห็นของถูกใจเต็มประดา



“จะไปกับเราเสียดีๆหรือว่าจะใช้กำลัง ผู้ต้องสาปที่น่ารักของท่านดาร์คเนส”



เสียงปริศนาเอ่ยถาม เสียงที่แหบพร่าเฝ้าแฝงด้วยความมาดร้ายที่ไม่อาจคาดเดา แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสามรู้ได้ก็คือ..เสียงนั้นไม่ได้ปรารถนาดีกับพวกเขาเลยสักนิด มันเริ่มตั้งแต่คำสาปของดาร์คเนส รอยสักตามร่างกายของตน หรือแม้กระทั่งผลพ่วงของคำสาปที่ทำให้พวกเขาแทบจะไร้ซึ่งทางหนี กลายเป็นหมาจนตรอกที่ถูกล้อมไปด้วยกำแพงสีดำ มีทางเดียวที่จะรอดกลับไป ก็คือการเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังอย่างกล้าหาญ



“เฮอะ สุดหล่ออย่างฉันไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำกับพวกแกหรอก”


“ใช่ๆ ฉันเห็นด้วยกับเทรเวอร์ ยังไงฉันก็ไม่ไปหรอก”


“นัวร์ยังไม่ได้แต่งงานกับเจ้านายเลยนะเมี้ยว ไม่ยอมหรอกเมี้ยว”


“กระผมเองถึงจะไม่ใช่ผู้ต้องสาป แต่กระผมก็มีลูกเมียที่ต้องกลับไปเลี้ยงดูนะขอรับ เงินเดือนก็ไม่มีอันจะกินอยู่แล้ว พ่อแม่ของกระผมก็มาพลอยเจ็บป่วยอีก บ้านก็ยังไม่หมดหนี้เขา ไหนจะค่าไฟ ค่าน้ำประปา ค่าหนังโป๊น้องอ้อยอีกล่ะขอรับ !”



“หนังโป๊น้องอ้อย” ทำเอาเทรเมียร์และพิกซ์หันมามองตัวตลกปากมากเป็นตาเดียว ส่วนสาวน้อยตากลมอย่างนัวร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆด้วยความไม่รู้ประสา ครั้นจะเอ่ยถามไปก็กระไรอยู่ ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่ก็พอจะรู้ได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาปล่อยมุกใส่กันเหมือนตลกสามช่าที่เจ้านายมักเปิดดูบ่อยๆ ฝ่ายความมืดมิดได้ฟังเช่นนั้น ก็แฝดเสียงกรีดร้องออกมาอย่าไม่พอใจ ก่อนจะตะโกนอย่างกราดเกรี้ยว



“ดี.. งั้นก็ไปแบบใกล้ตายเสียเถอะผู้ต้องสาป”



เมื่อเสียงนั้นเงียบลง คิเมร่าก็ค่อยๆเหยียบย่างเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ ลมหายใจอุ่นของมันเผารดไปตามพื้นถ้ำ น้ำลายขุ่นข้นเหนียวเหนอะหนะค่อยๆไหลย้อยดังติ๋งๆลงบนพื้น ผู้เข้าแข่งทั้งสองหันไปสบตากัน ในเมื่อบัดนี้คนที่สามารถสู้ได้นั้น คงจะมีแต่เทรเมียร์และพิกซ์ในร่างหญิงสาว ซึ่งเขาและเธอก็ไม่มั่นใจว่าจะล้มเจ้าอสูรร่างยักษ์ได้หรือไม่ อีกอย่างหญิงสาวกับหนึ่งสัมภาระก็คงทำได้แค่หนีเท่านั้น ในที่สุดเทรเมียร์ก็เอ่ยปากออกมา



“นี่ไอ้หนูเบอร์หนึ่ง เรามาใช้ยุทธการแพนโดร่ากันดีกว่า”


“ยุทธการแพนโดร่า มันคืออะไรล่ะเทรเวอร์เบอร์สอง”


“คืองี้ นายคงเคยได้ยินนิทานเรื่องกล่องแพนโดร่าใช่ไหม ที่ว่าเมื่อหญิงสาวที่ชื่อแพนโดร่าเปิดกล่องของทวยเทพออกมา ทำให้ความสิ้นหวัง โรคระบาด และความเจ็บป่วยขจายไปทั่วโลกมนุษย์ ด้วยความตกใจแพนโดร่าจึงรีบปิดพากล่องลงอย่างรวดเร็ว ทำให้ความหวังที่อยู่ก้นกล่องนั้นออกมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”


“แล้วยุทธการมันเป็นยังไงล่ะเทร์เวอร์”


“ยื่นหูเข้ามาใกล้ๆสิ คือว่า..”



ทันที่สาวน้อยหน้าใสนามพิกซ์กำลังขยับตัวเข้ามาใกล้ เพื่อฟังแผนการที่ว่า แต่ทันใดใบหน้าของแวมไพร์เจ้าเสน่ห์ก็เริ่มยิ้มออกมา เขารีบจับไหล่สาวน้อยทันที ก่อนจะจับให้หันหลังประจันหน้ากับคิเมร่า และผลักไปอีกทางอย่างแรง ก่อนจะป้องปาก ตะโดนออกมาสุดเสียงหล่อของเขาจะทำได้



“เหยื่ออยู่ทางนี้ มาคาบไปแด๊กเร็วว !!”



ในวินาทีนั้น พิกซ์ไม่มีเวลาจะมีคิดเรื่องอะไรอีกแล้ว เธอรีบลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะวิ่งหน้าตั้งไปอีกทางนั้น ซึ่งเจ้าคิเมร่าก็รีบวิ่งตามไปอย่างกระชั้นชิด เมื่อร่างสองร่างหายไป หนุ่มหล่ออย่างเทรเมียร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ชายหนุ่มกันกลับมามองสัมภาระสีส้มด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความนัยนานานับประการ สุดหล่อจับไหล่ตัวตลกดังหมับ ก่อนจะลงมือเขย่าๆราวกับเจ้าตัวตลกนั้นเป็นยาน้ำสำหรับเด็กที่ต้องเขย่าก่อนดื่ม



“ความหวังก้นบ่อก็คือซ้อ ซ้อรีบๆออกมาเถอะคร้าบบ”


“เหวอ อย่าทำแบบนี้สิขอรับท่านเทรเมียร์ กระผม กระผม อ่อก..”



ตัวตลกสีส้มคบพับลงไปแล้ว ไม่นานนักร่างนั้นก็เริ่มสั่นเทาและก็หยุดไป เจ้าตัวตลกเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเขาดูผิดแปลกไปจากเดิม รวมถึงสายตาที่หวานหยาดเยิ้มจนชวนสยองนั่นอีก



“ต๊าย สุดหล่อ ฉันอยากคุยอยู่พอดีเลย”


“อะไรครับซ้อ หรือว่าซ้อจะบอกวิธีกำจัดเจ้าตามารพวกนี้”


“เปล่าจ้ะสุดหล่อ พอดีว่าฉันเปลี่ยนสีเล็บใหม่เป็นสีลาเวนเดอร์ด้วยแหละ~ แหม..ไว้กลับมาเมื่อไร เดียวจะอวดให้ดูนะจ้ะ เอาล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะจ้ะสุดหล่อเทรเมียร์”



สิ้นเสียงของซ้อใหญ่แห่งนครสุดขอบฟ้า ร่างของตัวตลกสีส้มก็ค่อมพับลงไปอีกรอบ คราวนี้หูของเทรเมียร์เหมือนได้ยินเสียงของพิกซ์ดังเข้ามาใกล้ขึ้นกว่าเดิม ไม่แคล้วเจ้าตัวจะวิ่งมาทางนี้แน่นอน ครั้นจะพึ่งพาบารมีของซ้อ ก็เห็นว่าจะไม่ได้แล้ว เทรเมียร์ก้มหน้าลงอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะส่งเสียงอู้อี้เบาๆในลำคอ



“ซ้อไม่ช่วยอะไรผมเล๊ย..”


- - -


สุขสันต์เมษาหน้าโง่จ้ะทุกคน ; w ;

“ซ้อไม่ได้ช่วยอะไรผมเล้ย...”

เทรเมียร์เห็นท่าไม่ดีเขาจึงวิ่งหนีออกจากบริเวณนั้นไปโดยเผลอลืมปล่อยให้แอนเนาซ์เซอร์ที่ยังสลบและนัวร์ที่ตาบอดอยู่แบบนั้น

“เฮ้ยลุงเทร รอชั้นด้วยสิเฟ้ย!!” พิกซ์ที่ยังพอจะหนีต่อได้ จึงวิ่งตามหลังนายแวมไพร์ปอดแหกนั่นไปอย่างไม่ลังเลเช่นกัน...



“ผู้ต้องสาปหนีไปแล้วสองคน ด้านหลังปล่อยให้คิเมร่าจัดการไปดีมั้ยคอนฟิว!”

“...”

“เออ...ลืมไปแกเป็นลูกตา เอาเป็นว่าตกลง!”

“...” คอนฟิวรี่เปลือกตาลง ดูเหมือนมันจะรู้สึกเบื่อหน่ายกับเพื่อนไซเรนปัญญาอ่อนของมัน


----


เมื่อเวลาผ่านไปแอนเนาซ์เซอร์รู้สึกตัวอีกครั้ง สัตว์ประหลาดนามคิเมร่าก็ได้มาอยู่บริเวณด้านหน้าเขาเสียแล้ว ซึ่งโดยรอบนั้นไม่มีทางหนีอื่นให้สำหรับพวกเขา

“เหวอ!!” โฆษกสีส้นร้องขึ้นอย่างเสียงดังเมื่อเห็นอสูรกาย...

“อ้ะตาของนัวร์หายแล้วล่ะมี้” นัวร์ฮาร์ทพูดขึ้นอย่างดีใจ

“แฮะ ๆ งั้นท่านช่วยกระผมจัดการมันหน่อยสิขอรับ กระผมจะดึงดูดความสนใจให้”โฆษกสีส้มได้เสนอแผนการขึ้น...

“แล้วทำไมไม่ทำเองล่ะเมี้ยว?” แมวน้อยเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ก็...ถ้ากระผมโจมตี คงไม่มีที่ยืนแม้กระทั่วแมวตัวบาง ๆ อย่างท่าน...” ตัวตลกพูดอย่างเศร้า ๆ

“เข้าใจแล้ว งั้นลงมือเลยเมี้ยว~”


----


ตึก ตึก...

“แฮ่ก ๆ”

เสียงฝีเท้าเทรเมียร์และพิกซ์ พวกเขาได้วิ่งหนีพวกร่างแบ่งภาคทั้งสองนี้อย่างลุกลี้ลุกลน จากปีศาจดวงตาและริมฝีปาก

“เมื่อไหร่จะหนีพ้นล่ะเนี่ย จองล้างจองผลาญกันอยู่ได้!”

“พวกเราวิ่ง มันลอยได้คงหนีพ้นได้ง่าย ๆ หรอก...ไอ้หนู”

“จะว่าไปเทรเว่อร์....”
“ฮะ อะไรเหรอ?...”

“คงไม่คิดจะผลักชั้นเข้าไปให้มันโซโล่อีกใช่มั้ย...”

“อ้ะ ไอ้หนูจะเคืองอะไรกันอีกเล่า ไม่โดนมันแดร๊กก็ดีแล้วน่า~”
“แล้วนั่นก็เพราะใครล่ะฮะ!!!”



“จะหนีกันไปถึงไหน พวกแกไม่มีวันหนีพ้น เหล่าผู้ต้องสาป!”



เปรี้ยง!!!



ลำแสงทำลายล้าง ถูกยิงไปยังด้านบนผนังถ้ำหินจนเกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

“อ้าก! แผ่นดินไหว!!” ทั้งคู่ชะงักลงพลางใช้แขนทั้งสองป้องกันเศษหิน ที่จะกระเด็นเข้าใบหน้าของพวกเขา


ฟู่ว...


เมื่อควันจางลงเผยให้เห็นภาพ ที่ทั้งสองไม่ต้องการจะให้มันเกิดขึ้นซักเท่าไหร่...

“ไอ้หนูพิกซ์ งานเข้าแล้วล่ะ...”
“ว้าก!!! หินปิดทางไปหมดแล้ว เราจะหนีกันยังไงล่ะ!”

“หึ! ในเมื่อหนีต่อไม่ได้แล้วก็มีอยู่ทางเดียว...” เขาค่อย ๆ หันลำตัวกลับไปหาพวกมันอย่างช้า ๆ พร้อมตั้งท่าเตรียมรับมือ

“เห้ย! ลุง เอาจริงดิ!” เด็กชายถึงกลับตกตะลึงกับการตัดสินใจของแวมไพร์จอมขลาดตนนั้น

“เพื่อลูก เพื่อภรรเมียสุดที่รัก ย้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!” เขารัวฝีเท้าวิ่งหาสิ่งประหลาดตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป


----


ฟุ่บ ฟุ่บ...

“ทางนี้ ๆ หมาน้อย~” ตัวตลกสีส้มหายตัวไปมา เพื่อพยายามเรียกความสนใจจากมัน แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล สายตาของมันจดจ้องอยู่แต่แมวสาว ที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมจะโจมตีอย่างไม่ละสายตา...


โครม! โครม!

คิเมร่าไม่สนใจโฆษกอีกต่อไป มันวิ่งไปหานัวร์ฮาร์ทอย่างว่องไว ทิ้งให้โฆษกยึนมึนงงกับการกระทำของมันอยู่ตรงนั้น...

“เฮ้ยอะไรกันเนี่ย...ท่านซ้ออยู่มั้ยให้คำปรึกษากระผมที!” แอนเนาซ์เซอร์พยายามใช้เฮดโพนให้เป็นประโยชน์ ต่อติดต่อยังซ้อ

“เอ่อ...ตอนนี้เจ๊รู้สึกหงุดหงิดมาก ๆ เลยนะ ไม่มีอารมณ์จะให้คำแนะนำอะไรหรอก...” เสียงซ่า ๆ จากเฮดโฟนตอบกลับอย่างเบื่อหน่าย

“งั้นจะให้กระผมทำเยี่ยงไรท่านซ้อถึงจะอารมณ์ดีล่ะขอรับ!” ตัวตลกสีส้มอย่างโหวกเหวกอย่างวิตกเมื่อเห็นว่าซ้อไม่ตอบคำถามของตน

“เมี้ยว!!!~ ช่วยด้วย มันจะกินหางนัวร์แล้วววว เปลือกส้มช่วยนัวร์ด้วยยยย”

“อืม...วันนี้ยังไม่มีคนชมมาชมซ้อเลย ว่า ฉันสวย ฉันเริ่ด ฉันเพอร์เพก!”



“โอเคขอรับโอเค! ซ้อสวย ซ้อเริ่ด ซ้อเพอร์เฟก ซ้อคือนางงามจักรวาล!!!”

“ดีมากหนุ่มน้อย พูดแบบนี้ค่อยน่าช่วยหน่อย หุหุหุหุ” เสียงหัวเราะปานผีเสื้อสมุทรของหญิง(ไม่)งามนามอาซ้อ ดังก้องหูของตัวตลกสีส้มอย่างน่ากลัว ทำให้เจ้าตัวต้องรีบดึงเฮดโฟนออกจากหัวทันที

“โอเคหนุ่มน้อย นี่คือคำแนะนำของฉัน ให้รีบไปที่โบสถ์ใจกลางเกาอย่างเร่งด่วน!! ตอนนี้อย่าเพิ่งไปต่อกรกับตากับปากนั่น พวกมันไม่ได้ด่อขนตาหรือทาลิปสติกเลย ดูแล้วอุบาทว์เปล่าๆ" เธอให้คำแนะนำ ก่อนจะหัวเราะ และตัดสายไป



“คุณพิกซ์ คุณเทรเมียร์ คุณนัวร์! อาซ้อบอกให้พวกเรารีบมุ่งหน้าไปที่ใจกลางของเกาะครับ! พยายามอย่าไปต่อกรกับพวกมันครับ” นายโฆษกรีบตะโกนบอกผู้เข้าแข่งขันทันที ก่อนที่จะใช้วิชาอาก๋งโกยไปเป็นคนแรก



“บ๊ะ! แล้วก็ปล่อยให้สู้ตั้งนาน วิชานี้ชั้นถนัดเฟ้ย! เท่เวอร์! โกยยยยยยยย” พิกซ์ที่กำลังพยายามต่อกรกับดวงตามรณะรีบวิ่งเข้าไปด้านในอุโมงค์อันมืดมิดทันที เมื่อเทรเมียร์เห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปหานัวร์ที่กำลังสู้กับคิเมร่า เขารวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว



“สาวน้อย อย่ากลัวไปนะจ๊ะพี่ชายจะปกป้องหนูเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหล่อ ก่อนจะโกยตามพิกซ์ไป



“ฮ่าๆๆๆ หนีไปก็ไร้ประโยชน์ เจ้าพวกผู้ต้องคำสาป เอานี่ไปกิน!!” ดวงตามรณะเปล่งเสียงลั่น ก่อนที่โซ่นับร้อยเส้นจะถูกปล่อยออกมาจากนัยน์ตาของมัน และจากปากของเจ้าริมฝีปากประหลาด พุ่งเข้าใส่กลุ่มของผู้เข้าแข่งขันทันที



เช้ง! เช้ง! วูบ..



ผู้เข้าแข่งขันทุกคนกระโดดหลบโซ่ที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง และใช้อาวุธของตนปัดป้องไม่ให้พวกมันสำผัสเนื้อกายของพวกเขาได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะจำนวนโซ่นั้นเยอะเกินไป



“อ๊ากกกก” พิกซ์ร้องลั่นเมื่อโซ่เส้นหนึ่งพุ่งทะลุแขนข้างขวาของเขาไป



“ไอ้หนู! เป็นอะไรรึเปล่า” เทรเมียร์ที่เห็นพิกซ์โดนโจมตีเข้าไปตะโกนถามเขา แต่ตัวเองก็ยังคงปัดป้องโซ่เหล่านั้นไม่ให้แตะต้องกายของตนอย่างไม่หยุดหย่อน



“ผม...อึ๊ก!” พิกซ์เหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่เหมือนเสียงของเขานั้นจุกติดอยุ่ในลำคอ และหายไปเสียดื้อๆ เขาเผลอปล่อยมือจากดาบสั้นของตนเองไปจับที่ลำคอ และแล้ววินาทีนั้นเองที่เขาพลาดไป



ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก!!!



ไม่มีเสียงร้องของเด็กหนุ่มอีกต่อไป เขาได้แต่ทำหน้าเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ก่อนจะล้มฟุบลงไป



“ไอ้หนู!!” เทรเมียร์ที่หันไปเห็นพิกซ์ล้มลงไป ฟันโซ่เส้นสุดท้ายที่พุ่งเข้ามาหาเขาจนขาดกระจุย ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ล้มฟุบลงไป



“ไอ้หนู!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปตอนนี้เซ่ ฟื้นเว้ยยย” เขาดึงแขนของพิกซ์ขึ้นมาเพื่อหวังจะพยุงเด็กหนุ่ม และมุ่งหน้าต่อไป



“เจ้าผู้ต้องคำสาปเอ๋ย หนีอย่างไรก็ไม่พ้นหรอก” ทันใดนั้นเองที่เทรเมียร์เห็นหน้าพิกซ์เขาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นตาของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดเหมือนของนัยน์ตามรณะ ศัตรูก่อนหน้านี้ เด็กหนุ่มใช้แขนอีกข้างที่ไม่ถูกจับพุ่งเข้าไปบีบคอของชายหนุ่มทันที เขาพยายามดิ้นรนสุดชีวิตแต่ก็ไม่สามารถดึงมือของเด็กหนุ่มที่เหมือนจะมีพลังเพิ่มมากขึ้นมากออกได้



“แม่หนู...อ๊อก! ช่วย..ด้วย..”เขาพยายามพูดเพื่อเรียกนัวร์ที่อยู่ใกล้ๆให้เข้ามาช่วย



“ไม่ต้องห่วงเมี้ยว นัวร์มาช่วยแล้วเมี้ยว! คุณพิกซ์ได้สติซะทีสิเมี้ยว”เธอร้องเรียกเด็กหนุ่ม ก่อนจะวิ่งเข้าไปพยายามจะช่วยแกะมือเขาออก



“เจ้าพวกผู้เข้าแข่งขันเอ๋ย จงยอมจำนนซะเถอะ” เสียงของริมฝีปากมรณะดังขึ้นอีกครั้ง แสดงให้เห็นว่าพวกมันตามผู้เข้าแข่งขันมาทันแล้ว


“เงียบไปเลยเมี้ยว!” เธอหันไปตะโกนใส่ปากมรณะ ก่อนจะพุ่งเข้าไปหามันด้วยความเร็วสูง ที่เล็บของเธอปรากฎกรงเล็บสีดำขึ้นมา


ฉับพลันนั้นเอง พิกซ์ที่เสียการควบคุมก็พุ่งเข้าไปหานัวร์ด้วยความเร็วที่สูงกว่า จับมือข้างที่มีกรงเล็บของหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะกระชากเธอกลับมาจับไว้ เด็กหนุ่มใช้เล็บของตนจิกไปที่แขนของสาวน้อย ทำให้เลือดของเธอไหลออกมา



เขาป้ายเลือดของเธอมาไว้ที่ตุ๊กตาขี้ผึ้งที่ดึงออกมาจากผ้าคลุม ฉับพลันนั้นเอง นัวร์ที่พยายามดึงแขนออกจากพิกซ์ ก็หยุดนิ่งและค้างอยุ่กับที่ในที่สุด



“ไอ้หนู! ได้สติซะทีเซ่!”เทรเมียร์ที่เพิ่งลุกขึ้นตะโกนไปหาพิกซ์



“ไม่มีประโยชน์หรอก เด็กน้อยคนนี้อยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว จงตามพวกเรามาเสียแต่โดยดีดีกว่าน่า” พิกซืและนัยน์ตามรณะพูดพร้อมกัน



“งั้นคงต้องมีคงต้องลงไม้ลงมือซะแล้ว มีอะไรก็อย่าโทษกันทีหลังละไอ้หนู…” เทรเมียร์พูดขึ้น ตอนนี้สีหน้าของเขาจริงจังมาก เขาตั้งท่าเตรียมสู้ หวังจะปิดฉากการต่อสู้นี้ให้จบสิ้นกันเสียที

เปิดโหวตถึง 10 เมษา

อ้างอิงจาก :

Noir Heart

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 10/10 : เพอร์เฟคท์!
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9.5/10 : พบจุดพิมพ์ผิดเล็กๆในเทิร์น 1 / ส่วนสำนวนการบรรยายของท่านนั้นดีแล้ว ลื่นไหลและช่างสรรหาคำสุดยอด
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : รอบนี้ให้ฟรี
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : ลื่นๆไหลๆ มุกมาเนียนๆ นับถือเลย =w=b

อ้างอิงจาก :

Batora A. Tramia

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 9.5/10 : ขอหักนิดนึงสำหรับเทิร์น 5 ที่ขึ้นต้นด้วยคำพูดแทบทุกบรรทัด =__=
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 : "ทุกข์ระทม" / บรรยายห้วนๆในบางจุด (แถวๆ เทิร์น 5 พาร์ท 2)
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : รอบนี้ให้ฟรี
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 20/20 : สาดมุกกระจายเหมือนเคย สุดยอด~

อ้างอิงจาก :

Pix Rellevart

-บรรทัดอ่านง่ายสบายตา 9/10 : เทิร์น 3 บรรทัดติดกันเป็นพืดมาก แต่เทิร์น 6 มีการแก้ไข ดีแล้วๆ ไม่หักเยอะละกัน
-ถ้อยคำสละสลวย ภาษาไทยถูกต้อง 9/10 : การบรรยายยังห้วนๆอยู่ในหลายๆจุดนะ
-ลักษณะการใช้ NPC และพื้นที่ที่จัดมาให้ 10/10 : รอบนี้ให้ฟรี
-เนื้อเรื่องไหลลื่น มีลูกเล่น มีเหตุผล สนุก น่าติดตาม 19/20 : อารมณ์โดยรวมของฟิคยังแปลกๆอยู่นะ เอ่อ...อธิบายไม่ถูก orz
หลักๆคือบทพูดตัวละครน่ะ...ทำให้อารมณ์ของฟิครวนไปบานเลย

Total

Noir : 49.5/50
Bat : 48.5/50
Pix : 47/50

เพราะฉะนั้น ขอโหวตให้ Noir Heart ค่ะ

Noir Heart ได้คะแนนมากกว่าจากคนโหวต 1 คน
ดังนั้น Noir Heart ได้รับสิทธิ์ในการแต่งเทิร์นจบ