นี่คือ parallel bar!

Intro

“แฮ่ก แฮ่ก ที่นี่สินะ นครสุดขอบฟ้า” ชายอ้วนท้วมพูดด้วยความเหนื่อยล้า แต่น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีที่ได้มาถึงที่หมาย

“เย็ดดดดดดดดดดดดดดดดดด สวยชิบเป๋งเลย!” หญิงสาวผมแดงทรงหัวไก่ วิ่งไปรอบ ๆ สถานที่คนพลุกพล่านนั่นอย่างตื่นเต้น

“โอ้ อากาศสดชื่นแบบนี้ สุดยอดไปเลยว่ะ!” สาวผมดำสวมหมวกยีนส์ร่างเล็ก ทำท่าสูดหายใจอย่างเต็มปอด

“นี่ ๆ จริงจังกันบ้างสิ! ช่วยกันมองหาทำเลดี ๆ หน่อย...” มาสเตอร์กล่าวอย่างเหนื่อยใจ เมื่อเห็นสภาพนักเดินทางสองคน กับลูกมือที่ตามมาด้วย




ในขณะนี้ พวกเขาทั้งสี่ได้เดินทางมาถึงนครสุดขอบฟ้าแล้ว ที่นี่เป็นสถานที่มีความงดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทั้งสภาพแวดล้อม
และอากาศบริสุทธิ์ต้นไม้เขียวชอุ่มที่รายล้อมอยู่ตามทาง ดอกไม้หลากสีที่บานสะพรั่ง บ้านเรือนหลังเล็ก ๆ ผู้คนที่จำหน่ายแจกจ่ายของเป็นจำนวนมาก
เดินสวนทางกันไปมาอย่างจ้าละหวั่น และสำคัญที่สุดนี่คือสถานแห่งความสงบและสันติโดยแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ ผู้ใช้เวทมนต์ นักเล่นแร่แปรธาตุ
หรือแม้กระทั่งมนุษย์กึ่งอสูร ก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข




“เอ้า! นี่ ๆ มาสเตอร์ ทำไมถึงพาไวท์กับตัวโน้ตมาด้วยล่ะ”


เธอคนนี้คืออลิเซีย ลูกมือของมาสเตอร์ ผมสีแดงกลีบกุหลาบ หางตาชี้แหลมแววตาดั่งเปลวเพลิง ดูร้อนแรง ซึ่งดูบ่งบอกนิสัยของเธอได้เป็นอย่างดี
ของรักของหวงคือเฮดโฟนอันใหญ่ที่สวมติดหูอยู่ตลอดเวลา แต่งตัวดั่งสาวเมืองร้อนโดยแท้ เสื้อเกาะอกสีดำรัดรูป
สวมทับด้วยเสื้อแจ็คเกตยีนส์ตัวเล็ก กางเกงเอวต่ำขาสั้นที่ตัดสั้นถึงน่อง ถุงเท้าสีดำใส่รองเท้าบุทหนังสูงปิดหน้าแข้ง

“ใครบอก ชั้นให้พ่อจ่ายค่าตั๋วเรือนี่ขึ้นมาต่างหากเฟ้ย!”


เด็กหนุ่มรูปร่างอ้วนท้วมน้องตัวโน้ต เป็นเพียงวัยรุ่นธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ที่คาดว่าบิดาของเขานั้นคงจะรวยล้นฟ้า ทรงผมเกรียนเหมือนเด็กมัธยมต้น
การแต่งตัวของชายหนุ่มคนนี้หรือ ? ไม่ซ้ำกันทุกวัน...อย่างวันนี้ เขาสวมชุดสีเหลือง แก้มสีแดง มีหูยาวปลายสีดำ หางสายฟ้า อ้ะนี่มันตัวอะไรกันนา...

“ช่างไม่รู้อะไรเลยนะ อลิเซีย มาเปิดร้านครั้งแรกนะ มันต้องมีหน้าม้า! ไม่งั้นใครจะมาเข้าล่ะ!”


ผู้ที่แสยะยิ้ม อยู่ข้างหน้าทุก ๆ คนนั้น เขาคือมาสเตอร์แห่งพาลาเรลบาร์ การแต่งกายที่เรียบง่ายอย่างชุดบาร์เทนเดอร์ เหมาะสมกับผู้สวมแว่นกรอบเหลี่ยม
ผมน้ำเงินซอยสั้น ท่าทางจริงจังทุกสถานการณ์ โดยเฉพาะเรื่องเงิน...

“โด่...นึกว่าใจปล้ำ...ก็ดี คิดซะว่ามาเที่ยวก็แล้วกัน”

หญิงสาวร่างเล็กบ่นพลางยักไหล่ราวประชด เธอคนนี้คือไวท์ บลาสเซจ เธอเป็นนักเดินทางคนหนึ่งที่บังเอิญมาสนิทกับอลิเซีย จึงกลายเป็นลูกค้าขาประจำของร้านไป
การแต่งกายของเธอดูธรรมดาไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เสื้อยืดสีดำตัวเล็กแขนกุด สวมทับด้วยแจ็คเกตยีนส์เหมือนอลิเซีย กางเกงขายาวสีเขียว
ลวดลายทหารที่มีกระเป๋าติดอยู่มากมาย รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่แทบไม่เห็นเพราะขากางเกงเจ้ากรรมนั่นปิดบังซะหมด




ขณะที่พวกเขาทั้งสามกำลังพูดคุยอยู่อย่างสนุกสนาน พลางชี้โดยรอบราวบ้านนอกเข้ากรุงเพราะตื่นบรรยากาศกับสถานที่ใหม่
เว้นมาสเตอร์ที่ดูจริงจังเป็นอย่างมาก กับการหาพื้นที่ว่างสำหรับบาร์ของเขา พวกเขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ เมืองจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป

ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีส้ม ดวงอาทิตย์ที่เริ่มลาลับขอบฟ้า ผู้คนเริ่มกลับเข้าบ้านเรือนของตน จนขณะนี้เงียบสงบ ต่างจากตอนเช้าที่เพิ่งมาถึงยิ่งนัก
ทั้งสี่เหนื่อยล้า เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องมาทั้งวันแล้ว


“นั่งพักกันก่อนเถอะ” มาสเตอร์กล่าว พร้อมทิ้งตัวลงบนที่นั่งบริเวณขอบลานน้ำพุ

“บอกช้าไปมั้ย...” ตัวโน้ตกับอลิเซียกล่าวอย่างเหนื่อยล้า

“หา แค่นี้เหนื่อยกันแล้วเหรอ” เธอถามด้วยสีหน้าไม่ถกสะท้านซักเท่าไหร่

“แหม พวกเราไม่ใช่นักเดินทางเหมือนเธอนี่ไวท์…” มาสเตอร์กล่าวอย่างสลดใจ




ท้องฟ้ามืดลง เวลากลางคืนได้มาเยือนแล้ว พวกเขาเริ่มกระวนกระวาย เนื่องจากไม่ได้จองที่พักไว้ล่วงหน้า

ทั้งหมดคงต้องพักอยู่ที่นี่...

แล้วเริ่มต้นใหม่ในวันถัดไป...

...

แต่ทว่า...

…




“อลิเซียจ๋า อ๋า อ๋า อ๋า!!!!~”

เสียงบางอย่างดังขึ้นจากไกล ๆ ในขณะที่พวกเขาทั้งสี่ กำลังจะหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา ถึงกับต้องสะดุ้งโหยง ลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกอกตกใจ

“เสียงนรกนี่คุ้นๆอยู่แฮะ...ใครฟระ!” สาวผมแดงลุกขึ้นยืนตั้งท่ากำหมัดพร้อมมองหาต้นเสียง

!!!!!!

โครม!

“แอร๊ย~” เสียงอะไรอย่างบางครางขึ้นก่อนปลิวกระเด็นออกไปข้างหลัง จนลงน้ำพุดังตูม ไป...

“อ้าวสวัสดียามดึก เฟอร์ริก” ตัวโน้ตกล่าวสวัสดีสิ่งที่โผล่จากน้ำพุนั่น...

มาสเตอร์กับไวท์จ้องมองชายในชุดสูทตัวเปียกน้ำ ที่โผล่ศีรษะขึ้นมาจากลานน้ำพุนั่น สายตาของทั้งสอง บ่งบอกแก่ชายผู้โชคร้ายว่า จะมาทำไม...

“อ้ะ ๆ อย่ามองเหมือนชั้นเป็นตัวไร้ประโยชน์แบบนั้นสิ”

ชายในชุดสูทสีดำ ผูกเนคไทสีแดง ใบหน้าคม ทั้งดวงตาและเรือนผมยาวสีน้ำเงินรัตติกาล มองดูชวนให้หลงใหล
เขาคว้าหมวกทรงสูงขึ้นจากน้ำ พลางบิดผ้าพาดบ่าสีขาวที่เปียกโชก รูปร่างที่สูงใหญ่ก้าวออกจากบริเวณนั่นอย่างช้า ๆ

“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป๊!” หญิงสาวผมแดงปัดมือขับไสไล่ส่ง

“โธ่~ อลิเซียจาง~ ผมหาทำเลดีๆ สำหรับพาลาเรลบาร์ไว้ให้ด้วยน้า~” น้ำเสียงของเขาอ้อนวอน ราวง้องอนหญิงสาวตรงหน้า

“หา! ล้อเล่นรึเปล่า เฟอร์ริก เฟลเอนเดส?” มาสเตอร์ดวงตาลุกวาว เมื่อได้ยินชายผมน้ำเงินว่าเช่นนั้น

“แน่นอน~ ตามผมมาเลย” เขาพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเจรจาอะไรบางอย่าง...

“หา ปล่อยให้พวกตรูทั้งวัน ทำไมมันโทรตรุ๊ดเดียวได้เลยฟระ?” สาวร่างเล็กบ่นพึมพำ




ท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงไฟริมทางที่คอยนำพาพวกเขาไปยังที่หมาย อากาศที่เริ่มเย็นลงจนสาวผมแดงชุดวาบหวิว ต้องกอดอก

“ทางนี้ครับ”

ชายผมหยักศกยาวฟูฟ่องสีทอง ดวงตาที่ครามน้ำทะเล สวมหมวกทรงสูง ชุดสูทสีดำ ผูกโบว์หูกระต่ายสีแดง สวมโมโนเคิล คาบไปป์ไม้โอ๊ค
เขาคือฟิเลนเซ่ เพื่อนร่วมงานของเฟอร์ริก เรียกทั้งห้ามายังร้านเล็ก ๆ ที่ถูกปิดลงไปนานแล้ว

“เล็กไป...” มาสเตอร์กวาดสายตาไปรอบ ๆ ร้าน ดูเหมือนจะไม่พอใจในสถานที่แห่งนี้

“หา…ใช้ไม่ได้เหรอ...” เฟอร์ริกหน้าซีด และรู้สึกได้รังสีอาฆาตจากสาวผมแดงอยู่ข้าง ๆ ตัว

“กลับบ้านกันเหอะ...” ตัวโน้ตกล่าวอย่างสิ้นหวัง

“ทุกคนเตรียมการ! เราจะเปิดร้านกันในวันพรุ่งนี้!” มาสเตอร์ประกาศกร้าว

“เฮ!!!”

สิ้นสุดเสียงที่เสียงกระหึ่มด้วยความดีใจ ทั้งหมดช่วยกันเตรียมการโดยมีมาสเตอร์เป็นคนคุมงาน พวกเขาตั้งใจแน่วแน่ว่า

จะต้องเปิดพาลาเรลบาร์ในวันพรุ่งนี้ให้จงได้!

ติดตามมาอ่านถึงนี้ เหอๆ

=[]= มาสเตอร์อย่างฮา!!

ระหว่างที่ออกมาเดินเล่นในเมืองยามค่ำคืน
ผมก็เห็นใครบางคนที่มีผมสีน้ำเงินวิ่งผ่านไป

...คงไม่ใช่คนที่ผมรู้จักหรอกมั้ง?

========

มาเปิดถึงนี่เลยอ้ะ! สุดยอดดดด =[]=;

พวกท่านขึ้นมาได้ไง กัน

....ช่างเหอะ จะติดตามอ่านครับ ^^

ก็เพราะนี้ไงครับ

“ใครบอก ชั้นให้พ่อจ่ายค่าตั๋วเรือนี่ขึ้นมาต่างหากเฟ้ย!”

นี่เป็นเวลาเช้ามืดของนครสุดขอบฟ้าแทบทั่วนครเงียบสงบ อากาศเย็นยะเยือก แต่ไม่สามารถหยุดยั้งทั้งหกชีวิต
ที่พยายามทำการใหญ่อย่างบางให้บรรลุจุดมุ่งหมาย แสงไฟตามทางริมทางค่อย ๆ หรี่ลงทีละดวงบ่งบอกว่าแสงอาทิตย์กำลังจะมาเยือนนครแห่งนี้อีกครั้ง



“ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ในที่สุดก็สำเร็จ!” ร่างท้วมพูดอย่างภาคภูมิใจ พลางยกแขนขึ้นปาดหน้าผาก

“โหย เงียบไปเลยไอ้อู้ ชั้นทำอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ!” ชายผมน้ำเงินกล่าวว่าผู้ที่กำลังเสแสร้งปาดเหงื่อ

“เสร็จก็พอแล้ว ด๊วกส์!” สาวผมแดงคาบบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดไฟเดินออกมาตรวจความเรียบร้อยของงาน เมื่อได้ยินเสียงของชายทั้งสอง



ถัดไปยังภายในร้านที่ก่อนหน้าเคยดูสกปรก โสโครก โสมม ไม่ต่างจากรังหนู แต่ในขณะนี้อุปกรณ์ทุกอย่างรวมไปถึงเครื่องตกแต่งเดิมภายในร้าน
ได้ถูกเปลี่ยนแปลงให้ดูสะอาดตา พร้อมใช้งานได้ทุกเมื่อ แต่ชายหนุ่มผมฟูฟ่องสีทอง ดูเหมือนจะไม่พอใจเท่าไหร่ ยังคงปัดกวาดเช็ดถูร้านไปเรื่อย ๆ

“สะอาดพอแล้วล่ะมั่ง ฟิเลน…”

“อ่า...ครับมาสเตอร์” เขาหยุดลงเมื่อถูกทักขึ้น “แล้วคุณไวท์กับคุณตัวโน้ต ยังไม่กลับมาหรือครับ?”

“หา เรียกชั้นเหรอ?” นายตัวโน้ตเอียงคอปริริมฝีปากกล่าวมาจากทางประตูหน้า



“สาดดดดดดดดดด!!!~”

เสียงบางอย่างดังลั่นขึ้นอย่างฉับพลันพร้อมด้วยปรากฏตัวของหญิงร่างเล็กสวมหมวกยีนส์ถือของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ แม้กระทั่งห้อยอยู่ที่คอก็ยังมี จนทำให้เดินมาอย่างโซซัดโซเซ

“ให้ฉันไปซื้อบวกแบกทั้งหมดกลับมาเนี่ยนะ ไอ้สมองอูฐ!”

“เอ่อ...ตัวโน้ต ชั้นสั่งให้นายไปช่วยไวท์ถือของไม่ใช่เหรอ...?” มาสเตอร์กล่าวอย่างสงสัย

“ห้ะ!? เหรอ!? ชั้นเหรอ!?” เขาขึ้นเสียงสูง พลางใช้นิ้วแยงเข้ารูจมูกเดินหนีเข้าหลังร้านไป...

“เอาๆ จะเช้าแล้ว มาช่วยกันยกป้ายขึ้นเถอะ” ชายผมน้ำเงินกวักมือเรียกมือเรียกทุกคนออกมารวมหน้าร้าน

“อื้ม ด้านในนี้ก็เรียบร้อยหมดแล้ว” ชายผมทองรายงานความเรียบร้อยภายในร้าน

"งั้นเอาล่ะนะ!"



1!

2!

3!



พระอาทิตย์ฉายแสงเหนือเส้นขอบนคร เผยให้เห็นผลงานแห่งน้ำพักน้ำแรงที่ทั้งหมดฝ่าฟันกันมาทั้งคืน พวกเขายืนเรียงอยู่ด้านหน้าร้านที่ชื่อว่า!



"PARALLEL BAR"



“เฮ้ ๆ เห็นแบบนี้ชั้นก็ไม่ได้อู้น้า~ ดูนี่ซะ!” ชายร่างท้วมชูผลงานแห่งความภาคภูมิใจของเขาให้ทุกคนเห็นบ้าง
ใบโฆษณาขนาดเอสี่กองหนาหลากหลายแบบที่แทบจะไม่ซ้ำกัน ซึ่งดูเหมือนจะถูกทำด้วยฝืมือของเขาทุกแผ่น

“สาด แกไปทำไอ้พวกนี้อยู่นี่เอง ปล่อยชั้นไปตลาดกลางคืนคนเดียวแทบลากเลือด”

“โอเค ๆ ชั้นขอโทษที่หาว่าแกอู้นะตัวโน้ต”

“เยี่ยมไปเลยตัวโน้ต ทุกคนรีบเอาใบปลิวไปแจก ส่วนชั้นจะเฝ้าที่นี่เอง”

“หามาสเตอร์! งี้พวกเราก็ไม่ได้นอนน่ะเซ่!!!~” ทั้งหมดประสานกันอย่างอิดโรย



เวลาผ่านไปแสงอาทิตย์เฉิดฉายไปทั่วนคร ความอบอุ่นนำพาให้ผู้คนเริ่มออกมารับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า กลิ่นของขนมปังที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ ๆ
ตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงนกน้อยร้องขับขานประสานเสียง ดอกไม้เล็ก ๆ ผลิออกดั่งร่ายรำราวแสดงสีสันของพวกมัน



“หึ ๆ ได้เวลาต้อนรับแขกกันแล้วทุกคน!”

ตึง…ตึง…

ตึง!

เสียงย่างก้าวกระทบพื้นไม้ดังสนั่นสั่นไหวก่อนปรากฏร่างยักษ์มัดแกละสีเขียว ใบหน้าที่ถูกตบแต่งอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เล็บหลากหลายเฉดสีไม่ซ้ำทั้งสิบนิ้ว



“ป๊าดดดด พื้นสะเทือนจนตรูดลอยจากเก้าอี้เลยว่ะ! หนุก ๆ เอาอีก ๆ” หน้าม้าแห่งพาลาเรลหมายเลขหนึ่งนามไวท์
เอ่ยขึ้นอย่างสนุกสนานพลางมองผ่านเลนส์แว่นสีดำไปยังต้นเหตุที่ทำให้พื้นบาร์เป็นดั่งสวนสนุกของเธอ



"นี่หาว่าชั้นน้ำหนักเยอะงั้นหรอ!!!"



“อ้ะ ยังไม่ได้พูดสักหน่อย...ร้อนตัวจัง...”

ในระหว่างที่ยักษ์ใหญ่แผ่รังสีอำมหิตไปยังร่างเล็กที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจในรังสีนั่นซักเท่าไหร่ อีกมุมของร้านก็...



“เอ่อ...ยักษ์กับช้างเดี๋ยวนี้มันรักข้ามเผ่าพันธุ์กันแล้วเหรอ...!” หน้าม้าหมายเลขสองเฟอร์ริกสบถเบา ๆ กับเพื่อนข้าง ๆ ของเขาด้วยความตื่นตะลึง

“......” หน้าม้าหมายเลขสามนามฟิเลนเซ่ นั่งตัวแข็งด้วยความหวาดกลัวไปเสียแล้ว


ตัดกลับมายังยักษ์ใหญ่และร่างเล็กที่กำลังต่อปากต่อคำกันอย่างเมามัน มาสเตอร์และผู้ช่วยของเขาได้แต่เฝ้ามองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“อลิเซีย...”

“เยส! มาสเตอร์!”

สาวผมแดงเดินตรงไปไปยังรังสีของปีศาจทั้งสองอย่างมาดมั่นด้วยคำสั่งสั้น ๆ ของมาสเตอร์ที่ทั้งคู่รู้กันดีว่าควรทำอย่างไร

“เน่เจ๊ อย่าไปสนยัยหัวฟูนั่นเลยดีกว่า มาสเตอร์เริ่มกังวลแล้ว!” อลิเซียผู้ช่วยของมาสเตอร์กล่าวพลางตวัดปลายนิ้วโป้งไปยังด้านหลังที่มีบาเทนเดอร์เจ้าของบาร์เฝ้ามองอยู่

“ช่าย ๆ อย่ามาสนใจชั้นเลย สนใจน้ำหนักของตัวเองดีกว่า ฮิ ๆ ๆ”



“หน็อยยย นังเด็กเมื่อวานซีน บังอ่า...”



“เฮ้ย ๆ ชั้นไม่อยากถูกตัดเงินเดือนตั้งแต่วันแรกนะด๊วกส์!”



ร่างยักษ์ชะงักลงเมื่อถูกขัดคอ เธอสะบัดใบหน้าไปหาสาวผมแดงที่ขัดจังหวะ แต่ทว่าสายตาของร่างยักษ์ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจยัยหัวไก่แม้แต่น้อย...



“บาเทนเดอร์สุดหล่อววววววววว!!!!!~”



เธอกลับสนใจมาสเตอร์ที่อยู่ด้านหลังเคาเตอร์ที่อยู่ห่างอลิเซียออกมา

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

ร่างใหญ่ระริกระรี้วิ่งเข้าหามาสเตอร์โดยลืมเริ่มเมื่อครู่ไปหมดสิ้น...

“อะ...อ่า...รับอะไรดี...”



“บาร์ดี ๆ แบบนี้สนใจมาเป็นส่วนหนึ่งของงานแข่งขันการประลองแห่งนครสุดขอบฟ้าหน่อยมั้ยเคอะ!”



“โอกาสทองมาแล้วมาสเตอร์ ท่าทางจะเป็นงานใหญ่นะ...!” หน้าม้าหมายเลขสี่นามน้องตัวโน้ต กระซิบเชียร์มาสเตอร์อยู่หน้าเคาเตอร์ที่ดูค่อนข้างลังเลกับคำชักชวนกะหันทันของสาวร่างยักษ์

“เอ่อ...เอ่อ...”



“เอาเป็นว่าตกลงนะเคอะ! ต่อไปนี้ที่นี่จะเป็นร้านของทางการแข่งขันเดี๊ยนจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายภายในร้านนี้เอง!!! ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านจะสามารถมารับประทานอาหารที่นี้ได้ฟรี รวมถึงการรับภารกิจต่าง ๆ และรางวัลหลังเสร็จสิ้นภารกิจ เดี๊ยนก็จะฝากฝังมาสเตอร์สุดหล่อเอาไว้นะเคอะ!!!”



“คือตอนนี้เรากำลังขาดแคลนวัตถุดิบและค่าใช้จ่าย...”



“ไม่ต้องห่วงนะเคอะ!!! เดี๋ยวเดี๊ยนจัดให้!!!”



ซูมมมมม !!!

ว่ากล่าวกันไม่ทันเสร็จสรรพ เพียงชั่วพริบตาสาวร่างยักษ์ทะยานออกจากร้านไปจัดหาทุกอย่างในทันที

“โธ่เจ๊ ยังลอยไม่สะใจเลย วู้! เอาอีก ๆ”



Master talk :



วันนี้มีแค่นี้แหละ รอผู้ว่าจ้างกลับมาก่อน...



Arizia talk :

เอ้อ! ลืมบอกไปฟังให้ดีนะด๊วกส์!

ที่นี่คือสถานที่แห่งความบันเทิงที่ทุกคน ๆ สามารถเข้ามาเยี่ยมเยือนกันได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นฟิค คอมมิก สี่ช่อง หรือคอมเม้นส์สั้น ๆ ก็ไม่ว่ากัน! NPC หรือบุคคลภายนอกก็สามารถมาร่วมสนุกได้ แค่นี้แหละ!



ปล.ทั้งหมดนี้ทางเราได้ปรึกษาและขออนุญาตจากเว็บมาสเตอร์แล้ว ไม่มีการเมคเองแต่อย่างใด จบ

ตัวโน้ต's Talk (อ่านใ้ห้เป็นทอล์คนะครับ อย่าอ่านให้มันเป็นเีสียงต่ำ)



ไอ้ชุดนี้มันอึดอัดเป็นบ้า

ผมได้แต่บ่นในใจพรางมองชุดปิ-้ะ- ูของตัวเอง

"สงสัยคงได้ฤกษ์ดีแล้วมั้ง"

ผมบรรจงรูด(?)... รูดซิบเสื้อของตัวเองออก และถอดมันออกมาอย่างง่ายดาย ก่อนปรากฎเืสื้อใหม่ที่ใ่ส่ไว้แล้ว

ก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอก ใส่สองชั้นทำเพื่อ

เสื้อใหม่ของผมเป็นแค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา อือ เสื้อธรรมดาจริงๆ

แต่เมื่อยจริงๆ ผมจอเดินไปนั่งพักที่มุมห้องหน่อยแล้วกัน

พลันยกนิ้วมากัดด้วยตามนิสัยเก่า


"เฮ้ย นั่นมัน L จากเดธโ**นี่หว่า!"

รูปใหญ่ไปนิดขออภัย ย่อเล็กกว่านี้กลัวจะอ่านตัวหนังสือไม่ออก



http://upic.me/i/xs/4komabar1.jpg

RAVE : ถ้าไม่พอใจยังมียี่ห้อ D*ve กับ รีจอ*ส์ ให้เลือกนะครับ!!

อา...พระเจ้า....เพียงไม่กี่วันก่อนการแข่งขันจะเริ่ม กลับมีร้านที่ชวนให้คิดถึงมาเปิด

อา...ผมยังคิดถึงชุดแปลกๆของคุณตัวโน๊ต

อา...กับข้าวฝีมือมาสเตอร์



ผมชักเริ่มชอบอาซ้อแล้วสิครับ!!!~


ดีใจจังจอรับ ที่กระผมจะได้มีอะไรทานนอกจากปลาทูT^T~

ยินดีต้อนรับสู่การสัมภาษณ์ตระกูล ดาร์คเดธ >______<~

วันนี้ผมแอนเนาซ์เซอร์จะมาสัมภาษณ์ตระกูลนี้กันในบาร์นะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบ กิ้วววววว~

1.สมาชิกในครอบครัวทั้งหมดของคุณมีอะไรบ้างครับ

สปอร์ ครับ
สแปล ค่ะ
สปินซ์...
สปาร์ค.. ครับ
สเปด...
ไอริส.. คะ
มาลัยสุดสวย~ เอิ้ก

กระซิบ : ว่าแต่ซ้อเกี่ยวอะไรด้วยครับ
ซ้อ : ซ้อทำได้ทุกอย่างเคอะ...

ตึง!!!



2.ในครอบครัวเนี่ยใครเป็นแม่บ้านพ่อบ้านมากที่สุดหรอครับ?

ผมครับ
พี่สาวค่ะ
สปอร์...
พี่สปินซ์ครับ
สปินซ์
สปินซ์
ฉันสิ!!



3.ใครเป็นตัวปัญหาของบ้านมากที่สุด

สปาร์ค!!
พี่ชายค่ะ
สปอร์
ไอ้คุณพี่ชาย
สปอร์..
สปอร์!!
ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน!!

4.ใครน่ารักที่สุดในบ้านล่ะ!

สแปล~
สปาร์คคะ!
สแปล
พี่สแปล!
สแปล
สปอร์ สปาร์ค
ฉันไงล่ะ!!!

5.ถ้ามีปัญหาต้องปรึกษา!!

ไอริส!!
พี่ชายค่ะ!!
.....
พี่สปินซ์
สปินซ์
สปอร์!!
Call center!! และอินเตอร์เน็ต

6.ใครน่ากลัวที่สุดในบ้าน

มาลัย
มาลัย
มาลัย
มาลัย
มาลัย
มาลัย

=__= ไม่ใช่ฉันแล้วกัน

7.คิดว่าเพลงอะไรเหมาะกับบ้านตัวเองมากที่สุด

- Home (ดอกไม้ประตูแจกัน~ ดินทรายต้นไม้ใหญ่ แก้วน้ำจานชามบันได~)
- Yutaka Moji Pittan (ปิ๊ดตันนนนน ปิ๊ดตันนนน~ น่ารักดีนะคะ)
- ........ไม่ต้องเปิดเพลง
- คราม!!! เพลงเค้าออกจะเพราะ
- ฉันเห็นด้วยกับสปินซ์นะ
- เพลงที่ไม่มีคนร้องคะ!!
- เพลงที่ฉันร้องสิ!!!!



8.ชอบใครในบ้านมากที่สุดจ๊ะ

- อะ อะ ไอ ไอแค่กๆ =////="" ฉันก็ชอบหมดทุกคนนั่นแหละ
- ชอบทุกคนเลยค่า~ >W
- สแปล
- ไอ้คุณพี่ชาย พี่สแปล!!
- .......
- สปอร์ สปาร์ค
- โห๊ะๆ ทุกคนน่ะ ชอบฉันใช่ไหมล่ะ ฉันเองก็ชอบ



9.เกลียดใครมากที่สุดล่ะครับ?

- มาลัย - -" ไอ้สเปด
- อ่ะ....สแปลรักทุกคน~
- .......
-ไอ้คุณพี่ชาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- สปอร์
- สปอร์!!!
- โฮะๆๆๆ ชั้นเป็นนางสาวไทย ชั้นรักทุกโค้นนนน~



แอบเน่า และทุกคน : (วิ่งไปอ้วกกกกกกกกกกกกก)

ตัวโน้ต :
ครอบครัวพิศวงสินะ สินะ สินะ

"เจ้าของร้าน!... น้ำแข็งไส"สาวเงียบแห่งบ้านดาร์คเดธยกมือขึ้นสั่งอาหาร
"เจ้าของร้านคะ... เอ่อ... รบกวนขอนมสดด้วยคะ!"สาวเหนียมเอ่ยตาม
"เอาของอร่อยๆ!"ไอ้เด็กหน้าสวยกวนประสาทตะโกนว้ากออกมา...
"เอาอะไรก็ได้..."หนุ่มมืดมนดวงตาเขียวที่นั่งโต๊ะห่างออกไปพูดขึ้นเบาๆ
"งั้นดิฉันขอน้ำเปล่าแล้วกันคะ"สาวสูงศักดิ์พับเมนูรายการของบาร์ก่อนจะส่งคืนให้ด้วยท่าทางสง่างาม

ท่าทางบาร์จะเจอลูกค้าสุดแปลกแล้วสิ....

"อลิเซีย"

"เยส มาสเตอร์!"

สิ้นบทสนทนา สาวผมแดงรับถาดอาหารเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะของตระกูลเอส

แล้วเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย?

"....."สาวเงียบนามสปินซ์จ้องมองหน้าอลิเซียอย่างตาไม่กระพริบ


"ทำไมตัวจริงผมแดงแต่ในคอมมิคถึงไม่ลงสกรีนโทนที่ผมหรอคะ หรืออาจจะเป็นเพราะความขี้เกียจกันแน่..........ปิ๊ดๆๆๆๆ ปุ้งๆๆ"
ถ้าเอากันจริงๆแล้วสปินซ์ที่ดูเหมือนเงียบแต่พูดได้น็อนสต๊อปพอๆกับโฆษกตัวตลกเลยนะเนี่ยแถมกัดเจ็บอีกต่างหาก





"ไม่ทราบว่า.... น้ำแข็งไสได้หรือยังคะ??"

สาวผมแดงควักบุหรี่ออกมาคาบอย่าเหนื่อยหน่าย

"โธ่ แม่คุณ...อย่าพูดถึงเรื่องกรีนขนาด ทรงผม บางทีมันยังวาดไม่เหมือนกันเล้ย เอ้านี่น้ำแข็งใสของเธอ ด๊วกส์"

"อลิเซีย"

"เยสมาสเตอร์! งานเข้าจังวุ้ยวันนี้"

คราวนี้ยัยหัวไก่ต้องไปเสิร์ฟโต๊ะไหนอีกล่ะนี่!?

ตัวโน้ต

"ถั่วดำของฉันได้ยัง"

"มาสเตอร์คะ..."

ไซบอร์คสาวค่อยๆ ย่างก้าวเข้ามาข้างในบาร์แห่งนี้ ทุกสายตาต่างจับจ้องมาทางเธอเป็นตาเดียวกัน

"...เอ่อ... พุดดิ้งเจลลี่ฟรุ๊ตตี้ ถ้วยนึงค่ะ..."

"มาสสะเตอร์!! ถั่วดำ..."
เขายังคงย้ำต่อ

"อย่าใจร้อนนักดิ เอ้า!เจลลี่ฟรุ๊ตตี้ โอโห.. "

สาวผมแดงจ้องลูกค้าผู้ซึ่งเป็นสาวไซบอร์คตาไม่กระพิบ

"ถ้าจะเติมแก๊สโซฮอล์ เชิญหลังร้าน!"

เธอเร่งฝีเท้าเดินไปยังโต๊ะของตัวโน๊ต

"ชั้นเคยบอกไปยัง ว่าหน้าม้าก็ต้องจ่ายเงิน...ด๊วกส์"

ลูกเกาลัดสองลูก มะขามเปียกหนึ่งผล นั่นคือของแถมที่วางไว้พร้อมถั่วดำ

"อลิเซีย"

"เยส! โอย..."

"คิดผิดอ๊ะเปล่า ที่จะพูดเรื่องเงินกะน้องตัวโน้ต"

ฮิฮิฮิฮิ

"พ่อเค้าเป้นใคร ให้มันรู้ซะบ้าง"

พลันหยิบถุงเงินก้อนโตไปวางหน้าเค้าเตอร์





แม้จะก้อนโต แต่จำนวนเงินก็พอดีกับที่สั่งมา

"ปัญญาอ่อน"...... สปินซ์พูดสั้นๆง่ายๆก่อนที่จะเบือนหน้าหนี ปล่อยให้สแปลผู้น้องโค้งขอโทษกันยกใหญ่

" Hello Boys " พลันประตูร้านถูกใครบางคนในชุดเกาะอกสีชมพูเปิดออก

" หญิงขอผู้ชายใส่กล่องส่งที่ห้อง สิบคนเคอะ !!!"

ไหนๆก็แวะมาแล้ว ไปทักคุณฟอร์ริกซะหน่อยดีกว่า...

"สวัสดีครับคณเฟอร์ริ--" อ๊ะ เขาลุกขึ้นเดินมาทางนี้แล้ว ตาไวจริงๆเลยแฮะ...

ฟิ้ว~

"อลิจางงงงงงง~" ร่างของชายผมฟ้าวิ่งผ่านผมตรงไปยังสาวผมแดงข้างหลัง...

...

..

.

เอ่อ...ไม่เป็นไร หาอะไรกินแทนแก้หน้าแตกก็ได้

"มาสเตอร์ครับ ขอไวน์องุ่นขวดนึงครับ"